Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2007

Tο ¨άνθος του Απόλλωνα"

Ευλογημενος κήπος μέσα στην εγκατάλειψη




Ξεφύτρωσες απ' το πουθενά.
Χρώμα της γής που θόρυβο δεν κάνει.
Μονάχα τ' άρωμα τραβάει το βλέμμα τώρα που μέστωσες, από κρυφή κι' απαρατήρητη διαδικασία.
Φύλλα βγαζεις μετά, όταν πιά θα'χουν έρθει οι βάρβαροι στην ερημιά σου.
Θα περιμένεις τ' άλλο φθινόπωρο-δική σου άνοιξη, ανοίγει ο χρόνος- να ξανανθίσεις.
Αν δεν σε πατήσει η μπόττα του απρόσεκτου.

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2007

Νέκυια


.


Είπες το όχι μ' ολη τη δύναμη της εσωτερικής σου απελπισίας, αδύνατο ν' αντισταθείς.
Χιλιάδες χρόνια ο Ηρόστρατος χαμογελάει.
Τόξερες τ' όχι θάνατο φέρνει. Το διάλεξες σα παιδάκι, σαν " αύριο θα γιάνει η πληγή ".
Τ' απορημένο βλέμμα, το κράτημα της αναπνοής, τα λόγια που δε βγήκαν απ΄τα χείλη, ζεστή εικόνα που δραγούμισες. Κομμάτια να τη κάνεις στο κόσμο σου. Στο κόσμο της απολογίας. Ετσι νόμιζες.
Κι' είδες πως δεν υπάρχει τίποτα, ούτε κόσμος, ούτε απολογία, ούτε ομιλία.
Δεν ελέγχεις πιά ούτε το νού σου, ούτε το κορμί σου.
Ούτε το μακιγιάζ στο πρόσωπο, όσο κι' αν θέλεις- τι γίνανε τα χέρια σου;
Είπες το όχι στο μεθύσι της μανίας σου, ίσως το φχαριστήθηκες.
Που ειν' οι παραμυθένιοι κήποι που σ' οδηγούσε; Δεν τ' άντεχες. Στο τιμόνι εσύ κι' οι βάλτοι οι νοητοί, παρουσιάστηκαν. Οι δικοί σου βάλτοι- αυτό μέτραγε μόνο. Τους έβαλες στη ζυγαριά, νικήσανε τους κήπους.
Το πρόσωπό σου γέρασε μεμιάς. Δεν το' δες στους παραμορφωτικούς καθρέπτες σου. Ούτε την ακινησία κατανόησες. Ακουσες μακρινή φωνή και σκύλιασες.
Είπες το όχι μ' όλη τη δύναμη του πείσματός σου. Φαντάστηκες καταστροφή και πήγες να γελάσεις. Μα οι μυς του προσώπου σου δεν σάλεψαν.
Οχι, σκέφτηκες γιά τελευταία φορά.
Στα μάτια σου- καθρέπτη της ψυχής-σερνάμενα σκουλήκια ξεπροβάλλουν απ΄τη πηγή των δακρύων σου. Και συ ακίνητη. Αράχνες κτίζουν τον ιστό τους στα βλέφαρά σου πάνω.
Η τελευταία εικόνα σου κι' η μόνη που έφυγε μαζί σου.
Λέξη, καμμιά δεν πήρες.

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2007

Μιά εικόνα χίλιες λέξεις ;;

.

Δεν είναι δεδομένο ότι ακούς.
Σκέψου.
Δέξου.
Απόρριψε

Μιά εικόνα δεν είναι χίλιες λέξεις.
Αντίθετα η (σωστή) λέξη δημιουργεί χίλιες εικόνες σ' αυτόν που την ακούει ή τη διαβάζει.
Αν τη ξέρει.

Γι' αυτό μιλάμε.
Γι' αυτό γράφουμε.
Οι εικόνες είναι γιά όσους δεν ξέρουν τις λέξεις.

Πρώτα είδαμε και μετά μιλήσαμε.
Αργότερα γράψαμε.

Χίλιες εικόνες βάλαμε στη πρώτη λέξη που προφέραμε.
Και κάτι παραπάνω στη πρώτη λέξη που γράψαμε.

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007

Ο άλλος λουστράκος

Εχω γράψει(*) γιά το γέρο λούστρο στη πλατεία Λαυρίου. Δίπλα του ήταν κι' ένας άλλος, πιό νέος, αμίλητος κι' αυτός. Ας γράψω και γι' αυτόν, (εκλογικές) μέρες πούρχονται...

Son servo del conte, son suo marinaro: la morte per esso più volte ho sfidato; tre lustri son corsi del vivere amaro, tre lustri che nulla s' è fatto per me.


Ητανε πιάτσα. Παλιά ήτανε πιό πολλοί μα λίγο-λίγο κυκλοφορούσανε τα αθλητικά (ελβιέλες τα λέγανε τότε) και η αδιαφορία γιά το καλογιαλισμένο παπούτσι. Οι μη πιστοί, οι ευκαιριακοί του επαγγέλματος, αποχωρήσανε γι' άλλα μεροκάματα. Μερικοί όμως ήτανε γεννημένοι λούστροι, δεν θάκαναν ποτέ άλλη δουλειά. Τούτος εδώ. με τα μαλιά μεταξύ ξανθού και γκρίζου και τη μπλέ φόρμα, δίπλα στο γεράκο, με μάτια αετού και χείλια σφιγμένα, έβλεπε το κόσμο να περνά βιαστικός. Ολοι τρέχανε να προλάβουνε. Τί ; τί ;

Το βλέμμα του μόνο με τα πλαϊνά του έψαχνε τον πελάτη, ευθεία ήτανε καρφωμένο στο περίπτερο που πούλαγε λαθραία αμερικάνικα τσιγάρα. Και πριν, επί χούντας και μετά. Πελάτης κανένας. Προεκλογική περίοδος κι' ο θοδωράκης έλεγε ή καραμανλής ή τανκς, ο μαύρος πάλευε την ένωση κέντρου κι ο αντρέας προβάριζε το ζιβάγκο γι' αργότερα. Φρέσκος στη πολιτική ο λαός, (επτά χρόνια στο γύψο) χωρίς τίποτε να καταλαβαίνει, στο βάθος ψαχνόταν από κάπου ν' αρπαχτεί:
Ζιβάγκο ; πα-πα-πα (δεν είχε έρθει ακόμα στη μόδα).
Ο μαύρος ; αυτόν δεν τον είχε ο ελεύθερος κόσμος-εφημερίδα της χούντας- σαν εγκληματία κατά της πατρίδος τόσα χρόνια ;
Νωρίς γι' αριστερά, βάστα και καμμιά πισινή- ποτέ δεν ξέρεις.
Καλά λέει ο θοδωράκης, καραμανλής, φρέσκος-φρέσκος απ' το Παρίσι, εξαγνισμένος στην αυτοεξορία, είναι και φίλος με τον ζισκάρ ντ'εσταίν.
Στα τανκς την δώσαμε την ευκαιρία, έ αφού έγινε το Πολυτεχνείο -δεν το κατάλαβαν;- πρέπει να φύγουν, είμαστε πιά αντιστασιακοί.

Πελάτης κανένας, οι λίγοι προτιμούσαν τον γεράκο, φαινόταν πιό προσηλωμένος στη δουλειά του. Αυτό, το κολλημένο στο περίπτερο βλέμμα του, τρόμαζε όποιον ήθελε να βάψει τα παπούτσια του. Μόνο βιαστικός, που δεν θα περίμενε στην ουρά τον γεράκο, θάβαζε το πόδι του στο κασελάκι του. Οταν αυτό γινότανε, ο λουστράκος αφού έβαζε το δίφραγκο στο συρταράκι, έριχνε μιά κλεφτή ματιά προς Ομόνοια. Εβλεπε το κόσμο βιαστικό κι' ονειροπαρμένο απ΄το αίσθημα της ελευθερίας να κατηφορίζει το πεζοδρόμιο της τρίτης σεπτεμβρίου και τότε φώναζε:
Α ρε νούμερα Ελληνες...
Μετά ξανακαρφωνότανε στο περίπτερο.
Τον είχαν γιά τρελλό.

(*) βλέπε άρθρο του gpoint στο www.logokipos.gr

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007

Εξωσχολικοί δάσκαλοι

Πριν δυό- τρία χρόνια μιά σχολική θεατρική παράσταση θεωρήθηκε άκυρη διότι συμμετείχαν και καθηγητές, οι οποίοι με το γράμμα του νόμου βγήκαν "εξωσχολικοί".

Ενας φανταστικός διάλογος που προκύπτει από το θέμα


Νομολάτρης λόγος, Εθιμικός λόγος


Καλεέ, τι πράγματα ειν’αυτά; Αυτά είναι επανάσταση

Ποτέ δεν επιτρέπεται δάσκαλοι σε παράσταση

Να παίζουν σε παράσταση, έστω θεατρική

Σαφώς απαγορεύονται οι εξωσχολικοί

Ότι σου λεν’ οι νομικοί οι σύμβουλοι ακούς.

Αν τους δασκάλους θεωρείς για εξωσχολικούς

Τότε την παρουσία τους πρέπει ν’ απαγορεύσεις

Μεσ’ στα σχολειά και τίποτα να μην τους επιτρέψεις

Να κάνουν, ούτε μάθημα, ούτε και συνελεύσεις

Μονάχα έξω από τα σχολειά να δίνουν διαλέξεις

Του διδασκάλου η δουλειά είναι απλά και μόνο

Να κάνει μόνο μάθημα ολημερίς το χρόνο

Και όλα τ’ άλλα φαίνονται ως εκ του πονηρού

Στην αίθουσα, στο έδρανο και πουθενά αλλού

Και σ’ εκδηλώσεις σχολικές να μην ανακατεύονται

Οι μαθητές με δάσκαλους. Σχολείο είναι τούτο δω, αυτά απαγορεύονται

Σχολείο ειν’ μον' οι μαθητές; Κι’ οι δάσκαλοι μαζί.

Μα όταν δεν κάνουν μάθημα ειν’ εξωσχολικοί!

Τότε, να μη τους πάνε εκδρομές ούτε και εκκλησία;

Όχι, ετούτα επιτρέπονται! Ωραία ομολογία …

Κι’ όσα δεν ξέρουν οι γονείς ποιος θα τους τα διδάξει;

Οι δάσκαλοι, μα σίγουρα μονάχα μεσ΄ τη τάξη!

Στη τάξη κάνουν μάθημα! Αχ ναι, με συγχωρείς.

Σε ώρα εκτός μαθήματος, ακόμα απορείς;

Αλλα εκτός μαθήματος ειν’ εξωσχολικοί!

Ε τότε, ας κάνουν μια παράσταση, έστω θεατρική!

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2007

Εκ - λέγω (λέγω-ξελέγω)

"Λέξομαι εις ευνήν" Οδυσσ.(Ρ)

Η πρώτη σημασία του ρήματος λέγω ήταν αποκοιμίζω εαυτόν ή άλλους και πιθανόν ταυτόχρονα συλλέγω, διαλέγω. Η έννοια του λέγω*=ομιλώ είναι μεταγενέστερη.

Αρα έχουμε:

Εκ λέγω........... Ξεδιαλέγω
Εκ λέγω........... Ξυπνάω
Εκ λέγω........... Ξελέω
με το νόημα του "εκ" να αποδίδεται με "ξε" στην νεοελληνική.

Πράγματι όλα αυτά υπάρχουν στην εκλογική διαδικασία:

Ο πολιτικός λέγει (λέει, υπόσχεται)
Ο πολιτικός λέγει (αποκοιμίζει τον λαό)

Ο λαός εκλέγει (ξεδιαλέγει)

Ο πολιτικός εκλέγει (ξυπνάει ο ίδιος)
Ο πολιτικός εκλέγει (ξελέει)


* Περισσότερα ετυμολογικά γιά το λέγω στο άρθρο του gpoint ¨Λαλείν άριστος, αδυνατώτατος λέγειν" στο www.logokipos.gr

Μεταγενέστερη προσθήκη

Ακολουθεί το άρθρο λόγω απόσυρσης του τότε λογόκηπου


Με αφορμή το ρήμα λέγω που περιέχεται στο εκλέγω, μιά εξερεύνηση στα "μυστήρια" της γλώσσας

Φανερά υπάρχει διαφορά μεταξύ του λαλώ και του λέγω. Η φράση "είπα(*) και ελάλησα" δεν περιέχει πλεονασμό. Η λαϊκή σοφία έχει αποδώσει τελικά το λαλώ στους πετεινούς με το μικρό κεφάλι, συνειρμικά στους έχοντες λίγο μυαλό.
(*)είπον αόριστος β του άχρηστου "έπω" με ψιλή, έπω με δασεία (παρατατικός είπον, αόριστος έσπον) διέπω, περιέπω.
Αλλά τι γίνεται με το λέγω ;
Ας ξεκινήσουμε ανάποδα. Από τον 5ο-4ο αιώνα π.Χ. το λέγω έχει κυρίως τη σημερινή του έννοια : ομιλώ, εκθέτω διά λόγων. "εφη λέγων" (Ηρ.) και "ουδέν λέγεις" (Αρστφ).
Εχουμε ακόμη την έννοια του μετράω-λογαριάζω : "και μείζον, ος τις αντί της αυτού πάτρας φίλον νομίζει, ουδαμού λέγω" (Σφκλ)
υμνώ διά λόγων : θέλω λέγειν Ατρείδας, θέλω δε Κάδμον άδειν" (Ανκρ) και
εκφωνώ : "λέγε τοίνυν μοι το ψήφισμα τουτί λαβών" (Δμσθ)
Στον Ομηρο όμως το λέγω εχει :

Αφ' ενός μεν τη σημασία του συλλέγω- εκλέγω-διαλέγω- καταλέγω (μετρώ) όπως φαίνεται από τα αντίστοιχα αποσπάσματα :
"οστέα Πατρόκλοιο λέγωμεν" ( Ιλ.Ψ )
"δυώδεκα λέξατο κούρους" ( Ιλ. Φ )
"ει γαρ νυν λεγοίμεθα πάντες άριστοι" ( Ιλ. Ν )
"τι σε χρή ταύτα λέγεσθαι" ( Ιλ. Ν )

αφ' ετέρου δε τη σημασία του αποκοιμίζω, πλαγιάζω να κοιμηθώ, ησυχάζω, αναπαύομαι.
"εγώ μεν (ο Υπνος) έλεξα Διός νόον" ( Ιλ. Ξ )
"συ δ' αυτόθι λέξοιο" ( Ιλ. Ι )
"οθ' ηδέϊ λέξεται ύπνω" ( Ιλ. Δ ).

Υποστηρίζω ότι αυτή είναι η πρώτη έννοια του λέγω διότι απ' αυτήν παράγονται οι λέξεις λέχος, λέκτρον, λεχώ και λόχος, οι οποίες συνυπάρχουν σε διάφορες μορφές στα ομηρικά κείμενα, δεν εμφανίστηκαν αργότερα.
Λέχος και λέκτρον, κρεββάτι και συνεκδοχικά γάμος (συγκοίμηση ανδρόγυνου, σεξουαλική πράξη) εξ ου λεκτροχαρής, ο αγαπών το κρεββάτι (φιλήδονος).
Το αποτέλεσμα εννιά μήνες μετά λεχώ (λεχώνα, λεχούσα) γυναίκα που γέννησε και το ρήμα λοχεύω δηλαδή γεννώ ή γεννιέμαι ή ακόμα ξεγεννώ "τις λοχεύει σε ή μόνη μοχθείς τάδε" (Ευρ. ) και λόχος (γέννα) :"Αρτεμις δ' εκάταν γυναικών λόχους εφορεύειν" ( ΑΙσχ.).
Αλλά και στην Ιλιάδα εμφανίζονται οι ίδιες λέξεις :
"οθεν σφίσιν είχε λοχήσαι' ( Ιλ. Σ)
Εχουμε όμως επίσης ¨εκ λόχου αμπήδησεν" ( Ιλ. Δ ) και ακόμη στην Οδύσσεια ο Δούρειος ίππος αναφέρεται ως "κοίλος λόχος" ( Ιλ. Δ.)
Εδώ βέβαια η λέξις λόχος μπορεί να έχει διπλή έννοια, λόχος εκ του λοχάω-ώ (ενεδρεύω, ελλοχάω).
Μεταγενέστερα η λέξη λόχος σημαίνει τάγμα στρατιωτών, τάξεις πολιτών : "διήρηνται άπασαι αι πόλεις αι μεν κατά φυλάς (αθήναι), αι δε κατά μοίρας (σπάρτη), αι δε κατά λόχους (θήβαι)" ( Ξνφ.)

Φαίνεται φυσικό η κοιλιά του Δούρειου ίππου να "γέννησε" την ενέδρα και σίγουρο ότι η έννοια της ενέδρας πέρασε στούς ενεδρεύοντες που ονομάσθηκαν λόχος (περίπου 100 άνδρες).
Γιά το πως το λέγω=αποκοιμίζω (εαυτόν ή άλλους) έφτασε να σημαίνει ομιλώ ο καθένας μπορεί να βρεί μιά λογική ανέλιξη.



Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2007

Λουτσιάνο Παβαρόττι

Ενας άνθρωπος που προσέφερε πολύ περισσότερα από πολιτικούς κι' επιστήμονες. Μαζί με τη Μαρία Κάλας" ξαναζωντάνεψαν" την όπερα, την έκαναν γνωστή σε περισσότερο κόσμο.
Αξεπέραστος, πέρα από προσωπικά γούστα.
Παγκόσμια απώλεια.
Θα μνημονεύεται όσο υπάρχουν άνθρωποι.

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007

Κερχνηΐς

Κερχνηΐς -ίδος, είδος ορνέου, προφανώς εκ της βραχνής φωνής του, γαλλιστί crecerelle, χυδαϊστί ανεμογάμης.

"Ωσπερ των εμέτων αι ναυτίαι προηγούνται, τον αυτόν τρόπον του βήττειν το κέρχνειν... Ωσπερ εναυτίασαν μεν τινές ουκ έμεσαν δε, κατά τον αυτόν τρόπον ο μεν κέρχνος αυτοίς εγένετο, βηξ δε ουκ ηκολούθησε, διά σμικρότητα της αιτίας" (Γαληνός)

Ακουσα στο ραδιοφωνο ένα διάγγελμα ή κάτι τέτοιο. Βραχνή φωνή οικεία, σαν να μας μιλάει δικός μας άνθρωπος, όλο ωραίες κουβέντες γιά το τι καλά τα έκανε και πόσο καλύτερα θα τα κάνει αν τον βοηθήσουμε κι' εμείς, οι δικοί του άνθρωποι, αυτοί γιά τους οποίους παλεύει. Τέτοια οικειότητα τη θυμάμαι μόνο όταν απέρριπτε τα αιτήματα των εκπαιδευτικών-γιά να μην υπονομεύσει το μέλλον αυτού του τόπου (sic) λίγο μετά τις δημοτικές εκλογές. Μετά άκουσα να μοιράζει δεκαχίλιαρα (ευρώ) γιά ηλεκτρικές συσκευές που κάηκαν. Φαίνεται αγοράζει ψυγεία, κουζίνες, τηλεοράσεις στη μαύρη αγορά, στην Ομόνοια έχουνε πιό φτηνά.Μετά μιά άλλη βραχνή φωνή δεν είπε τίποτε γιά λεφτά που χαρίζονται -δεν δανείζονται- ούτε γιά τα κριτήρια που θα δοθούν, μόνο το τριχίλιαρο είναι γιά όλους. Μόνο στενοχωριότανε που δεν τάδωσε αυτός. Μετά θα λέει ότι δεν βρήκαμε λεφτά στα ταμεία, κάντε υπομονή κ.λ.π. Και αυτή η φωνή μιά βραχνάδα οικεία είχε, να περνάει στο μυαλό και να σκεπάζει το νόημα των όσων ειπώθηκαν. Και κυρίως να εμποδίζει τις περαιτέρω σκέψεις.

"Τραχύς χελώνης κέρχνος εξανίσταται" ( Σοφοκλής)

Μετά άκουσα ένα τραγούδι παλιό, ιταλικό:

La prima cosa bella - Nicola di Bari

Ho preso la chitarra
e suono per te
il tempo di imparare
non l'ho e non so suonare
ma suono per te.
La senti questa voce
chi canta e` il mio cuore
amore amore amore
e` quello che so dire
ma tu mi capirai...

Μετάφραση ........................Ελεύθερη μετάφραση

Επήρα τη κιθάρα .... ...........Ορμάω στην οθόνη
και τραγουδώ για σε.............και βγάζω διάγγελμα
καιρός που γιά να μάθω........ότι μου'ρχεται λέω
να τραγουδώ δεν ξέρω.........μα ξέρω να τα λέω
μα τραγουδώ γιά σέ..............επικοινωνιακά
Ακουσε τη φωνή μου...........Ακουσε τη φωνή μου
είν' από τη καρδιά μου..........και μη προσέχεις λόγια
αγάπη, αγάπη, αγάπη...........μονάχα στη βραχνάδα
αυτό ξέρω να λέω................δώσε λιγάκι βάση
και να με συμπαθάς... ........και ψήφισέ με πιά..

(αμφότερες τραγουδιώνται στο σκοπό του προτύπου)

Υ.Γ.1 Τα αποσπάσματα εξ αρχαίων κειμένων ασυμμέτρως πηγήν έμπνεύσεως έχουσιν τον γνωστόν Βύρων (άκλιτον)
Υ.Γ.2 Θαυμάστε τη λαϊκή σοφία στη χυδαία ονομασία του πτηνού.