Ενα άγαλμα

Το χαλκοπράσινο άγαλμα του Ηνίοχου
άνδρα μικρό, σχεδόν παιδί, σμιλεύει

Ταινία στα μαλιά, των νικητών σημάδι
Γυμνά τα ποδοδάκτυλα, το χώμα δεν πατάνε

Κενό σιωπής
Μεσ’ στην οχλοβοή της μάχης μοιάζει
Η φρίκη του πολέμου
τον άψογο χιτώνα του δεν διαπερνά

Μιά ηρεμία ακτινοβολεί του σώματος η στάση,
ο ευγενικός τρόπος που τα ηνία κρατά

Σπασμένα τα λουριά.
Άραγε τ’ άλογα είν’ εκεί ή φύγανε ;
Κι’ ο πολεμιστής
Κι’ αυτός απουσιάζει

Να μάχεται σώμα με σώμα παραπέρα
Ή χώμα να δαγκώνει νικημένος ;

Στο βλέμμα η απάντηση
Γυάλινα μάτια, αιχμαλωσία της στιγμής
Που θάνατος και ύπνος με τη ζωή απαντώνται