Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Σάββατο 2 Αυγούστου 2008

Ενα πρωϊνό στον κήπο


Μερικά πράγματα συμβαίνουν και δεν το συνειδητοποιούμε, δεν μπορεί να τα παρακολουθούμε όλα

Ιιεεεέπ! Κάτι γίνεται εδώ ! Ενα είναι αλλιώτικο απ’ τ’ άλλα.
Στη σειρά νεοφύτρωτα φασολάκια, ένας υπόλευκος κορμός και δυό καρδιόσχημα, πράσινα φύλλα μοναχά, τα πρωτάρικα, να θυμίζουν την δικοτυλήδονη κατάγωγή τους. Μαυρομάτικα καμμιά διακοσαριά. Οσο μικρός είναι ο καρπός, τόσο μεγάλα τα πρώτα τα φύλλα. Μετά αρχίζουν τα τρίλοβα και αναπτύσσεται το φυτό. Όμως ένα μέσα σ’ όλα διαφέρει, έχει ένα μόνο φύλλο, γέρνει μονόπλευρα. Στη βάση του φυτού το μυστικό :
Μια ανοιχτοπράσινη ακριδούλα. Ενάμισυ πόντο όλη κι’ όλη αγκιστρωμένη κατακόρυφα στον κορμό καμουφλάρεται. Φαίνεται αθώα έχοντας χωνέψει το ένα φύλλο μα είναι ικανή να χαλάσει τη μισή σπορά. Δείκτης κι’ αντίχειρας την συμπιέζουν ελαφρά –σαν να μη πονέσει πολύ. Τα μεγάλα μάτια της, στο χρώμα του μελιού μοιάζουν ανέκφραστα, τουλάχιστον με τ’ανθρώπινα δεδομένα. Λίγος πολτός βγαίνει από την κοιλιά της. Τέλος.
Τα φασολάκια μου δεν θα είναι βιολογικά, ούτε οικολογικά, δεν πληρούν τις προδιαγραφές των σχετικών οργανισμών, θα είναι απλά λογικά.
Κάθε πρωΐ κατεβαίνω στον κήπο για καφέ και κατ-σίττινγκ. Η πολύμηνη χειμερινή απουσία έχει μετατρέψει τον κήπο σε άντρο από ξένες γάτες καθόλου φιλικές προς την δική μου, η γνωστή κόντρα αθηναίων και επαρχίας. Ο νόμος των ανθρώπων καμμιά ισχύ δεν έχει στα ζώα, δεν αναγνωρίζουν χαρτιά και τίτλους κυριότητος, πρέπει να επιβάλλω τον τσαμπουκά μου για να αποκτήσει το «φσιφσίκι» μου λίγο ζωτικό χώρο στο χώμα. Κάθε πρωΐ μια ωρίτσα κάνει το αγροτικό της. Η παρουσία μου είναι αποτρεπτική γιά τις εγχώριες γάτες, το πεδίο ελεύθερο. Μυρίζει τα πάντα αλαφροπατώντας, δαγκώνει μικρά κλαδάκια, προσπαθεί να γητέψει τα πουλιά. Πρέπει να έχει κάποια γονίδια σκύλου, της αρέσει τόσο η στάση της «φέρμας». Που και που με θυμάται κι’ έρχεται τρέχοντας με σηκωμένη την ουρά.
Πίσω στην ακρίδα. Μια στρατιά από μυρμήγκια διασχίζει τις σειρές των φασολιών. Μαύρα, μεγαλούτσικα όλα κάτι κουβαλάνε, ίσως και να μετακομίζουνε. Αποφασίζω να τους κάνω δώρο την ακρίδα. Την τοποθετώ μέσα στο μονοπάτι τους. Πλήρης αδιαφορία, φαίνεται είναι πολύ απασχολημένα με τη δουλειά τους, μερικά την μυρίζουν και συνεχίζουν τον δρόμο τους. Σε λίγο κάποιο ξεφόρτωτο την αρπάζει με τις δαγκάνες του απ΄ την κοιλιά κι’ αρχίζει να την σέρνει έξω απ’ την στράτα. Εκπληκτική δύναμη. Κουβαλάει κάτι τουλάχιστον πέντε φορές μεγαλύτερο απ’ το ίδιο παρά τις ανωμαλίες του εδάφους που θα πρέπει να φαντάζουν τεράστιοι βράχοι στα μέτρα του. Η ακρίδα σφηνώνεται, μαγκώνει, κατρακυλάει, το μυρμήγκι αλλάζει ρότα, ξεπερνά κάθε εμπόδιο και προχωράει. Με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι απομακρύνεται από την γραμμή που ενώνει τις δυό φωλιές. Αποφασίζω να επέμβω, ανθρώπινη ματαιοδοξία. Πιάνω την ακρίδα και την μεταφέρω κοντά στην μια φωλιά. Το μυρμηγκάκι γερά αρπαγμένο με τις δαγκάνες του, μεταφέρεται κι’ αυτό. Μόλις το αφήνω προσπαθεί να απομακρυνθεί με την λεία του. Κάθε που συναντιέται με άλλα μυρμήγκια τινάζονται σαν να τα χτύπησε ρεύμα. Κοιτάζω καλύτερα. Το «δικό» μου μυρμήγκι είναι άλλη ράτσα πιο αδύνατο και με πιο μακριά πόδα. Οι εχθροί του τώρα δαγκώνουν κι’ αυτοί την ακρίδα. Το δικό μου την τραβάει ζόρικα σέρνοντας μαζί τρεις και τέσσερις αντιπάλους σαφώς πιο μεγαλόσωμους από την άλλη άκρη, Κάποιος το πλησιάζει. Τινάζονται κεραυνοβολημένοι. Το δικό μου κάνοντας κύκλο ορμάει ξανά στην ακρίδα και την τραβάει μακριά από την φωλιά. Οι εχθροί πυκνώνουν, το ίδιο σκηνικό ξανά. Σιγά-σιγά βάζουν περιπολίες γύρω απ’ την ακρίδα. Το δικό μου κάνει μερικές ακόμα επιθέσεις ξεφεύγοντας από τους διώκτες του, κερδίζει κάποια εκατοστά με το θήραμά του αλλά εις μάτην. Καμμιά δεκαριά εχθροί τραβάνε τώρα την ακρίδα στην φωλιά τους. Το δικό μου δίνει μάχες με τα εχθρικά στρατεύματα ενώ η ακρίδα χάνεται στο βάθος της φωλιάς. Πλήθος από μυρμήγκια μαζεύεται στα πέριξ της φωλιάς. Αδύνατο πιά να ξεχωρίσω το δικό μου στο τόσο πλήθος που μαζεύτηκε.
Η breeze, η γάτα μου ανηφορίζει τα σκαλιά του σπιτιού. Ξέρει πως πέρασε η ώρα σε λίγο ο ήλιος θ’ αρχίσει να καίει τον κήπο, προτιμά την δροσιά του σπιτιού. Ρίχνω μια τελευταία ματιά στα φασολάκια, μαζεύω το φλιτζάνι του καφέ και ανεβαίνω κι’ εγώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: