Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Το ξενοδοχείον η όαση

Ενα παλιό, αγαπημένο μου ποίημα "ρετουσαρισμένο" ελαφρά

Αν ποτέ σου βρεθείς στο ξενοδοχείο η όαση
Μακριά
Εκεί που οι περαστικοί είναι σπάνιοι και τα ζευγάρια παράνομα
Ρίξε μιά ματιά στη Κυρία που το έχει
Και στα ίχνη των ανθρώπων που πέρασαν

Μικρές γραφές στους τοίχους-όρκοι της νύχτας που τελειώνουν το πρωΐ
Ονόματα ματαιοδοξίας κι’ ημερομηνίες- τι να σημαίνουνε άραγε;
Κοιλώματα στο στρώμα, αδιάψευστοι μάρτυρες προηγηθείσης «ευτυχίας»
Κάπου ξεχασμένα τα ρέστα- μη τ’ ακουμπήσεις, λερώνουν.

Αντανακλάσεις στο καθρέπτη του μπάνιου
Ρίμμελ και ξεχασμένα τσιμπιδάκια
Ενα αποτσίγαρο πατημένο από παπούτσι αντρικό

η Κυρία,
μόνη της πιά,
δεν καθαρίζει σχολαστικά,
τί νόημα θα είχε ;


Κάποτε όλα τέλεια ήταν, καθαρά
Μα τα βρωμίσανε περαστικοί πελάτες που κουβαλούσανε τη βρώμα τους παντού
Ποιός να τους ήξερε εκεί στην ερημιά,
Μόνο το ταίρι τους-αν είχανε ποτέ τους


Δες τη Κυρία στο βάθος του διαδρόμου με τη σκούπα στο χέρι
Και τη φλόγα στα μάτια
Σε ξεκουφαίνει η σιωπή της, -κάρτες δεν δέχεται- μονάχα μετρητά
Κι' επιταγές ληγμένες ποιητών και κλεψιτύπων

Αν περάσεις τη νύχτα μόνος εκεί
Και φοβηθείς
Πίεσε το κουμπάκι
Ενα μηχανικό χέρι θα σφίξει το δικό σου
Μέχρι να νοιώσεις καλά

Γιατί το αύριο θαναι μιά καινούργια μέρα
Μα πάλι χωρίς λόγια
Γιατί το αύριο θάχει καινούργια παραμύθια,
Και πάλι μοναξιά

Στο ξενοδοχείο η Οαση

Βρες τα σημάδια απ΄το ξημέρωμα στο δωμάτιο
Τις διάχυτες λοξές ακτίνες μέσα απ’ τις γρίλλιες
Τη σκόνη που αιωρείται μέσα τους
Από προηγούμενους ενοίκους υλικό

Και στο μπαλκόνι όταν θα βγεις δες με τα μάτια της Κυρίας
Γέλα, ζήσε, εξαφανίσου
Σαν τραίνο που δεν έπιασε σταθμό
Κι' αν σουβενίρ επιθυμήσεις
Βάλε και συ ένα σαπουνάκι στη τσεπούλα σου
Ενθύμιο κι’ απόδειξη της ύπαρξης σου
Μα μη πειράξες το τασάκι

Και η Κυρία στη ρεσεψιόν θα σε κοιτάζει
Σταθερά
Ν’ απομακρύνεσαι

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

περί κλοπών και ζώων

Τριανταπέντε χρόνια περάσανε...αν το πολυτεχνείο ήταν δημόσιος υπάλληλος θα είχε βγει στην σύνταξη σκέφτηκε...τριανταπέντε χρόνια, σαν να ήταν χθες.
Κι’ όμως αντί να ξεθωριάζουν οι εικόνες τούρχονται πιό ξεκάθαρες. Ισως γιατί σωστά, πολύ σωστά από πολύ νωρίς δεν μετείχε στους εορτασμούς, βάστηξε το κομμάτι του, το κομμάτι που έζησε, ανέπαφο. Και το ότι ποτέ δεν έγινε στέλεχος βοήθησε, δεν έβαψε όσα είδε κάποτε στο χρώμα της κομματικής του προτίμησης.
Οταν σιγά-σιγά έπαψαν οι κορώνες και όσοι δεν έβλεπαν πολιτικό όφελος σταμάτησαν να πηγαίνουν, άρχισε να ξαναβλέπει χωρίς αποστροφή τον εορτασμό του. Τώρα μπορούσε να πει ποιά συνθήματα λέγανε αυθόρμητα οι φοιτητές μέσα και ο λαός απ’ έξω.
Θυμήθηκε

ΕΣΑ, Ες Ες, βασανιστές
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία
Εξη χρόνια ειν’ αρκετά, δεν θα γίνουνε επτά
Ολοι ενωμένοι, όλοι ενωμένοι
Δεν σε θέλει ο λαός, παρ’ την δέσποινα και μπρός
Κάτω ο Παπαδόπουλος

Το μυαλό του γέμισε παραστάσεις της εποχής και άρχισε τα σχόλια μέσα του.
Αυτό το τελευταίο σύνθημα φαίνεται πως άκουσαν οι χουνταίοι του Ιωαννίδη και θεώρησαν ότι τους καλούσε ο λαός να επέμβουν...ήταν το άμεσο αποτέλεσμα του πολυτεχνείου, το σχήμα με τον εκ πολιτικών πρωθυπουργό-μαριονέττα έληξε άδοξα. Η καριέρα ενός είδους πολιτικών συρρικνώθηκε τρομακτικά.

Τα συνθήματα εξέφραζαν και την λαϊκή βούληση της εποχής. Οταν οκτώ μήνες μετά το νέο χουντικό καθεστώς κατέρρεε, τα συνθήματα είχαν χάσει την αρχική τους σημασία.
Το ΕΣΑ, Ες Ες, βασανιστές πέρασε από τις συμπληγάδες του στιγμιαίου και την ανάγκη να στεριώσει η δημοκρατία (η νέα άραγε ;). Το ψωμί ούτως ή άλλως υπήρχε και επί επταετίας, η παιδεία μπήκε σε κάποιες καλένδες και ξεχάστηκε εκεί και η ελευθερία βάλθηκε να μας ξεστραβώσει με την νομιμοποίηση του κουκουέ.
Το όλοι ενωμένοι περιορίστηκε στο 54% που ψήφισε τον «εθνάρχη». Αραγε οι υπόλοιποι που καταχραστικά καταμετρήθηκαν στα «τανκς» του γνωστού διλήμματος ήταν διατεθιμένοι να παλέψουν γιά την κάθαρση ; Δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Τα υπόλοιπα συνθήματα καταργήθηκαν αυτοδικαίως σκέφτηκε, ντε γιούρο που λέγανε κάποτε οι νομικοί, τώρα γιά να μην μπερδεύονται με τα νομίσματα το γύρισαν στον ελληνικό όρο.

Η πρώτη επέτειος ετεροχρονίσθη, την έκφραση αυτή βεβαίως την «έμαθε» αργότερα και επί άλλου αντικειμένου την ΑΤΑ - όπως λέγανε την αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή - γιά τις ανάγκες των εκλογών, έπεφτε και σαββατοκύριακο, ήταν καλή δικαιολογία, το θέμα ήταν να μη γίνει πορεία με κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» αλλά μονοκομματικής που να αναλάβει την φρούρηση και την ευθύνη. Στην δεύτερη επέτειο είχε ήδη μπει το νερό στο αυλάκι. Παρουσίαζε συμπτώματα εκλογών, όλοι οι μετέχοντες «κέρδιζαν». Χρόνο στο χρόνο μερικοί βαρέθηκαν να μετέχουν και να κερδίζουν, άλλοι όμως συμπλήρωναν φανατικά τα κενά της τότε επταετούς αδράνειας.
Στ’ αυτιά του έφτασε το τραγούδι που έλεγαν τότε οι έγκλειστοι φοιτητές « Πότε θα κάνει ξαστεριά». Κάποιος το πρότεινε αγνοώντας φυσικά ότι πρόκειται γιά τραγούδι από βεντέττα ζωοκλοπής. Με την ίδια άγνοια βρέθηκε στα χείλη των διαδηλωτών. Κάποτε τον ενοχλούσε το γεγονός ότι μπορεί οι ζωοκλέπτες του Ομαλού να διασκέδαζαν με το γεγονός.Τώρα όμως σκεπτότανε πως ζώα και κλέφτες παντού και πάντοτε υπήρχανε και υπάρχουν, η αποδοχή τότε ίσως ήταν αυτό που λέμε λαϊκή διαίσθηση...

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Τι μου θυμίζει η 17 Νοέμβρη

Δεν θυμάμαι σε ποιόν απ' τους δυό λουστράκους πήγε να βάψει τα παπούτσια του. Στο γέρο ή στο νέο.
Πάντως ήταν στην ίδια πιάτσα, Γ' Σεπτεμβρίου και Βερανζέρου γωνία

Εβαλε το πόδι του πάνω στο κασελάκι. Αφέθηκε. Μπορούσε τώρα να πισωγυρίσει στο χρόνο, δεν χρειαζότανε να προσέχει τη δουλειά του λουστράκου.
Οταν θα' φταν΄η στιγμή ένα απαλό κτύπημα στο πλάϊ του παπουτσιού και θ' άλλαζε πόδι, μετά άλλο ένα και θα' βαζε το χέρι στη τσέπη γιά ψιλά, δεν χρειαζόταν να προσέχει, ταξίδευε ήδη.
Στη Πέμπτη, στη μακρινή Πέμπτη που ήταν απαγορευμένο το χοιρινό στις ταβέρνες. Τις άλλες μέρες ήταν ελεύθερα, τη Πέμπτη μόνο μοσχάρι, αρνάκι και κοτόπουλο. "Νομίζω ο Μπαλόπουλος" σκέφτηκε "τι νόημα είχε άραγε;"
Τριάντα τόσα χρόνια μετά θυμότανε την πιό ανεξήγητη απόφαση της χούντας.
" Θα πήγε σε κανένα Φεστιβάλ Κινηματογράφου φαίνεται και θα μπερδεύτηκε από το έργο. Η μήπως Πέμπτη κέρδισε η Κλειώ Δενάρδου την Ολυμπιάδα του Τραγουδιού στο Καλλιμάρμαρο. Οποία εθνική συγκίνησις! Δεν θα ταίριαζε μιά τέτοια μέρα να τρως παντσέτες και ψαρονέφρι, ή γουρουνοκεφαλή. Φρίκη. Λες να' ταν αυτό ; Μπορεί."
Ψιλοαμφέβαλλε γιά την ακρίβεια των γεγονότων, τα ονόματα. Δεν ήταν ξεκάθαρα σαν τα γεγονότα της Γ' Σεπτεμβρίου, εδώ υπήρχε και η πινακίδα στη γωνία του σπιτιού να στο θυμίζει καθημερινά.
" Και οι μπανάνες ; Η προστασία της Κρητικής παραγωγής και των μήλων της Βορείου Ελλάδος επέβαλε την αναστολή της εισαγωγής των. Μετά έπεσε η χούντα και λύθηκε το πρόβλημα. Χρειάστηκαν βέβαια κάποια χρόνια γιά την επαναεισαγωγή των μπανανών, να στεριώσει καλά η Δημοκρατία πρώτα, Μόνο το κόμμα νομιμοποιήθηκε αμέσως, τα άλλα μπορούσαν να περιμένουν. Πόσα παιδάκια μεγάλωσαν χωρίς τη γεύση της μπανάνας. Εκδικήθηκαν αργότερα τη στέρηση τους και πλούτισαν τους γύφτους με τις πειραγμένες ζυγαριές. Οι μπανάνες θρήνησαν το χαμό τους αυξάνοντας τα κιλά των λαίμαργων στερημένων. Κάπως έτσι είναι η ζωή. Ισως και η πολιτική.
Θυμήθηκε την πορεία στην πρώτη επέτειο. Λίγες μέρες αναβολή λόγω εκλογών. Κόσμος πολύς μα ανοργάνωτος. Υπήρχε "πολιτικό κενό". Σαν φτάσανε στη Χαλκοκονδύλη κάποιοι το εκμεταλλεύτηκαν, "έπεσε" το σύνθημα :
"Λαέ ντροπή σου, γιά τη εκλογή σου" (SIC)
Mεταχουντικές δημοκρατικές αντιλήψεις. Μιά νέα περίοδος ξεκίναγε. Απ' την επόμενη χρονιά στη πορεία πουλάγανε σουβλάκια και σημαίες κομματικές. Το κενό είχε κλείσει. Σαν τη παρένθεση της χούντας στη ζωή του μόνιμου αστυφύλακα, του μονιμου δημόσιου υπάλληλου, του μόνιμου δικαστή.
Εμεινε η δόξα του Γουέμπλεϋ, εις πείσμα των "φαλακροκοράκων" του Στρασβούργου που θέλαν να ακυρώσουν τη συμφωνία σύνδεσης με την Ευρώπη, μάλλον το μυστρί του Παττακού θα τους πείραζε, θα είχανε πάρει τα εγκαίνεια από φόβο.

Είχε αυξηθεί η παραγωγή γουρουνιών κατά την επταετία. ¨Τρώτε νόστιμο υγιεινό χοιρινό. Δεν παχαίνει" διαφήμιζε η τηλεόραση. "Οχι τη Πέμπτη στις ταβέρνες" διέταζε ο δικός σου. Πολυφωνία στη διακυβέρνηση, να σπάει η μονοτονία. Το μοντέλο παρέμεινε μεταξύ συναφών Υπουργείων και μετά την χούντα.

Μα τι κάνει τόση ώρα ο λουστράκος ;
- Μπάρμπα, τα καστόρια δεν γιαλίζονται. Που τα βρήκες τα παλιομοδίτικα ;

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Μέρες που'ρχονται, χρόνια να θυμόμαστε

Οι νεότεροι ίσως δυσκολευτούν να αναγνωρίσουν κάποια σημεία και τέρατα...


Λες και ήταν χθες,
λες και ήταν χθες,
που φιλάκια σούδινα
στα χείλη τα βελούδινα...

Λες και ήταν χθές που το κουδούνι χτύπησε πρωΐ-πρωΐ και δεν ήταν ο γαλατάς...
Που πήγες στον ιππόδρομο όχι να παίξεις, μα σαν κρατούμενος- πολιτικά επικίνδυνος (το "ορθώς" και πιθανόν το "υπτίως" δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμη)
Που βολεύτηκες μετά από την μεγαλοψυχία των συνταγματαρχών- δεν ήσουνα χαρακτηρισμένος, απλώς συνοδοιπόρος ήσουνα- έβαλες τα όνειρα σου στο σεντούκι κι' είπες ας δοκιμάσουμε κι' αυτούς- ποτέ δεν ξέρεις...
Το μεροκάματο σε απορρόφησε και η "δόξα" του ΠΑΟ στο Γουέμπλεϊ.
Αλλαξες κι' έρωτα, ήθελες σερμαγιά ν' ανοίξεις μαγαζάκι τώρα που αποχαρακτηρίσθηκες, η Ελευθερία βλέπεις, δεν είχε προίκα, η Κασσιανή είχε.

Ψήφισες "ΝΑΙ" στο σύνταγμα, "πιστεύω" σου να γίνει, έγινες και σύμβουλος δημοτικός "αριστήνδην", καμάρωνε η μαμά κι' έβριζε τους "φαλακροκόρακες του Στρασβούργου" που θέλαν να αποβάλλουν την Ελλάδα απ'την Ευρώπη - τα ζώα.

Μετά σαν γέμισε η τσέπη θυμήθηκες τις ευαισθησίες σου, ίσως έφταιγε και το γκομενάκι- απαραίτητο συμπλήρωμα της επιτυχίας- έβραζε το αίμα του από λαχτάρα γιά δωράκια και κοινωνική ισότητα. Σταμάτησες να βρίζεις τα τσογλάνια στο Πολυτεχνείο, ας δοκιμάσουμε και λίγο δημοκρατία είπες, ποτέ δεν ξέρεις.
Σου πήρε κάποιους μήνες μέχρι τον Ιούλιο που βγήκες με σημαίες "δικαιωμένος" να υποδεχθείς τον "Εθνάρχη"...οι σημαίες ήταν πιά πλαστικές.
Θυμήθηκες τις αντιστασιακές σου πράξεις- μιά φορά έκλεισες την τηλεόραση την ώρα που μιλούσε ο Πρόεδρος-Αντιβασιλεύς, παρέλειψες βέβαια να πείς το γιατί, δεν πειράζει και η δημοκρατία μεγαλόψυχη είναι.

Και πρίν και τότε τους ίδιους πελάτες είχες στην δουλειά σου κι' η μάνα σου η ίδια ήτανε- βάρυνε λίγο από τα χρόνια. Τους ίδιους είχες και μετά όταν την έχασες.
Μόνο γκομενάκια περήφανος άλλαζες- η γυναίκα είναι ιερό πράγμα δεν την αλλάζουμε, θρησκεία, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ και πάνω απ' όλα Ελλάδα, η χούντα έφυγε, τα συνθήματα όμως είχαν χαραχτεί ανεξίτηλα στο μυαλό σου.
Μέχρι που κάποια μικρή σου είπε πως τα χιλιάρικά σου είναι ίδια με του γείτονα και σου γκρέμισε την αυτοπεποίθηση του εραστή, ναι μεν είχες περάσει στο "σοσιαλισμό" πλέον αλλά τέτοια ισοπέδωση δεν την άντεχες, ήρθε και ο προστάτης και "έκλεισες" σαν άντρας.
Ευτυχώς η γυναίκα σου εκεί, σαν την Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει.
Κι' άρχισες να κοιτάς απ' το παράθυρο, έξω στον κήπο...

Κι' άκουγε η μηλιά
κι' η κληματαριά
τις κουβέντες τις γλυκές
λες και ήταν χθες

Επιδερμικά της ψυχής

Λάμπεις σαν τον ήλιο...

Η κυτταρίτιδα λοιπόν, μαζί κι’ η πιτυρίδα
δείχνουν την έλλειψη στοργής, την έλλειψη αγάπης
δείχνουν την εγκατάλειψη από γνωστούς και φίλους
μα δείχνουν περισσότερο την αυτοερήμωσή σου.

Δερματικές ασθένειες με ψυχικές αιτίες
Δύσκολα θεραπεύονται με κρέμες κι’ αλοιφές
Δείχνουν πως ισοζύγιο στις σχέσεις δεν υπάρχει
και πόνο πως σου προκαλεί ότι ο άλλος παίρνει

Τι όσους σου αφιερώθηκαν έχεις απομυζήσει
και δεν σου κάνουν διαφορά από τον εαυτό σου
κι’ αν κάποιος έξω γλίστρησε, τον πήρε το ποτάμι
δεν τον λογίζεις έκτοτε ούτε γνωστό, ούτε φίλο

Μόνο που παραφόρτωσες τα μέσα σου με ξένους
και τίποτε δεν έδωσες από τη τσιγγουνιά σου
κι’ όταν σου φύγαν μερικοί στο τεντωμένο δέρμα
τα σγρομπαλάκια φάνηκαν να κρύψουν το κενό τους

Σαν σου παραμορφώθηκαν τα πόδια και τα μπράτσα
γρήγορα τα εκάλυψες με τα φαρδιά φουστάνια
Την ομορφιά μετέφερες ψηλά στη κεφαλή σου
μα έτσι πολυζόρισες το μέσα του κρανίου

Και τα μαλλιά γκριζάρανε, βγάλανε άσπρη σκόνη
να δείξουν πως γεράσανε απ’ τις επιλογές σου
«Αχ, πιτυρίδα είναι αυτή», είναι το μόνο που είπες
και λύση ακόμα προσδοκάς από το σαμπουάν σου

Κοντά στον ήλιο ότι βρεθεί, ο ήλιος το ρουφάει
ο ήλιος ειν’ ανίκητος και άφθαρτος στον χρόνο
μα κοίτα σε μεγένθυση την επιφάνειά του
της κυτταρίτιδας θα δεις αλάθητα σημάδια

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

1η του Νοέμβρη

Ω, η λιακάδα σήμερον του Νοεμβρίου πρώτη
μήνυμα φέρνει της χαράς απ' τ' ουρανού τα ύψη
κι' εσύ, βρε περιστέρα μου τα παραθύρια κλείνεις
τράβηξες τις κουρτίνες σου και μένεις με την θλίψη

Κι αν γκρίζα έχεις τα μαλλιά
και ντεμοντέ φουστάνι
στο λέω εγώ, στην ποίηση
καμμία δεν σε φτάνει
Μην την καρδούλα σου χαλάς
μη μένεις μουτρωμένη
ο πρίγκηψ του παραμυθιού
πάντα σε περιμένει

Νοέμβρης μήνας είν' αυτός
και σύννεφα θα φέρει
θα φέρει και μια ανάμνηση
από το καλοκαίρι
Νοέμβρης μήνας ειν' αυτός
ένας πριν απ' το τέλος
ποτέ σου μην περιφρονείς
του έρωτα το βέλος

Γιατί Δεκέμβρης θε να' ρθεί κι' ο χρόνος θα τελειώσει
θα σκοτεινιάσει ο ουρανός, κακία μην προσάψεις
τα σύνεφα θα φέρουνε μουντή μονοχρωμία
μα αφού δεν θα' χεις πιά μαλλιά, τι χρώμα να τα βάψεις ;