Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Σάββατο 30 Μαΐου 2009

Επίκαιρη αναδημοσίευση

"Κερχνηΐς -ίδος, είδος ορνέου, προφανώς εκ της βραχνής φωνής του, γαλλιστί crecerelle, χυδαϊστί ανεμογάμης.


Επ' ευκαιρία των επερχομένων (ευρω) εκλογών,- τις εκλογές τις βλέπω τα ευρώ πούντα ;- αναδημοσίευσις αιωνίως επίκαιρη εις την χώραν της φαιδράς (;) πορτοκαλέας...




"Ωσπερ των εμέτων αι ναυτίαι προηγούνται, τον αυτόν τρόπον του βήττειν το κέρχνειν....
Ωσπερ εναυτίασαν μεν τινές ουκ έμεσαν δε, κατά τον αυτόν τρόπον ο μεν κέρχνος αυτοίς εγένετο, βηξ δε ουκ ηκολούθησε, διά σμικρότητα της αιτίας"
(Γαληνός)

Ακουσα στο ραδιόφωνο ένα διάγγελμα ή κάτι τέτοιο. Βραχνή φωνή οικεία, σαν να μας μιλάει δικός μας άνθρωπος, όλο ωραίες κουβέντες γιά το τι καλά τα έκανε και πόσο καλύτερα θα τα κάνει αν τον βοηθήσουμε κι' εμείς, οι δικοί του άνθρωποι, αυτοί γιά τους οποίους παλεύει. Τέτοια οικειότητα τη θυμάμαι μόνο όταν απέρριπτε τα αιτήματα των εκπαιδευτικών-γιά να μην υπονομεύσει το μέλλον αυτού του τόπου (sic) λίγο μετά τις δημοτικές εκλογές. Μετά άκουσα να μοιράζει δεκαχίλιαρα (ευρώ) γιά ηλεκτρικές συσκευές που κάηκαν. Φαίνεται αγοράζει ψυγεία, κουζίνες, τηλεοράσεις στη μαύρη αγορά, στην Ομόνοια έχουνε πιό φτηνά.
Μετά μιά άλλη βραχνή φωνή δεν είπε τίποτε γιά λεφτά που χαρίζονται -δεν δανείζονται- ούτε γιά τα κριτήρια που θα δοθούν, μόνο το τριχίλιαρο είναι γιά όλους. Μόνο στενοχωριότανε που δεν τάδωσε αυτός. Μετά θα λέει ότι δεν βρήκαμε λεφτά στα ταμεία, κάντε υπομονή κ.λ.π. Και αυτή η φωνή μιά βραχνάδα οικεία είχε, να περνάει στο μυαλό και να σκεπάζει το νόημα των όσων ειπώθηκαν. Και κυρίως να εμποδίζει τις περαιτέρω σκέψεις.



Θαυμάστε τη λαϊκή σοφία στη χυδαία ονομασία του πτηνού.


"Τραχύς χελώνης κέρχνος εξανίσταται" ( Σοφοκλής)


Μετά ακούστε ένα τραγούδι παλιό, ιταλικό:

La prima cosa bella - Nicola di Bari

Ho preso la chitarra
e suono per te
il tempo di imparare
non l'ho e non so suonare
ma suono per te.
La senti questa voce
chi canta e` il mio cuore
amore amore amore
e` quello che so dire
ma tu mi capirai...

Μετάφραση ........................Ελεύθερη μετάφραση

Επήρα τη κιθάρα .... ...........Ορμάω στην οθόνη
και τραγουδώ για σε.............και βγάζω διάγγελμα
καιρός που γιά να μάθω........ότι μου'ρχεται λέω
να τραγουδώ δεν ξέρω.........μα ξέρω να τα λέω
μα τραγουδώ γιά σέ..............επικοινωνιακά
Ακουσε τη φωνή μου...........Ακουσε τη φωνή μου
είν' από τη καρδιά μου..........και μη προσέχεις λόγια
αγάπη, αγάπη, αγάπη...........μονάχα στη βραχνάδα
αυτό ξέρω να λέω................δώσε λιγάκι βάση
και να με συμπαθάς... ........και ψήφισέ με πιά..

(αμφότερες τραγουδιώνται στο σκοπό του προτύπου)

Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

Το λάμδα στο όνομα και το έργο του Τζιουζέπε Φορτουνάτο Φραντσέσκο Βέρντι




Όπως, φυσικά, παρατηρήσατε λάμδα δεν υπάρχει. Δεν θυμάμαι ποιος σοφός είχε πει πως τα εύηχα ονόματα πρέπει να περιέχουν ένα υγρό σύμφωνο δηλαδή ένα λάμδα ή ένα ρο αλλά είναι από τις φράσεις που υιοθέτησα και ακολούθησα όποτε χρειάστηκε να δώσω κάποιο όνομα.
Τρία ρο και κανένα λάμδα στο όνομα του μεγάλου συνθέτη λοιπόν, ίσως αυτή η έλλειψη να του “βγήκε” αλλού. Προσέξτε !
Όταν στις 17 Νοέμβρη 1839, στο Teatro alla Scala di Milano έκανε το ντεμπούτο του ο μαέστρος με το έργο ” Oberto, conte de San Bonifacio” υπήρχαν τρεις γυναικείοι ρόλοι : της Cuniza μεν αλλά και των Imelda, Leonora, δε. Το λάμδα είχε κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο έργο του σε γυναικείο ρόλο.
Ακολούθησε την επόμενη χρονιά το “Uno giorno di regno “ , όπου ο γυναικείος ρόλος ανήκε στην Giuletta. Η όπερα δεν «πήγε» καλά, παρ’ ότι η εισαγωγή της είναι μουσικά ευρηματική και παρά λίγο ο συνθέτης να τα παρατήσει. Ευτυχώς που όπως λέει η παράδοση το λιμπρέττο του “Nabucco” όταν έπεσε στο πάτωμα άνοιξε στα στιχάκια “Va pensiero sullali dorate…” και άλλαξε ο ρους της μουσικής ιστορίας. 1842. Ανεπανάληπτος θρίαμβος, ουσιαστικά ο εθνικός ύμνος της Ιταλίας και σ’ ένα γυναικείο ρόλο η Abigaille.
1843. Στο” I Lombardi alla prima crociata “ δυο γυναικείους ρόλους έχουν η Viclinda και η Giselda, την επόμενη χρονιά η Elvira στον « Ernani» και η Lucrezia στο « I due Foscari » αρχίζουν να κτίζουν παράδοση. Οι όπερες του 1844 είναι πολύ ψηλά στην λίστα του γράφοντος, προσωπικό γούστο.
Ένα μικρό διάλειμμα στην χρήση του λάμδα με την “Giovanna dArco” Εδώ είναι υποχρεωτικό- η Ιωάννα της Λωρραίνης δεν μπορεί ν’ αλλάξει όνομα αλλά το 1845 έχει κι’ άλλη όπερα, την “Alzira” , όπου το λάμδα «εκδικείται», τώρα είναι και στον τίτλο της όπερας !
Ο,τι (πατριωτικό) ξεκίνησε ο Ναμπούκο, αποτελείωσε ο “Attila” με την περιβόητη φράση «έχεις τον κόσμο ολόκληρο, άσε την (αλύτρωτη τότε) Ιταλία σε μένα». 1846 στον γυναικείο ρόλο η Odabella.
Το 1847 έχουμε τρείς όπερες, την “ Macbeth “με την Lady Macbeth φυσικά, την “I Masnadieri” με την Amalia και την «Jerusalem» που είναι ουσιαστικά η όπερα “I Lombardi” σε γαλλικό λιμπρέττο.
Την επόμενη χρονιά η Gulnara εμφανίζεται στην όπερα “Il Corsaro
To 1849 στην “La battaglia di Legnano” έχουμε την Lida ενώ η “Luisa Miller” μοιράζεται την «δόξα» της Αλτσίρας στον τίτλο της όπερας.
To 1850 έχουμε την όπερα “ Stiffelio” και την Lina σε γυναικείο ρόλο να συνεχίζει την παράδοση..
Το ενός έτους κενό μέχρι το 1852 καλύφθηκε με το παραπάνω με την καλύτερη- κατά την εκτίμηση του δημιουργού- όπερά του την “ Rigoletto “. Φυσικά ο γυναικείος ρόλος έχει το λάμδα του στο όνομα Gilda. Εδώ ακούγεται το la donna e mobile,.ίσως η πιο καλή μελωδία όλων των εποχών. Χαρακτηριστικό είναι πως ο μαέστρος δεν ανησυχούσε για τον ποιος θα είχε τον ρόλο του Δούκα στην πρεμιέρα. «Οποιος και να το πει την επόμενη μέρα θα το σιγανοσφυρίζει όλη η πόλη» λέγεται ότι είχε πεί και δικαιώθηκε απόλυτα..
Στην πιο αναγνωρίσιμη όπερα του Βέρντι την “ Il Trovatore” υπάρχει η Leonora και στην πιο δημοφιλή την “ La Traviata” πρωταγωνιστεί η Violetta. Το 1853 ίσως ήταν η χρονιά του Βέρντι, δύο τεράστιες επιτυχίες.
Είναι φυσικό μετά από τέτοιον καταιγισμό αριστουργημάτων να υπάρξει ύφεση. Ο μαέστρος στρέφεται σε «πολιτικές» όπερες, τα πάθη συγκλονίζουν το νεοσύστατο κράτος της Ιταλίας. Το 1855 ανεβαίνει η “ Les Vepres Siciliennes”, ο γυναικείος ρόλος ανήκει στην duchesse Helene και το 1857 στην “ Simone Boccanegra” η κόρη του Maria είναι γνωστή με το όνομα Amelia Grimaldi ώστε να διατηρηθεί η παράδοση του λάμδα. Την ίδια χρονιά στον “Aroldo” υπάρχει η Elena η εξαδέλφη της Μίνας σε πιο μικρό ρόλο βέβαια αλλά διατηρώντας την παράδοση του λάμδα.
Το 1859 έχουμε το αριστουργηματικό και πρωτοποριακό έργο το “ Un ballo in maschera” με την Amelia αλλά και η μάγισσα Ulrica έχει κι’ αυτή το λάμδα της.
Η Ιταλία και η Γαλλία είναι πλέον μικρές για να χωρέσουν το μέγεθος του Βέρντι. Επίθεση μέσα στο στόμα του λύκου, στην Αγία Πετρούπολη, στην «φυσική» έδρα του Μουσσόργκσκι και του Βάγκνερ, εκεί δίνεται η πρεμιέρα της “La forza del destino “ το 1862. Κι εδώ υπάρχει ο ρόλος της Leonora. Ισως ανάμεσα στους μαγεμένους θεατές να υπήρχε ένας νεαρός Ρώσος μουσικός. Την επόμενη χρονιά κάνει την εμφάνισή του στην Αγία Πετρούπολη ο σαφώς επηρεασμένος από τον Βέρντι Πιοτρ Τσαϊκόφσκι…
Η κατάκτηση της Ευρώπης ολοκληρώνεται με την Ιβηρική χερσόνησο το 1867. Η όπερα “Don Carlo” αναφέρεται στην ανάμειξη της εκκλησίας στην πολιτική, η μουσική περνά σε δεύτερο ρόλο. Υπάρχει όμως το «σαρακήνικο» τραγούδι που έγινε περισσότερο γνωστό όταν αργότερα το χρησιμοποίησε ο Μπιζέ στην Κάρμεν του. Δύο γυναικείοι ρόλοι με τα λάμδα τους η Elisabethe de Valois και η Princesse Eboli μετέχουν του έργου.
Και μετά την Ευρώπη τι ;
Μα φυσικά ολόκληρος ο κόσμος.
Προετοιμασία για την “Aida “ την πιο ακριβοπληρωμένη παραγωγή (200 000 χρυσές λίρες !!) που συνόδευσε τα εγκαίνια της Διώρυγα του Σουέζ το 1871. Το κομμάτι Gloria all Egitto γίνεται «επί τόπου» ο εθνικός ύμνος της Αιγύπτου. Εδώ δεν υπάρχει γυναικείος ρόλος με λάμδα στο όνομά του, ίσως τα πολλά λεφτά, ίσως η απαραίτητη εξαίρεση στον κανόνα.
Ότι και να ήταν η επόμενη όπερα άργησε κατά 16 ολόκληρα χρόνια. Ισως τα λεφτά αλλά περισσότερο η συναίσθηση ότι το κοινό είναι πλέον «παγκόσμιο» και πρέπει να ικανοποιηθεί το γούστο παγκόσμια και όχι με τα κριτήρια ενός λαού ή δύο «συγγενικών». Οι επιλογές για τα λιμπρέττα είναι πλέον ο «παγκόσμιος» Σαιξπηρ και η μουσική όχι πλέον δραματική παρ’ ότι η υπόθεση στον “Otello” είναι. Και ο γυναικείος πρώτος ρόλος δίνεται στην Desdemona αλλά η υπηρέτριά της λέγεται Emilia και επαναφέρει το λάμδα στο προσκήνιο.
Εξη χρόνια μετά, το 1893, έγραψε την τελευταία του νότα στην μοναδική κωμωδία που μελοποίησε. Προσωπικά πιστεύω πως ήταν στάση ζωής. Ακόμα και τα λόγια του Σαίξπηρ στο τέλος «όλα είναι μια τρέλλα» συμφωνούν. Παίρνουμε τη ζωή μας στα σοβαρά για να δημιουργήσουμε, αλλιώς δεν γίνεται τίποτε το καλό, αλλά δεν παραμυθιαζόμαστε, όλα είναι μια τρέλλα σαν το λάμδα που εμφανίζεται και στον “Falstaff” στον ρόλο της Alice

Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

Ονειρο από σένα

Πόσο ν’ αντέξω μοναξιά
όλα που έχω είναι ένα
όνειρο
από εσένα

Σαν σκέψη που δεν φεύγει
ένα παγκάκι ξύλινο στο πάρκο
ένα μήλο λειψό, δαγκωμένο
κι' ένα φιλί
πρώτο φιλί στο μάγουλο.

Μετά κενό και τσόφλια λιόσπορο παντού

Ενα όνειρο
σταλμένο από σένα
και καλοδιπλωμένο σαν χαρτομάντηλο.
Ειν' όλα όσα ξέρω και κατέχω
και όλα γίνονται εσύ

Σαν όλα γίνονται εσύ
σαν όνειρο σταλμένο από σένα
ένα ιμέιλ στο γιαχού των αισθημάτων
με πρόσβαση σε όλους ανοικτή

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

Αι δύο επαρχιωτοπούλαι εν τη παρελάσει

.

Ο έφεδρος κι' ο μόνιμος.





- Μαρήηη...Τήρα τα φανταράκια μας του βήμα πως βαστούνε !!
- Τηράου, αλλά ποιός τσ' έμαθε μι μπρίο να πιρνούνε ;;
- Ιιιχ, να τους ο Λιάκους μου, πρώτη γραμμή μι χάρη !!
- Αχ νά τους κι' ου λοχίας μου, λιβέντης, παλληκάρι!
- Αυτούνοι στην πατρίδα τους θα δώκουνε του αίμα !
- Χρειάζουνται ικπαίδευση, τούτου δεν είναι ψέμα !
- Τούτνοι θα φύγουν τον οκτρό, ωσάν θα κάμνουν γιούργια!
- Απ' τουν λοχία μάθινε κόλπα γερά, πανούργα
- Αχ σκέπτουμαι τουν Λιάκου μου κι΄ου ύπνους δεν μι παίρνει
- Αχ, μάνα μου, ου λοχίας μου, ιπάνω μου σαν γέρνει...
- Ναι, του ιφέδρου ζήτου του, γι' αυτούν' κι τη ζωή μου !
- Κι του ιφέδρου ζήτου του, ζήτου και του μουνίμου...

Οταν ακόμα υπήρχε η οξεία και η περισπωμένη

Τώρα πια καταργήθηκαν
Αλλα πράγματα, όχι ακόμα...

.

Ηθοποιός, σημαίνει φως

κι είναι καϋμός

πολύ πικρός...



Πάνε πολλά χρόνια που ο καθηγητής προσπαθούσε να αναλύσει την σημασία των στίχων του Χατζηδάκι ειδικά κείνο το πολυσήμαντο "φως".

- Είναι κάτι που λάμπει φυσικά αλλά και νοητά, οι ξένοι το λένε σταρ δηλαδή αστέρι κάτι που ξεχωρίζει με την λάμψη που εκπέμπει, την λάμψη που οφείλεται στην προσωπικότητα που αναδεικνύει μέσα από τον ρόλο του...

Θα μπορούσε όμως κάποιος να το δει και σαν φως που φωτίζει την γνώση μια που ο ηθοποιός διδάσκει μέσω του θεάτρου...

Εχουμε ακόμη την θρησκευτική έννοια του φωτός δηλαδή την απαλλαγή τις αμαρτίες, καθαρός σαν το φως...



Ωρα πολλή ανέλυε ο καθηγητής την λέξη όταν ξαφνικά πρόσεξε ότι κάτι δεν του πήγαινε καλά. Πάνω στο ωμέγα αναπαυότανε μια οξεία, την λέξη την είχε συνηθίσει με περισπωμένη, εκείνα τα χρόνια δεν είχε εφαρμοσθεί ακόμη το μονοτονικό.

" Ορθογραφικό λάθος" σκέφτηκε και πήγε ασυναίσθητα να το διορθώσει αλλά κάτι σαν προαίσθημα τον σταμάτησε, του φάνηκε περίεργο ένα τυπογραφικό λάθος σε μιά τόσο προσεγμένη έκδοση .



Το βράδυ, σπίτι του, έκανε μιά βουτιά στα λεξικά :



Φάος, φως (με περισπωμένη) παν ότι φέγγει, φωτιά κ.λ.π.

Φαός, φως (με οξεία) άνθρωπος ( εκ του φημί, κατ' άλλους εκ του φύω)



"Α, ηθοποιός σημαίνει άνθρωπος", σκέφτηκε και τότε κατάλαβε τους στίχους...


Εδώ μπορείτε να ακούσετε το τραγούδι


http://www.youtube.com/watch?v=wuwuVJ4zO00&feature=related

Δημοσιεύθηκε στο logokipos.gr και σχολιάσθηκε :


από bluemoon στις Κυριακή, Μάιος 10 @ 08:35:39 EEST
(Πληροφορίες Χρήστη )
Σε λίγο το βλέπω να γράφεται και "φ0ς". Όχι με ο αλλά με μηδέν εντελώς.
από Nikareti (aftokaitoallo@gmail.com) στις Δευτέρα, Μάιος 11 @ 03:05:57 EEST
(Πληροφορίες Χρήστη | Journal)
εξαιρετική παρατήρηση και πληροφορία
από poeticsin στις Τετάρτη, Μάιος 13 @ 06:55:28 EEST
(Πληροφορίες Χρήστη )
Σήμερα γράφεται χωρίς τόνο και μοιάζει να λείπει και η φωτιά και ο άνθρωπος... 

από tsiailisworld στις Σάββατο, Μάιος 16 @ 07:13:46 EEST
(Πληροφορίες Χρήστη )
πήγα και άκουσα το τραγούδι και όντως οι στίχοι μιλάνε για τον άνθρωπο και όχι για το φως. Μιλάνε για πείνα και για κατάντια

               

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Τρόμος στην Κυψέλη !!

Ενας φοβερός θόρυβος έσπασε την μεσημεριάτικη (κοινή) ησυχία. Ντουπ, ντουπντουπ, ντουπντουπντουπντουπ, σαν να περνάγανε δυό ελικόπτερα μαζί ! Και τόσο κοντά στο παράθυρό του. Συγχρόνως τα συντονισμένα τζάμια τρίζανε επικίνδυνα. Σηκώθηκε να κοιτάξει τι ήταν και πάγωσε το αίμα του !

Ενα θηριώδες κουνούπι με μήκος πάνω από τρία μέτρα πετούσε προς τον τοίχο της απέναντι πολυκατοικίας. Τσιμπήθηκε γιά να δεί αν ήταν ξύπνιος. Ηταν απίστευτο αλλά σε λίγο ο ήχος σταμάτησε, το ίδιο και το τρίξιμο των τζαμιών. Το κουνούπι-τέρας είχε "προσγειωθεί" στον απέναντι κατακόρυφο τοίχο. Μπορούσε τώρα να το παρατηρήσει με όση ψυχραιμία του απέμεινε.

Εκανε ένα γρήγορο φλας-μπακ στην τερατώδη μνήμη του. Το μεγαλύτερο έντομο που έζησε ποτέ στην γη ήταν η μεγάνευρα, είχαν βρεθεί απολιθώματά της ηλικίας 325 εκατομμυρίων ετών, στην Γαλλία και στην Αγγλία τα οποία πλησίαζαν τα εβδομήντα εκατοστά σε μήκος. Συγγενικό είδος θεωρείται η σημερινή λιβελλούλη. Αλλά άλλο 70 εκατοστά και άλλο τρία μέτρα. Θυμότανε στο Βερολίνο υπήρχε ένα μοντέλλο στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας μιάς υπερφυσικής "λιβελλούλης" αλλά πάλι ήταν στο ενάμισυ μέτρο και ήταν...μοντέλλο. Του είχε κάνει εντύπωση η επιστημονική της ονομασία: meganeura monyi


Το νοερό ταξίδι του πίσω στις γνώσεις τον κάλμαρε και μπορούσε τώρα να παρατηρήσει το έντομο πιο ψύχραιμα. Ανοιξε το παράθυρο για να βλέπει καλύτερα. Προφανώς επρόκειτο για ένα τεράστιο ψευδονευρόπτερο που από κάποια ανωμαλία στις αυξητικές ορμόνες έφτασε σ' αυτό το μέγεθος. Αλλά τι να έτρωγε ; Ανατριχιάζοντας θυμήθηκε ότι οι λιβελλούλες είναι σαρκοφάγες. Εκλεισε γρήγορα το παράθυρο και συνέχισε την παρατήρηση από μέσα.
Ακούσθηκαν κι' άλλες φωνές. Σκέφτηκε πως κι' άλλοι γείτονες θα το είχαν δει και θα βάλανε τις φωνές από τρόμο, αλλά σαν πρόσεξε καλύτερα κατάλαβε ότι ήταν ένα συνηθισμένο οικογενειακό καυγαδάκι
-Που ήσουνα χθες όλο το βράδι ; ρωτούσε η σύζυγος.
- Να μη σε νοιάζει, εσύ να μου πεις που ήσουνα το πρωΐ οκτώ με εννιά απαντούσε ο σύζυγος.
- Διυλίζεις τον κώνοπα και καταπίνεις την κάμηλο πήγε να πει η κακομοίρα σύζυγος αλλά δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση της

Ακούστηκε πάλι ο βόμβος σαν να πετούσανε δυο τουλάχιστον ελικόπτερα μαζί. Το τεράστιο έντομο πετούσε προς την πηγή του διαλόγου. Μιά βροντώδης φωνή με περίεργη προφορά σαν να έβγαινε από κομπιούτερ και τόσο πολύ δυνατή ώστε να καλύπτει τον θόρυβο από τα φτερά ακούστηκε :
- Ποιόν θα διυλίσεις, μωρήηη !
Συγχρόνως εφορμούσε στο διαμέρισμά τους. Ηχοι από σπασμένα τζάμια, γκρεμισμένους τοίχους και ανθρώπινες οιμωγές ακούστηκαν...

Δεν τόλμησε να δει την συνέχεια. Απλά σκεπτότανε ότι τηρουμένων των αναλογιών σ' ένα τόσο μεγάλο σώμα θα αντιστοιχούσε ένας πολύ μεγάλος εγκέφαλος ο οποίος φαίνεται ήταν και εξελιγμένος αφού κατανοούσε πλήρως τις ανθρώπινες γλώσσες-τουλάχιστον τα ελληνικά. Το μυαλό του έτρεξε στις θεωρίες του Δαρβίνου, στις πελώριες χελώνες των νησιών Γκαλαπάγκος... Αυτό το έντομο όμως τα ξεπερνούσε όλα.
Είχε υπ' όψιν του την θεωρία ότι κάποτε τα έντομα θα επικρατήσουν στη Γη, απλά νόμιζε πως αυτό θα γίνει στο απώτερο μέλλον. Στην πραγματικότητα δεν τον ένοιαζε τι θα γίνει άμα τελείωνε την ζωή του, τώρα τι θα έκανε ήταν το πρόβλημά του.
Προσπάθησε να βρει ένα ποίημα που να εξυμνεί τα κουνούπια δεν βρήκε όμως κανένα...

Σάββατο 2 Μαΐου 2009

Στον C. P. Cavafy, ελεγεία (*)


(*) ελεγεία, θρηνητικόν άσμα (από το λεξικό του Μανόλη Τριανταφυλλίδη)

Τώρα πως μου την βάρεσε
να γράψω ελεγεία ;
Βαρέθηκα του καθενός
την πάσα μαλακία

Περνούσε μία γκόμενα
μπροστά απ’ τους κηφήνες
και το μαλλί της άστραφτε
στου ήλιου τις ακτίνες

Το ψάχναν οι αργόσχολοι
τα βάφει, δεν τα βάφει
και ζήτησαν απάντηση
στην τέχνη του Καβάφη

Αν ήξερε ο ποιητής
το τι θ’ ακολουθούσε
όταν γραμμένα ποιήματα
σε φέϊγ βολάν πετούσε (*)

ίσως και να μη διάλεγε
απ’ όλη τη δουλειά του
τα ποιήματα που η παρακμή
ήταν η αναφορά του

διότι και άλλα έγραψε
περί των Ταραντίνων (**)
που όμως τ’ αποκήρυξε
ατέλειες διακρίνων

Είναι συχνό στους ποιητές
ενώ άλλα εννοούνε
με άλλα οι αναγνώστες τους
να ενθουσιασθούνε

Αλλά που να το φαντασθεί
πως ό,τι τον πονούσε
και ν’ αποφύγει ήθελε
ο κόσμος θα εξυμνούσε.

Προσπάθησε με λάθη του
τον δρόμο να τους δείξει
άρχισε να παραποιεί
την σύνταξη, την στίξη

μα εκστασιασμένοι αδιαφορούν
για τις ασυνταξίες,
αυξήσεις στην προστακτική
κι’ άλλες ατασθαλίες

και επιμένουν τραγικά
οι βάρβαροι να έρθουν
χωρίς την παρουσία τους
καθόλου δεν αντέχουν

Αχ και να ζούσες βρε Σουρή
τι υλικό θα είχες
το’ξερες πως δεν κρύβονται
οι έρωτες κι’ οι βήχες…


(*) Οντως ο Καβάφης αντέγραφε με το καλλιτεχνικό του γράψιμο τα ποιήματά του σε κόλλες χαρτί τις οποίες και εμοίραζε σε γνωστούς και αγνώστους
(**) Οι Ταραντίνοι είναι το πρώτον του ποίημα τα αντίγραφα του οποίου ζήτησε πίσω από τους παραλήπτες των όταν αποφάσισε να το αποσύρει

Αναγκαία σημείωση

Το ποίημα δεν λειτούργησε όπως ήθελα, φαίνεται ότι ούτε η λέξη ελεγεία είναι ικανή να πείσει ώστε να στραφεί η προσοχή σας σ' αυτούς που θέλω να κατακρίνω.

Το ποίημα δεν σατιρίζει παρ΄όλη την ελαφρότητα των τριών πρώτων στροφών. Το ποίημα φαντάζεται την απελπισία του ποιητή αν έβλεπε πόσοι τον "αναλύουν" κατά βούληση, πολλές φορές με φοβερές πατάτες στηριζόμενοι στο ότι το όνομα "πουλάει" και δημοσιεύοντας τα ποιήματα που ο ίδιος είχε αποκυρήξει. Πιστεύω ότι αν ζούσε θα τους το απαγόρευε όπως έκανε ο Χατζηδάκις με την μουσική του. Σαν αντίδραση τον φαντάζομαι να "μειώνει" την αξία των ποιημάτων του για να γλυτώσει από τους αναλυτές του, που στο όνομά του γράφουν στην κυριολεξία ότι θέλουν και δεν σέβονται την επιθυμία και την επιλογή του ποιητή γιά το έργο του αλλά κάνουν τους τάχα "ενημερωμένους" γιά "όλο" το έργο του Καβάφη.
Δεν είμαι θαυμαστής του Καβάφη, περισσότερο ίσως επηρεασμένος από τις πατάτες που έχω ακούσει από διάφορους "κριτικούς ποίησης" εκμεταλλευόμενους το γεγονός ότι πουλάει.

Ο Σουρής φυσικά θα σατίριζε αυτά τα λαμόγια και όχι τον ποιητή (ο βήχας "θυμίζει" και απορία, δηλαδή οι αναλυτές του τον "λάτρευαν" αλλά δεν τον καταλάβαιναν)

Πιθανόν να είναι κακό ή δυσνόητο ποίημα, να μη λειτούργησε όπως ήθελα, πάντως δεν γράφτηκε σαν ειρωνικό προς τον Καβάφη όπως οι περισσότεροι το παίρνουν