Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

"I am a Lesbian"




"Αϊ εμ ε Λέσμπιαν"
ανέκραξεν καθήμενος απέναντί μου
κάτω απ' την λεμονιά του κήπου,
με χιούμορ, με παράπονο μα και με περηφάνεια
-καθένας πρέπει του
περήφανος να είναι,
για την καταγωγή του-
ετούτου την διαπόμπευσαν
χωρίς ειρμό κι' αιτία
άνθρωποι που απ' τα γράμματα
δεν νοιώσαν τα μισά.

Κι' εμένα το παράπονο 
έξυσε και τον πόνο
ότι δεν ήμουν πια παιδί αγαπημένο
των παραδόξων κυριών
που άλλοι λοξοκοιτάνε
με ψεύτικη αποστροφή
τον πόθο για να κρύψουν.
Τώρα η κάθε μιά απ' αυτές
έχει κι' ένα "τσουνάμι".
λιπόσαρκο, μελαχροινό,
μικρό σε όλα -λένε-
και πιο πιστό από σκυλί.

Κι' ως είπεν ο Κύριος
πρώτοι οι έσχατοι 
εγένοντο
εν ταις καρδίαις αυτών
των εκ της Νήσου πορευομένων θηλέων
-λέγουσι κατά τα ειωθότα-
ένθα ουκ Εδέμ εστί
αλλ' ούτε και  γη άγονος
ως πλείστων κορασίδων 
καρδίαι τε και σώματα εισίν

Κοινή ήταν  η έλξη
για ό,τι το λεσβιακό
τοπονυμιακώς
και ηθικοπλαστικώς, επίσης,
μα των πρωτοτοκίων η απώλεια ένεκα,
απ' τους Ινδονησίους
-που το τσουνάμι έφερε
στ' άγια χώματά μας-
πολλά εσμικρύνθη
η έλξη αυτή, συν τω χρόνω.

.

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Τέλος χρόνου

 
Γνωστή από τηλεπαιχνίδια έκφραση που μεταφέρεται στην "ζώσα" εικονική πραγματικότητά μας με τα  οικονομικά μέτρα της τρόϊκας ή του "τρωικού" πρωθυπουργού μας, δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι συμβαίνει αλλά με εξιτάρει η εικόνα του ΓΑΠ να τρέχει αλλόφρων σαν Εκτορας γύρω από τα τείχη του Δουνουτού ή της Τροίας και να τον κυνηγά η Μέρκελ, σαν Αχιλλέας, με το ευροομόλογο στο χέρι...
Και εκεί να ακούγεται το "τέλος χρόνου", σαν τις ακροτελεύτιες τις μέρες του Δεκέμβρη.
Πρόλαβε ο ΓΑΠ ή δεν πρόλαβε ; θα μας το δείξει το φώτοφίνις !




Τέλος χρόνου σε τόσες πολλές διαδικασίες, όπως τα δώρα κι οι γιορτές, ίσως κι ο έρωτας να τέλειωσε κι αυτός, κρυμμένος πίσω απ΄ της αυτοσυντήρησης το ένστικτο. Μαζί του και η ποίηση, ανομολόγητα βασισμένη στην σαρκική πλευρά του έρωτα, αυτή με το πλατωνικό περιτύλιγμα και την ζουμερή φωτογραφία.
Ανευ εικόνος - χίλιες λέξεις λένε όσοι δεν γνωρίζουν την σωστή την λέξη που έχει χίλιες εικόνες - δεν προωθείται το προϊόν και ληξιπροθεσμεί, τέλος χρόνου.




Αυτό το σοφό μηχάνημα, το πλυντήριο, έχει αντικαταστήσει την αναγκαιότητα της ποίησης, πολλαπλώς.
Με απλό καθάρισμα, λεύκανση, στίψιμο, εκτελεί όλες τις απαραίτητες διεργασίες που του ανατίθενται.
Το κυριότερο όμως είναι ότι μετά το πέρας των διεργασιών σταματά αυτόματα, αντίθετα από πολιτικούς, ποιητές και συζύγους...
Τέλος χρόνου.

.

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Θάλαμος 6



Κάθε Χριστούγεννα, με δεδομένη την λιγότερη λάμψη τους όσο περνούν τα χρόνια, το μυαλό του πήγαινε σ' αυτό το διήγημα του Τσέχωφ, "Θάλαμος 6". Δεν είχε καμιά σχέση με την γιορτή το διήγημα, η βασική αναφορά του ήταν στο διαχωρισμό των δύο κόσμων, του Θαλάμου 6 στο νοσοκομείο κάποιας ρώσικης πολιτείας και τον υπόλοιπο κόσμο, δυό κομμάτια εντελώς ξένα μεταξύ τους με διαφορετικές πρακτικές, στο ένα σκληρή πραγματικότητα και στο άλλο η φούσκα που όλο ήτανε να σκάσει μα δεν έσκαγε γιατί μια άλλη μεγαλύτερη γεννιότανε  "κοινή συναινέσει". Του θύμιζε τόσο έντονα τον κοινωνικό περίγυρο με τους βολεμένους στο ψέμα τους - που σαν τα παιδάκια μαζεύονταν πολλοί και φωνάζαν δυνατά για να "νικήσουν"- κι' από την άλλη αυτούς που βίωναν και λάτρευαν την αλήθεια του πεσμένου στήθους, δεν παραμυθιαζότουσαν από το σουτιέν.

...οι εξωτερικοί άρρωστοι περίμεναν στριμωγμένοι σ' ένα μικρό σκοτεινό διάδρομο. Περνούσαν μπροστά τους οι υπάλληλοι του νοσοκομείου και οι μπόττες τους ξεσήκωναν σαματά καθώς βροντοχτυπούσαν στις πλάκες. Περνούσαν άρρωστοι χλωμοί, πετσί και κόκκαλο, τυλιγμένοι σε γαλάζιους μανδύες. Κουβαλούσαν πάπιες. Κουβαλούσαν πτώματα. Τους έδερναν τα ρεύματα.
Ο Αντρέϊ Εφίμιτς ξέρει για τους φθισικούς και γενικά για κάθε ευαίσθητο άτομο η αναμονή κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι σωστό μαρτύριο. Μα τι να κάνει ; Στο ιατρείο βρίσκει τον βοηθό του, τον Σεργκέϊ Σεργκέϊτς, έναν κοντόχοντρο ανθρωπάκο με φουσκωμένα μάγουλα, γυαλιστερά και ξυρισμένα, γλυκομίλητο και ευγενικό. Με την ολοκαίνουργη, φαρδειά φορεσιά του μοιάζει περισσότερο με συγκλητικό παρά με χειρούργο. Ο Σεργκέϊ Σεργκέϊτς φοράει άσπρες γραβάτες, έχει άφθονη πελατεία και νοιώθει τον εαυτό του πολύ ανώτερο από τον Αντρέϊ Εφίμιτς που δεν έχει ούτε έναν πελάτη στην πόλη...
Ο Σεργκέϊ Σεργκέϊτς είναι θεοφοβούμενος. Το εικόνισμα στο ιατρείο είναι αγορασμένο με δικά του λεφτά. Τις Κυριακές ένας άρρωστος διαβάζει μεγαλόφωνα τον Απόστολο κι' ύστερα ο Σεργκέϊ Σεργκέϊτς γυρίζει από θάλαμο σε θάλαμο και λιβανίζει τους αρρώστους.
Η ώρα είναι λίγη, οι άρρωστοι πολλοί, τι να κάνει ο γιατρός ; Περιορίζεται σε μερικές ερωτήσεις και γράφει την συνταγή για κάποιο γιατρικό, μια καταπραϋντική αλοιφή ας πούμε ή ρετσινόλαδο. Ο Αντρέϊ Εφίμιτς κάθεται σκεπτικός με το κεφάλι ακουμπισμένο στο γρόθο του και ρωτάει στην τύχη, μηχανικά. Ο Σεργκέϊ Σεργκέϊτς κάθεται κι' αυτός πλάϊ, τρίβει τα χέρια του και κάπου-κάπου μπαίνει στη μέση :
- Υποφέρουμε και βασανιζόμαστε, γιατί δεν προσπέφτουμε στο έλεος του Κυρίου, λέει. Μάλιστα !

Ο Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ σπούδασε ιατρική στην Μόσχα. Κατά την διάρκεια των σπουδών του άρχισε να δημοσιεύει χιουμοριστικές σκηνές και μονόπρακτα στα περιοδικά της εποχής. Παρακολούθησε για πέντε έτη την σχολή του, ίσως γι' αυτό περιγράφει τόσο καθαρά τα διαφορετικά σκεπτικά των δύο γιατρών. Ο ίδιος δεν άσκησε ποτέ αμοιβόμενη ιατρική, εξ άλλου την διατριβή του δεν την τελείωσε ποτέ. Πρόλαβε όμως να δει την δυαδικότητα της ιατρικής - όπως και της κοινωνίας - και να την περιγράψει στον Θάλαμο 6.

- Εχετε την καλοσύνη να ντυθείτε ευγενέστατε, είπε ο Νικήτας ο φύλακας, ατάραχος. Εδώ είναι το κρεβάτι σας, παρακαλώ. Και έδειξε ένα άδειο κρεβάτι που κατά τα φαινόμενα μόλις το είχαν κουβαλήσει εκεί μέσα. Δεν είναι τίποτα, δόξασοι ο Θεός. Θα γίνεις καλά.
Ο Αντρέϊ Εφίμιτς τα κατάλαβε αμέσως όλα. Χωρίς να βγάλει μιλιά τράβηξε για το κρεβάτι που του έδειξε ο Νικήτας και κάθισε. Ο φύλακας στεκόταν ορθός και περίμενε. Γδύθηκε ολοτσίτσιδος και ένοιωσε ντροπή έτσι γυμνός μπροστά του. Υστερα φόρεσε τα ρούχα του νοσοκομείου. Το σώβρακο ήταν πολύ κοντό, το πουκάμισο πολύ μακρύ και ο μαντύας μύριζε καπνιστό ψάρι.
- Θα γίνεις καλά, έχει ο Θεός ! ξανάπε ο Νικήτας.
Κουβάριασε τα ρούχα του γιατρού, τα μάζεψε στη μασχάλη του και βγήκε κλείνοντας πίσω του την πόρτα.
- Δεν βαριέσαι ! το ίδιο κάνει... είπε μέσα του ο Αντρέϊ Εφίμιτς και τυλίχτηκε στη παλόκαπα. Πρόσεξε την καινούργια του φορεσιά, τον έκανε ίδιο κατάδικο. Δε βαριέσαι ! τι φράκο, τι στολή, τι αυτή η παλιόκαπα...το ίδιο είναι για μένα !
Μα...τι έγινε το ρολόϊ του ; και το πορτοφόλι του που βρισκότανε στην πλαϊνή τσέπη και τα τσιγάρα του ; Που τα πήγε ο Νικήτας ; ...Από δω και πέρα ως το θάνατό του ίσως να μην ξαναφορέσει πανταλόνι, γιλέκο, μπόττες... Στην αρχή του φάνηκε παράξενο, απίστευτο. ο Αντρέϊ Εφίμιτς ήταν σίγουρος πως καμμιά διαφορά δεν υπάρχει ανάμεσα στο σπίτι του και τον Θάλαμο 6, ήταν βέβαιος πως όλος ο κόσμος ήταν παραλογισμός και " ματαιότης ματαιοτήτων". Και όμως τα χέρια του έτρεμαν, τα πόδια του είχαν μελανιάσει και ένοιωθε απελπισία στην ιδέα να τον δουν οι γνωστοί του με την παλιόκαπα του νοσοκομείου...

Σημασία πάντοτε δεν έχει το γεγονός αλλά η αιτία, όχι το συγκεκριμένο επεισόδιο αλλά η ανεξάρτητη μεθοδολογία που ακολουθείται. Υπάρχουν δυο γιατροί, ένας σκεπτόμενος κι' ένας πιστός στον Θεό (του). Η ιεραρχική  βαθμίδα αποδεικνύεται ότι δεν έχει σημασία στην πάλη των ιδεολογιών τους, το αποτέλεσμα είναι νομοτελειακό. Το σκεπτικό από το πάθημα του Αντρέϊ Εφίμιτς ταιριάζει γάντι και στην οικονομική αιχμαλωσία της Ελλάδος από το διεθνές κεφάλαιο, σαν το τίμημα του να ζεις το όνειρο κάποια λίγα χρόνια αντί να το ονειρεύεσαι και να χορταίνεις μ' αυτό, όπως επιβάλλουν οι "πολιτικά ή και θρησκευτικά ορθώς" σκεπτόμενοι. Μόνο που το ξύπνημα πάντα με θάνατο μοιάζει, ειδικά όταν οι ρώγες βλέπουν το πάτωμα

Οι νοσοκόμοι τον άδραξαν από χέρια και πόδια και τον κουβάλησαν στο εκκλησάκι. Τον παράτησαν εκεί ξαπλωμένο με τα μάτια ορθάνοιχτα σ' ένα τραπέζι. Το φεγγάρι τρύπωνε από το παραθυράκι και φώτιζε το κουφάρι.
Το πρωΐ ο Σεργκέϊ Σεργκέϊτς μπήκε στο εκκλησάκι, προσευχήθηκε ευλαβικά στα πόδια του εσταυρωμένου και έκλεισε τα μάτια του παλιού διευθυντή του.
Την άλλη μέρα τον έθαψαν. Στην κηδεία του πήγαν μοναχά η σπιτονοικοκυρά του κι' ένας παλιός του φίλος.

.

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Η εικόνα και οι λέξεις

Είναι γνωστό ότι δεν με βρίσκει σύμφωνο η φράση μια εικόνα, χίλιες λέξεις, αλλά πάλι ποτέ μια φράση δεν γίνεται γνωστή αν δεν περιέχει την επιβεβαίωσή της  έστω και κάποιες φορές. Κοίταζα αυτή την φωτογραφία που τραβήχτηκε πριν από τον αγώνα Ντινάμο Ζάγκρεμπ- ΠΑΟΚ.


Κι' όμως λέει τόσα πράγματα και για το πως λειτουργεί ο σύλλογος αλλά και για το αποτέλεσμα που προέκυψε.
Θα ξεκινήσω από τα δεξιά της πίσω σειράς όπου βλέπουμε την στοργική αγκαλιά του έμπειρου Χαλκιά στον Κλάους, ένα παιδί που μόλις στον προηγούμενο αγώνα πήρε πρώτη φορά στην ζωή του φανέλλα βασικού σε ματς μέσα στην Τούμπα. Και τώρα στην δεύτερη βγαίνει να παίξει στο κολασμένο Μάξιμιρ, μπροστά σε φανατισμένο κοινό, σε παγωμένο γήπεδο και με την είδηση του καμμένου πούλμαν των οπαδών ολόφρεσκη στ' αυτιά του ένα παιχνίδι περισσότερο από κρίσιμο για τον σύλλογό του. Μοιάζει η αγκαλιά του μπαρουτοκαπνισμένου τερματοφύλακα να του έδωσε την ηρεμία να κάνει την ασίστ στον Σάλπι γιά το "χρυσό" γκολ
.


Δίπλα του ο Βεϊρίνια. Σπάνια φωτογραφίζεται στην πίσω σειρά σαν επιθετικός αλλά και λόγω ύψους. Ισως ήθελε να προϊδεάσει τον κόσμο ότι για το καλό της ομάδας δεν θα έπαιζε τον γνωστό επιθετικό του ρόλο αλλά αμυντικό. Αριστερά του ο "τρομοκράτης" Πάμπλο Γκαρσία τυλιγμένος με κασκόλ και με το αετίσιο βλέμμα του "δεν καταλαβαίνω τίποτε". Ηγέτης με τα όλα του!
Ο Τσιρίλο μοιάζει σαν να λέει "εγώ πρώτος στην μπάλλα" όπως έκανε σε όλο το παιχνίδι, αγκαλιάζει τον Κοντρέρας σαν να θέλει να του πει "η σειρά μου σήμερα να καθαρίσω, εσύ ήρεμα".
Ο Μπουσαϊντί με τον Φωτάκη έτοιμοι να αρχίσουν το τρέξιμο και ο Σαλπιγγίδης μισό βήμα πιο μπροστά, όπως ξεπετάχτηκε στην φάση του γκολ.
Ο Βιτόλο δείχνει να μην βιάζεται, ίσως να σκεφτότανε το χειρουργείο που τον περίμενε την επόμενη μέρα οπότε το ματς του φαινότανε παιχνιδάκι και τέλος ο Σνάουτσερ, ο μοναδικός "βόρειος" στην ομάδα, περιμένει ψύχραιμα την έναρξη του παιχνιδιού.
Εντεκα βλέμματα προσηλωμένα στον ίδιο στόχο.
Τι παραπάνω να αποτυπώσει ο φακός ;

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Desire

DESIRE

Born in Red Hook, Brooklyn, in the year of who knows when
Opened up his eyes to the tune of an accordion
Always on the outside of whatever side there was
When they asked him why it had to be that way, “Well,” he answered,
“just because”

Αν κοιτάξτε αριστερά, εκεί που λέει "κολλάζ" θα δείτε τους δυό πρώτους στίχους να αποτελούν στην ουσία το ξεκίνημά του, το "βολάρε" του Ντομένικο Μοντούνιο είναι απλά η εισαγωγή

Larry was the oldest, Joey was next to last
They called Joe “Crazy,” the baby they called “Kid Blast”
Some say they lived off gambling and runnin’ numbers too
It always seemed they got caught between the mob and the men in blue (*)
Joey, Joey
King of the streets, child of clay
Joey, Joey
What made them want to come and blow you away?
                                                                                                                          (*) έκφραση για τους αστυνομικούς 

Οταν ξεκίναγα αυτό το μπλογκ, με μηδέν ιντερνετική εμπειρία, ενθουσιαζόμουνα από την σκέψη του καινούργιου, αυτό ήταν και το νόημα του "κολλάζ", κομμάτια κι' αποσπάσματα που θα έλεγε ο Σαββόπουλος, αλλά πραγματικά και όχι "επικοινωνιακά" αγαπημένα.
Το τραγούδι αυτό, το Joey, αδικήθηκε μέσα στον δίσκο του  Desire αφού τα φώτα τα τράβηξε το Hurricane κυρίως λόγω της αναθεώρησης της δίκης του παλαιστή που είχε πετύχει η απήχηση του δίσκου. Τα θέματα των δυό τραγουδιών ήταν "συγγενή" και δεν υπήρχε "χώρος" για τον Τζόε, παρ' ότι εμένα με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Εκείνη την εποχή με είχε κερδίσει και κάποια ψυχή που της άρεσε πολύ αυτό το τραγούδι όπως της άρεσαν όσα μου άρεσαν και αντιστρόφως, πάντοτε έτσι συμβαίνει στις αρχές του έρωτα. Ισως να υπήρχε μια λανθάνουσα ερωτική σχέση και με το μπλόγγιν που οδήγησε το χέρι μου -τριάντα χρόνια μετά-στους στίχους του αγαπημένου τραγουδιού, πάντως η συνέχεια ήταν ανάλογη της δεύτερης στροφής.

There was talk they killed their rivals, but the truth was far from that
No one ever knew for sure where they were really at
When they tried to strangle Larry, Joey almost hit the roof
He went out that night to seek revenge, thinkin’ he was bulletproof
The war broke out at the break of dawn, it emptied out the streets
Joey and his brothers suffered terrible defeats
Till they ventured out behind the lines and took five prisoners
They stashed them away in a basement, called them amateurs
The hostages were tremblin’ when they heard a man exclaim
“Let’s blow this place to kingdom come, let Con Edison (*) take the blame”
But Joey stepped up, he raised his hand, said, “We’re not those kind of men
It’s peace and quiet that we need to go back to work again”
Joey, Joey
King of the streets, child of clay
Joey, Joey
What made them want to come and blow you away?
                                         (*) εταιρία παροχής ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου στην Νέα Υόρκη

Προφανώς κατόπιν επιθυμίας της δισκογραφικής εταιρίας όλες οι επίσημες εκτελέσεις του Ντύλαν έχουν αποσυρθεί από το γιουτιούμπ. Οι αντίστοιχες βιντεοσκοπημένες από περιοδείες μερικές φορές είναι καλές, άλλες όχι τόσο όσο η εγγραφή σε στούντιο, πάντως στο συγκεκριμμένο τραγούδι δεν βρήκα καμία άξια λόγου οπότε θα υποστείτε την δική μου κατασκευή...




The police department hounded him, they called him Mr. Smith
They got him on conspiracy, they were never sure who with
“What time is it?” said the judge to Joey when they met
“Five to ten,” said Joey. The judge says, “That’s exactly what you get”
He did ten years in Attica, reading Nietzsche and Wilhelm Reich
They threw him in the hole one time for tryin’ to stop a strike
His closest friends were black men ’cause they seemed to understand
What it’s like to be in society with a shackle on your hand
When they let him out in ’71 he’d lost a little weight
But he dressed like Jimmy Cagney and I swear he did look great
He tried to find the way back into the life he left behind
To the boss he said, “I have returned and now I want what’s mine”
Joey, Joey
King of the streets, child of clay
Joey, Joey
Why did they have to come and blow you away?

Αναπόφευκτοι οι συνειρμοί για την ελληνική δικαιοσύνη με το λογοπαίγνιο του δικαστή αλλά περισσότερο οι συνειρμοί για τη στάση του Τζόε με τις σημερινές απεργίες οπου έχουμε το παράδοξο να απεργούν οι βολεμένοι στις Δέκο και αλλαχού για να διατηρήσουν τα "κεκτημένα" δικαιώματα τους που μεταφράζονται χοντρικά σε τριπλάσιες αποδοχές από τους ομοιόβαθμους σε μη προνομιούχες υπηρεσίες !  Με τριάντα χρόνια καθυστέρηση η ελληνική κοινωνία ακολουθεί τις κοινωνικές εξελίξεις των αμερικάνικων φυλακών. Στην συγκεκριμένη, την Attica, το 1971 έγιναν οι βιαιότερες ταραχές με πολλούς νεκρούς, ας ελπίσουμε να μην έχουν τέτοια κατάληξη οι απεργιακές κινητοποιήσεις που ξεκινάνε περιέργως από τους "έχοντες".

It was true that in his later years he would not carry a gun
“I’m around too many children,” he’d say, “they should never know of one”
Yet he walked right into the clubhouse of his lifelong deadly foe
Emptied out the register, said, “Tell ’em it was Crazy Joe”
One day they blew him down in a clam bar in New York
He could see it comin’ through the door as he lifted up his fork
He pushed the table over to protect his family
Then he staggered out into the streets of Little Italy
Joey, Joey
King of the streets, child of clay
Joey, Joey
What made them want to come and blow you away?

Οι ιντερνετικές μου εμπειρίες ακολουθούσαν την πορεία των στίχων, η έλλειψη "παιδικής ηλικίας" μετέφερε τα συμπτώματά της στην ηλικία της ωριμότητας με ό,τι αυτό συνεπάγεται, κυρίως στην αποφυγή της ανταλλαγής ευνοϊκών σχολίων κόντρα στα ειωθότα. Σιγά-σιγά μερικά τοπία ξεκαθάριζαν. Ισως να μην υπήρχε ο εχθρός, αλλά οι θέσεις που έπαιρνα  να τον δημιουργούσαν. Η άρνηση υπακοής σε κάποιους κανόνες που ευνουχίζουν κάθε είδος πραγματικής ζωής, έδειχνε την πολλαπλότητα των προσώπων του "μοναδικού εχθρού", όπως ακριβώς στην εξιστόριση της ζωής του Τζόε.

Sister Jacqueline and Carmela and mother Mary all did weep
I heard his best friend Frankie say, “He ain’t dead, he’s just asleep”
Then I saw the old man’s limousine head back towards the grave
I guess he had to say one last goodbye to the son that he could not save
The sun turned cold over President Street and the town of Brooklyn mourned
They said a mass in the old church near the house where he was born
And someday if God’s in heaven overlookin’ His preserve
I know the men that shot him down will get what they deserve
Joey, Joey
King of the streets, child of clay
Joey, Joey
What made them want to come and blow you away?

Αυτή η τελευταία στροφή, με την μουσική να κλαίει κυριολεκτικά ίσως να ήταν η αιτία που χάλασε η σχέση μου με εκείνη την κοπελλιά. Ηταν η πρώτη μας διαφωνία, το πρώτο ράγισμα στο γιαλί.  Εγώ εστίαζα περισσότερο  στα συναισθήματα που προκαλούσε η ελαφρά αλλαγή της μουσικής, που όπως είπα θύμιζε έντονα αξιοπρεπή θρήνο, ενώ αυτή διαφωνούσε έντονα με την "χριστιανική" αντίληψη της δικαιοσύνης στους τελευταίους στίχους, κάτι που εμένα με άφηνε παγερά αδιάφορο. Ισως και σήμερα να έχουμε διαφορετική αντίληψη για τις απεργιακές κινητοποιήσεις που ξεκινάνε, να τις βλέπουμε από διαφορετική σκοπιά. Οπως βλέπω πλέον και το ίντερνετ από διαφορετική σκοπιά.


Το μόνο που μένει ίδιο είναι η εκτίμηση για την μουσική του άλμπουμ, Desire

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Πολιτική υποκρισία

Αποφεύγω να διαβάζω εφημερίδες κυρίως γιατί δεν αφουγκράζονται τον κοινωνικό παλμό-όπως εγώ τον εννοώ- και προβάλλουν θέσεις ουτοπικές και ανεφάρμοστες αλληλοεπηραζόμενες με τους πολιτικούς. Καμια φορά βέβαια, όταν βγαίνω έξω, ρίχνω καμια κλεφτή ματιά στις κρεμασμένες εφημερίδες από συνήθεια. Σήμερα ξεχώρισα δύο "ειδήσεις" : Ο Παπανδρέου ζητάει συναίνεση για τα σκληρά μέτρα που θα πάρει και ο Σαμαράς έχει αντιρρήσεις για τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ.
Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο !!!!

 Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι...


Ο Παπανδρέου στο Καστελλόριζο εξαγγέλλει τα νέα μέτρα

Κατ' αρχάς όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου πετσόκοψε τους μσθούς των δημοσίων υπαλλήλων, πρακτικά τρία χιλιάρικα το κεφάλι, δεν ζήτησε την συναίνεση των άλλων κομμάτων, "δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς", δηλαδή τώρα μπορεί ;;; αν δεν έχει άλλη επιλογή , τότε γιατί ζητάει την συναίνεση ;;;
Ας το δούμε λίγο αναλυτικότερα.
Το κόψιμο του τριχίλιαρου στις ετήσιες αποδοχές επηρέασε περισσότερο τους χαμηλόμισθους των 15 έως 25 χιλιάδων το χρόνο και όχι π.χ. τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ που παίρνουν πάνω από 50 χιλιάρικα τον χρόνο ή τους δικαστικούς των 75 και βάλε. Φυσικά αφορά τα 3/4 των δημοσίων υπαλλήλων με την πλειοψηφία τους να είναι εκπαιδευτικοί δηλαδή διορισμένοι ΧΩΡΙΣ πολιτικό μέσον.
Το υπόλοιπο 1/4, στην πλειοψηφία τους υπάλληλοι των ΔΕΚΟ θα πρέπει να στερηθούν περίπου 10 χιλιάδες τον χρόνο ώστε να συνεισφέρουν στον κρατικό κορβανά το ίδιο ποσό με τους χαμηλόμισθους, κάτι που επιτάσσει η αρχή της ανταποδοτικότητας. Αλλά έλα που ΟΛΟΙ οι διορισμένοι στις ΔΕΚΟ είναι κομματικά παιδιά ΟΛΩΝ των κομμάτων και πως να τους ... στενοχωρήσεις ;;;
Εδώ λοιπόν επεμβαίνει ο ... αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ναι, λόγω τιμής ( έτσι θα έπρεπε να) τον λένε και η πολιτική συναίνεση πάει περίπατο, τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς ποιός τους χ...;;; Φυσικά ο σκοπός τους δεν είναι η εξομάλυνση των οικονομικών του κράτους αλλά η κατά το δυνατόν διατήρηση του καθεστώτος της κομματικής διαφθοράς.

Πολιτικόν και γλωσσολογικό κουίζ. Ξέρετε την λέξη με τα εννέα άλφα ;;;


Σας δίνουμε τα σύμφωνα .... χ-λ-ρ-μ-λ-κ-σ-μ-ρ-  

Εδώ θα πρέπει να δώσω μια περιγραφή εργαζόμενου στις ΔΕΚΟ που γνωρίζω προσωπικά. Πρόκειται για απόφοιτο μέσης τεχνικής σχολής που διορίστηκε στην ΔΕΗ από το ΠαΣοΚ. Με τα χρόνια και φοιτώντας σε ανάλογα επιμορφωτικά σεμινάρια εξισώθηκε με τους απόφοιτους του Πολυτεχνείου. Είναι παντελώς άσχετος με το αντικείμενό του-στηρίζεται σε τεχνικούς εταιριών που συνεργάζονται με την ΔΕΗ για να λύσει τα προβλήματα της...ειδικότητάς του, λαμβάνει όμως 150 ευρώ ημερησίως αποζημίωση και χρειάζεται ένα τριήμερο για ένα προβληματάκι στα Τρίκαλα. Οταν δεν έχει...εξωτερική  απασχόληση πηγαίνει στη δουλειά του στις οκτώ και στις εννιά φεύγει για την πισίνα του Πανελλήνιου (όπου κατουράει μέσα κιόλας) και επιστρέφει κατά τις δώδεκα για να φύγει στις μία. Είναι ακραιφνής καραδεξιός αλλά ψηφίζει πάντοτε "Αντρέα" που τον έκανε άνθρωπο "και οι άλλοι να πα να γαμηθούνε". Τα παιδιά του χρυσαυγίζουν. Πίνει και καπνίζει αρκετά αλλά είναι επίσης στέλεχος στους "18 άνω" 'οπου συμβουλεύει τους εξαρτημένους πως να το κόψουν !!! Ευτυχώς που υπάρχει το στοίχημα και το ουίσκι να ανακυκλώνεται το χρήμα...

Τι μέλει γενέσθαι ;


Από μέλη του ίδιου κλαμπ (Μπίλντεμπεργκ), όλα να τα περιμένεις !

Το γνωστό σενάριο καρώτο- μαστίγιο για τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ θα παιχθεί στις πλάτες του λαού από τους πολιτικούς άνδρες της φωτογραφίας μέχρι να στραφεί η προσοχή στο νέο μισθολόγιο όπου με ψαλίδισμα επιδομάτων θα πληρώσουν πάλι οι χαμηλόμισθοι που δεν είναι η δεξαμενή της εκλογικής πελατείας των δύο μεγάλων κομμάτων. Φυσικά αυτό θα συμπαρασύρει και τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα που είναι  το μεγάλο στοίχημα για τα κόμματα εξουσίας. Διότι  ο μισθός του δημόσιου υπάλληλου, όταν ο αριθμός τους περιορισθεί σε λογικά πλαίσια και ελαττωθούν οι διορισμοί, μπορεί να ανέβη, του ιδιωτικού υπάλληλου όμως  όχι.
Είναι προφανές ότι μετά την επίτευξη του στόχου δεν θα υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να συνεχίσει την πολιτική καριέρα του ο Σαμαράς.


Μην ανησυχείτε, ένα άλλο μέλος της λέσχης Μπίλντεμπεργκ έρχεται...

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Προφητικόν της κρίσεως



Το ζευγάρωμα με...προθέσεις



Κρίση
Κατάκριση
Κρίση
Διάκριση
Κρίση
Επίκριση
Κρίση
Ανάκριση
Κρίση
Σύγκριση
Κρίση
Πρόκριση
Κρίση
Εγκριση
Κρίση
Απόκριση
Κρίση
Εκκριση

Το παρόν δημιούργημα δημοσιεύθηκε στις 28/3/2009 όταν ακόμα οι εποχές ήταν αθώες και οι υποψίες για την κρίση καλά κρυμένες στα λόγια των πολιτικών. Τότε "υπήρχαν λεφτά" αλλά...δεν τα μοιράζανε κι έτσι η "αλλαγή" ήταν αυτόματη, κοινός πόθος και των δύο πολιτικών πλευρών, κατι σαν υποβόσκων έρως, μακροχρόνιος και καταπιεσμένος  που περιγράφεται στη σειρά των συγγενών λέξεων.
Σήμερα, κοιτώντας προς τα πίσω και με τις νεοτερες εμπειρίες της κρίσης  καλά σφηνωμένες στο πίσω μέρος του μυαλού, στις ίδιες λέξεις ο "κάτι σαν έρωτας" μεταλλάχθηκε στην "οπισθίαν  όψιν πάντων", κοινή σ' αμφότερα τα φύλα και τα κόμματα...

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Απίστευτο κι' όμως αληθινό !!!

.

Μπορεί να πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε που ο Ανδρέας έπαυσε να υπάρχει αλλά η επίδρασή του στην ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να είναι μεγάλη αφού πολιτικοί και δημοσιογράφοι βαδίζοντας στα χνάρια του προσπαθούννα εξηγήσουν τα ανεξήγητα ή να αυξήσουν την πελατεία τους με μια εντυπωσιακή λέξη-φράση όπως έκανε ο αείμνηστος όταν είχε ζόρια.



Τι αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή είχε εφεύρει, τι...μη πόλεμος, τι μορατόριουμ, τι ετεροχρονισμούς είχε εφεύρει ο μακαρίτης δεν λέγεται. Πέταγε μια ακαταλαβίστικη λέξη και ώσπου να μάθουμε τι συμβαίνει το είχαμε καταπιεί αμάσητο, τέτοια γάτα ήταν ο Ανδρέας. Η ...παράδοση συνεχίζεται-όχι τόσο επιτυχώς- από πολιτικούς και δημοσιογράφους που πετάνε μια παρόλα προς δημιουργία εντυπώσεων και αποφυγή συζητήσεως επί της ουσίας. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας και σημασιολογίας στον πομπώδη τίτλο Υπουργείο Δια Βίου Μάθησης και...Θρησκευμάτων (!!!), το 'εχουμε  ξανααναλύσει σ' αυτό τον χώρο.



Πριν λίγες μέρες έγινε το παιχνίδι Μπαρτσελόνα-Ρεάλ όπου η Μπαρτσελόνα νίκησε με 5-0 την ομάδα του Μουρίνιο. Φυσικά ασχολήθηκαν όλοι οι έλληνες αθλητικογράφοι και μπλόγγερς. Ο συναγωνισμός μεγάλος, κάτι έπρεπε να βρουν για να ξεχωρίσουν...ξαφνικά έμαθαν όλοι ισπανικά ! "mes que un club" που έλεγε και η γιαγιά μου κι όποιος δεν ξέρει ισπανικά να έρθει με τον κηδεμόνα του.
Τι λέτε ρε μεγάλοι ;. Σοβαρά ; καλά οι οπαδοί πάντοτε πίστευαν ότι η ομάδα τους συμβολίζει κάτι παραπάνω από μια ομάδα, αλλά εσείς ; Μη μου πείτε για ανεξαρτησία της Καταλούνια γιατί είναι μπλεγμένη στην ισπανική ποδοσφαιρική διαφθορά περισσότερο από την Ρεάλ. Εσείς  οι έλληνες αθλητικογράφοι και μπλόγγερς, τώρα το ανακαλύψατε το μέγεθός της ;
mes que un club
Γιατί ;
Μήπως πήρε πέντε συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών όπως η Ρεάλ ; (το έκτο το έχασε γιατί προωθούσαν την Μπαρτσελόνα στα μεταξύ τους ματς, αλλά την έφαγαν τελικά από την Μπενφίκα του Εουσέμπιο. Οποιος δει τα βίντεο από αυτά τα ματς Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, με όργια υπέρ Μπάρτσα από εγγλέζο διαιτητή παρακαλώ, αθωώνει αμέσως και τον Παπουτσέλη ! )
mes que un club
Μήπως πήρε πέρισυ το Τσάμπιονς Λιγκ και δεν το θυμάμαι ;
mes que un club
Μήπως επειδή έβαλε συνολικά οκτώ γκολ χαλαρά στον Παναθηναϊκό ;
Αυτό παίζει, οι Καταλανοί θυμούνται ακόμα την κλοπή του τίτλου στο Παρίσι στον τελικό του μπάσκετ και φροντίζουν να εκδικούνται τραγουδώντας το a-ya-ya-ya, canta y no liores, "τραγούδα και μην κλαίς" αλλά οι εδώ αθλητικογράφοι και μπλόγγερς το πνίγουν το θεματάκι, δεν τους συμφέρει να στενοχωρούν τους βάζελους.
mes que un club
Περισσότερο από ένα κλαμπ, μάθαμε όλοι ισπανικά τελευταία και δείτε που καταντήσαμε.


Ο Καραγκούνης είναι η ζωντανή ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, κατά μία έννοια η ιστορία της ίδιας της Ελλάδας, Ο τρόπος που τρέχει και μαρκάρει μέσα στο γήπεδο μου θυμίζει έντονα το πως  ζητάει δάνεια και διευκολύνσεις από τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, ο δε τρόπος που βουτάει για πέναλτυ, τις κομπίνες για μεγαλύτερες επιδοτήσεις.
Ο Καραγκούνης διαβάζοντας το mes que un club  στους αθλητικογράφους και μπλόγγερς συναισθάνθη ότι το πέρασμά του από Ιταλία και Πορτογαλία του άφησε ένα κενό στην ισπανική γλωσσομάθεια του. Εσπευσε να το καλύψει και στο πρώτο μάθημα έμαθε την φράση "puta que te pariό", πούτα κε τε παριό, πουτάνα που σε γέννησε, αντίστοιχη σε εμβέλεια της δικής μας έκφρασης "μαλάκα".
Αντίθετα ο Λέτο, συνειδητοποιήσας ότι πουθενά πλην Ελλάδας δεν έχει ποδοσφαιρικό μέλλον προχώρησε πέρα από το "μαλάκα" στα ελληνικά του που τα ξεφούρνιζε σε κάθε ευκαιρία με ισπανική αξάν, εννοείται.

Πριν λίγες μέρες σε αγώνα προπόνησης, ο Καραγκούνης έκανε τάκλιν με τις τάπες πάνω στον Λέτο.
"Pu ta vazis ta podia su re malaka" θέλησε να πει ο Λέτο μα δεν πρόλαβε, με το που ακούστηκε το "που τα" το μυαλό του Καραγκούνη πήγε στην μοναδική φράση στα ισπανικά που ηξερε. Την επόμενη στιγμή η μπουνιά του έβρισκε τον Λέτο. Η συνέχεια είναι γνωστή.

Α, ρε Ανδρέα, τι μιμητές της κακιάς ώρας άφησες πίσω...

mes que un club

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Ερκος οδόντων

.
"Τέκνον εμόν, ποίον σε έπος φύγεν έρκος οδόντων ;" περιβόητη φράση του Δία προς την Αθηνά στο καταπληκτικό λογοτεχνικά ποίημα της Οδύσσειας που όμως δεν έχει τόση επαφή με την πραγματικότητα όπως η Ιλιάδα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα...


Καιρό τώρα θέλω να γράψω κάτι και όλο διστάζω να το βγάλω, δεν είναι λόγος ώστε να εμποδίζεται από το φράγμα των δοντιών, μα κείμενο γραπτό καλά θαμμένο απ' την αγκύλωση των ακροδακτύλων. Και αιτία δεν είναι η αμφισβητούμενη αλήθεια του, μόνο με μια ανάστροφη πορεία του "αιτία- αιτιατόν" φαίνεται, όσο ότι θα πάρει η μπάλα και τις ελάχιστες εξαιρέσεις και οι περισότεροι δεν έχουν την δική μου νοοτροπία να καταλογίζουν ομαδική, συλλογική ευθύνη στους λίγους αθώους συνάδελφους διεφθαρμένων συντεχνητών.
Είναι φανερό αλλά όχι αυταπόδεικτο ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου οι δικαστικοί τα έχουν κάνει πλακάκια με τους πολιτικούς και πετούν ένα κόκαλο εξουσίας μετά χρηματικών απολαβών στους δημοσιογράφους ώστε να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Σε εποχές ανύποπτες, με την σύνδεση του μισθού προέδρου δημοκρατίας και προέδρου Αρείου Πάγου ή κάτι τέτοιο, πέτυχαν ( πολλές φορές και αναδρομικά) να αυξήσουν θεαματικά τις αποδοχές τους οι δικαστικοί με αιτιολογία την αύξηση των εξόδων παραστάσεως των...βουλευτών !! Η τελευταία αύξηση ( 50 % παρακαλώ) ήταν η τελευταία πράξη της κυβέρνησης (;) Καραμανλή τον Σεπτέμβρη του 2009. Εννοείται ότι στις μειώσεις μισθών λόγω μνημονίου οι βουλευτές εξαιρέθηκαν, οι δε δικαστικοί αναλογικά υπέστησαν την μικρότερη μείωση από τους δημοσίους υπαλλήλους, περίπου 3 000 ευρώ ετησίως σε αποδοχές άνω των 75 000 όταν η ίδια μείωση 3 000 επεβλήθη και σε αποδοχές 15-25 000 που είναι (ήταν ) η πλειονότητα των ετησίων αποδοχών των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα  
(ποίον σε έπος φύγεν έρκος οδόντων...)
ΟΙ δικαστικοί εξασφάλισαν και το μέλλον τους -διότι ως γνωστόν δεν είχαν ασφαλιστικό ταμείο- με την είσοδό τους ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΣΤΙΚΑ ΟΦΕΛΗ στο (τότε υγιέστατο και ήδη καταχρεωμένο) ταμείο των εκπαιδευτικών, πράξη που ισοδυναμεί με ΛΗΣΤΕΙΑ των κρατήσεων του πολυπληθέστερου κλάδου.
Τι δικαιοσύνη να περιμένεις μετά από δικαστές και τι νομοθετικές ρυθμίσεις από βουλευτές για να βελτιωθεί η κατάσταση στην χώρα ;; Με το συμπάθειο αλλά αυτά είναι για τρόμπες που καταδικάζουν την αποχή και υποστηρίζουν ότι η επιλογή μεταξύ Καμίνη -Κακλαμάνη ή ακόμα χειρότερα μεταξύ Μπουτάρη και Γκιουλέκα θα λύσει τα προβλήματα των πόλεων...
Ωχ, νάτο πάλι το έπος που...φυγεν έρκος οδόντων.

Η λέξη έρκος, το φράγμα, παρουσιάζει την ιδιομορφίαν να παίρνει, (δηλαδή να γράφεται για όσους δεν ήξεραν πως να προφέρουν) και με ψιλή και με δασεία, με δασεία όταν εμποδίζει κάτι να εξέλθει και με ψιλή , να εισέλθει, να μην το καταπιούμε αμάσητο που λέμε οι σύγχρονοι. 
Περισσότεροι συνειρμοί... είναι δικό σας θέμα ...

Η χειρότερη περίπτωση είναι οι δημοσιογράφοι. Μόνο το γεγονός ότι είναι σε αμεσότερη επαφή με τον λαό από τον δικαστή και τον βουλευτή φτάνει για τον χαρακτηρισμό. Διέσωσαν το ταμείο τους εκβιαστικά, διατηρούν τα περισσότερα προνόμιά τους και φέρονται με το γάντι στους εκπροσώπους των άλλων εξουσιών. Καμιά φορά όταν ξεφύγουν λίγο τα πράγματα όπως με τον Θέμο, λύνονται οι...παρεξηγήσεις δια εκβιαστικών προφανώς μεθόδων.
Ο "σοφός" λαός μπουχτισμένος από τα γραπτά των δημοσιογράφων, ειδικά των "ενημερωμένων" αλλά παντελώς άσχετων με το θέμα, έκοψε τις εφημερίδες και περιόρισε αισθητά τις ώρες που περνά μπροστά στο χαζοκούτι με τις δήθεν  "αποκλειστικές" ειδήσεις που τις έβρισκε και στο τυχόν μπλογκ. Και εδώ είναι το χειρότερο έγκλημα που έκαναν οι δημοσιογράφοι. Ορκισμένοι εχθροί της αλήθειας, όταν δεν συμφέρει αυτούς ή τους συνεργάτες τους πολιτικούς και δικαστικούς, εισέβαλαν αγεληδόν στα μπλογκς. Αλλοι με το όνομά τους, νομίζοντας ότι προσθέτει...κύρος π.χ. Μίμης Ανδρουλάκης (μη, μη το μι στη νι) και άλλοι, οι χειρότεροι, κρυπτόμενοι πίσω από ηχηρό ψευδώνυμο π.χ. Ανοιχτομάτης. Και τους μεν πρώτους τους αποφεύγεις εύκολα αλλά τους άλλους πρέπει πρώτα να υποφέρεις για να τους ανακαλύψεις στο κυριολεκτικά υποχθόνιο έργο τους γιατί το παίζουν δήθεν αδιάφοροι με πιασάρικα θέματα ώστε να τσιμπάει ο κόσμος του ίντερνετ. Ευτυχώς όμως με τις εκλογές ή άλλα αξιοσημείωτα γεγονότα προδίδονται από τις θέσεις που παίρνουν προκειμένου να εξυπηρετήσουν την επαγγελματική τους υπόσταση και οι οποίες διαφέρουν των από χόμπυ μπλόγκερς θέσεων.
Μείζον θέμα αλλαχού αν θα αποκαλύψει ή όχι ο εκδότης-δημοσιογράφος-μπλόγκερ Τσαγκαρουσιάνος το δημοσιογραφικό όνομα του δημοσιογράφου-μπλόγκερ (πνευματικά) Πιτσιρίκου τώρα που δεν μπορεί πια να τον χρησιμοποιήσει σαν... 
«Τις περσόνες που με ενδιαφέρουν φρόντισα να τις μάθω. Αμέσως τοποθέτησα τα λόγια τους στο σωστό ράφι
όπως έγραφε τον Απρίλη του 2008 αποκρύπτοντας την αληθινή ιδιότητα του "μπλόγκερ", ενώ τους υπόλοιπους μπλογκερς τους αποκαλούσε "η χούντα των ασήμαντων", "ανώνυμους" και λοιπά...κοσμητικά σαν αυτά με τα οποία στολίζει τώρα τον πρώην συνεργάτη του...




«τέκνον ἐμόν, ποῖόν σε ἔπος φύγεν ἕρκος ὀδόντων. οὐ γὰρ δὴ τοῦτον μὲν ἐβούλευσας νόον αὐτή "
.

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Ο Ελλην διαιτητής- μια πρόταση

.
Γνωστή η φράση της πόρνης :
"Κομμάτι σου είμαι κοινωνία, γι' αυτό σου μοιάζω"


και απόλυτα συμβατή με το θεάρεστο έργο του κυρίου με τα μαύρα στην φωτογραφία. Κλασσική διαιτητική πουτανιά : δεν αποβάλλει τον Νουντού για εκτός φάσης κτύπημα στον Γκαρσία μπροστά στα μάτια του, αλλά απλά μοιράζει τις κίτρινες για το επικίνδυνο παίξιμό του και την αντίδραση του Γκαρσία πάνω στην φάση. Δημιουργείτα η αίσθηση  ότι δεν πρόκειται να βγάλει με τίποτε κόκκινη κάρτα. Σωστή αλλά...κατά το ήμισυ. Στην επόμενη φάση αποβάλλει τον Ιβιτς με (σωστή) δεύτερη κίτρινη.
Το έργο...εξετελέσθη, το παιχνίδι κρίνεται οριστικά υπέρ του Ολυμπιακού, κόντρα στην ροή του αγώνα. Οι άλλες φάσεις είναι ποδοσφαιρικής ανάλυσης και αποπροσανατολιστικές, ήταν, δεν ήταν πέναλτυ.
 Από τις κάρτες κρίνεται η πρόθεση του διαιτητή και από την εφαρμογή των κανονισμών.
Ο Παμπορίδης εκτός από "τυφλός" στου Καραϊσκάκη ήταν και...κουφός !! Διότι μόνο αυτός δεν άκουσε τα εμετικά συνθήματα για την Μακεδονία τα οποία επέβαλαν ολιγόλεπτη προειδοποιητική διακοπή του αγώνα, αν όχι οριστική. Αλλά το να αναζητάς τέτοιες ευαισθησίες από ( ΜΑΚΕΔΟΝΑ την καταγωγή ) τέτοιο διαιτητή είναι αντίστοιχο της...καλλιγραφίας από της μυλωνούς τον κώλο.
Φυσικά ο Παμπορίδης δεν είναι ο μόνος. Τέτοιους διαιτητές δημιουργεί το σύστημα, το νταβαντζηλίκι των ξεφτυλισμένων οπαδοθηρικών αθλητικογράφων που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Διότι που να κάθεται ο άλλος να ψάχνει ποιός έχει δίκιο, ακούει την γνώμη του "καθηγητή" ( μη χέσω) διαιτησίας ο οποίος τα βλέπει πράσινα ο ένας στο ένα κανάλι και κόκκινα ο άλλος στο άλλο. Εκεί ο ... καθηγητής δεν  "βλέπει" π.χ. το ...κεφαλοκλείδωμα του Σαριέγκι στον Βεϊρίνια αλλά εστιάζει στα πόδια "βλέπετε δεν υπάρχει επαφή, δεν υπάρχει πέναλτυ", φυσικά και ο δημοσιογράφος "βλέπει" κι' αυτός "σωστά αποφάσισε ο διαιτητής"... Στην επόμενη φάση που ο αμυντικός βάζει τρικλοποδιά στον επιθετικό, ο "καθηγητής" δεν εστιάζει χαμηλά, αλλά αποφαίνεται ότι υπάρχει επαφή του χεριού του αμυντικού στην πλάτη του επιθετικού πλην όμως δεν μπορεί να εκτιμήσει αν είναι τόσο δυνατή ώστε να προκαλέσει τη πτώση του επιθετικού. "Ας εμπιστευθούμε την κρίση του διαιτητή, άλλωστε ήταν κοντά  στην φάση και έχει καλύτερη αντίληψη από μας", πετάγεται ο δημοσιογράφος να τον βγάλει από την δύσκολη θέση. Μόνο στο μεταξύ τους ντέρμπυ διαφωνούν, σε όλα τα άλλα η γραμμή είναι κοινή και δουλεμένη με σκυλοκούραδο όπως τα δέρματα των ζώων.
Είχα γνωρίσει κάποτε, διαιτητές που διατελέσαν πρόεδροι της ένωσης τους, τιμημένοι με την "χρυσή σφυρίκτρα" και ΑΕΚτζήδικων αισθημάτων, αμφότεροι. Οταν όμως συζητάγαμε για σφυρίγματα πρασινοκοκκίνιζαν αμέσως. Ισως να οφειλόταν στην οικονομική ευμάρεια και των δύο, αντίθετα με την οικονομική κατάσταση γνωστού Πειραιώτη διαιτητή, φανατικού ολυμπιακού, πλην όμως ακριβοδίκαιου διαιτητή- ίσως ο καλύτερος των τελευταίων 40 χρόνων. Δεν έγινε ποτέ διεθνής και όταν τον στείλανε στην σύνταξη συνέχισε να διαιτητεύει σε άλλα αθλήματα που δεν τον έπιανε το όριο ηλικίας. Ο άνθρωπος είχε το μεράκι της διαιτησίας και όχι της επαγγελματοοικονομικής καριέρας, δεν "έπαιρνε" από λόγια, χάλαγε την πιάτσα.
Το μυστικό στους διαιτητές είναι να γίνουνε διεθνείς, FIFA το λένε τώρα (κάποτε οι Ελληνες δεν μπορούσαν να προφέρουν το φι και το αντικαθιστούσαν με πι ή βήτα γι' αυτό και στα λατινικά το ελληνικό φι αποδίδεται με "ph" και όχι "f", άρα διαβάζεται και βίβα ή πίπα, διαλιέχτε !!) Είναι πολλά τα λεφτά, Αρη... πραγματικά πολλά και η προώθηση εξαρτάται από τους θεματοφύλακες της ποδοσφαιρικής εξουσίας. Δεν έχει τόσο σημασία τι βλέπει και τι δεν βλέπει ο διαιτητής. Οι καλοί όπως ο Βασσάρας θα σφυρίξουν πολλά ευρωπαϊκά παιχνίδια, θα πάνε και σε καμμιά μεγάλη διοργάνωση. Οι κακοί - όπως σχεδόν όλοι οι άλλοι - θα σφυρίξουν δυο-τρία παιχνίδια στην Ευρώπη μέχρι να τους πάρουνε χαμπάρι και να τους ξεγράψουν, εκεί βαστάνε κάποια προσχήματα που οι δικοί μας, μπον πουρ λ' οριάν που λένε οι Γάλλοι, τα έχουν ξεχάσει στην προσπάθειά τους να φανουν παναθηναϊκοολυμπιακότεροι του βάζελου και του γάβρου. Μετά επανέρχονται στα καθ' ημάς αλλά με τις τοπ αμοιβές που συνάδουν στον τίτλο τους.

Μερικές φορές δεν είναι κακό να αλλάζεις ρότα, όταν δεν σε παίρνει. Οι αμοιβές των διαιτητών έχουν  διαμορφωθεί σε πολύ υψηλά επίπεδα στην Σούπερ (!) Λίγκα με το σκεπτικό να μην χρηματίζονται οι διαιτητές όπως γινόταν μέχρι την δεκαετία του 60. Τελικά όμως λειτούργησε ανάποδα αφού από αμοιβή της πείνας έφτασε η διαιτησία σε πέντε παιχνίδια να αμοίβεται με τον ετήσιο μισθό ενός υπαλλήλου. Δεδομένου δε ότι ο διαιτητής έχει περάσει δια πυρός και σιδήρου από τα ματς των χαμηλών κατηγοριών με τις χαμηλές απολαβές, το κίνητρο για ανέλιξη εξαφανίζει κάθε ηθικό δισταγμό αφού μέχρι τα σαράντα του μπορεί να "φιαχτεί" για μια ζωή. Οπότε δεν ακούει ούτε της βρισιές για την ιδιαίτερη πατρίδα του, όπως ο Παμπορίδης. Ενα πέναλτυ ή μια κόκκινη κάρτα σε βάρος Ολυμπιακού ή Παναθηναϊκού μπορεί να αποβεί μοιραία για την σταδιοδρομία του, την αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι, πρέπει να ζει στην παραμορφωμένη πραγματικότητα που του επιβάλλει το σύστημα. Ισως ο μετριασμός των αμοιβών τους στα πλαίσια της σημερινής οικονομικής δυσπραγίας να λειτουργούσε σαν καθαρκτικό στο έργο τους. Στο κάτω-κάτω καθένας πρέπει να αμοίβεται ανάλογα με την ποιότητα του έργου που παράγει.

Αλλος ένας...Φίφας, ο Σπάθας. Πέρισυ διεγράφη...οριστικώς, φέτος επανήλθε μετά βαΐων και κλάδων. Το διαιτητικό έγκλημά του σκοπόν είχε να διαφυλάξει την πρασινοκόκκινη κυριαρχία,  άρα σε δεύτερη σκέψη ... παραγράφτηκε...

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Μετά τον εορτασμόν, τι ;

Οταν στερεύουν τα λόγια...



Το μικρό εύρος ημερών μεταξύ των εορτών της 28ης Οκτωβρίου και της 17ης Νοεμβρίου, εκτός από το περιβόητο ερώτημα που προκύπτει από την ηχητική διαφορά των μηνών - γιατί ο Οκτωβριος να μην έχει "μι", μούλος είναι ;- ανυψώνει το πατριωτικό ηθικό του λαού μας, κυρίως με τα τραγούδια που έχει καθιερωθεί να παίζονται κατά κόρον τις μέρες αυτές. Πρόκειται για την ιταλική μελωδία σε στίχους Γιώργου Οικονομίδη, "κορόϊδο Μουσσολίνι" για την 28ην και τον "δρόμο" του Μάνου Λοΐζου σε στίχους Κωστούλας Μητροπούλου για την 17ην.
Και ο μεν μακαρίτης Οικονομίδης "ενώνει" τις δυό γιορτές μια που υπήρξε και οπαδός της χούντας και στιχουργός του "εθνικού" της ύμνου, αναφερομένου στο "δημοψήφισμα" περί "εγκρίσεως από τον λαόν" του χουντικού συντάγματος :

Ναι στο σύνταγμα, πιστεύω μας να γίνει
Ναι στο σύνταγμα, για ομόνοια και ειρήνη
κ.λ.π. ,κ.λ.π.

η δε μακαρίτισσα Μητροπούλου μάλλον αποτύπωσε υπέροχα σε στίχους μια ενέργεια νεαρών στα πρώτα χρόνια της χούντας που έγινε στο χωριό καταγωγής της.
Δεν ήταν πράξη αντίστασης γιατί κανένας από τους μετέχοντες δεν ανήκε σε κάποια οργάνωση ώστε να "καταγραφεί", ήταν απλά μια πράξη διαμαρτυρίας και αποκατάστασης ενός είδους αισθητικής. Σβήστηκαν τα ονόματα των οδών που είχαν δικτατορικό παρελθόν, "οδός Μεταξά", "οδός Εθνικής Επαναστάσεως" κ.λ.π., βάφτηκαν μερικά κόκκινα σφυροδρέπανα σε τοίχους -και στον τοίχο του Σταθμού Χωροφυλακής - για αντίδραση, και γράφτηκε  η λέξη ελευθερία σε κάμποσους άλλους. Ενας από αυτούς τους άλλους τοίχους βρισκότανε στον δρόμο που ένωνε το σπίτι της Κωστούλας με την πλατεία του χωριού, άρα θα ήταν απίθανο να μην έβλεπε την λέξη ελευθερία κάτω από την επιγραφή του οινοζυθοπαντοπωλείου που είχε ξεμείνει στον τελευταίο από τους τέσσερις τοίχους του κάποτε καταστήματος. Οι άλλοι τρεις είχαν καταρρεύσει από παλιά, πριν την έλευση των συνταγματαρχών, ίσως από την ιταλική κατοχή του χωριού. Μετά από λίγους μήνες καρέρρευσε κι' αυτός και αντικαταστάθηκε από μια μάντρα που κάλυψε πλέον όλο το οικόπεδο. Σήμερα έχει κτισθεί ένα σπίτι στην ίδια θέση.
Οι -τότε- νεαροί, αυτοί που "ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά", εξηντάρηδες σήμερα μάλλον δεν  έμαθαν ποτέ τους ποιό ήταν το σπίτι της Κωστούλας, εξ άλλου τότε δεν ήταν ευρέως γνωστή και όταν έγινε δεν ερχόταν πολύ συχνά στο χωριό. Εξηντάρηδες σήμερα, παρουσιάζουν πελώριες διαφορές μεταξύ τους στα κιλά , από πολύ αδύνατος έως πολύ χοντρός και στις πολιτικές πεποιθήσεις εξαιρουμένων των άκρων, δεξιών και αριστερών, απόδειξη πως η τότε συνεργασία τους ήταν ευκαιριακή, όπως συμβαίνει ακόμα και σήμερα με τις συνιστώσες, δεξιές και αριστερές του Σύριζα.

Κάπως έτσι γράφεται η ιστορία πριν την "εξευγενίσουν" η πατίνα του χρόνου και οι "ενημερωμένοι" δημοσιογράφοι. Αυτό το τελευταίο είδος συνηθίζει και να μπλογκάρει ανωνύμως ή μάλλον ψευδωνύμως ώστε να επιτείνει το θεάρεστον έργον του και με τον μανδύα της "ανεξάρτητης" φωνής με την οποία γράφει το απόγευμα από το σπίτι του, τόσο ... διαφορετική από την πρωϊνή "εξηρτημένη", επαγγελματική με την οποίαν γράφει στο γραφείο του.
Μόνο που δεν μπορεί να εξηγήσει γατί έχει τους ίδιους σχολιαστές και στα δυο του μπλογκ...
Ευτυχώς η 25 Μαρτίου αργεί ακόμα, όταν δεν έχουμε εορτασμούς ή εκλογές που είναι πιασσάρικα θέματα, αραίωνει η κίνηση στα μπλογκ τους...



Ο "δρόμος" όπως φαίνεται σήμερα μετά τις δημοσιογραφικές παρεμβάσεις...

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Η Δικαίωση

Οι Πολωνοί ξανάρχονται !!

Αλλαξε ο Μανωλιός (στα δεξιά...) ...
 κι' έβαλε τα ρούχα του ...αλλιώς (πάλι...δεξιά) ...

 Η πλήρης δικαίωση της στήλης

Προπονητής στον Παναθηναϊκό ;;
Το ...vivere pericolosamente !!
 (ιταλικά στο κείμενο : κρυμμένος πίσω απ' τα σαγόνια )


Sic transit gloria mundi
(λατινικά στο κείμενο : ούτω παρέρχεται η εγκόσμιος δόξα)

 
Νάσαι καλά Νικολάκη  γελάσαμε αρκετά!


Νιόπλας :
"Δεν είναι δυνατόν τον Αύγουστο να ανακυρήσσομαι ο καλύτερος προπονητής και τον Σεπτέμβριο να ακυρώνομαι"

Σωστόόόόόόόόόό !!!

Τον Νοέμβριο όμως ;;;

 

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Αποχή

 άλλο απόχη και άλλο αποχή

από τα λεξικά :
αποχή = υπώρεια, το κάτω μέρος του όρους, αλλιώς πρόποδες


Στη γλώσσα των ψαράδων αποχή λέγεται ο "τόπος" (δηλαδή μέρος που κρατάει καλό ψάρι) σε βαθιά, "κρεμαστά" νερά, πάει να πει εκεί που τα νερά βαθαίνουνε απότομα. Είναι μέρη που βαστάνε καλά ψάρια (ροφούς, στείρες, συναγρίδες) εκ κατασκευής, μια που το κυνήγι των μικρών ψαριών από τα μεγάλα γίνεται από κάτω προς τα πάνω και μια τέτοια μορφολογία βυθού τα ευνοεί.

Προφανώς η λέξη προέρχεται από το ρήμα αποχέω και παραλληλίζει την κατακόρυφη πλευρά του υποθαλάσσιου όρους με την εικόνα της ροής του υλικού  μιας λεκάνης όταν είναι γερτή..

Για να βρει κάποιος μια αποχή δεν του φτάνει ο χάρτης, πρέπει να ξέρει να ενώνει τα σημάδια της στεριάς ώστε να έρθει "απούντο" στον τόπο, λίγα μέτρα πιο πέρα δεν τσιμπάει τίποτε, ειδικά αν ο βυθός είναι λασπώδης. Σήμερα βέβαια με τα τζι-πι-ες τα πράγματα γίνονται πιο απλά, τεχνίτες του ψαρέματος και φλόροι των φουσκωτών αναμίχθηκαν σε μια σύγχρονη θαλασσινή αηδία.


Ο συνηθέστερος τρόπος ψαρέματος μιας αποχής είναι η πετονιά και ο...δυναμίτης. Η μορφολογία του εδάφους αποκλείει τα δίκτυα και τα παραγάδια, τα ρέματα πιθανότατα θα τα σκαλώσουν  στην πλαγιά της αποχής. Ο δυναμίτης ακούγεται βάρβαρος αλλά κάνει λιγότερη ζημιά από τις τράτες και κυρίως την βιομηχανική ρύπανση των θαλασσών. Απόδειξη ο νεκρός από τα χημικά σήμερα κόλπος της Ελευσίνας, ενώ τα μέρη που παραδοσιακά καιγότουσαν και καίγονται ακόμη από τις μίνες, όπως τα γλαρονήσια, εξακολουθούν να κρατάνε ψάρι.



 από τα λεξικά

Αποχή = η πράξις του απέχειν, απόστασις, εγκράτεια

Θεωρία των Στωικών σύμφωνα με την οποίαν η αποχή από τας απολαύσεις βοηθά την διατήρησιν της ψυχικής ηρεμίας.



από τα λεξικά

Νομικά , αποχή = απόδειξις εξόφλησης χρέους



από τα λεξικά πάλι

Πολιτικά, αποχή = η μη συμμετοχή στις εκλογές.



 ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Ο σοφός ελληνικός λαός με το νέο ρεκόρ αποχής από τις εκλογές, εξόφλησε το χρέος του, διατήρησε την ψυχικήν του γαλήνη και πήγε για ψάρεμα, όλα αυτά με μία μόνο λέξη !!!


Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Σάββατο 6 Νοεμβρίου

Μερικές φορές  είναι σαν να κολλάει ο χρόνος...Ξενύχτησε ψάχνοντας με αγωνία κάποιο ανέβασμα στο γιουτιούμπ μια που δεν είχε δορυφορική σύνδεση. Οι περισσότεροι στον ύπνο τους έψαχναν ποιόν υποψήφιο θα ψήφιζαν στις εκλογές της Κυριακής, "κρίσιμες" όπως πάντοτε τα τελευταία χρόνια, τόσο κρίσιμες ώστε διεθνή γεγονότα να περνούν απαρατήρητα στα καθ' ημάς και δεν μιλάω μόνο για  την υποβάθμιση της όπερας...

Την γνώρισε ένα χρόνο πριν την είσοδό της στα "δέκα θηλυκά που άλλαξαν τον ρου της Ιστορίας". Ηταν ελαφρώς τραυματική εμπειρία, μια που ο θρίαμβος της του στερούσε μια "δικαίωση", αλλά μετά το πρώτο σοκ της νίκης της, η ψύχραιμη ματιά του έβαλε κάποια πράγματα στη θέση τους. Ηταν ψηλή- η πιο ψηλή που είχε δει ποτέ- εκπληκτική χορεύτρια πριν τον αγώνα, παρακολουθούσε από μακριά τον αντίπαλο και τον τσάκιζε την κατάλληλη στιγμή. Ο μόνιμος καβαλιέρος της, ένας μικρόσωμος συμπαθητικός σαρανταπεντάρης, πήγαινε πάντα με τα νερά της, ήταν φανερό πως δεν είχε απολύτως καμία διάθεση να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό και κυρίως να δοκιμάσει άλλη ντάμα. Ηταν φανερό πως η καριέρα του θα τελείωνε μαζί με την δική της, τότε είχαν την δέκατη τέταρτη επιτυχία τους στις δεκατέσσερις προσπάθειες, τώρα μετά το δεκαεννιά στις δεκαεννιά, θα είχαν την εικοστή ευκαιρία.

GIO  PONTI

Ο δικός του δεν είχε τέτοιες βλέψεις. Είχε γνωρίσει την ήττα από τα μικράτα του αλλά είχε αποκτήσει ένα υπέροχο τρόπο να αγωνίζεται, πάντοτε μέσα στα όρια του εφικτού, δίνοντας με οικονομία ότι χρειαζόταν για την νίκη, μερικές φορές όμως δεν ήταν αρκετό. Ο δικός του τρόπος τρεξόματος είχε κάτι το παράξενο, όταν επιτάχυνε, έδινε την εντύπωση πως υποχωρεί ενώ την ίδια στιγμή η ταχύτητά του μεγάλωνε. Ηταν έναςπολύ αποτελεσματικός τρόπος τρεξίματος, ξεγελούσε εύκολα τον αντίπαλο. Στην "γνωριμία" του με την εν λόγω κυρία είχε κάνει το καλύτερο που μπορούσε και που θα ήταν αρκετό για όλους, όμως οχι για μια κυρία που  επρόκειτο να εισέλθει στο κλαμπ των "δέκα θηλυκών που άλλαξαν τον ρου της Ιστορίας".


 ZENYATTA  and  MIKE  SMITH
 
Το Ζενυάτα ( Zenyatta) πιθανότατα συγγενεύει με το ζενίθ,  μιά που zenyatta mondata στα σανσκριτικά είναι η κορυφή του κόσμου και ίσως ήταν προφητικό για την φοράδα που έφτασε τις δεκαεννιά νίκες στις δεκαεννιά συμμετοχές έχοντας κατακτήσει τα πάντα στις κούρσες της Αμερικής. Ακόμα και στον χώρο της μουσικής, το  άλμπουμ των Police, "Zenyatta Mondata" , έγινε κάποτε  το Νο1 σε Αγγλία και Αυστραλία, ίσως το έχει το όνομα. Μετά την νίκη της στο Μπρήντερ'ς Καπ για φοράδες δοκίμασε  τη επόμενη χρονιά στο "Κλάσσικ" τρέχοντας κόντρα στα αρσενικά. Εκεί αντιμετώπισε τον Τζίο Πόντι και έγινε η πρώτη φοράδα στην ιστορία που το κατέκτησε, σε συνθετικό στίβο που ευνοούσε αυτήν και όχι τον Τζίο.  Φέτος θα δοκίμαζε να γίνει το πρώτο άλογο που θα κέρδιζε για δεύτερη φορά το "Κλάσσικ". Θα αγωνιζότανε σε τερφ στίβο ενώ ο Τζίο, έχοντας κι' αυτός ένα χρόνο παραπάνω στις πλάτες του, προτίμησε να τρέξει στο αγαπημένο του γκαζόν, στο μίλι, ακολουθώντας το πεπρωμένο του που τον έστελνε να αντιμετωπίσει την εξαιρετικά φορμαρισμένη Ευρωπαία τσάμπιον με το όνομα Γκολντικόβα. 

 GOLDIKOVA

Ο Τζίο Πόντι, ακολουθώντας ίσως μια παράδοση που ο ίδιος δημιούργησε, τερμάτισε δεύτερος επιτρέποντας στην Γκολντικόβα να έχει την τρίτη της επιτυχία σε κούρσα του Μπρήντερς Καπ, γεγονός πρωτοφανές έστω και άν καμία δεν ήταν στο "Κλάσσικ". Η ατυχία της ήταν ότι το ίδιο θα μπορούσε να πετύχει και η Ζενυάττα με το δεύτερο "Κλάσσικ¨" των πέντε εκατομμυρίων δολλαρίων και επειδή ήταν περίπου σίγουρο, κανείς δεν συγκινήθηκε ιδιαίτερα από το κατόρθωμά της εγκαίρως !.

Κάποια στιγμή επιτέλους το βίντεο με την ιπποδρομία ανέβηκε. Ως συνήθως, όταν έτρεχε η Ζενυάττα όλοι ασχολούνταν με αυτήν που ακολουθούσε τελευταία και όχι με τα άλογα που προπορεύονταν όπως γίνεται στις υπόλοιπες κούρσες :



Τα δάκρυα του Μάϊκ Σμιθ μετά την κούρσα και η ομολογία του ότι ένα δικό του λάθος στέρησε από την φοράδα του το αήττητο με μια διαφορά μικρότερη από ένα κεφάλι, ίσως ήταν  για το τέλος της δικής του καρριέρας. λογικό θα ήταν να ήθελε να τελειώσει με νίκη. Για την Ζενυάττα όμως αυτό δεν ήταν ήττα αλλά η καλύτερη απόδειξη πως ήταν το καλύτερο άλογο που πέρασε μέχρι τώρα από τους στίβους κι΄ας έχασε στην εικοστή και τελευταία συμμετοχή της καρριέρας της. Το άλογο που δημιούργησε ατελείωτα φαν κλαμπ και που προκαλούσε φρενίτιδα ενθουσιασμού με το ανεπανάληπτο φίνις της ή που σκορπούσε απλόχερα θέαμα στην προ της κούρσας επίδειξη χορεύοντας στον δικό της ρυθμό πέρασε στην Ιστορία με τον καλύτερο τρόπο, έχοντας και την εμπειρία της ήττας σαν επιβεβαίωση της ανωτερότηττάς της. Την ευχαριστούμε για όσα προσέφερε κυρίως εκτός στίβου.
Ενα από τα μεγάλα επιτεύγματά της ήταν η διάψευση του περιβόητου αμερικάνικου ρητού "ο πρώτος είναι όλα και ο δεύτερος τίποτε", μια λάθος νοοτροπία αλλά με "πρακτικές" εφαρμογές. Μετά από αυτή την κούρσα όμως, όλοι ήταν με τον δεύτερο και αυτή η αλλαγή στον τρόπο που σκέφτονται οι Αμερικάνοι είναι το σπουδαιότερο πράγμα που πέτυχε η Ζενυάττα και ίσως κάνει τον κόσμο μας καλύτερο.
Από τις δημοτικές και "αυτοδιοίκητες" εκλογές δεν περίμενε τίποτε...

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Ο Χαβάς και οι εκλογές

Πασίγνωστη η φράση "κι' εκείνος τον χαβά του" και πολύ επίκαιρη λόγω των σημερινών εκλογών. Η  τούρκικη λέξη χαβάς αναφέρεται σε αεράκι- ίσως έχετε ακούσει την τουρκ-χαβά-γιολαρί, δηλαδή την τούρκικη αεροπορική εταιρία, αλλά και τον μελωδικό σκοπό και στην φράση μάλλον αυτό εννοείται κατ' αντιστοιχία με την άλλη φράση "σφυρίζει αδιάφορα"

Μπρατσέρα μου έλα γιαλό, πούχω δυό λόγια να σου πω...




Απ' όλους τους χαβάδες, μακράν ο πιο αγαπημένος μου είναι ο Λέρικος χαβάς του καραβοκύρη Μιχάλη Προύζου, τραγούδι μισεμού, γνωστότατο σαν "Η Μπρατσέρα".

Εκτός όμως από την πολύ γλυκειά μελωδία, εντύπωση προκαλει η απλότητα, η καθαρότητα και η αμεσότητα των στίχων. Η οποία μεγαλώνει όταν μάθει κανείς ότι στις αρχικές δύο στροφές τα περισσότερα δίστιχα τα πρόσθεσαν απλοί ανώνυμοι κάτοικοι των νησιών, της Λέρου και της Αμοργού που θεωρούνται και οι δυό "πατρίδες" του.
Ετσι λέγεται πως ξεκίνησε :

Πότε θα κάνουμε πανιά
να κάτσω στο τιμόνι
να δω της Λέρος τα βουνά
να μου διαβούν οι πόνοι

Αχ! πάει ο Προύζος να φουντάρει
κι ο καιρός να σι(γ)ουντάρει

και στη συνέχεια

(ν) Ω! Παναγιά μου Λεριανή
που ’σαι πάνω στο κάστρο
βοήθησέ με το φτωχό
και θα σου φέρω άρτο.
 
Άιντε ξένος είμαι, ποιος με πιάνει
σαν με πάρει το ποτάμι.

Αυτή η συνέχεια ίσως θεωρήθηκε πολύ προσωπική και σιγά-σιγά χάθηκε από τις εκτελέσεις, Αντίθετα προστέθηκαν πολλά δίστιχα ώστε να έχουμε πολλές παραλλαγές του τραγουδιού. Η πιο συνηθισμένη μορφή είναι αυτή :






Πότε θ' ανοίξουμε πανιά να κάτσω στο τιμόνι,
Να δω της Λέρος τα βουνά να μου διαβούν οι πόνοι.

Α, μπρατσέρα μου έλα γιαλό,
Που 'χω δυό λόγια να σου πω

Πάψε βοριά μου να φυσάς, τα κύματα ν' αφρίζεις,
Και τη μπρατσέρα που 'ρχεται να μην τη φοβερίζεις

Α, πάει ο Προύτζος να φουντάρει
Κι ο καιρός δε σιγοντάρει

Ξημέρωσε , Ανατολή, μπουνάτσα να σκορπίσεις
Και την μπρατσέρα που 'ρχεται να την καλωσορίσεις.

Α, πάει Προύτζον να ορτσάρει
Και του σπάζει το κοντάρι.

Φουρτουνιασμένη θάλασσα ησύχασε λιγάκι,
Για να 'μπει στο λιμάνι του το κάθε καραβάκι.

Α, μπρατσέρα μου έλα γιαλό,
Που 'χω δυο λόγια να σου πω

Φύσα Βοριά απ' τ΄ανοικτά, Νοτιά από το Αλγέρι
να φέρεις τα ξενάκια μας, να κάνουν καλοκαίρι

Αυτό το τελευταίο δίστιχο είναι ότι θα ζήταγα από τους νικητές των σημερινών εκλογών

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Εκλογοβλακεία και εκλογοποίηση


Οι εκλογές ήταν πάντοτε ένα αδιάφορο γεγονός για μένα μια που έχω συνειδητοποιήσει από καιρό ότι μονίμως "κρίσιμες" είναι και μονίμως κανένα πρόβλημα δεν λύνουν. Μόνο μια ανακύκλωση δονκιχωτικών -στην καλύτερη περίπτωση- προσώπων παρουσιάζουν τα οποία εμφανίζονται με νέες "ιδέες", νέο "λουκ", νέο προφίλ αναβαθμισμένα μέσα  στη λήθη των πεπραγμένων τους. Υπάρχουν και χειρότερα όπως ο νεοεμφανιζόμενος στη περιφέρεια Ευρυτανίας υιός της Ντόρας, βαπτισθείς όμως υπό των εσωκομματικών της αντιπάλων, υιός του εκλιπόντος Μπακογιάννη και άρα άξιος της υποστήριξης τους στην διεκδίκηση των κληρονομικών (sic) δικαιωμάτων του...

ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ  ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ  ΚΑΙ ΟΧΙ  ΜΟΝΟ, ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ  ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΩΝ "ΠΡΟΕΔΡΩΝ"


ΑΝΤ' ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤ΄ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΑΝ, ΑΝΑΛΟΓΟΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΙ "ΠΡΟΕΔΡΟΙ"

Στην Θεσσαλονίκη ο "αναβαπτισμένος"  (σε ποιά κολυμβήθρα άραγε) Μπουτάρης μετά την γελοιοποίηση των "θέσεών" του με την προσπάθεια να φιλήσει το χέρι του Ανθιμου, έφτασε στο σημείο να επισκεφθεί τον Α.Σ. ΠΑΟΚ. Φυσικά η απάντηση ήταν ένα μονολεκτικό, μεγαλοπρεπέστατο "ουστ", οι αθλητικοποιημένοι έχουν καλύτερη μνήμη από τους πολιτικοποιημένους. Οι τελευταίοι θεωρούν φυσιολογικά τα κόλπα με την μετοχή της εταιρίας του προ δωδεκαετίας ή την συμμετοχή του στην διοίκηση του μπασκετικού Αρη που έσκασε ένα μεγαλοπρεπέστατο κανόνι κάποιων δισεκατομμυρίων δραχμών. Ισως να λυπούνται μόνο που δεν μπόρεσαν να βρεθούν στη θέση του ώστε να αρτυθούν αντ' αυτού. Προβάλλουν δε τις οικωλογικές δραστηριότητες του αγνοώντας δήθεν το φοροαπαλλακτικόν του πράγματος...Η βλακεία μάλιστα των υποστηρικτών του φτάνει μέχρι του σημείου να θεωρούν αντίπαλό του τον...Ανθιμο, λες και αν κερδίσει τις εκλογές ο Μπουτάρης θα στενοχωρηθεί ή θα χάσει τη δύναμή του ο Ανθιμος.

Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΕΠΙΣΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΠΑΟ


ΑΝΤ΄ΑΥΤΟΥ...ΠΕΣ ΜΟΥ ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΡΕΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ...

Είναι τόσο...κρίσιμες οι εκλογές που κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να αποκτήσει η Αθήνα  σωστό δήμαρχο, κοίταξαν τις κομματικές τους ισορροπίες και άφησαν άνευ αντιπάλου τον Κακλαμάνη να λύσει τα προβλήματά της κόβωντας παράνομα δέντρα στο παρκάκι Κύπρου και Πατησίων και ψευδόμενος ότι δικαιώθηκε δικαστικώς...
Πολιτικοποίηση των εκλογών ζητούνε οι κομματικοποιημένοι για να μετρήσουν τα κουκιά τους και να μας προτείνουν την καλύτερη λύση για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας που μόνο ο καθένας τους ξεχωριστά κατέχει. Βέβαια αδυνατούν να βρουν ποιός δημιούργησε αυτή την κατάσταση πλην των στρατευμένων δημοσιογράφων και μπλόγγερς που παρουσιάζουν την σοφτ εκδοχή πως  φταίει ΚΑΙ ο λαός. Μόλις αυτό γίνει ανεκτό θα περάσουν στο επόμενο βήμα, για όλα φταίει ο λαός και πάρτε νέα μέτρα στη μούρη. Αυτά τα κομματόσκυλα ερίζουν περί της χρησιμότητας ή μη του μνημονίου αλλά και θεωρούν τα κόμματά τους ικανά να λύσουν το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης. Φυσικά αγνοούν το γεγονός ότι τα κόμματά τους δημιούργησαν την κρίση...
Με την ίδια λογική θα μπορούσαμε (αν ζούσε) να ζητήσουμε από τον ...Ιωαννίδη να μας βοηθήσει στην λύση του Κυπριακού...

Ας σοβαρευθούμε...
Μια αναδημοσιευση ενός εκλογικού τραγουδιού, ήδη μελοποιημένου :

Μία ονειροπολούσα κυρία διστάζει μπροστά στην κάλπη


Μεταφορά ψηφοδόχου στο Βελουχιστάν

Ενα πετάρισμα βλεφάρου, μία ψήφος,
ένας σταυρός χρυσαγκαλιάζει τον λαιμό
και μία κυρία μεσ' στο παραβάν διαλέγει
το ψηφοδέλτιο που της είναι αρεστό


Μια κεφαλή, στην κεφαλή ψηφοδελτίου
μ' ένα λογότυπο στο σήμα, κυκλικόν
μετά, ατέρμονη ροή των ονομάτων
υποψηφίων βουλευτών και υπουργών


Με το κραγιόν της θέλει σφόδρα να σταυρώσει
τον εκλεκτό της, από λίστα καρδιακή
αλλά φοβάται μην την ψήφο ακυρώσει
της γυναικός του υποψηφίου, προσταγή 


Αυτός ο φόβος ήταν μάλλον η αιτία
που τ' όνειρό της πάντοτ΄έμενε μισό
και της καρδιάς τον εκλεκτό, τον παντρεμένο
εις την συμβία του τον άφηνε πιστό !




Μια δεσποινίς ψηφίζουσα ηλεκτρονικώς εις Εσθονίαν
Οταν γίνει κυρία θα κρεμάσει χρυσό σταυρό στον λαιμό της
και φυσικά θα ψηφίζει με το κραγιόν της.