Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Μπόνασέρα, σινιορίνα, μπονασέρα

Και εκεί που είχε δέκα λεπτά διάλειμμα σκέπτεται " Δεν μπαίνω στο μπλογκ μου ;  "
Μπαίνει και βλέπει μια καλησπέρα, απλή, λιτή και ουσιαστική.
Οτι ζήταγε την συγκεκριμμένη στιγμή, μια αποφόρτιση από την πίεση που προκαλεί το τέλμα της καθημερινής απαξίωσης κάθε φιλότιμης προσπάθειας συμφιλίωσης με τα κακώς κείμενα..
Χαμογελάει χαρούμενος που κάποιος τον σκεφτηκε. Και ανταποδίδει σαν μια αφιέρωση την πρώτη σκέψη που πέρασε απ το μυαλό του :


Δυό, τρεις λεξούλες, μικρές, γλυκές
ξυπνήσαν μνήμες και εποχές...

 Καλησπέρα σας...

." μεγαλώνουμε " 

Κοτζάμ κορίτσι έγινες ...  
        
(You' re a big girl now,   Bob Dylan)

Our conversation was short and sweet
It nearly swept me off-a my feet.
And I'm back in the rain, oh, oh,
And you are on dry land.
You made it there somehow
You're a big girl now.

Bird on the horizon, sittin' on a fence,
He's singin' his song for me at his own expense.
And I'm just like that bird, oh, oh,
Singin' just for you.
I hope that you can hear,
Hear me singin' through these tears.

Time is a jet plane, it moves too fast
Oh, but what a shame if all we've shared can't last.
I can change, I swear, oh, oh,
See what you can do.
I can make it through,
You can make it too.

Love is so simple, to quote a phrase,
You've known it all the time, I'm learnin' it these days.
Oh, I know where I can find you, oh, oh,
In somebody's room.
It's a price I have to pay
You're a big girl all the way.

A change in the weather is known to be extreme
But what's the sense of changing horses in midstream?
I'm going out of my mind, oh, oh,
With a pain that stops and starts
Like a corkscrew to my heart
Ever since we've been apart.
  
Βλέπεις, αλλιώτικα κυλούσε
αλλού και τότε ο καιρός
κι' η συγκατάθεση του χρόνου...

και πάλι, καλησπέρα

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Μυθολογικές φιλίες

Στην Μαχαμπαράτα, το ιερό βιβλίο των τζαϊνιστών κάπου αναφέρεται ότι "οι θεοί πεθαίνουν κι' αυτοί". Με την έννοια ότι θάνατος νοείται η λησμονιά, πραγματικά ένας θεός που χάνει τους πιστούς του, "πεθαίνει". Με την απλή του έννοια ο θάνατος δεν σκοτώνει κανένα αφού καθένας μπορεί να αναφέρεται άρα να "ζει", ίσως αυτό το σκεπτικό να καθιέρωσε τα μνημόσυνα. Το πλήθος των θεών-πνευμάτων της ινδικής μυθολογίας και οι πολλές μορφές της βασικής θεότητας δεν εμβαθύνει τόσο στις σχέσεις των δύο φύλων, φαίνονται καλά καθορισμένες και σεβαστές και από τα δύο μέρη.
Αντίθετα στην ελληνική μυθολογία  κυριαρχούν μεταξύ των θεών οι μορφές του Δία και της Ηρας, με μια σχέση περίεργη, μπλεγμένη από την εναλλαγή των μητριαρχικών και πατριαρχικών κοινωνιών και την συμβίωση πλέον των δυο φύλων που πρέπει να γίνουν και φίλοι.
Αρχικά ο Δίας σαν Ζαγρέας είναι γιός της Ρέας, μετά η Ρέα γίνεται Ηρα και αδερφή του και εν συνεχεία σύζυγος του. Εντελώς αντίστοιχα, αρχικά η κοινωνία είναι μητριαρχική, οι άντρες ζουν στα δάση, οι γυναίκες καλλιεργούν τους αγρούς, τεκνοποιούν με όργια και βαστούν τα παιδιά, άρα και την εξουσία. Οταν οι άντρες αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους στην τεκνοποίηση μετά από ένα μικρό διάστημα όπου έχουμε τις ιερόδουλες και τα παιδιά ανήκουν στον προστάτη θεό, εφαρμόζεται ο θεσμός του γάμου, τα παιδιά πλέον έχουν πατέρα και η εξουσία περνάει στα χέρια των ανδρών. Ο γάμος όμως απαιτεί συμβίωση άρα και φιλικές σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων όχι μόνο ερωτικές και σχέσεις εξουσίας.
Στην "ανθρώπινη" Οδύσσεια παρατηρούμε ότι όλα είναι εξωπραγματικά, όταν αναχωρεί ο Οδυσσέας , ο Τηλέμαχος είναι κοτζανάμ παληκάρι άρα κι΄ η Πηνελόπη κοντά στα τριανταπέντε, μετά από είκοσι χρόνια που επιστρέφει κοντεύει τα εξήντα και τότε δεν είχαν ανακαλυφθεί τα ινστιτούτα καλλονής, άρα μάλλον για χαμομήλια κι' εντριβές επέστρεψε ο Οδυσσεύς, ωφελιμιστικά  λόγω γήρατος ή για λόγους καθαρά πατριδολατρείας. Η Πηνελόπη όπως παρουσιάζεται από τον Ομηρο σίγουρα δεν μπορεί να εμπνεύσει τα υψηλά αισθήματα που της αποδίδουν νεόκοποι αναλυτές.
Στην "θεϊκή"  όμως Ιλιάδα όπου ο χρόνος έχει διαφορετική ροή, στις δέκα μέρες που περιγράφει το κείμενο χωρά όλη η ιστορία του σύμπαντος και φυσικά οι σχέσεις των δύο φύλων μέσω των θεϊκών εκπροσώπων τους, συγκάτοικων πλέον στον Ολυμπο.


Στις τελευταίες ραψωδίες, μέσα από τις απειλές, τους τσακωμούς, τους θυελλώδεις έρωτες, τις κυριαρχικές τάσεις του θεϊκού ζευγαριού  κάπου εμφανίζεται ο αλληλοσεβασμός και η τάση για συμβιβασμό περίτεχνα καλυμμένη από την "μοίρα". Ακριβώς αυτή η αποδοχή της μοίρας - ακόμη και όταν σαν θεός ο Δίας έχει την δύναμη να την αλλάξει - είναι η αναγνώριση της φιλίας μεταξύ τους, σαν  αίσθημα ανώτερο από την ερωτική  τους έλξη ή ακόμη και την δύναμη της συνήθειας.
Και φυσικά, επειδή οι θεοί πεθαίνουν κι' αυτοί ο αποχαιρετισμός των φίλων εκφράζεται - με τα σημερινά μουσικά δεδομένα - μ' ένα    
 μοναδικό βαλς. 
Το είδος της μουσικής λέγεται  cajun και είναι κομμάτι της γαλλόφωνης κουλτούρας της Louisiana.
Απολαύστε το.

Επειδή τα γαλλικά από Αμερικάνους είναι λίγο περίεργα στο αυτί (αλλά και στο χαρτί) παραθέτω τους στίχους και μια πρόχειρη μετάφραση

La valse d' amitie

Moi, je suis ici à ton coté                          Στο πλάϊ σου βρίσκομαι
À genoux après prier                                Στα γόνατα, μετά την προσευχή                                                  
Les grosse larmes après rouler                  Δάκρυα χοντρά κύλισαν
Et mon cœur est tout cassé                        Κι' η καρδιά μου έσπασε
Notre amitié était si forte                           Η φιλία μας ήταν τόσο δυνατή
Si doux et pur comme de l’or                    Τόσο γλυκειά και καθαρή σαν το χρυσάφι
Ça qui me donne mon gros chagrin            Τίποτε δεν θα με λυπήσει περισσότερο
Je va jamais te revoir encore                      Από το να μη σε ξαναδώ


Après tout est fait et dit                             Αφού γίνουν και ειπωθούν όλα
Moi, je va d’être tout seul ici                     Θα βρεθώ  εδώ ολομόναχος
Et la vie dedans le passé                            Κοιτώντας πίσω στην ζωή μου
Je va jamais la regretter                             Δεν θα βρω τίποτε να μετανοιώσω
Notre amitié était si forte                           Η φιλία μας ήταν τόσο δυνατή        
Si doux et pur comme de l’or                  Τόσο γλυκειά και καθαρή σαν το χρυσάφι                 
Ça qui me donne mon gros chagrin            Τίποτε δεν θα με λυπήσει περισσότερο  
Je va jamais te revoir encore                     Από το να μη σε ξαναδώ    

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Η καλή μας η ρεπόρτερ


Το ελπηδοφόρο ξεκίνημα νεαρής δημοσιογράφου 
και η ελπιδοφόρα καριέρα της



Πολύ έχω κέφι γιά δουλειά, να γράφω σε περιοδικά 
τα έχω τα προσόντα
ξέρω καλή γραμματική, μα και γιά σύνταξη απλή
εγώ έχω τα φόντα 


Κακά νομίζω τα καλά, όλα όσα είναι χαμηλά
εγώ τα βλέπω επάνω 
και ότι μου φαίνεται χαζό, αμέσως το επικροτώ
ν' ανέβω παραπάνω

Θάχω το στήθος μου στητό, το ντεκολτέ μου ανοικτό
και μακιγιάζ θα βάνω
τα οπίσθια μου θα κουνώ, να βλέπει το αφεντικό,
σαν ρεπορτάζ θα κάνω

Ρεπόρτερ θάμαι εγώ απλή, αυτό θα είναι στην αρχή
τη θέση γιά να πιάσω                                                                                                                           συντάκτρια με το καιρό, εγώ θα καταξιωθώ,
διευθύντρια θα φθάσω 

Και δίπλα σε πρωθυπουργούς, σε βουλευτές, σε υπουργούς
περήφανη θα στέκω
ώσπου και' γω, με τον καιρό, στο τέλος να διορισθώ
διευθύντρια σε ΔΕΚΟ

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Είχε ένα όνειρο



Είχε ένα όνειρο χωρίς να είναι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ούτε κατά διάνοια, εξ άλλου το όνειρό του αφορούσε τον εαυτό του και λίγους ακόμα ανθρώπους και όχι μεγαλεπήβολα σχέδια. Απλά αυτό το όνειρο «έπαιζε» πολύ συχνά στον ύπνο του, όλα τα δεδομένα και οι συνθήκες του ονείρου  του ήταν πλέον πολύ οικεία.
Εβλεπε το σπίτι του στο μέσον μιας ανηφόρας, πιο κάτω η πλατεία είχε μετασχηματισθεί σε λίμνη ή θάλασσα, ήταν αρκετά μακριά για να έχει άποψη. Προς την άλλη μεριά, την ανηφόρα, δεν κοίταζε ποτέ, τον κούραζε ακόμα και η εικόνα της. Η κλίση ήταν τόσο μεγάλη που ακόμα και η παραμονή σ’ ένα σημείο σταθερό ήταν προβληματική. Όλα κυλούσαν αργά προς τα κάτω σ’ αυτόν τον δρόμο, ευτυχώς τα σπίτια μένανε γερά προσκολλημένα στο πεζοδρόμιο. Εβλεπε τα πάντα απ’ το παράθυρό του, τον Οδυσσέα, πονηρά γυμνό κι’ ελαφρωμένο απ’ όλα να γλυστρά προς τα πάνω, μετά να αφήνεται να κατρακυλίσει και μετά ξανά, σαν να έκανε σκι, να ανεβαίνει πίσω την ανηφόρα. Αντίθετα ο θεϊκός Αχιλλέας μάζευε με ευλάβεια ότι εύρισκε πεταμένο στην άκρη του δρόμου και βάραινε συνέχεια. Η μεγάλη του δύναμη δεν έφτανε να νικήσει την βαρύτητα του πεπρωμένου του, κυλούσε αργά αλλά σταθερά για την Λίμνη της Λησμονιάς.
Εντείνοντας την προσοχή του παρατήρησε πως ο δρόμος μπροστά του  ήταν στην πραγματικότητα ποτάμι, ίσιο, εντελώς ρηχό και κατηφορικό πολύ, χωρίς όμως να χάνει την ομαλή ροή του. Μόλις ο Αχιλλέας έφθανε στο τέλος του δρόμου και χανόταν στο υγρό στοιχείο της πλατείας, ένας καινούργιος πρόσκαιρος  Αχιλλέας εμφανιζότανε  στο ύψος του σπιτιού του. Ο Οδυσσέας, ο  αιώνια επαναλαμβανόμενος Οδυσσέας - κι’ ας μην ήταν θεϊκός – εμφανιζόταν με το μονόξυλο από ψηλά και εκεί που νόμιζες ότι θα φτάσει στην λίμνη, πέταγε κάποιο απ’ τα πράγματά του και κέρδιζε υψόμετρο. Όταν πέταγε και τα ρούχα του τότε μπορούσε άφοβα να νικήσει τους νόμους της βαρύτητας, το διασκέδαζε χορεύοντας, ενώ ο Αχιλλέας φορτωμένος τις κουμπάνιες του δεν μπορούσε πια ν’ αντισταθεί στο πεπρωμένο του, κυλούσε μπρούμυτα με τα δάκτυλά του να μην μπορούν να αγκιστρωθούν σε  κάποια  εσοχή, σ’ ένα εξόγκωμα, για να τον συγκρατήσουν
.
Δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει την ταυτότητά του, ποιος ήταν στο όνειρό του. Παρέμενε βέβαια πάντοτε μέσα στο σπίτι κι’ έβλεπε τα πάντα απ’ το παράθυρό του αλλά δεν ήταν σίγουρα ο Εκτορας, ούτε ο Αγαμέμνονας, μάλλον δεν ήτανε αυτής της εποχής, για σύγχρονος περνιόταν, ο χρόνος μπλέκεται περίεργα στα όνειρα. Πάσχιζε να καταλάβει τι δουλειά είχε με τον πόλεμο τον Τρωικό και  τους πολέμαρχούς του αλλά δεν τούβγαινε.
 Πάλι γιατί δεν έβλεπε Τρώες ;  ούτε μάχες ; ούτε το Ιλιον ;
Ούτε τα πλοία των Ελλήνων τραβηγμένα έξω στην άμμο.
 Γιατί ;

Μόνο πυκνά συχνά, σαν έκλεινε τα μάτια, βρισκότανε στο παράθυρο στο σπίτι του, το σύγχρονο σπίτι του, στο μέσον αυτής της ανηφόρας μ’ ένα λεπτό στρώμα νερού να σκεπάζει την επιφάνειά της κι’ αγωνιούσε να βρει την ταυτότητα του.
Όταν κουραζόταν από τις σκέψεις του ξύπναγε να ξεκουρασθεί.
Μερικοί δεν το κατάλαβαν ποτέ αυτό.




Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Ο κύριος Μάκης


Ο κύριος Μάκης είναι ένα αξιοσέβαστο πρόσωπο στον κύκλο του, αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό του και το μυστικό της επιτυχίας του. Ο κύριος Μάκης είναι εμφανίσιμος αλλά δεν είναι εύκολα προσδιορίσιμος, ακριβώς σαν το όνομά του. Ευκολοχώνευτο το Μάκης αλλά μπορεί να κρύβει από Δημήτρη μέχρι Ευθύμη κι από Σταμάτη μέχρι Χρυσόστομο. Οταν τον ρωτάνε, απαντά αφοπλιστικά " Μα καλά, δεν σας φτάνει το Μάκης ;"

Η ιστορία του είναι απλή. Ο κύριος Μάκης έβγαλε το λύκειο, γνώριζε πάντα μια ξένη γλώσσα από την οποία δεν θα ακούσεις ποτέ να προφέρει ούτε μια λέξη και τρώει πάντα πρώτος απ' όλους στις ταβέρνες. Τρώει με απόλυτη προσήλωση το φαΐ του, σαν να ήταν η δουλειά του, συνήθως κάτι ελαφρύ και εν συνεχεία περιμένει να αρχίσει η κουβέντα. Ποτέ δεν μιλάει πρώτος, εκτός από την τυπικότητα του "τι κάνεις, πως είναι τα παιδιά". Είναι όμως καλός ακροατής στις γενικότητες, ενώ αποφεύγει συστηματικά τις πολιτικές συζητήσεις δηλώνοντας μονόχνωτα "ψηφίζω κουκουέ και δεν συζητώ πολιτικά".

Ο κύριος Μάκης είναι ψηλός για να στέκεται πάνω από τους υφισταμένους του, ωραίος ώστε να μη υποκύπτει στον πειρασμό των γυναικών υπαλλήλων και καλοντυμένος ώστε να αποπνέει ανωτερότητα. Την ανδρική γοητεία του ασκεί και στο κοινωνικό του περιβάλλον, η γυναίκα του ήταν επίσης κάποτε όμορφη και υποτακτική, μερικές γυναίκες των γνωστών του είναι ενδιαφέρουσες τώρα που η δική του έχει τα χρονάκια της και έχει χάσει την πνευματικότητά της από την πολύωρη παραμονή της στην κουζίνα και στο σιδέρωμα. Ο κύριος Μάκης ποτέ δεν ασχολήθηκε με την ανατροφή των παιδιών του, δούλευε πολλές ώρες στην εταιρία και τις Κυριακές πήγαινε κυνήγι ή ψάρεμα με τους κατά καιρούς φίλους του. Ηταν όμως γενναιόδωρος στο χαρτζιλίκι των παιδιών και στα δώρα στην γυναίκα του, οικιακής ή επενδυτικής χρήσεως κυρίως. Στις ολιγοήμερες διακοπές η γυναίκα του κρατούσε τα παιδιά σε απόσταση ακούγοντας τον να λέει "Μη μου μιλάτε αυτές τις μέρες, θέλω να ξεκουραστώ".

Ο κύριος Μάκης εργάζεται σαν μεγαλοστέλεχος σε εμπορικές επιχειρήσεις. Εκεί βρίσκεται στο στοιχείο του και εκεί εκτιμούν τις ικανότητες της προσωπικότητάς του. Στην κοινωνία απλά τον σέβονται. Σιγά-σιγά κτίζεται ένας μύθος γύρω από το όνομά του. Αλλάζει κάθε λίγα χρόνια εταιρία υπογράφοντας νέο συμβόλαιο με καλύτερους όρους στην καινούργια εταιρία. Ο συνηθισμένος του τίτλος είναι διευθυντής προσωπικού αλλά μπορεί να καλυφθεί κάτω και από άλλους τίτλους, η αποτελεσματικότητά του είναι η ίδια. Για την δουλειά του δεν συζητά ποτέ, λέει απλά "Δόξα τω Θεώ, βρήκα αυτή την δουλειά και τα κουτσοκαταφέρνω".

Ο κύριος Μάκης όταν έκτιζε το εξοχικό του μέσα στο δάσος έγινε κολλητός με τον ξάδερφό του. Η γυναίκα του τον είχε δει άλλη μια φορά στον γάμο τους, δεν τον θυμότανε καλά. Αλλά τον καλοδέχθηκε σαν συγγενή του άντρα της και κάποιον άνθρωπο μεσ' το σπίτι που θα μπορούσε να λέει δυο κουβέντες. Ο ξάδερφος ήταν σε όλα εντάξει. Και κουβάλημα ήξερε και ηλεκτρολογικά και υδραυλικά και σκάψιμο στον κήπο, απ΄όλα και ακούραστος, σωστό χρυσωρυχείο. Μέχρι να τελειώσει το εξοχικό ήτανε μόνιμος κάτοικος, μετά εξαφανίσθηκε. Οταν τον ρώτησε η γυναίκα του τι απέγινε, ο κύριος Μάκης της απάντησε "Σε παρακαλώ να μην ανακατεύεσαι με το σόϊ μου ".

Το αυτοκίνητό του ήταν σαν αντίγραφο του εαυτού του, ένα μεγαλομεσαίο πλέον μοντέλλο από την γκάμα μιας εταιρίας. Την πρώτη φορά που αγόρασε γιαπωνέζικο αμάξι δυο χιλιάδων κυβικών δήλωσε πως μ' αυτό το αμάξι θα γεράσει και πως είναι απείρως καλύτερο από το αντίστοιχο ακριβότερο γερμανικό μοντέλλο. Αυτό το αγόρασε δυο χρόνια μετά όταν άλλαξε εταιρία. Τώρα πλέον γι' αυτόν τα γερμανικά αυτοκίνητα είχαν κατακτήσει την κορυφή της τεχνολογίας, άσε που είχαν και καλύτερη τιμή μεταπώλησης. Πάντως ούτε για τα αυτοκίνητα παρασυρόταν σε πολύωρες κουβέντες. Δήλωνε απολύτως ικανοποιημένος από το μοντέλλο που είχε " Με αυτό θα γεράσω ", μόνο το "αυτό" άλλαζε κάθε φορά.

Για το ποδόσφαιρο δεν συζητούσε, δεν του το επέτρεπε η ταξική του συνείδηση ενώ κάθε μορφή τέχνης ήταν φανερά έξω από τα ενδιαφέροντά του. Παρακολουθούσε όμως τις κουβέντες των άλλων και είχε μια καλή συμβουλή όταν κάποιος έψαχνε ένα σπάνιο ανταλλακτικό και πάντα ήξερε που μπορούσε κάποιος να βρει φθηνότερα ένα προϊόν. Ηταν ένας άνθρωπος της πιάτσας ο κύριος Μάκης, φαινόταν στο σκληρό βλέμμα του. Αν η εξυπηρέτηση αφορούσε όμορφη γυναίκα ή τον άντρα της, πρόσθετε : "Χρησιμοποιείστε το όνομά μου. Θα σας κάνουν μια καλύτερη τιμή".

Στα γεύματα της εταιρίας δοκίμαζε τους πιο ακριβούς μεζέδες, εξ άλλου ιεραρχικά ήταν από τους πρώτους που πλησίαζαν τους μπουφέδες. Αρνιόταν όμως πεισματικά στην γυναίκα του το δικαίωμα να αγοράσει καραβίδες ή μπον φιλέ, ίσως να τον εμπόδιζε η ταξική του συνείδηση. Από την άλλη δεν ήταν και γευσιγνώστης ώστε να καταλάβει την διαφορά. "Σιγά τα λάχανα" της έλεγε "Δεν βλέπω για ποιόν λόγο πρέπει να δώσουμε τόσα λεφτά για φαΐ, δεν βγαίνουν εύκολα τα λεφτά" .

Ο κύριος Μάκης στην καριέρα του έμαθε καλά να διαχειρίζεται αυτό που αποκαλείται υπαλληλικό δυναμικό μιας εταιρίας. Πάντοτε μετέφερε στους ανωτέρους του την πίστη και προσωπολατρεία του κατώτερου προσωπικού και πάντα διαβεβαίωνε τους κατώτερους υπαλλήλους για το στοργικό ενδιαφέρον της διοίκησης της εταιρίας, γι' αυτούς και τις οικογένειές τους. Τα Χριστούγενννα, με τα ετήσια χρηματικά πρόστιμα των υπαλλήλων, αγόραζε δώρα για τα παιδιά τους και οργάνωνε την σχετική γιορτή. Δήλωνε σχετικά "Είμαστε όλοι σαν μιά μεγάλη οικογένεια".

Ο κύριος Μάκης είναι ένα αξιοσέβαστο πρόσωπο στο κοινωνικό και εργασιακό του περιβάλλον. Εξακολουθεί να είναι καλοντυμένος και να διατηρείται σε φόρμα. Αποφεύγει τις μακροσκελείς πολιτικές συζητήσεις και τους ανώφελους σχολιασμούς περί τέχνης και ποδοσφαίρου. Ουδεμία αλλαγή στο πολιτικό ή εργασιακό χώρο είναι ικανή να αλλοιώσει την εικόνα του. Το είπε ξεκάθαρα μ' ένα γιουκαλίλι, την μοναδική φορά που μίλησε σχολιάζοντας τον εαυτόν του και μάλιστα σε ξένη γλώσσα, " He' s a well respected man".


Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Η εκ των υστέρων δικαίωση


Μπορεί να χάσεις μια μάχη κι' ας έχεις το μέταλλο του νικητή. Συμβαίνει, δεν κερδίζει πάντοτε ο καλύτερος. Εμεις οι διαφυσικοί ΠΑΟΚg'δες το ξέρουμε καλά αυτό. Ο τρόπος όμως που αγωνίστηκες, ιδίως όταν όλα σου πήγανε στραβά, μετράει ίσως περισσότερο απ' όλα.

Αντιγράφω από τον διαδικτυακόν Τύπον

Σήμερα τα ξημερώματα, στο Beverly Wilshire Hotel στο Μπέβερλυ Χιλς της Καλιφόρνια, θα ανακοινωθεί το όνομα της φοράδας που κερδίζει τον τίτλο του αλόγου της χρονιάς. Το ενδιαφέρον, φυσικά, δεν επικεντρώνεται μόνον στις ΗΠΑ, αλλά και σε όλο τον κόσμο.
Οι δύο φιναλίστ για τον τίτλο, οι Rachel Alexandra και Zenyatta, έχουν φανατικούς θαυμαστές που περιμένουν τη στέψη τους. Η νικήτρια θα ανακοινωθεί στις 10.25 EST (5.25 το πρωί της Τετάρτης ώρα Ελλάδας) στο Television Games Network και το περίφημο ESPNews θα διακόψει την κανονική ροή του προγράμματός του για να μεταδώσει την είδηση!
Οι ψηφοφόροι των Eclipse Award ανέδειξαν την Rachel Alexandra ως το άλογο της χρονιάς για το 2009. Η κόρη του Medaglia d'Oro ανήκει πλέον στο στενό κλαμπ των κυριών που απέκτησαν το τίτλο του αλόγου της χρονιάς, μετά την All Along το 1983, τη Lady's Secret το 1986 και την Azeri το 2002.
Μόνον τέσσερεις φοράδες έχουν πάρει τον τίτλο από 1971, χρονιά από την οποία ξεκίνησε ο θεσμός των Eclipse Awards. Από τους 232 φηφοφόρους, η Rachel Alexandra έλαβε 130 ψήφους (56%) και η Zenyatta 99 ψήφους (42.7%), ενώ τρεις δεν ψήφισαν.


Η στήλη αισθάνεται πλήρως δικαιωμένη από τα αποτελέσματα της ανακύρηξης των Eclipse Award (του αλόγου της χρονιάς) χθες στις ΗΠΑ.

Ας δούμε τώρα τους νικητές των Eclipse Award του 2009 ανά κατηγορία:
2009 Eclipse Award
Αρσενικό διετές: Lookin At Lucky
Θηλυκό διετές: She Be Wild
Αρσενικό τριετές: Summer Bird
Θηλυκό τριετές: Rachel Alexandra
Αρσενικό 4+: Gio Ponti
Θηλυκό 4+: Zenyatta
Αρσενικό στο χόρτο: Gio Ponti
Φοράδα στο χόρτο: Goldikova
Αρσενικός σπρίντερ: Kodiak Kowboy
Φοράδα σπρίντερ: Informed Decision
Steeplechaser: Mixed Up
Υπάρχουν δύο σημαντικά στοιχεία στον πίνακα των αποτελεσμάτων. Πρώτον και πολύ σπάνιο, ο ( περίπου συνονόματος μου ) Gio Ponti απέσπασε δύο βραβεία Εκλιψ, γεγονός αξιοσημείωτο και δεύτερον, η αήττητη φοράδα που τον νίκησε στο Breeder's Classic, η Zenyatta, δεν ανακηρύχθηκε άλογο της χρονιάς, ο τίτλος αυτός δόθηκε στην επίσης αήττητη φοράδα, Rachel Alexandra.
Φυσικά λόγω της ήττας του στο Breeder's Classic, ο Gio Ponti δεν θα μπορούσε να ανακηρυχθεί επισήμως άλογο της χρονιάς αλλά ο συνδυασμός των δύο στοιχείων του δίνει αυτόν τον άτυπο τίτλο.
Εξυπακούεται ότι αυτή ήταν η μοναδική ήττα του Gio Ponti κατά το 2009 και επίσης έγινε "εκτός έδρας" δηλαδή σε συνθετικό στίβο και όχι σε χόρτο.
Θεωρώ επίσης τις διακρίσεις, προσωπική δικαίωση του σχολιασμού της κούρσας που είχα κάνει στην σχετική ανάρτηση :

"Χωρίς να θέλω να μειώσω την νικήτρια Ζενυάττα, θεωρώ την νίκη της τυχερή. Ξεκίνησε χωρίς να πιεστεί καθόλου σε αντίθεση με τον Τζίο Πόντε που άνοιγε κάθε τόσο τον ρυθμό του προκειμένου να έχει σε απόσταση βολής τους αντιπάλους του, κατά την γνώμη μου, τον Σάμμερ Μπερντ. Αυτό δημιούργησε μια διαφορά περίπου τριών μηκών από την Ζενυάττα που όμως χάθηκαν από την σκανδαλώδη εύνοιά της στην στροφή όπου ο μεν Τζίο έστριψε γλείφοντας τα κάγκελα ενώ η Ζενυάττα συνέχισε ευθεία μέχρι να βρεθεί από την εσωτερική σχεδόν στην απώτατη εξωτερική, εκμεταλλευόμενη ένα ΑΦΥΣΙΚΟ κενό που δημιουργήθηκε μεταξύ των αλόγων.
Οσοι οδηγούν από ποδήλατο μέχρι τζιπ ή έχουν γνώσεις φυσικής γνωρίζουν πόσο πρέπει να γκαζώσεις στην στροφή για να διατηρήσεις την ίδια γραμμική ταχύτητα και αυτό το σημείο επέτρεψε στην Ζενυάττα να έχει υπέρτερες δυνάμεις στα τελευταία μέτρα και να πάρει την νίκη"
αυτά είχα γράψει στην ανάρτησή μου :
http://gpointsbreeze.blogspot.com/2009/11/blogpost_08.html σχολιάζοντας την κούρσα που μπορει κάποιος να δει εδώ :




Με όλο μου τον (προσήκοντα) σεβασμό στις φοράδες (εν γένει), παραμένω πιστός θαυμαστής του Τζίο Πόντι !!

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Τις περισσότερες φορές

Πίνακας του Γ. Ρόρρη



Τις περισσότερες φορές έβλεπε τα πράγματα όπως ήθελε και χαμογελούσε.
Δεν ενοχλούσε κανέναν αυτό.
Τις περισσότερες φορές φαινόταν να πατάει γερά στο έδαφος.
Εστω και με περίεργη γωνία.
Ακολουθούσε όμως το μονοπάτι των πολλών, οπότε δεν πείραζε.
Τις περισσότερες φορές.

Τις περισσότερες φορές μπέρδευε την γεύση των φιλιών της με την δικιά του κι ας μην θυμόταν τ' όνομά της.
Τις περισσότερες φορές δεν συνειδητοποιούσε πως ζούσαν χώρια.
Τα μάτια της, τα μάτια της τα θυμόταν πράσινα και μεγάλα.
Τις περισσότερες φορές δεν ήταν σίγουρος πως ζήσανε μαζί για κάποια χρόνια.
Τις περισσότερες φορές ήξερε που θα την βρει και ήταν χαρούμενος γι' αυτό.
Και την αφή των μαλλιών της, την είχε τόσο καλά φυλαγμένη στη μνήμη του.
Τις περισσότερες φορές, δεν μπορούσε να νοιώσει μίσος.

Μετά έμαθε για την καινούργια τεχνολογία των φακών επαφής.
Μπορούσαν να αλλάξουν το χρώμα της ίριδας, ναι !
Κάθε γυναίκα θα μπορούσε, ίσως, να έχει μεγάλα και πράσινα μάτια, τα μάτια του έρωτα.
Κάθε γυναίκα θα μπορούσε...
Μα θα το καταλάβαινε, εάν την απουσία της, την εκμεταλλευόταν.
Τουλάχιστον τις περισσότερες φορές.


Τις περισσότερες φορές, στην Αττική, ο ουρανός δεν βρέχει.


.

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

Τριαντάφυλλα και ντομάτες

Η Breeze, με θερινή ενδυμασία, παρακολουθεί την ανάπυξη των φασιόλων προς εμπλουτισμόν του εδάφους, μετά το πέρας της τοματοκαλλιέργειας.


Κάθε Γενάρη μήνα, μόλις περάσω το σοκ της αλλαγής του έτους, βγάζω από το κόκκινο σακκουλάκι τους καμμιά πενηνταριά σπόρους ντομάτας και ξεκινάω την μετατροπή της κρεβατοκάμαράς μου σε σπορείο-θερμοκήπιο. Σε καμμιά βδομάδα θα φυτρώσουν και αρχίζει η φροντίδα τους μέχρι να καταλήξουν στο έδαφος, περίπου στα τέλη του Μάρτη. Τοποθετούνται πίσω απ' το τζάμι της γυάλινης πόρτας του μπαλκονιού όπου έχουν περίπου έξη ώρες ηλιοφάνειας και ρυθμίζεται ο θερμοστάτης του καλοριφέρ. Θέλουν αραίωμα και ξεχώρισμα τα πρωτόλεια φυτά, τοποθέτηση σε κομμένα μπουκάλια από νερό ώστε νάχουν την άπλα τους, χώμα πλούσιο σε κοπριά και με λίγη άμμο μέσα να κρατά την υγρασία, συχνό και μετρημένο πότισμα, θερμοκρασία σταθερά πάνω από είκοσι βαθμούς Κελσίου και προφύλαξη από την γάτα αν νοιώσει την ανάγκη να φάει κάτι πράσινο για ποικιλία. Πιάνει με τα δόντια της την άκρη του φύλλου και για να το κόψει το τραβάει αλλά όπως είναι μικρό το φυτό, το ξερριζώνει. Αμα ριζώσουν καλά τα κομματάκια από φύλλα που λείπουν δεν έχουν καμμία σημασία.
Είναι πολύ σημαντικά τα πρώτα στάδια ανάπτυξης των φυτών για την ομαλή ανάπτυξή τους , όλα πρέπει να γίνονται με φυσιολογικούς ρυθμούς, αυτό θα φανεί αργότερα στην καρποφορία και ποιοτικά και ποσοτικά. Φυτά "ντοπαρισμένα" χωρίς σύμμετρη ανάπτυξη πράσινου μέρους και ριζοφυΐας- θάχετε δει κάτι "θηρία" σε ελάχιστο όγκο χώματος - μόλις στερηθούν την ορμονική τροφή τους πισωγυρίζουν, ρίχνουν τα φύλλα και καθυστερούν να συνέλθουν, αν συνέλθουν. Αν είναι να τους ρίχνετε λιπάσματα κι ορμόνες ποιός ο λόγος να φυτεύετε και να παιδεύεστε ; Φτηνές είναι οι ντομάτες το καλοκαίρι.
Μου αρέσει αυτό το στάδιο της φροντίδας, είναι ένας στόχος για την χρονιά που έρχεται η σωστή ανάπτυξη των φυτών. Υπάρχουν κάποια πράγματα που επαναλαμβάνονται με ετήσια συχνότητα όπως οι κάμπιες που βγαίνουν από αβγά πεταλούδας, φαίνεται η πληροφορία για το φυτώρειο μεταδίδεται γονιδιακά στον πληθυσμό των ωραίων εντόμων. Είναι η παρέα μου αυτές τις χειμωνάτικες μέρες, η γάτα είναι απασχολημένη με την ( δύσκολη) εύρεση ερωτικού συντρόφου , οι περισσότεροι γάτοι είναι "κομμένοι" και αδιάφοροι στα κάλλη της. Περνάω ώρες αμέτρητες παρατηρώντας τις ντοματούλες και χαϊδεύοντας τα πρώτα φυλλαράκια τους, λατρεύω την μυρωδιά τους πάνω στα χέρια μου. Ακόμα μου αρέσει το κίτρινο χρώμα που βγαίνει μετά, όταν πλένω τα χέρια μου.
Πιο δίπλα από τις ντοματιές στον κήπο υπάρχουν τριανταφυλλιές. Και αυτές θέλουν περιποίηση, ειδικά κλάδεμα αυτήν την εποχή. Αλλά παρ΄ότι τα λουλούδια τους είναι τόσο ωραία και το άρωμά τους τόσο μεθυστικό δεν με ικανοποιεί τόσο η φροντίδα τους όσο των μικρών φυτών της ντομάτας, ίσως γιατί βλέπω την όλη διαδικασία κυριολεκτικά από την αρχή κάθε χρόνο, ενω στην τριανταφυλλιά διατηρείται η βάση, ο κορμός. Οπωσδήποτε όμως καταλαβαίνω τον Sergio Endrigo που επέλεξε την τριανταφυλλιά στο τραγούδι του.

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

Οι λέξεις κόκκαλα δεν έχουν...

Γλυκά που περισσέψανε από τις γιορτές



Περί ελληνικής γλώσσας και της κακής χρήσης αυτής

"το σωστούν, σωστούν, το δ' οστούν, κόκκαλο..."

Η ελληνική γλώσσα σε πολύ μεγάλο βαθμό στηρίζεται στην λογική κατασκευή των λέξεων από γνωστά θέματα. Τα θέματα αυτά "κουβαλάνε" την ιστορία τους και μπολιάζουν μ' αυτήν τις καινούργιες λέξεις, δεν χάνονται ούτε αλλάζει το νόημά τους. Η κατασκευή νέων λέξεων είναι μια αναπόφευκτη ανάγκη με την πρόοδο της τεχνολογίας αλλά και των νέων κοινωνικών σχέσεων. Βέβαια η κατασκευή νέων λέξεων μπορεί να είναι σωστή ή λάθος αναλόγως την μόρφωση του προτείνοντος την καινούργια λέξη, κλασσικό παράδειγμα η εισαχθείσα από τον Ιωάννη Καποδίστρια λέξη εκατομμύριο, δηλαδή εκατό επί δέκα χιλιάδες και η πιο πρόσφατη " πατάτα" δισεκατομμύριο που δεν κάνει ποτέ την αριθμητική αξία των χιλίων εκατομμυρίων, όπως και αν χωρίσεις την λέξη. Είναι μία από τις περιπτώσεις όπου επικρατεί η άποψη κάποιου τιτλούχου σαν επιχείρημα κόντρα στην λογική. Αγνοώ ποιός εισήγαγε την λέξη δισεκατομμύριο που με "χαριτωμενιά" προφέρουμε "δις". Ξέρω όμως ότι είναι λογική πατάτα.

Αντιγράφω από το μπλογκ της @ meropi :

Η υπηκοότητα, στην ελληνική έννομη τάξη τουλάχιστον, έχει ακριβώς την ίδια έννοια με την ιθαγένεια. Είναι δηλαδή έννοιες ταυτόσημες (βλ. και Ζωής Παπασιώπη -Πασιά "Δίκαιο Ιθαγένειας", 2006, σελ. 126).

Κατ΄αρχήν δεν ήξερα ότι υπάρχουν λέξεις που ανήκουν στην " έννομη τάξη", φοβάμαι ότι μερικές δικές μου είναι παράνομες...
Εν συνεχεία δεν νομίζω ότι αλλάζει "έννοια" μια λέξη, μάλλον διάθεση αλλάζει αυτός που την χρησιμοποιεί. Υπήκοος γίνεται κάποιος που υπακούει στους νόμους ενός κράτους ή ενός άρχοντος. Ιθαγενής είναι ο νόμιμα γεννηθείς (κυριολεξία), γενιέσαι ιθαγενής, δεν γίνεσαι.
Η λέξη υπηκοόοτητα ποτέ δεν μπορεί να είναι ταυτόσημη με την λέξη ιθαγένεια επειδή το αναφέρει κάπου η κυρία Παπασιώπη-Πασιά, μην τρελλαθούμε, μιλάω και εγώ ελληνικά και με αφορά το θέμα.
Σε απλά ελληνικά θα μπορούσε να γράψει ότι" τα πολιτικά και ατομικά δικαιώματα που προκύπουν από την υπηκοότητα ταυτίζονται με αυτά της ιθαγένειας ", αυτό είναι νομικό θέμα και δεν μου πέφτει λόγος.

Υποτίθεται ότι η ξύλινη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι νομικοί σκοπό έχει την αποσαφήνιση και τον διαχωρισμό των νομικών εννοιών. Και στα μαθηματικά χρησιμοποιούνται ορισμοί με λέξεις από την ελληνική γλώσσα όπως κλειστός , φραγμένος, συμπαγής, συνεκτικός, κ.λ.π. αλλά οι μαθηματικές έννοιες που περιγράφουν δεν κοντράρουν με τη λογική έννοια των λέξεων π.χ. όντως ένα φραγμένο σύνολο δεν ξεπερνά κάτι που το ονομάζουμε όριο και ένα συμπαγές σύνολο είναι υποχρεωτικά και κλειστό και φραγμένο, κάτι που ανταποκρίνεται στην λογική έννοια του συμπαγούς.
Σε πιο απλά ελληνικά, για να το καταλάβουν όλοι, το ορθογώνιο έχει τέσσερις ορθές γωνίες, αν τώρα στην "εννομη τάξη" ή στα "δικά του μαθηματικά" ορίσει κάποιος σαν ορθογώνιο ένα τετράπλευρο με μη ορθές γωνίες, είναι βέβαια δικαίωμά του αλλά δεν νομίζω ότι προσφέρει καλές υπηρεσίες παρά σύγχυση και τρικυμία.

Με συγχωρείτε αλλά κοντεύουμε να καταντήσουμε ξενίτες (*) στον τόπο μας.

(*) Ξενίτης, νεοελληνική λεκτική προσθήκη, αυτός που αισθάνεται σαν ξένος στην πόλη του, σε αντιδιαστολή με το πολίτης

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

Την υγειά μας νάχουμε ( κι ας πεθάνουμε...)


Και ξαφνικά την ενάτη μέρα ένοιωσε καλά. Πραγματικά καλά δηλαδή, μύρισε το τέλος της αρρώστιας του, δεν ήταν μια προσωρινή καλυτέρευση. Ολοι οι δείκτες ήταν πλέον στην σωστή τους θέση, πίεση, θερμοκρασία, ουρικό, η γλώσσα είχε ξαναβρεί το χρώμα της, το κεφάλι του δεν ήταν βαρύ και δεν υπήρχε η αίσθηση της γενικευμένης αδυναμίας.
Τρόμαξε.
Τρόμαξε πολύ με την απώλεια της πιο πειστικής δικαιολογίας, της αρρώστιας. Είδε με φρίκη την στίβα της γραφικής δουλειάς να τον περιμένει, το φαγητό να ανυπομονεί να του βαρύνει το στομάχι, την σκόνη να απαιτεί να ταξιδέψει στο εξωτερικό του σπιτιού, την γάτα πεινασμένη για τα παιχνίδια τους. Το κρεβάτι να απαιτεί στρώσιμο, η αλληλογραφία άνοιγμα, μέχρι και το τηλέφωνο άρχισε να κουδουνίζει.
Μισόκλεισε τα μάτια.
Προσπάθησε να δει τι λάθος έκανε. Δεν πήρε φάρμακα, δεν πήγε στον γιατρό, δεν έφαγε τίποτε να ενισχύσει τον οργανισμό του. Είχε τακτοποιηθεί με την αρρώστια του μια χαρά. Δεν χρειαζόταν να κάνει τίποτε, δεν χρειαζόταν να ψωνίσει τίποτε, δεν χρειαζόταν να σκεφθεί να ψωνίσει τίποτε. Μετά από πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα το μυαλό του ήταν ελεύθερο από την καθημερινότητα και το στομάχι του ελαφρότερο από ποτέ. Η ελάχιστη απασχόληση τον κούραζε με αποτέλεσμα να κοιμάται με τις ώρες. Το βασανιστικό πρόβλημα της αϋπνίας ήταν παρελθόν. Μπορεί το σώμα του να ήταν ασθενές αλλά οι υπερβολικές δόσεις ύπνου τον έκαναν να αισθάνεται υπέροχα μέσα στο προστατευμένο καβούκι του, η υποχρεωτική έξοδος τώρα του φαινόταν σαν αγγαρεία, μια χαρά τα είχε βρει με τον "ιό" του.

Οι ιοί όμως αντέχουν μόνο κάποιες λίγες μέρες. Μετά η υγεία εισέβαλε μέσα του σαν τους πολιτικούς, με σκοπό να τον "σώσει". Πρώτο της σημάδι η βουλημική όρεξη και πρώτη της παρενέργεια το φούσκωμα στο στομάχι. Μετά η ανάγκη του καφέ. Το ξάπλωμα για την χώνεψη. Η ελεύθερη βούληση του συνετρίβη μπροστά στις επιταγές του πεπτικού σωλήνα και τις υπόλοιπες "κοινωνικές" και "ενεργειακές" ανάγκες.
Ηταν πλέον "καλά".

Η κοινωνία των "υγειών" υπεδέχθη το απολωλός πρόβατον με γρυλλίσματα ικανοποίησης...

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Η νέα δεκαετία


Με την νέα δεκαετία ακούω φωνές χωρίς να βλέπω κανέναν, θάναι επειδή συνήθισα τον εαυτόν μου ή επειδή δεν πηγαίνω στην εκκλησία, θα αποφασίσω αργότερα το γιατί, έχω δέκα ολόκληρα χρόνια μπροστά μου...
Εχω ;;
Δεν φταίω εγώ που δεν πηγαίνω εκκλησία, η ανεργία φταίει που δεν μπορώ να ξεχωρίσω την Κυριακή από τις άλλες μέρες, δεν φταίω εγώ, να και τα χαρτιά μου από το ταμείο ανεργίας εδώ τα έχω...
Τα έχω ;;
Κάθε μέρα κοιτάζω αυτό το γκριζοκαφέ αιώρημα πάνω απ΄την πόλη μου, αυτό που εξαφανίζει όλα τα χρώματα θυμίζοντας μας πως όλοι οι κάτοικοί της είμαστε ίσοι μπροστά στο νέφος της.
Κάθε μέρα χώνομαι όλο και πιο βαθειά στην τεχνητή ομίχλη της, μ' αρέσει, κρύβει τόσες άσχημες μικρολεπτομέρειες του καθενός μας...
Κρύβει ;;

Καθένας μας, και γω μαζί κτίζουμε με την ψωροπερηφάνεια μας τείχος ψηλό και φαρδύ που περικυκλώνει την πόλη μας και συντηρεί το νέφος, το παγιδεύει, το κρατάμε "εντός των τειχών". Μετά, με πονηράδα κοιτάζουμε κάποια ώρα την νύκτα να ξεγλυστρήσουμε κρυφά έξω απ 'την πόλη, από πορτάκι μυστικό, ιδιωτικό και να σκαρφαλώσουμε στην πιο ψηλή βουνοκορφή τριγύρω, την Ξυλιασμένη Μοναξιά, κάποια χιλιόμετρα μακριά. Από κει κοιτάζουμε την πόλη περήφανοι που ξεφύγαμε για λίγο, πιο σπουδαίο πράγμα κι από την κατάκτηση του Σύμπαντος, παίρνουμε κάποιες ανάσες. Κάνει κρύο εκεί πάνω ενώ η ομίχλη της πόλης μοιάζει ζεστή κουβέρτα που την σκεπάζει.
Αμφιβολίες, Αγωνίες, Μοναξιά.
Πριν φέξει καν γυρίζουμε να μην μας πάρουνε χαμπάρι και βαστάμε το μυστικό μας καλά κρυμμένο, δεν το λέμε ούτε του αγγέλου μας κατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης. Ω πόσο ωραίο είναι που ο καθένας έχει το δικό του μυστικό και όλων μας το μυστικό το ίδιο είναι...
Είναι ;;

Εχουμε δέκα χρόνια μπροστά μας να αποφασίσουμε.