Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Ο Ομηρος και η δύναμη των λέξεων

Μη νυ τοι ου χραίσμη σκήπτρον και στέμμα θεοίο ...  ( Ομηρου  Ιλ.  Α 28)
και μη θαρρεύης στου θεού το σκήπτρο και το στέμμα. (μεταφρ.Ιακ. Πολυλά)


Η Αποθέωση του Ομήρου σε γλυπτό. Μαρμάρινο ανάγλυφο του Αρχίλαου  της Πρήνης. 3ος αιώνας π.χ., Βρετανικό μουσείο.


Ο Ομηρος εδίδαξε
της ποίησης την τέχνη,
πως η αλήθεια λέγεται,
πως πολεμούν τα έθνη

σχεδόν γι’ ανύπαρκτους σκοπούς
και θάνατο προσφέρουν
πως όλοι, φίλοι και εχθροί
ελάχιστα διαφέρουν.

Υμνούσανε οι Αχαιοί
καθένας τους τον άλλο,
μα βλέποντας τον Εκτορα
φόβον είχαν μεγάλο

και περιμέναν λύτρωση,
να βγει να πολεμήσει
αυτός, που στο διαγούμισμα
τον είχαν αδικήσει.

Ο Ομηρος μας δίδαξε
νοήματα μεγάλα
πως δεν υπάρχουν άτρωτοι
όλους τους παίρνει η μπάλλα,

πως ο Αχιλλέας που πολλοί
τον είχαν γιά θεό
σαν κοριτσάκι έκλαιγε
μπροστά στον ποταμό, 

ο Σκάμανδρος σαν φούσκωσε
κι’ όρμησε να τον πνίξει,
στης ξυπασιάς του το γκρεμό
ήθελε να τον ρίξει.

Ο Ομηρος μας δίδαξε
νάμαστε ταπεινοί
να μην κολλάν οι ιδέες μας
μέσα στην κεφαλή,

πως όταν κάνεις πόλεμο
μετά από χρόνια δέκα,
η Ελένη που επιθυμείς
θά’ναι γριά γυναίκα

και ότι πίσω άφησες
να πας να πολεμήσεις
σε μαύρο χάλι θα το βρεις
αν κάποτε γυρίσεις.

Μείνε λοιπόν στον τόπο σου
καλά προσγειωμένος
τη φύση γύρω θαύμασε
και μάθε ο καϋμένος

ότι παλεύει μέσα σου
στοιχειό είναι της φύσης
αν έχεις βλέμμα καθαρό
θα το αναγνωρίσεις

εις την ορμή του λιονταριού
στης θάλασσας την δίνη
στον θόρυβο του κεραυνού
ή στων πουλιών τα σμήνη.

Με τέτοια περιέγραψε
πληθώρα αισθημάτων
ο δημιουργός του πρότυπου
όλων των ποιημάτων,

με λέξεις όπου κουβαλούν
στο θέμα τους εικόνες
που μείναν αναλλοίωτες
στου χρόνου τους αιώνες.

Οι λέξεις από μόνες τους
κανένα δεν πληγώνουν
δεν γδύνεσαι γιά να τις βρείς
ούτε στιλέττα χώνουν

δεν κρύβονται μεσ’ στις ρωγμές
δεν έχουν φλούδι άλλο
το αρχικό τους νόημα
συνήθως είν’ μεγάλο

στης γης το στριφογύρισμα
το θέμα παραμένει
σ’ όλους τους τύπους και μορφές
κοινή συνισταμένη

τους συνειρμούς που προκαλεί
εάν καλά γνωρίζεις
ποιά είν’ η απόχρωση
αμέσως ξεχωρίζεις

Η γνώση του σε οδηγεί
μπρος στις σωστές τις λέξεις
αν έχεις τρύπα και οπή
ποιά πρέπει να διαλέξεις,

οπή ειν’ από μόνο του
να υπάρχει ένα κενό
και τρύπα η κατασκευή
κενού στο υλικό

γιατί η οπή σε προκαλεί
μέσα της να κοιτάξεις
θα βρείς το ρήμα το ορώ
στο θέμα της αν ψάξεις

ενώ η τρύπα φιάχνεται
από το ρήμα τρύχω
ταλαιπωρώ, εξασθενώ,
(σήμερα κατατρύχω)

κι’ όποιος το θέμα αγνοεί
κι’ αλλού αλήθειες ψάχνει
ψαρεύει σε θολά νερά
και κυνηγά στην πάχνη.

 

4 σχόλια:

Στράβων Αμασεύς είπε...

Πολλά άφησεν ο Όμηρος
για παρακαταθήκη
πως είναι πάντα η μουσική
των λέξεων η θήκη

Και σαν ταιριάξουν και τα δυο
μέσα στην ίδια φύση
δεν σκιάζονται απ΄των ετών
και του καιρού την φθίση

Μα ένα τους άμα χαθεί
χάνεται και το άλλο
και μένει μέσα στις καρδιές
ένα κενό μεγάλο

΄τι αναπολούνε πάντοτε
μιαν άγνωστην μαγείαν
που κάποτ΄έδενε σφικτά
λέξεις και μελωδίαν.

Τ΄απέδειξεν ο Όμηρος
π΄ήβρεν την ιστορίαν
τετρακοσίων και ετών
μαζί με μελωδίαν

Κι η δυστυχία είναι πια
να έχεις του Ομήρου λόγον
μα να σου λείπει η μουσική
που έδενε το όλον

Και περιμένουνε θαρρώ
οι κόρες σου, νη Δία
Κλειώ, Ευτέρπη κ΄Ερατώ
σε νέα τραγωδία

που η μια στην άλλη θα μιλά
άγνωστες μεταξύ των
να μαρτυρά την μοναξιά
που 'νιωθε επί αιώνων

και να μιλάνε κλαίγοντας
σαν θ΄αναγνωριστούνε
κι όρκους να δώσουν ιερούς
ξανά μη χωριστούνε

και να γυρίσουνε μαζί
στης τέχνης την Ιθάκη
όλες μαζί, μιαν αγκαλιά
να ζήσουνε μ΄αγάπη

κι ο λόγος τότε θα γενεί
ξανά μια μελωδίαν
να ταξιδεύει το μυαλό
μαζί με την καρδίαν.

Τι είναι λοιπόν ο Ελληνισμός
παρά μια τραγωδίαν
μια περιπέτεια των Μουσών
μια θεία ιστορίαν

Gee Pontius είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Gee Pontius είπε...

Κανόνες και γραμματική
σκοτώσανε τη μουσική
πούχε η ίδια η γλώσσα
και φταίνε γι' άλλα τόσα

Μα ήταν απαραίτητο
να συνενοηθούνε
και μία ίδια προφορά
στα γράμματα να βρούνε

Ηταν πολλές οι διάλεκτοι
κι οι μουσικές που ηχούσαν
και έτσι συμφωνήσανε
και δεν τις τραγουδούσαν

Αλλά με λόγο πια πεζό
λέγανε ό,τι πρέπει
κι' όποιος ζητάει μουσική
ας ψάχνεται στα έπη

Στράβων Αμασεύς είπε...

Της Ήρας κόλπα είναι αυτά
την θόλωσε η ζήλια
που η Μνημοσύνη γέννησε
τέκνα θεού, του Δία

Ασφάλισε στη φυλακή
την μία να μαραζώσει
και τ΄ανοιγάρι έταξε
ο Ήφαιστος να το λιώσει

Εξόρισε την δεύτερη
για την ζωή της όλη
ενώ στην τρίτης το κορμί
έριξε βιτριόλι

και τις εννιά τις χώρισε
ως εκ παραφροσύνης
μην τύχει κι ανταμώσουνε
οι κόρες τις μνημοσύνης

Και όρισε πρωθυπουργούς
και διευθυντές αήθεις
να οδηγούνε τους θνητούς
στον ποταμό της λήθης

να λεν πως είναι ντεμοντέ
όποιος δεν την προδώσει
την γλώσσα του την μητρική
που του ΄χουν παραδώσει

Μα η Ήρα δεν λογάριασε
κόρη δίχως πατέρα*
πως θα΄ρθει να εκδικηθεί
μιαν νύκταν ή μια μέρα

δεν χάρισε στους Έλληνες
τις όμορφες του κόρες
ο Δίας ο τρισμέγιστος
να τριγυρνάνε μόνες

Το γνώριζε ο Ήφαιστος
αυτό το ριζικό
και τ΄ανοιγάρι κράτησε
στον κόρφο φυλακτό

Θυμήθηκε πως κάποτε
για μια του αταξία
έσπασαν τα ποδάρια του
απ΄την οργή του Δία

Το΄χει γραμμένο η Λάχεσις
Ο Ζεύς παιδί θα δώσει
τις μούσες τις καλλίγραμμες
για ν΄απελευθερώσει

Κι όσοι ακολουθήσανε
την λήθης την πορεία
θα σβήσουνε δια παντός
από την ιστορία

Μα όσοι τ΄αναζήτησαν
τα του Διός παιδία
θα δοξαστούν και θα βρεθούν
στα Ηλύσια Πεδία


* Η Νέμεσις