Το καλοκαίρι , στην Ελλάδα, είναι κυρίως θάλασσα. Οχι ότι έχω τίποτε με τα βουνά και τους υπόλοιπους στεριανούς προορισμούς αλλά γιατί την θάλασσα της Ελλάδας δεν την βρίσκεις εύκολα αλλού, ενώ τις ηπειρωτικές της απολαύσεις σχεδόν παντού.
Η σχέση μας με την θάλασσα αλλάζει ολοκληρωτικά με την παρουσία ενός πλεούμενου, από την πιο ταπεινή βαρκούλα μέχρι την πολυτελέστερη θαλαμηγό, μας δίνει το πλεονέκτημα μοναδικών απολαύσεων όπως είναι η θέα από την θάλασσα ή το αεράκι της θαλάσσιας διαδρομής που κανένα αιρκοντίσιον δεν μπορεί να συναγωνισθεί
Αλλά όπως γίνεται και με τα αυτοκίνητα και εδώ η κατοχή ενός σκάφους συνήθως αποσκοπεί στην ανάπτυξη του κοινωνικού πρεστίζ παρά στην χρησιμότητα του "εργαλείου". Οπως λοιπόν το Κολονάκι πήζει από υπερπολυτελή "αγροτικά" έτσι και στα λιμάνια τα καλοκαίρια, συνωστίζονται διαφόρων ειδών πανάκριβα πλεούμενα με δυό κύριες κατηγορίες να ξεχωρίζουν, τις θαλαμηγούς με το πολυπληθές προσωπικό και τα λεγόμενα "ιστιοπλοϊκά" κόττερα όπου οι επιβαίνοντες είναι και πλήρωμα συγχρόνως, με μοναδική εξαίρεση τον νοικιασμένο καπετάνιο στην περίπτωση που ο ιδιοκτήτης έχει αμελήσει ή αποτύχει να πάρει δίπλωμα ναυσιπλοΐας. Οσοι έχουν θαλαμηγό και θέλουν να ξεχωρίζουν έχουν διάφορους τρόπους, ενας εξεζητημένος είναι και ο παρακάτω :
Συνήθως στις θαλαμηγούς οι επιβαίνοντες ανήκουν στην λεγόμενη "τρίτη" ηλικία (ποιές είναι οι δυο "πρώτες" κανένας δεν κάνει τον κόπο να μας εξηγήσει ) ενώ στα κόττερα παίζουν συνήθως οι ηλικίες των -άντα.
Με εξαίρεση τους λαμβάνοντες καθε χρόνο μέρος στο ιστιοπλοϊκό ράλλυ Αιγαίου, οι υπόλοιποι κάτοχοι των ιστιοπλοϊκών δεν ανοίγουν τα πανιά τους, μάλλον θα τους μπερδεύει στην πλοήγηση με την μηχανή. Ο γράφων είχε την εμπειρία ενός ταξιδιού με πανιά στο σκάφος ενός έμπειρου Ιρλανδού ιστιοπλόου και θυμάται ακόμα την μαγεία που προσφέρει ο παφλασμός των κυμάτων στην απόλυτη ησυχία του ανοικτού πελάγους. Θυμάται ακόμα την βουτιά του μεσοπέλαγα εκεί ακριβώς που πριν λίγο είχε "παίξει" ένα φτερό σκίζοντας τον αφρό, μα και τα κυδώνια με ούζο αντί λεμόνι σαν πιάσαμε αμμουδιά. Θυμάται που προσπάθησε να τον μάθει να ψαρεύει και τον είδε να κάνει την λάντζα του σκάφους "Σαν είμαστε στο σκάφος ο καθένας κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, ψάρευε εσύ να φάμε και γω θα φροντίσω νάμαστε καθαρά ". Το άλλο που θυμάται ήταν η συμβουλή του γερόλυκου της θάλασσας "Μη βάζεις γυναίκες στο σκαρί, κάνουν πολύ φασαρία".
Θυμόσαστε την περιβόητη ατάκα του Βουτσά " Εχω και κόττερο, πάμε μια βόλτα ; "
Λοιπόν, παρατηρήστε το, το πιο απαραίτητο αξεσουάρ στο κόττερο είναι η...γκόμενα !!!
Η παρουσία της είναι "μαστ" κατά τους χειρισμούς πρόσδεσης, όταν με χάρη μπικινοφορούσα κρεμάει τα μπαλλόνια για τις επαφές με τα διπλανά σκάφη ή μελετάει εμβριθώς το βάθος για να μην βρει πάτο το σκαρί, (ειδικά με τάγκα) σκυμμένη στην πλώρη, δίνοντας άριστες πληροφορίες για την κατηγορία του σκάφους :
Απλά αδύνατη (δεν θα δείτε ποτέ χοντρή, ούτε καν "εύσωμη" σε ιστιοπλοϊκό, αντίθετα από τις θαλαμηγους) σημαίνει σκάφος ολίγων μέτρων με φτωχότατο εξοπλισμό.
Καλλίσωμη χωρίς στήθος, σκάφος μεσαίο προς μεγάλο, μέτρια εξοπλισμένο.
Καλλίσωμη με πλούσιο στήθος, μεγάλο σκάφος, καλά εξοπλισμένο
Καλλίσωμη με πλούσιο στήθος και ωραίο πρόσωπο, μεγάλο πολυτελές σκάφος, άριστα εξοπλισμένο.
Σαφώς βέβαια οι γνήσιες απολαύσεις που προσφέρει η θάλασσα δεν εξαρτώνται ούτε από το μέγεθος του σκάφους ούτε από τα...κυβικά του θηλυκού "πληρώματος", μερικές φορές δε τα κόττερα, δεν μπορούν καν να πλησιάσουν σε...αβαθείς προκλήσεις που είναι μόνο για βαρκάκια.
Φυσικά υπάρχουν και κάποιοι που προσπαθούν να εκμεταλλευθούν το ιστιοφόρο σαν χώρο δουλειάς, σαν ένα θέατρο με μιά αταξία όμοια μ' αυτή που λατρεύω και με ρυθμούς έξω απ' την σκληράδα της κοινωνίας. Μιά πολυσυλλεκτική και πολυεθνική ομάδα με την χαλαρή καθοδήγηση του "κυβερνήτη" να ετοιμάζει μιά οπτικοακουστική παράσταση, τι σημασία θα είχε το θέμα της παράστασης μπροστά σ' αυτή τη γενναιόδωρη προσπάθεια. Στη στεριά μια μικρή κοπέλλα έραβε όχι τα ιστία αλλά τα "κοστούμια" των ηθοποιών, ενώ πιο πέρα μπρατσωμένοι άντρες μοντάρανε τα πανιά του ιστιοφόρου, και κάποια έκανε πρόβα στα ακροβατικά του σαλτιμπάγκου. Διακεκομένες μουσικές "ατάκες" πολύ δυνατά δοκίμαζαν την αντοχή των μεγαφώνων συμπληρώνοντας την πρόβα ενός θίασου που θύμιζε περισσότερο (και ίσως ήταν) πλήρωμα καραβιού, τσούρμο.
Η θάλασσα, η θάλασσα όλα τα αντέχει !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου