Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Apres moi, le deluge

Apres moi, le deluge
απρέ μουά,  λε ντελυζ
μετά απο μένα, ο κατακλυσμός είπεν ο Λουδοβίκος ο δεκαπέντε, ή αν δεν φοβάστε (κακώς) το νερό, έ τότε, γαία πυρί μειχθήτω  που είπε κάποιος άγνωστος ποιητής, το νόημα είναι το ίδιο !!

Ισως έτσι να σκέφθηκε ο ιδιοκτήτης της μονοκατοικίας που απέμεινε μόνη μεταξύ πολυκατοικιών και που απέκτησε τον όρο της...υπερυψωμένης όταν κατεβάσανε τέσσερα-πέντε μέτρα τον δρόμο  ώστε να διευκολύνεται η κυκλοφορία των οχημάτων, ειδικά των λεωφορείων λόγω της μεγάλης κλίσης..
Πολύ σύντομα έγινε μονόδρομος γιατί η ανωφέρεια ήταν υπεράνω των δυνατοτήτων μηχανών και ελαστικών.
Κληρονομιά της εποχής προ των βιασμών των λόφων της Κυψέλης σε μια προσπάθεια εξομάλυνσης, παράλληλα με το μπάζωμα των ρεμάτων που συγκεντρώνονταν στην...Φωκίονος Νέγρη και από εκεί μέσω...Γ' Σεπτεμβρίου κατέληγαν στην οδό Μάρνη και τελικά στον Κιφησσό !!
Στην δεκαετία του 50 με την φυματίωση ακόμα να μην έχει εξαφανισθεί υπήρχε σανατόριο στην Κυψέλη και αρκετά σπίτια κτισμένα στα ψηλώματα των λόφων της για τον καθαρό αέρα, απαραίτητο στοιχείο για την επιβίωση των φυματικών.
Μετά, κοντά στην δεκαετία του 60, ήρθε ο "εθνάρχης" με την αντιπαροχή και την αστυφιλία και οι περισσότεροι λόφοι "ισοπεδώθηκαν" ώστε να γεμίζουν με τα μπάζα τα ρέματα στο όνομα μιας άναρχης ανάπτυξης του νεότευκτου τέρατος που άκουγε στον βαρύγδουπο τίτλο "Περιοχή τέως Διοικήσεως Πρωτεούσης".
Μαζί με το τρόλλευ που αντικατέστησε το 54 το τραμ, ήρθε και η ασφαλτόστρωση των δρόμων της Κυψέλης κι' αντάμα η νέα υψομετρική μελέτη, τόσο απαραίτητη για την ύδρευση, την αποχέτευση και την επέκταση των συγκοινωνιών. Σε αρκετούς δρόμους όπως η Κερκύρας ή η Βελβενδούς το κατάστρωμα βυθίστηκε αρκετά μέτρα , σε άλλους όπως η Κρίσσης, ανέβηκε κάποια εκατοστά. Στην αρχή το θέαμα είχε την πλάκα του, έβλεπες τα πρώην ισόγεια να πλημμυρίζουν σαν ημιυπόγεια πλέον και άλλα να θυμίζουν...Μετέωρα με ...σκάλες, γρήγορα όμως οι σχετικές δυσκολίες και η άνοδος των τιμών έφερε στο προσκήνιο τις μπουλντόζες και την αντιπαροχή. Οι καινούργιες πολυκατοικίες βρέθηκαν εναρμονισμένες με  τις νέες μορφές των δρόμων κάνοντας πιο επιτακτική την ανάγκη να ακολουθήσουν όσες μονοκατοικίες έμειναν ξεκρέμαστες. Τελικά ελάχιστοι υπήρξαν οι ρομαντικοί που επέμειναν στην γοητεία της μονοκατοικίας και ας είχε καταντήσει η εικόνα της γραφική. Είχα γνωρίσει αρκετούς τέτοιους ιδιοκτήτες που είχαν για όνειρο ζωής ένα δικό τους "κεραμίδι" και όταν το απέκτησαν δεν το άλλαζαν μ' όλους τους θησαυρούς της γης, όταν έβλεπα το σπίτι τους να γκρεμίζεται ήξερα ότι είχαν πεθάνει και ανέλαβαν άλλοι την "αξιοποίηση".
Δεν ξέρω γιατί αλλά όσο περνάν τα χρόνια τόσο περισσότερο καταλαβαίνω τον Βέρντι που τελείωσε το μεγαλειώδες έργο του με τον "Φάλσταφ"  του Σέξπηρ και με τελευταίους στίχους το  "Tutto nel mondo é burla"   τούτο νελ μόντο ε μπούρλα, δηλαδή όλος ο κόσμος είναι μια φάρσα.
.

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Η πρώτη γνωριμία

.

Ηταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Κοινός, του μέσου όρου. Κι' όσο σκεπτόταν έτσι σε τίποτε δεν ξεχώριζε από το στατιστικό δείγμα. Αυτό το δείγμα που νιώθει τα εφτά από τα είκοσι πράγματα που συμβαίνουν και είναι απολύτως σίγουρο πως τα υπόλοιπα δεκατρία δεν υπάρχουν. Το λέει η θρησκεία, το λέει κι' η κοινωνία...
όπως λέει ότι οι αρχιεπίσκοποι δεν πεθαίνουν αλλά κοιμούνται ενώ οι πρωθυπουργοί απλά αναπαύονται, μόνο η πλέμπα πεθαίνει, έρχεται δηλαδή σε επαφή με την απαγορευμένη στην σκέψη και ενίοτε στην προφορά λέξη, τον θάνατο. 
Καθόλου περίεργο που δεν θυμότανε ποιός του εξήγησε πρώτη φορά πως η επάρατη ασθένεια ήταν ο καρκίνος αλλά εδώ υπήρχε μια διαφορά, ο καρκίνος δεν υπήρχε σαν λέξη όταν μιλούσε ενώ ο θάνατος δεν υπήρχε σαν ιδέα, σαν έννοια όταν σκεφτότανε. Η κυριότερη αιτία, μα και δικαιολογία, ήταν πως έχουμε καιρό για τα γεράματα, τότε που - ίσως - δεν θα σκεφτόμαστε τιποτε άλλο από τον χάρο.

Οταν τον ένιωσε πρώτη φορά δεν φόραγε μακριά μπέρτα με κουκούλα ούτε βάσταγε δρεπάνι. Δεν είχε σχέση με το μυαλό του, μόνο με τις αισθήσεις του. Μια έντονη απορία υπήρχε στο κεφάλι του, απόρροια του αποσυντονισμού των αισθήσεων, η ακοή προηγείτο της όρασης και η γεύση της οσμής. Η αφή  ήταν καλά ριζωμένη μέσα του, δεν παραμορφώθηκε αλλά τα ερεθίσματά της είχαν λάθος συντονισμό με την αίσθηση των στιγμών εξ αιτίας της διαταραχής της όρασης, άλλα έβλεπε και άλλα αισθανόταν. Θύμιζε κάπως το μεθύσι, το πέρασμα της λογικής σε άλλες διαδικασίες. Θυμήθηκε τους στίχους από τις Βέδες :
(σε μετάφραση Ν. Τσιφόρου)

- Κι' ο Ηλιος είναι αλλοιώτικος από τον ήλιο
- Και το άσπρο αλλοιώτικο από το άσπρο
- Κι' όλα όσα βλέπουμε, το ομαλό και το λείο
- Το όμορφο και το ωραίο, διαφέρουνε πάντα μεταξύ τους
- Και μονάχα δυό πράματα είναι τα ίδια
- Και θα μείνουνε πάντα τα ίδια
- Οσοι αιώνες κι' αν περάσουνε
- Η "λογική" κι η "τρέλλα"

Εδώ βέβαια δεν έβλεπε την λογική των ανθρώπων σαν ωφελιμότητα και την τρέλλα σαν τις μυστηριακές θεωρίες που είναι ίδιες σε όλες τις χώρες, σε όλες τις θρησκείες, σε όλους τους αιώνες, όπως στο ποίημα ο μεταφραστής, αλλά σαν την αλλαγή των βάσεων δεδομένων : να ακούς πρώτα και να βλέπεις μετά, να γεύεσαι πρώτα και να μυρίζεις μετά, να ακουμπάς και να νοιώθεις την προηγούμενη επαφή...


Ηταν κάτι πρωτόγνωρο, άρα και τρομακτικό, μια που ο φόβος στηρίζεται στην άγνοια. Και τότε, μέσα στην ομίχλη του άγνωστου, η αίσθηση που εγκαταλείπει τελευταία του έδωσε ένα γνωστό σημάδι της, τον πόνο, σαν μια κλωστή να τον κρατήσει στην ζωή. Ναι ο πόνος, αυτή η διαταραγμένη αίσθηση αφής ήταν η πρώτη που συντονίσθηκε με τον χρόνο που αποκαλούσε πραγματικότητα. Κι' αυτή η αίσθηση του πόνου του φάνηκε τόσο οικεία και τόσο ανακουφιστικά γνωστή ώστε να σηματοδοτήσει την επιστροφή του στα τετριμένα πεδία των αισθήσεων της μοναξιάς. Είχε την πρώτη επαφή του με την αθέατη πλευρά της Σελήνης και τώρα γύριζε πίσω στο γνωστό από χρόνια πρόσωπό της, άλλοτε σκοτεινό κι' άλλοτε φωτισμένο μα πάντα το ίδιο...

.

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Οσα δεν τολμά να γράψει ενας αθλητικογράφος


 Νιόπλιας και στο βάθος...Βαζέχα !!

Από τις πιο δύσκολες δουλειές μιας διοίκησης είναι η επιλογή του προπονητή. Κριτήρια όπως οι γνώσεις του ή το πόσο ταιριάζει η φιλοσοφία του με το ρόστερ της ομάδαςέχουν αποδειχθεί πολλές φορές λανθασμένα, πέρα από την ποδοσφαιρική λογική που υποτίθεται πως υπηρετούν οι αθλητικοί συντάκτες.
Γιατί ;

Μπορεί οι τεχνικές και άλλες αρετές του προπονητή ή η ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια να είναι στα ατού του δημοσιογράφου λόγω πληροφόρησης και να γράφει σωστά γι'αυτά, το κυριότερο όμως στοιχείο συνηθέστατα διαφεύγει της προσοχής του γιατί -ίσως- είναι έξω από το πεδίο δράσεως του, το οποίο πεδίο -με το χέρι στην καρδιά- είναι η οπαδική πελατεία και η συμπολίτευση με την διοίκηση ή αντιπολίτευση εφ' όσον υπάρχει.Με αυτά τα δεδομένα έχι εξασφαλισμένη την αναγνωσιμότητά του και ας μην μπορεί να βρεί τα αίτια που αποτυγχάνουν προπονητές όπως ο Τεν Κάτε, ο Βαλβέρδε, ο Κετσπάγια, ο  Ζίκου, ο Λίνεν ή ο Νιόπλιας

Ας δούμε μία μία τις περιπτώσεις.

Ο Τεν Κάτε, βοηθός προπονητή σε πολύ μεγάλους συλλόγους, παίρνει ουσιαστικά για πρώτη φορά το κουμάντο σε πάγκο στον Παναθηναϊκό. Πέρα από τις τετριμμένες δηλώσεις "πρωτάθλημα και μια καλή πορεία στην Ευρώπη" ξέρει πολύ καλά ότι με την ποιότητα του ρόστερ που διαθέτει είναι αδύνατη η διπλή καλή πορεία, παρ' όλη την πολύ καλή προετοιμασία που έχει δώσει στους παίκτες. Ξέρει επίσης ότι στο πρωτάθλημα θα έρθει το πολύ δεύτερος με κάποιες (λίγες) πιθανότητες να διεκδικήσει την είσοδό του στους χρυσοφόρους ομίλους του Τσάμπιον΄ς  Λιγκ. Στο προσωπικό του παλμαρέ ένας ελληνικός τίτλος δεν προσθέτει τίποτε, μια καλή ευρωπαϊκή πορεία έστω στο Γιουρόπα Λιγκ θα ανεβάσει τις μετοχές του στο τέλος της προπονητικής του καριέρας, είναι αυτό που τον βολεύει. και σ' αυτό ρίχνει το βάρος.
Η διοίκηση του ΠΑΟ όμως έχει άλλες προτεραιότητες, διαφορετικές  από την φήμη του προπονητή της. Θέλει πρωτάθλημα, δηλαδή τα σίγουρα λεφτά και όχι τις δόξες της Ευρώπης. Οταν αντιλαμβάνεται ότι ο Τεν Κάτε θυσιάζει βαθμούς για να μπορέσει αργότερα να προχωρήσει στο Γιουρόπα Λιγκ τον αντικαθιστά με συνοπτικές διαδικασίες. Ο άπειρος Νιόπλιας έχει αγαστή συνεργασία με την διοίκηση : "θυσιάζεται" η πορεία στην Ευρώπη στον αγώνα με την Σταντάρ Λιέγης, το βάρος δίνεται στον αγώνα στην Τρίπολη και την ίδια στιγμή στον Σπάθα στου Χαριλάου. Εξασφαλίζεται έτσι 100% ένας τίτλος που ήταν του Παναθηναϊκού κατά 95%. Μόνο ο Νιόπλιας έκανε πως δεν το κατάλαβε και άρχισε να μιλάει για τις...ικανότητές του ! Κάπου μέσα στην διοικητική σύγχυση ο Νιόπλιας παρέμεινε προπονητής του ΠΑΟ και ανέλαβε και την προετοιμασία του. Φυσικά στις μικρές εθνικές που δούλευε ο Νιόπλιας τέτοια πράγματα δεν έκανε αλλά στηρίχθηκε στο...παλμαρέ του : Νταμπλ με την πρώτη !!.


Τα αποτελέσματα (και η ποιότητα του παιχνιδιού του ΠΑΟ ) είναι ήδη φανερά. Ο Νιόπλιας δεν έχει διαφορετικούς στόχους από την διοίκηση όπως ο Τεν Κάτε, αλλά επίσης δεν έχει και προσόντα. Η διοίκηση έχει βέβαια ένα γιέσμαν στο πάγκο της να μην της δημιουργεί προβλήματα αλλά αρχίζει να βλέπει και την ανεπάρκειά του και φέτος δεν είναι εύκολα τα πράγματα με τους "εξωγενείς" παράγοντες που την βοήθησαν πέρισυ, θα χρειασθει και προπονητή.
Επειδή κάποιοι θα αναφέρουν σαν αντίλογο τα παιχνίδια με την Ρόμα θα πρέπει να τους θυμίσω ότι η Ρόμα θυσίασε την ευρωπαϊκή της πορεία στην προσπάθειά της (αποτυχημένη) να πάρει το νταμπλ από την Ιντερ. Να μην ξεχνάμε ότι τότε ήταν για μήνες αήττητη στο καμπιονάτο και ότι συμπτωματικά μετά το ματς της 25ης Μαρτίου ουδέποτε ξεδίπλωσε ξανά το ταλέντο του ο Νίνης...

Στον Ολυμπιακό ο Βαλβέρδε ρισκάρισε να κάνει σωστή προετοιμασία για την χρονιά υποτιμώντας την σπουδαιότητα για την διοίκηση των προκριματικών του Τσάμπιονς Λιγκ και την πάτησε. Οσο καλή μπάλα κι' αν έπαιξε ο Ολυμπιακός, όσο και αν τον ήθελαν οι οπαδοί του, ο Κόκαλης τον έδιωξε σκεφτόμενος την οικονομικη ζημιά. Προσέλαβε έναν γιέσμαν, τον Κετσπάγια. ο οποίος δεν δίστασε να "κάψει" τους παίκτες στην θερινή προετοιμασία για να περάσει στους ομίλους. Φυσικά κατόπιν εξεδιώχθη σαν στυμμένη λεμονόκουπα και ανετέθη η ομάδα του Ολυμπιακού στον "μάγο" Ζίκου. Ο τελευταίος όταν αντελήφθη περί τίνος πρόκειται, έκανε στα τέλη Νοεμβρίου την δήλωση ότι ο (τότε) πρωτοπόρος Ολυμπιακός χρειάζεται τέσσερις πρωτοκλασσάτες μεταγραφές "δίνοντας" στους οπαδούς τον πρόεδρο ο οποίος τα λεφτά του Τσάμπιον'ς Λιγκ τα ήθελε για να ρεφάρει τις επενδύσεις του επί Βαλβέρδε και όχι για άλλες μεταγραφές.  Παρ' ότι μετά "έπεσε" στις τρεις μεταγραφές η αναχώρησή του είχε ήδη δρομολογηθεί μαζί με την αποτυχημένη χρονιά.
Και ο Λίνεν αρνήθηκε να κάψει τους ποδοσφαιριστές, ο Ολυμπιακός αποκλείσθηκε από κάτι απίθανους Εβραίους και ο Λίνεν εξεδιώχθη κακείν κακώς διότι δεν ταίριαζε η φιλοσοφία του με την αντίστοιχη της (καινούργιας) διοίκησης. Ενώ ο Βαλβέρδε που αρνιόταν επίμονα να αναλάβει τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι, τώρα που δεν είχε ευρωπαϊκές υποχρεώσεις σε αντίθεση με όλους τους άλλους διεκδικητές του τίτλου, ήρθε τρέχοντας. Η επιτυχία του είναι εξασφαλισμένη, χειρότερα απο την περσινή πέμπτη θέση αποκλείεται να τερματίσει,  δεύτερη, τρίτη θέση στην χειρότερη πρίπτωση θα εξασφαλίσει λόγω του ότι θα αγωνίζεται μόνο μια φορά την βδομάδα όπως και στην πρώτη του θητεία. Με την διαφορά ότι τώρα συμπίπτουν οι στόχοι του με του νέου προέδρου, ο τίτλος δεν είναι (φέτος) αυτοσκοπός.


Μια ...άλλη λύση

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Κάτοπτρα επίπεδα και κοίλα

Από το  in.gr :

Τέλος, στις 31 Αυγούστου εθεάθη ένας κόκκινος φαλαρόποδας (Phalaropus fulicarius, στην ένθετη δεξιά) που εντοπίζεται μόλις για έκτη φορά στην Ελλάδα. To είδος αυτό αναπαράγεται στην παράκτια τούνδρα των σκανδιναβικών χωρών και διαχειμάζει στον Ατλαντικό, ανοιχτά της νότιας και δυτικής Αφρικής. Στους κόκκινους φαλαρόποδες οι ρόλοι των φύλων είναι ανεστραμμένοι, δηλαδή τα θηλυκά έχουν πιο έντονα χρώματα και φιλονικούν για τα αρσενικά, τα οποία κλωσούν και φροντίζουν τους νεοσσούς.


από τα συνθήματα των τοίχων και των σκληροπηρυνικών φανς του Παναθηναϊκού
ΧΟΡΤΟ
ΒΙΑ
ΑΛΗΤΕΙΑ
ΘΥΡΑ 13

 Κάτοπτρα επίπεδα και κοίλα 


Οι ποιητές του διαδικτύου

μοιάζουν μ' αδύναμα πουλιά

κρύβονται πίσω από μια οθόνη

με πλουμιστά, χρυσά φτερά



Μα από κάτω τρεμοπαίζει

αδύνατος ο σκελετός

είναι που λείπει το ίδιον βάρος

κι' ο οίστρος, ο ποιητικός



Μέσα στου ίντερνετ το χάος

μπορούν αν θέλουν να κρυφτούν

όταν θα δουν πως δεν τους παίρνει

γρήγορα να εξαφανισθούν


Αλλάζουν στέκια μ' ευκολία

συνήθειες, χαιρετισμούς

φροντίζουν πάντα ν' ανταλλάσσουν

ανούσιους σχολιασμούς


Οπου κι αν πάνε κουβαλάνε

σε στίχους όλο τους το βιός

μα και τα σφόλια και τα σχόλια

που αναμασάνε κυκλικώς


Κάθε που αλλάζουν μετερίζι

ανατριχιάζει ο Παρνασσός

μετά ακολουθούν οι "φίλοι"

όπως στα δράματα ο χορός


 
Στροφή και στάση, αντιστροφή 

σύγχρονη κολοτούμπα 

ποιήματα και σχόλια 

ηχούν σαν "ντάμπα, ντούμπα"


Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

A ya ya ya...

...canta y no liores
porque cantando se alegran
cielito lindo los corazones...
 Δηλαδή σε απλά ελληνικά... 

( A για, για, για)... τραγούδα και μην κλαις
γιατί τραγουδώντας ο φωτεινός ουρανός
ξελαφρώνει τις καρδιές



Από το 1996, σ΄εκείνο τον τελικό στο Παρίσι όπου ο ΠΑΟ πήρε -για την ακρίβεια έκλεψε- την πρώτη του ευρωπαϊκή κούπα με το αντικανονικό κόψιμο του Βράνκοβιτς στο τελευταίο δευτερόλεπτο, του την έχουν στημένοι οι Καταλανοί και όπου βρούν Παναθηναϊκό αφηνιάζουν. Στις πρώτες μπασκετικές αναμετρήσεις μετά το Παρίσι, όταν η διαφορά  έπαιρνε γιγάντιες διαστάσεις άρχιζε η κερκίδα το τραγούδι... A ya ya ya,canta y no liores...
τελικά έγινε συνήθεια και χθες ήταν η ώρα να περάσει και στο ποδοσφαιρικό τοπίο η αθάνατη μελωδία, εκφράζοντας απόλυτα την εικόνα του παιχνιδιού, ενός προδιαγραμμένου αποτελέσματος αφού αυτός που ...προσποιείται τον προπονητή στον ΠΑΟ είχε δηλώσει ότι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις την Μπαρτσελόνα είναι... να κάνεις την προσευχή σου !!
5-1 !!! και διεθνές ρεζιλίκι όχι τόσο για το σκορ αλλά για τον τρόπο κυρίως που αγωνίσθηκε και παρά την συγκυρία να προηγηθεί την πρώτη φορά που πέρασε την σέντρα !!
5-1 από την Μπαρτσελόνα που τρεις μέρες πριν στο ίδιο γήπεδο ηττήθηκε από την νεοφώτιστη (!) Χέρκουλες 0-2 και πέρισυ στο εναρκτήριο πάλι παιχνίδι των ομίλων είχε ηττηθεί μέσα στο Καμπ Νου από την  επίσης νεοφώτιστη στο Τσάμπιονς Λιγκ, Ρούμπιν Καζάν με 1-2 !!!
Βέβια με την λογική του Νόμπλια ο ΠΑΟ βελτιώθηκε (!) αφού στην τελευταία επίσκεψή του στο Καμπ Νου είχε ηττηθεί με 5-0 !!!

Πόσο λογική φαντάζει τώρα η δήλωση του Νόμπλια ότι η νίκη στον Αρη με το Δαλούκειον πέναλτυ ήταν...δικαιότατη !!!
Οσο και το πρωτοσέλιδο του πρωταθλητή...

Ελλάς- Ευρώπη - Παναθηναϊκός

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Ο κύριος νομάρχης

 Από τα αξιοθέατα της Πρέβεζας...

Περπατώντας αργά στην προκυμαία                   
"Υπάρχω" λες κι ύστερα "Δεν υπάρχεις".          
Φτάνει το πλοίο υψωμένη σημαία.                    
Ίσως έρχεται ο κύριος νομάρχης.   

 (ποίηση Κ.Καρυωτάκη)

Οδηγώντας γοργά, χάνεις τον δρόμο
"δεν υπάρχω" λες και ύστερα..."υπάρχεις"
αποφεύγεις τ' αμάξι που δεν έχει σημαία
μέσα βρίσκεται ο κύριος νομάρχης...                                                                                                        
(διασκευή gpoint)

Οχι δεν ήταν θαυμαστής του Καρυωτάκη, το αντίθετο μάλιστα, από μια σατανική σύμπτωση θεωρούσε τους λογοτέχνες που το επίθετό τους αρχίζει από "Κα" υπερεκτιμημένους από τον Καζαντζάκη μέχρι το Κάφκα και από τον Καβάφη μέχρι τον Κάλβο, με μοναδική εξαίρεση, τον Καραγάτση, ίσως η εξήγηση να ήταν ότι το Καραγάτσης ήταν ψευδώνυμο του Ροδόπουλου...


Το πληροφορήθηκε μια μέρα αργότερα όταν τον επισκέφθηκαν στο νοσοκομείο αυτόπτες μάρτυρες, στο πρώτο από τα τρία αυτοκίνητα που αποτελούσαν μια μίνι φάλαγγα στο απέναντι διάζωμα, επέβαινε ο κύριος νομάρχης, δεν υπήρχε όμως το χαρακτηριστικό σημαιάκι να κυματίζει στην κεραία του. Ηταν και το μόνο που απέφυγε όταν πάτησε τα λάδια του δρόμου και έχασε τον έλεγχο του αμαξιού του. Το δεύτερο το ακούμπησε ελαφρά με το πίσω μέρος του αμαξιού του. "Ευτυχώς" σκέφθηκε αλλά είχε ξεχάσει τους νόμους της φυσικής : η μετατόπιση του πίσω μέρους προς τα δεξιά έφερε το μπροστινό μέρος προς τα αριστερά, το αυτοκίνητο κινήθηκε κάθετα στο δρόμο και πέτυχε το τρίτο αυτοκίνητο στον μπροστινό του τροχό. Πλαγιομετωπική. Ενας εκκωφαντικός ξερός θόρυβος από τον μηδενισμό της ταχύτητας κι αμέσως οι χαρακτηριστικοί ήχοι από τζάμια που σπάνε και λαμαρίνες που συνθλίβονται, ένας βαρύς πόνος στο στήθος και μιά κίνηση- κολύμπι στο πουθενά- να τελειώνει με μια ελαφριά πρόσκρουση στη προστατευτική μπαριέρα.
Με το τέλος της κυματοειδούς κίνησης υπάρχει μια έκπληξη και μια απορία στην σκέψη του : τώρα "υπάρχεις ή δεν υπάρχεις ; ". Οι μεταβολές στο εσωτερικό του αυτοκινήτου έχουν γίνει σε χρόνο λιγότερο από το ένα δέκατο του δευτερολέπτου που αντιλαμβάνεται το μάτι. Το θρυμματισμένο παρμπρίζ, το σπασμένο ταμπλό και το βυθισμένο τιμόνι δεν γίνονται αμέσως αντιληπτά. Η κόρνα του αυτοκινήτου του, κολλημένη, τον διαβεβαιώνει ότι ακούει ακόμα, στο αριστερό μέρους του σκελετού των γιαλιών δεν υπάρχει φακός, το σώμα δεν κινείται, τα χέρια όμως είναι ελεύθερα. Οι πόρτες δεν ανοίγουν, τα παράθυρα δεν κατεβαίνουν, η ζώνη δεν βγαίνει. Σαν μια παράσταση που τελειώνει  η κόρνα ανεξήγητα σταματά, απελευθερώνεται η όραση. Τώρα στο οπτικό πεδίο του βλέπει τους επιβάτες από τα άλλα δύο αυτοκίνητα σοκαρισμένους να έχουν βγει έξω, το τρίτο δεν φαίνεται είναι πιο πίσω ή έχει φύγει. Ρωτάει αν κτύπησε κανείς και παίρνει ανακουφιστική απάντηση, ενώ κάποιοι αφού βεβαιώθηκαν για τους δικούς τους, πλησιάζουν. Δεν ξέρει τι βλέπουν τους ακούει όμως που ειδοποιούν για ασθενοφόρο και τροχαία. Σε λίγο ειδοποιούν και την πυροσβεστική μόλις διαπιστώνουν πως είναι αδύνατον να ανοίξουν πόρτα ή παράθυρο. Ενα χέρι μόνο χωράει και ρίχνει λίγο νερό στο κεφάλι και πρόσωπό του και πολύ κουράγιο στην ψυχή του. Τσεκάρει τα πόδια του-τα νοιώθει, αίματα δεν βλέπει πουθενά αλλά ο πόνος στο στήθος ανυπόφορος και το κεφάλι του να στρίβει ελάχιστα, αργότερα κατάλαβε πως ήταν στριμωγμένο από την ζώνη...


Η αναμονή του απεγκλωβισμού κοστίζει ψυχολογικά. Παρότι οι πιθανότητες ανάφλεξης ελαχιστοποιήθηκαν,  εξακολουθούν να υπάρχουν, ο πόνος και η ακινησία επίσης. Μια ερευνητική ματιά κάνει τα πράγματα χειρότερα. Το παρμπρίζ κρέμεται σπασμένο, το ταμπλό διαλυμένο, οι λαμαρίνες από το καπό υπερυψωμένες κρύβουν τον μισό ορίζοντα. Απελπισία. Ενα χέρι που του βρέχει κάθε τόσο το κεφάλι είναι η καλύτερη σύνδεση με την ζωή. Για μια ακομα φορά η αφή αναδεικνύεται η κορυφαία των αισθήσεων, τα λόγια, τα παρηγορητικά λόγια δεν γιατρεύουν το άλγος.


Στην ημίωρη αναμονή προσπαθώντας να μαζέψει τα κομμάτια της μνήμης του θυμάται τις σταγόνες της ψιλοβροχής και το περίεργο συναίσθημα όταν είδε την φάλαγγα των τριών αυτοκινήτων να έρχεται από απέναντι ενώ η κίνηση σ' αυτό το σημείο ήταν ελάχιστη. "Ωχ και να γλύστραγα" σκέφθηκε, "δεν θάχα από που να φύγω". Μετά θυμήθηκε ότι είχε σχετικά καινούργια λάστιχα και έδιωξε την κακή σκέψη. Ακριβώς όταν η φάλαγγα έφτασε σε απόσταση βολής και το αυτοκίνητό του γλύστραγε αμετάκλητα προς το αντίθετο ρεύμα...




Οταν οι λοστοί δεν μπορούσαν να κάνουνε δουλειά ανέλαβαν τα ψαλίδια. Η λαμαρίνα σκιζόταν και κάποια στιγμή η πόρτα ξεκόλλησε από το τσαλακωμένο αμάξωμα. Πρώτη δουλειά το προστατευτικό κολλάρο στον λαιμό, μετά εντοπίζουν κάποιο τραύμα στο αριστερό γόνατο. Εκδορές. Προσεκτική τοποθέτηση στο φορείο, όλος ο κόσμος ανάποδα μεσ' στο ασθενοφόρο. Νοσοκομείο, ακτινολογικό, εξετάσεις. Σαν από θαύμα κανένα κάταγμα, καμμία ρίξη οργάνου, ούτε διάσειση. Μόνο κακώσεις στους θωρακικούς και κοιλιακούς μύες και ένα "κάψιμο" απ' την ζώνη στον λαιμό. Σε δύο μέρες έξοδος.


Ο κύριος νομάρχης δεν παρέμεινε στον τόπο του δυστυχήματος. Νομικά εφ' όσον δεν ενεπλάκη στην καραμπόλα είναι καλυμμένος. Εξ άλλου θα είχε να προλάβει τις ζυμώσεις για τις νέες τοποθετήσεις των περιφερειαρχών και τις αλυσσιδωτές επιδράσεις στις θέσεις των νομαρχών και τον δημάρχων. Είναι θέσεις από τις οποίες φροντίζουν τον κόσμο που υπάγεται στις δικαιοδοσίες τους...