απρέ μουά, λε ντελυζ
μετά απο μένα, ο κατακλυσμός είπεν ο Λουδοβίκος ο δεκαπέντε, ή αν δεν φοβάστε (κακώς) το νερό, έ τότε, γαία πυρί μειχθήτω που είπε κάποιος άγνωστος ποιητής, το νόημα είναι το ίδιο !!
Πολύ σύντομα έγινε μονόδρομος γιατί η ανωφέρεια ήταν υπεράνω των δυνατοτήτων μηχανών και ελαστικών.
Κληρονομιά της εποχής προ των βιασμών των λόφων της Κυψέλης σε μια προσπάθεια εξομάλυνσης, παράλληλα με το μπάζωμα των ρεμάτων που συγκεντρώνονταν στην...Φωκίονος Νέγρη και από εκεί μέσω...Γ' Σεπτεμβρίου κατέληγαν στην οδό Μάρνη και τελικά στον Κιφησσό !!
Στην δεκαετία του 50 με την φυματίωση ακόμα να μην έχει εξαφανισθεί υπήρχε σανατόριο στην Κυψέλη και αρκετά σπίτια κτισμένα στα ψηλώματα των λόφων της για τον καθαρό αέρα, απαραίτητο στοιχείο για την επιβίωση των φυματικών.
Μετά, κοντά στην δεκαετία του 60, ήρθε ο "εθνάρχης" με την αντιπαροχή και την αστυφιλία και οι περισσότεροι λόφοι "ισοπεδώθηκαν" ώστε να γεμίζουν με τα μπάζα τα ρέματα στο όνομα μιας άναρχης ανάπτυξης του νεότευκτου τέρατος που άκουγε στον βαρύγδουπο τίτλο "Περιοχή τέως Διοικήσεως Πρωτεούσης".
Μαζί με το τρόλλευ που αντικατέστησε το 54 το τραμ, ήρθε και η ασφαλτόστρωση των δρόμων της Κυψέλης κι' αντάμα η νέα υψομετρική μελέτη, τόσο απαραίτητη για την ύδρευση, την αποχέτευση και την επέκταση των συγκοινωνιών. Σε αρκετούς δρόμους όπως η Κερκύρας ή η Βελβενδούς το κατάστρωμα βυθίστηκε αρκετά μέτρα , σε άλλους όπως η Κρίσσης, ανέβηκε κάποια εκατοστά. Στην αρχή το θέαμα είχε την πλάκα του, έβλεπες τα πρώην ισόγεια να πλημμυρίζουν σαν ημιυπόγεια πλέον και άλλα να θυμίζουν...Μετέωρα με ...σκάλες, γρήγορα όμως οι σχετικές δυσκολίες και η άνοδος των τιμών έφερε στο προσκήνιο τις μπουλντόζες και την αντιπαροχή. Οι καινούργιες πολυκατοικίες βρέθηκαν εναρμονισμένες με τις νέες μορφές των δρόμων κάνοντας πιο επιτακτική την ανάγκη να ακολουθήσουν όσες μονοκατοικίες έμειναν ξεκρέμαστες. Τελικά ελάχιστοι υπήρξαν οι ρομαντικοί που επέμειναν στην γοητεία της μονοκατοικίας και ας είχε καταντήσει η εικόνα της γραφική. Είχα γνωρίσει αρκετούς τέτοιους ιδιοκτήτες που είχαν για όνειρο ζωής ένα δικό τους "κεραμίδι" και όταν το απέκτησαν δεν το άλλαζαν μ' όλους τους θησαυρούς της γης, όταν έβλεπα το σπίτι τους να γκρεμίζεται ήξερα ότι είχαν πεθάνει και ανέλαβαν άλλοι την "αξιοποίηση".
Δεν ξέρω γιατί αλλά όσο περνάν τα χρόνια τόσο περισσότερο καταλαβαίνω τον Βέρντι που τελείωσε το μεγαλειώδες έργο του με τον "Φάλσταφ" του Σέξπηρ και με τελευταίους στίχους το "Tutto nel mondo é burla" τούτο νελ μόντο ε μπούρλα, δηλαδή όλος ο κόσμος είναι μια φάρσα.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου