Ο κύριος νομάρχης

 Από τα αξιοθέατα της Πρέβεζας...

Περπατώντας αργά στην προκυμαία                   

"Υπάρχω" λες κι ύστερα "Δεν υπάρχεις".          

Φτάνει το πλοίο υψωμένη σημαία.                    
Ίσως έρχεται ο κύριος νομάρχης.   

 (ποίηση Κ.Καρυωτάκη)

Οδηγώντας γοργά, χάνεις τον δρόμο
"δεν υπάρχω" λες και ύστερα..."υπάρχεις"
αποφεύγεις τ' αμάξι που δεν έχει σημαία
μέσα βρίσκεται ο κύριος νομάρχης...                                                                                                        
(διασκευή gpoint)

Οχι δεν ήταν θαυμαστής του Καρυωτάκη, το αντίθετο μάλιστα, από μια σατανική σύμπτωση θεωρούσε τους λογοτέχνες που το επίθετό τους αρχίζει από "Κα" υπερεκτιμημένους από τον Καζαντζάκη μέχρι το Κάφκα και από τον Καβάφη μέχρι τον Κάλβο, με μοναδική εξαίρεση, τον Καραγάτση, ίσως η εξήγηση να ήταν ότι το Καραγάτσης ήταν ψευδώνυμο του Ροδόπουλου...


Το πληροφορήθηκε μια μέρα αργότερα όταν τον επισκέφθηκαν στο νοσοκομείο αυτόπτες μάρτυρες, στο πρώτο από τα τρία αυτοκίνητα που αποτελούσαν μια μίνι φάλαγγα στο απέναντι διάζωμα, επέβαινε ο κύριος νομάρχης, δεν υπήρχε όμως το χαρακτηριστικό σημαιάκι να κυματίζει στην κεραία του. Ηταν και το μόνο που απέφυγε όταν πάτησε τα λάδια του δρόμου και έχασε τον έλεγχο του αμαξιού του. Το δεύτερο το ακούμπησε ελαφρά με το πίσω μέρος του αμαξιού του. "Ευτυχώς" σκέφθηκε αλλά είχε ξεχάσει τους νόμους της φυσικής : η μετατόπιση του πίσω μέρους προς τα δεξιά έφερε το μπροστινό μέρος προς τα αριστερά, το αυτοκίνητο κινήθηκε κάθετα στο δρόμο και πέτυχε το τρίτο αυτοκίνητο στον μπροστινό του τροχό. Πλαγιομετωπική. Ενας εκκωφαντικός ξερός θόρυβος από τον μηδενισμό της ταχύτητας κι αμέσως οι χαρακτηριστικοί ήχοι από τζάμια που σπάνε και λαμαρίνες που συνθλίβονται, ένας βαρύς πόνος στο στήθος και μιά κίνηση- κολύμπι στο πουθενά- να τελειώνει με μια ελαφριά πρόσκρουση στη προστατευτική μπαριέρα.
Με το τέλος της κυματοειδούς κίνησης υπάρχει μια έκπληξη και μια απορία στην σκέψη του : τώρα "υπάρχεις ή δεν υπάρχεις ; ". Οι μεταβολές στο εσωτερικό του αυτοκινήτου έχουν γίνει σε χρόνο λιγότερο από το ένα δέκατο του δευτερολέπτου που αντιλαμβάνεται το μάτι. Το θρυμματισμένο παρμπρίζ, το σπασμένο ταμπλό και το βυθισμένο τιμόνι δεν γίνονται αμέσως αντιληπτά. Η κόρνα του αυτοκινήτου του, κολλημένη, τον διαβεβαιώνει ότι ακούει ακόμα, στο αριστερό μέρους του σκελετού των γιαλιών δεν υπάρχει φακός, το σώμα δεν κινείται, τα χέρια όμως είναι ελεύθερα. Οι πόρτες δεν ανοίγουν, τα παράθυρα δεν κατεβαίνουν, η ζώνη δεν βγαίνει. Σαν μια παράσταση που τελειώνει  η κόρνα ανεξήγητα σταματά, απελευθερώνεται η όραση. Τώρα στο οπτικό πεδίο του βλέπει τους επιβάτες από τα άλλα δύο αυτοκίνητα σοκαρισμένους να έχουν βγει έξω, το τρίτο δεν φαίνεται είναι πιο πίσω ή έχει φύγει. Ρωτάει αν κτύπησε κανείς και παίρνει ανακουφιστική απάντηση, ενώ κάποιοι αφού βεβαιώθηκαν για τους δικούς τους, πλησιάζουν. Δεν ξέρει τι βλέπουν τους ακούει όμως που ειδοποιούν για ασθενοφόρο και τροχαία. Σε λίγο ειδοποιούν και την πυροσβεστική μόλις διαπιστώνουν πως είναι αδύνατον να ανοίξουν πόρτα ή παράθυρο. Ενα χέρι μόνο χωράει και ρίχνει λίγο νερό στο κεφάλι και πρόσωπό του και πολύ κουράγιο στην ψυχή του. Τσεκάρει τα πόδια του-τα νοιώθει, αίματα δεν βλέπει πουθενά αλλά ο πόνος στο στήθος ανυπόφορος και το κεφάλι του να στρίβει ελάχιστα, αργότερα κατάλαβε πως ήταν στριμωγμένο από την ζώνη...

Η αναμονή του απεγκλωβισμού κοστίζει ψυχολογικά. Παρότι οι πιθανότητες ανάφλεξης ελαχιστοποιήθηκαν,  εξακολουθούν να υπάρχουν, ο πόνος και η ακινησία επίσης. Μια ερευνητική ματιά κάνει τα πράγματα χειρότερα. Το παρμπρίζ κρέμεται σπασμένο, το ταμπλό διαλυμένο, οι λαμαρίνες από το καπό υπερυψωμένες κρύβουν τον μισό ορίζοντα. Απελπισία. Ενα χέρι που του βρέχει κάθε τόσο το κεφάλι είναι η καλύτερη σύνδεση με την ζωή. Για μια ακομα φορά η αφή αναδεικνύεται η κορυφαία των αισθήσεων, τα λόγια, τα παρηγορητικά λόγια δεν γιατρεύουν το άλγος.


Στην ημίωρη αναμονή προσπαθώντας να μαζέψει τα κομμάτια της μνήμης του θυμάται τις σταγόνες της ψιλοβροχής και το περίεργο συναίσθημα όταν είδε την φάλαγγα των τριών αυτοκινήτων να έρχεται από απέναντι ενώ η κίνηση σ' αυτό το σημείο ήταν ελάχιστη. "Ωχ και να γλύστραγα" σκέφθηκε, "δεν θάχα από που να φύγω". Μετά θυμήθηκε ότι είχε σχετικά καινούργια λάστιχα και έδιωξε την κακή σκέψη. Ακριβώς όταν η φάλαγγα έφτασε σε απόσταση βολής και το αυτοκίνητό του γλύστραγε αμετάκλητα προς το αντίθετο ρεύμα...

Οταν οι λοστοί δεν μπορούσαν να κάνουνε δουλειά ανέλαβαν τα ψαλίδια. Η λαμαρίνα σκιζόταν και κάποια στιγμή η πόρτα ξεκόλλησε από το τσαλακωμένο αμάξωμα. Πρώτη δουλειά το προστατευτικό κολλάρο στον λαιμό, μετά εντοπίζουν κάποιο τραύμα στο αριστερό γόνατο. Εκδορές. Προσεκτική τοποθέτηση στο φορείο, όλος ο κόσμος ανάποδα μεσ' στο ασθενοφόρο. Νοσοκομείο, ακτινολογικό, εξετάσεις. Σαν από θαύμα κανένα κάταγμα, καμμία ρίξη οργάνου, ούτε διάσειση. Μόνο κακώσεις στους θωρακικούς και κοιλιακούς μύες και ένα "κάψιμο" απ' την ζώνη στον λαιμό. Σε δύο μέρες έξοδος.


Ο κύριος νομάρχης δεν παρέμεινε στον τόπο του δυστυχήματος. Νομικά εφ' όσον δεν ενεπλάκη στην καραμπόλα είναι καλυμμένος. Εξ άλλου θα είχε να προλάβει τις ζυμώσεις για τις νέες τοποθετήσεις των περιφερειαρχών και τις αλυσσιδωτές επιδράσεις στις θέσεις των νομαρχών και τον δημάρχων. Είναι θέσεις από τις οποίες φροντίζουν τον κόσμο που υπάγεται στις δικαιοδοσίες τους...