Οσα δεν τολμά να γράψει ενας αθλητικογράφος

 Νιόπλιας και στο βάθος...Βαζέχα !!

Από τις πιο δύσκολες δουλειές μιας διοίκησης είναι η επιλογή του προπονητή. Κριτήρια όπως οι γνώσεις του ή το πόσο ταιριάζει η φιλοσοφία του με το ρόστερ της ομάδαςέχουν αποδειχθεί πολλές φορές λανθασμένα, πέρα από την ποδοσφαιρική λογική που υποτίθεται πως υπηρετούν οι αθλητικοί συντάκτες.
Γιατί ;

Μπορεί οι τεχνικές και άλλες αρετές του προπονητή ή η ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια να είναι στα ατού του δημοσιογράφου λόγω πληροφόρησης και να γράφει σωστά γι'αυτά, το κυριότερο όμως στοιχείο συνηθέστατα διαφεύγει της προσοχής του γιατί -ίσως- είναι έξω από το πεδίο δράσεως του, το οποίο πεδίο -με το χέρι στην καρδιά- είναι η οπαδική πελατεία και η συμπολίτευση με την διοίκηση ή αντιπολίτευση εφ' όσον υπάρχει.Με αυτά τα δεδομένα έχι εξασφαλισμένη την αναγνωσιμότητά του και ας μην μπορεί να βρεί τα αίτια που αποτυγχάνουν προπονητές όπως ο Τεν Κάτε, ο Βαλβέρδε, ο Κετσπάγια, ο  Ζίκου, ο Λίνεν ή ο Νιόπλιας

Ας δούμε μία μία τις περιπτώσεις.

Ο Τεν Κάτε, βοηθός προπονητή σε πολύ μεγάλους συλλόγους, παίρνει ουσιαστικά για πρώτη φορά το κουμάντο σε πάγκο στον Παναθηναϊκό. Πέρα από τις τετριμμένες δηλώσεις "πρωτάθλημα και μια καλή πορεία στην Ευρώπη" ξέρει πολύ καλά ότι με την ποιότητα του ρόστερ που διαθέτει είναι αδύνατη η διπλή καλή πορεία, παρ' όλη την πολύ καλή προετοιμασία που έχει δώσει στους παίκτες. Ξέρει επίσης ότι στο πρωτάθλημα θα έρθει το πολύ δεύτερος με κάποιες (λίγες) πιθανότητες να διεκδικήσει την είσοδό του στους χρυσοφόρους ομίλους του Τσάμπιον΄ς  Λιγκ. Στο προσωπικό του παλμαρέ ένας ελληνικός τίτλος δεν προσθέτει τίποτε, μια καλή ευρωπαϊκή πορεία έστω στο Γιουρόπα Λιγκ θα ανεβάσει τις μετοχές του στο τέλος της προπονητικής του καριέρας, είναι αυτό που τον βολεύει. και σ' αυτό ρίχνει το βάρος.
Η διοίκηση του ΠΑΟ όμως έχει άλλες προτεραιότητες, διαφορετικές  από την φήμη του προπονητή της. Θέλει πρωτάθλημα, δηλαδή τα σίγουρα λεφτά και όχι τις δόξες της Ευρώπης. Οταν αντιλαμβάνεται ότι ο Τεν Κάτε θυσιάζει βαθμούς για να μπορέσει αργότερα να προχωρήσει στο Γιουρόπα Λιγκ τον αντικαθιστά με συνοπτικές διαδικασίες. Ο άπειρος Νιόπλιας έχει αγαστή συνεργασία με την διοίκηση : "θυσιάζεται" η πορεία στην Ευρώπη στον αγώνα με την Σταντάρ Λιέγης, το βάρος δίνεται στον αγώνα στην Τρίπολη και την ίδια στιγμή στον Σπάθα στου Χαριλάου. Εξασφαλίζεται έτσι 100% ένας τίτλος που ήταν του Παναθηναϊκού κατά 95%. Μόνο ο Νιόπλιας έκανε πως δεν το κατάλαβε και άρχισε να μιλάει για τις...ικανότητές του ! Κάπου μέσα στην διοικητική σύγχυση ο Νιόπλιας παρέμεινε προπονητής του ΠΑΟ και ανέλαβε και την προετοιμασία του. Φυσικά στις μικρές εθνικές που δούλευε ο Νιόπλιας τέτοια πράγματα δεν έκανε αλλά στηρίχθηκε στο...παλμαρέ του : Νταμπλ με την πρώτη !!.

Τα αποτελέσματα (και η ποιότητα του παιχνιδιού του ΠΑΟ ) είναι ήδη φανερά. Ο Νιόπλιας δεν έχει διαφορετικούς στόχους από την διοίκηση όπως ο Τεν Κάτε, αλλά επίσης δεν έχει και προσόντα. Η διοίκηση έχει βέβαια ένα γιέσμαν στο πάγκο της να μην της δημιουργεί προβλήματα αλλά αρχίζει να βλέπει και την ανεπάρκειά του και φέτος δεν είναι εύκολα τα πράγματα με τους "εξωγενείς" παράγοντες που την βοήθησαν πέρισυ, θα χρειασθει και προπονητή.
Επειδή κάποιοι θα αναφέρουν σαν αντίλογο τα παιχνίδια με την Ρόμα θα πρέπει να τους θυμίσω ότι η Ρόμα θυσίασε την ευρωπαϊκή της πορεία στην προσπάθειά της (αποτυχημένη) να πάρει το νταμπλ από την Ιντερ. Να μην ξεχνάμε ότι τότε ήταν για μήνες αήττητη στο καμπιονάτο και ότι συμπτωματικά μετά το ματς της 25ης Μαρτίου ουδέποτε ξεδίπλωσε ξανά το ταλέντο του ο Νίνης...

Στον Ολυμπιακό ο Βαλβέρδε ρισκάρισε να κάνει σωστή προετοιμασία για την χρονιά υποτιμώντας την σπουδαιότητα για την διοίκηση των προκριματικών του Τσάμπιονς Λιγκ και την πάτησε. Οσο καλή μπάλα κι' αν έπαιξε ο Ολυμπιακός, όσο και αν τον ήθελαν οι οπαδοί του, ο Κόκαλης τον έδιωξε σκεφτόμενος την οικονομικη ζημιά. Προσέλαβε έναν γιέσμαν, τον Κετσπάγια. ο οποίος δεν δίστασε να "κάψει" τους παίκτες στην θερινή προετοιμασία για να περάσει στους ομίλους. Φυσικά κατόπιν εξεδιώχθη σαν στυμμένη λεμονόκουπα και ανετέθη η ομάδα του Ολυμπιακού στον "μάγο" Ζίκου. Ο τελευταίος όταν αντελήφθη περί τίνος πρόκειται, έκανε στα τέλη Νοεμβρίου την δήλωση ότι ο (τότε) πρωτοπόρος Ολυμπιακός χρειάζεται τέσσερις πρωτοκλασσάτες μεταγραφές "δίνοντας" στους οπαδούς τον πρόεδρο ο οποίος τα λεφτά του Τσάμπιον'ς Λιγκ τα ήθελε για να ρεφάρει τις επενδύσεις του επί Βαλβέρδε και όχι για άλλες μεταγραφές.  Παρ' ότι μετά "έπεσε" στις τρεις μεταγραφές η αναχώρησή του είχε ήδη δρομολογηθεί μαζί με την αποτυχημένη χρονιά.
Και ο Λίνεν αρνήθηκε να κάψει τους ποδοσφαιριστές, ο Ολυμπιακός αποκλείσθηκε από κάτι απίθανους Εβραίους και ο Λίνεν εξεδιώχθη κακείν κακώς διότι δεν ταίριαζε η φιλοσοφία του με την αντίστοιχη της (καινούργιας) διοίκησης. Ενώ ο Βαλβέρδε που αρνιόταν επίμονα να αναλάβει τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι, τώρα που δεν είχε ευρωπαϊκές υποχρεώσεις σε αντίθεση με όλους τους άλλους διεκδικητές του τίτλου, ήρθε τρέχοντας. Η επιτυχία του είναι εξασφαλισμένη, χειρότερα απο την περσινή πέμπτη θέση αποκλείεται να τερματίσει,  δεύτερη, τρίτη θέση στην χειρότερη πρίπτωση θα εξασφαλίσει λόγω του ότι θα αγωνίζεται μόνο μια φορά την βδομάδα όπως και στην πρώτη του θητεία. Με την διαφορά ότι τώρα συμπίπτουν οι στόχοι του με του νέου προέδρου, ο τίτλος δεν είναι (φέτος) αυτοσκοπός.

Μια ...άλλη λύση