Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Μιά αηδιαστική περίπτωση

Παρακαλώ προσέξτε ιδιαίτερα στην φωτό την προμετωπίδα στο κείμενο, με τα κόκκινα γράμματα :
Γράφει
Υπ' όψιν ενδιαφερομένων. Η ippodata γνωρίζει τα πάντα και για όλους στον ΟΔΙΕ (!!!)

Φυσικά και ακούγεται σαν απειλητική προειδοποίηση για όποιον πρόκειται να αναλάβει την ηγεσία του ΟΔΙΕ, για την ακρίβεια θυμίζει μαφιόζικη μεθοδολογία επ' ευκαιρία της παραιτήσεως του νυν προέδρου του ΟΔΙΕ.(στην φωτό του σάϊτ με τον πρόεδρο της ΦΕΕ)
Γίνεται ελαφρώς χειρότερο όταν ξέρει κάποιος την κόντρα Φιλίππου Ενώσεως Ελλάδος και Οργανισμού Διεξαγωγής Ιπποδρομιών Ελλάδος...
Οπου στην ΦΕΕ  "εμφυτεύθηκε" ως πρόεδρος ο Γ. Βαρδινογιάννης, γνωστός και ως "καβούριας" κατά την προεδρική θητεία του στον ΠΑΟ, παρ΄ότι δεν υπήρξε φίλιππος με παρουσίες στον ιππόδρομο πριν την εκλογή του σαν μέλος της ΦΕΕ και αφου τερμάτισε...ευδοκίμως την καριέρα του σαν πρόεδρος του ΠΑΟ. Η σκηνή με το πιστόλι αποτελεί και σήμερα σημείον αναφοράς...
Γίνεται ακόμα χειρότερο όταν ξέρει κανείς ότι στο συγκεκριμένο σάϊτ λογοκρίνεται κάθε - όχι υβριστική αλλά - απλά μη κολακευτική αναφορά στον πρόεδρο της ΦΕΕ από τον δερβέναγα του σάιτ Φώτη Ιωσηφίδη...
για τον οποίον πολλοί λένε ότι του καλύπτει τα έξοδα του σάϊτ ο πρόεδρος της ΦΕΕ...

Γιά όσους δεν γνωρίζουν ο ΟΔΙΕ είναι ΔΕΚΟ και τα διοικητικά στελέχη του κυβερνητικές προτιμήσεις.
Τα μέλη της ΦΕΕ είναι ...αθάνατα σαν τα μέλη της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων. Η ΦΕΕ είναι κακέκτυπο των αριστοκρατικών Jockey Club των προηγμένων ιπποδρομιακά χωρών.

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Η Ιστορία και η Αυτοϊκανοποίηση.

 Η αλληγορία της Ιστορίας, πίνακας του Ν. Γκύζη (1892)

Αυτές τις μέρες, όπως σε όλες τις εθνικές εορτές, συνηθίζονται οι περισπούδαστες αναλύσεις των πως και γιατί των μεγάλων ιστορικών στιγμών μας. Συνήθως η ιστορία γράφεται από αυτούς που περιμένουν  έξω από τις αίθουσες των αποφάσεων, άρα έχουν στην πραγματικότητα την ίδια αντίληψη για τα γεγονότα με αυτόν που κάθεται στο σπιτάκι του. Του δίνει όμως "κύρος" το γεγονός ότι ήταν "κοντά" στην πηγή των γεγονότων, όπως συμβαίνει και με τους δημοσιογράφους του πολιτικού ρεπορτάζ που συναγωνίζονται λόγω "γειτνίασης" σε επιτυχείς πολιτικές προβλέψεις τον αστρολόγο (!) Λεφάκη και την κυρία καφετζού από την Αίγυπτο με τις μακριές πλεξούδες. Αλλο τόσο "επιτυχημένες" είναι οι βαθυστόχαστες αναλύσεις των "ιστορικών" που προσπαθούν να μας "εξηγήσουν" γιατί έπραξε έτσι ο τάδε αποδημήσας φορέας πολιτικής ή στρατιωτικής εξουσίας. Τους ζωντανούς τους αποφεύγουν γιατί μπορούν να τους διαψεύσουν...
Περιττό να θυμίσω ότι μοιάζουν επίσης με τους κριτικούς ποίησηςκαι λογοτεχνίας οι οποίοι αποδίδουν σημεία και τέρατα στους δημιουργούς απλά και μόνο για να ικανοποιήσουν την νοσηρή φαντασία τους. Και εδώ είναι σαφής η προτίμηση σε αποδημήσαντες, οι πάντες αναλύουν εσχάτως τα πως και γιατί του συνόλου του έργου του Καβάφη παραβλέποντας την θέλησή του που είχε εκφρασθεί με την απόσυρση κάποιων ποιημάτων του. Δηλώνουν πως το κάνουν από υποχρέωση στην Τέχνη και την Ιστορία, στην πραγματικότητα εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι μπορούν να λένε ότι θέλουν χωρίς αντίλογο. Σαν απάντηση σ' αυτούς αρκεί η δήλωση του ζωντανού θρύλου Μπομπ Ντύλαν ότι κανένας από τους κριτικούς του ως τώρα δεν πήρε χαμπάρι τα απλά πράγματα που είπε, όλοι πνίγηκαν στις αναλύσεις.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν κάποια ντοκουμέντα. Κάποιες επιστολές, κάποιες αποφάσεις που αν έφταναν για να εξηγηθούν τα ιστορικά γεγονότα όλοι οι αναλυτές θα κατέληγαν στα ίδια συμπεράσματα. Αλλά δεν φτάνουν. Και για να γίνει κατανοητή η ιστορία χρειάζεται να είσαι από την μέσα πλευρά του δωματίου, όταν είσαι έξω δεν έχει καμιά σημασία πόσο "κοντά" είσαι. Αλλά και αυτοί που είναι μέσα δεν γράφουν ιστορία, το γιατί είναι προφανές, γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι το καλό σήμερα μπορεί να θεωρείται κακό αύριο, ενώ τα γραπτά παραμένουν. Γι' αυτό και αν τυχόν γράψουν χρησιμοποιούν την ίδια τακτική με τους απ' έξω, την φαντασία τους.


Θα μιλήσω από αντρικής πλευράς καθ' ότι έχω μεσάνυχτα για την γυναικεία. Η πράξη της συνουσίας απαιτεί μία σύντροφο. Δεν έχει καμία σημασία ο τρόπος της επιλογής, συναισθηματικός, σωματικός, οτιδήποτε. Ο μετέχων άντρας έχει μαζί του μια γυναίκα με τα καλά της και τα κακά της, δεν μπορεί να την κάνει πιο ψηλή π.χ, γιατί τα τακούνια βοηθάνε κάτι τέτοιο μόνο στην βόλτα, ούτε το ντύσιμο ή το μακιγιάζ παίζουν πλέον κανένα ρόλο. Είναι αντιμέτωπος με την (κάποια) απτή πραγματικότητα.
Ενώ όταν αυτοϊκανοποιείται μπορεί να φαντάζεται ότι θέλει, μπορεί το ταίρι του να θυμίζει την Γεωργία Βασιλειάδου και στην φαντασία του να μετασχηματίζεται σε Μπριζίτ Μπαρντό ή Κλαούντια Καρνινάλε, γούστα είναι αυτά και η φαντασία τα ικανοποιεί αμέσως.

Δεν βρισκετε ομοιότητες με όσους μας εξηγούν πως σκέφτηκαν ο Βασιληάς κι ο Πάλαιρετ κάποια νύκτα του Οκτώβρη, εκείνα τα χρόνια του 40, τώρα που είναι στην επικαιρότητα  ;;

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Σπιναλόγγες, νησιά κι' υποκρισία

Ως μη μετέχων της τηλεοπτικής ευωχίας των ημερών αγνοώ αν όντως είναι καλό το σήριαλ "Το Νησί" όπως και αγνοώ το αντίστοιχο βιβλίο.
Η Σπιναλόγγα είναι ένα "διάσημο" νησί, φυσικά όμως όχι το μοναδικό με  τέτοια...προσόντα. Στον Κρισσαίο κόλπο υπάρχει το νησάκι Μολεμένο, από την λέξη μολυσμένο, όπου εξοστράκιζαν τους λεπρούς της περιοχής πριν κάποιους αιώνες. Μάλιστα είχαν φιάξει και πέτρινη "γέφυρα" μέσα στη θάλασσα που το ένωνε με ένα άλλο νησάκι. τον Αγιο Κωνσταντίνο. Προφανώς σ' αυτό το άλλο νησάκι άφηναν τροφή νερό κ.λ.π. ώστε να τροφοδοτούνται οι λεπροί χωρίς να έρχονται σε επαφή με τους υγιείς.
Αρχικά, με στενοχώρησε όλη η "δόξα" που απολαμβάνει η Σπιναλόγγα και η παραμέληση του Μολεμένου, ίσως επειδή δεν γράφτηκε (ή γράφτηκε και δεν έγινε σήριαλ) το βιβλίο γι' αυτό αλλά μετά από μια δεύτερη σκέψη συνειδητοποίησα ποιοί ασχολούνται με το "νησί" και θεώρησα "τυχερό" το Μολεμένο:
Κάποιες κυρίες υπάλληλοι προ της συντάξεως που περνούν τις ώρες εργασίας μπροστά στο κομπιούτερ κάνοντας "τσατ" με τις κολλητές τους, το μεσημέρι βράζουν μισό κιλό φάβα, πράγμα που τις εξουθενώνει σωματικά και γι' αυτό περνούν τις ώρες τους μπροστά στο χαζοκούτι ώστε να είναι ενημερωμένες για το αυριανό τσατ. Εννοείται ότι καταλαβαίνουν μόνο τρία στα δέκα πράγματα που συμβαίνουν αλλά έχουν (τραγική απ' όλες τις μεριές) άποψη επί παντός επιστητού. Δεν έχουν δει ποτέ τους τον χώρο μεταξύ του Αρχαιολογικού Μουσείου και του Πολυτεχνείου το εσπέρας, πλην όμως συγκινούνται μέχρι δακρύων από το σήριαλ, δεν συνιστάται όμως η χρήση χαρτομάντηλων...
Κάποιοι αμφιβόλου αρρενωπότητος αποτυχημένοι καλλιτέχνες, λογοτέχνες, δημοσιογράφοι και λοιποί συγγενείς, μπλογκάροντες επί 24ώρου βάσεως με άφθονα νικ και ευαίσθητοι εις παν ότι συμφέρει το συνάφι τους, παγερά δε αδιάφοροι για τα υπόλοιπα. Και αυτοί αγνοούν τι γίνεται το εσπέρας μεταξύ Μουσείου και Πολυτεχνείου αλλά συγκινούνται μέχρι δακρύων από το σήριαλ, δεν συνιστάται όμως η χρήση χαρτομάντηλων ...
Κομπαρσοειδή υπολείματα πάλαι ποτέ κινηματογραφικών και θεατρικών έργων, στο κυνήγι  δημοσίων (και άλλων) σχέσεων διαδικτυακώς, εκφράζοντα θέσφατες απόψεις για θέματα καθημερινότητας και (δήθεν) σεξουαλικής απελευθέρωσης αλλά και αυτά αγνοώντα τι συμβαίνει το εσπέρας στον χώρο μεταξύ Πολυτεχνείου και Μουσείου, πεζόδρομος Τοσίτσα και η συνέχειά της στην απέναντι μεριά της Πατησίων, οδός Αβέρωφ, οι δυό εθνικοί μας ευεργέτες. Στο τέρμα της Τοσίτσα, κάθετος είναι η οδός Μπουμπουλίνας, διάσημη από τα γραφεία της Ασφάλειας. Και αυτοί συγκινούνται μέχρι δακρύων από το σήριαλ, δεν συνιστάται όμως ούτε σ' αυτούς η χρήση χαρτομάντηλων  ..

Οταν αρχίζει να σκοτεινιάζει στον  προειρηθέντα χώρο όλα τα ανθρώπινα ναυάγια της πρέζας και των χαπιών δίνουν την παράστασή τους με τα σώματά τους σε στάσεις απίθανης ισορροπίας, με βλέμματα ταξιδεμένα στο υπερπέραν κι΄ αισθήματα στη κόλαση. Το "άναρθρες κραυγές" δεν καλύπτει τους ήχους που βγάζουν, οι πιο υγιείς απ' αυτούς ασχολούνται με το εμπόριο. Δεν φαίνονται ούτε στην οθόνη της τηλεόρασης, ούτε στην οθόνη του κομπιούτερ, οπότε τα ευσυγκίνητα είδη που περιέγραψα πιο πριν αγνοούν την ύπαρξή τους, εξ άλλου δεν φιάχθηκε σήριαλ γι' αυτούς τους απόκληρους της κοινωνίας, ούτε γράφτηκε μπεστ σέλλερ. Αν διαβάσουν αυτές τις γραμμές, μπορεί να το πληροφορηθούν. Σ΄αυτή την περίπτωση συνιστάται η εκτεταμένη χρήση χαρτομάντηλων...

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Επικαιρότητες, 10 - 10 - (20)10

Κυριακή   10/10/10

Κι αν δέκα οι δέκα, εκατό
και επί δέκα χίλια
σου φαίνονται ευρώ πολλά
αλλά σαν χρόνια λίγα,
νέκταρ ζωής που τρύγησες
κι ακόμα πεθυμείς,
στην συμμετρία του αριθμού
μονάχα επικεντρώσου
ξεχωριστός, 
στο διάβα σου, δεν θα τον ξαναβρείς.

Σημαδιακά τα νούμερα
θυμάσαι στη ζωή σου, 
τη μέρα που παντρεύτηκες,
σαν έκανες παιδιά
ανάκατα τα νούμερα
με σκόρπια γεγονότα,
τώρα που στρώσαν οι αριθμοί
τι θάχεις να θυμάσαι ;

Ετυχε νάναι Κυριακή
μέρα της εβδομάδας.
Την παροιμία απ' οσα ακούς 
μισά να λογαριάζεις
μην την ξεχνάς, το δίκιο της 
κι εδώ το φανερώνει
του πέμπτου χρόνου, του Μαγιού, 
Πέμπτη, η πέμπτη μέρα

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

Νιό-μπλιάχ

Ο αθλητισμός, ακόμα και το ποδόσφαιρο- είναι ένας χώρος όπου υποτίθεται ότι αναπτύσσεται η ελεύθερη προσωπικότητα όσων ασχολούνται με αυτόν, αυτός είναι ο κύριος σκοπός του μαζί με την σωματική ευρωστία Μερικές φορές συμφωνώ με τους Κινέζους που λένε μια εικόνα, χίλιες λέξεις...

.

Γιατί...μπλιάχ ;;

Ο Νιό(μ)πλιας ανεσύρθη πέρισυ από τα αζήτητα της Εθνικής Ελπίδων να αντικαταστήσει τον απερίγραπτο Τεν Κάτε, μεσούσης της περιόδου, στην τεχνική ηγεσία του ΠΑΟ. Φυσικά ίσχυε το "ότι πληρώνεις παίρνεις", ο Τεν Κάτε βοηθός ήταν σε μεγάλες ομάδες, ΗΞΕΡΕ από προετοιμασία και δεν είχε ιδέα από κοουτσάρισμα και λοιπά προσόντα προπονητή.
Ο ΠΑΟ με την κεκτημένη της καλής προετοιμασίας, την ανυπαρξία του Ολυμπιακού (με προπονητή τον...Μπάντοβιτς) και τα σφυρίγματα του Σπάθα  έφθασε στον τίτλο του πρωταθλητή καθώς και -πιο εύκολα-  του κυπελλούχου μια που οι βασικοί του αντίπαλοι αυτοκτόνησαν, ο ΠΑΟΚ στα Γιάννινα και ο ΟΣΦΠ στις Σέρρες ενώ ο ίδιος δεν βγήκε παραέξω από το ΟΑΚΑ.
.
Οι διοικητικές εξελίξεις στον ΠΑΟ δεν άφησαν καιρό για αναζήτηση προπονητή και η ομάδα συνέχισε ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ με τον Νιό(μ)πλια(χ) που είχε ήδη αποκαλύψει κάποια δείγματα του...ταλέντου του :
αντί να θεωρήσει τον προκάτοχό του συνέταιρο στις επιτυχίες της ομάδας αυτός έλεγε ειρωνικά "εγώ δεν υπήρξα βοηθός"...
Στον Ντε Μος της Καβάλας που τον ξεβράκωσε μέσα στo OAKA απάντησε μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος "έλα τώρα να σου δείξω πότε αλλάζουν τον Λέτο", λες και θάπαιρνε πρωτάθλημα η...Καβάλα !!
Τα μάτς με ΟΣΦΠ και ΠΑΟΚ τα έχασε αποκλειστικά λόγω των λανθασμένων επιλογών του που ειδικά στην Τούμπα ήταν εξόφθαλμες, όταν τράβηξε την άμυνά του στην σέντρα ενώ η Βεϊρίνια-Μουσλίμοβιτς ήταν ταχύτεροι από τον Σαριέγκι και το άλλο μπακ που έπαιζε.
Πριν από τον τελικό κυπέλλου δήλωσε στους δημοσιογάφους πονηρά "αν κερδίσω θα γράψετε ότι κέρδισε ο ΠΑΟ, άμα χάσω θα γράψετε πως με κέρδισε ο Κούπερ". Τέτοιο κόμπλεξ !!!
Παρ΄όλα αυτά -υποχρεωμένοι από το νταμπλ- τον ανακύρηξαν "προπονητή της χρονιάς" τίτλο βέβαια που κανένας δεν πίστεψε πλην του Νιό(μ)πλια(χ)


Μόλις παραιτήθηκε ο Μπάγιεβιτς φουντώσαν τα σενάρια. Η δήλωση του- κατά τεκμήριο αξιόπιστου Ντούσαν-  "εγώ δεν πάω στον ΠΑΟΚ" έφερε συνειρμούς του στυλ "δεν είπε όμως ότι δεν πάει στον ΠΑΟ".
Κάτι τέτοια πράγματα έκαψαν και το λίγο μυαλό του Νικολάκη Νιό(μ)πλια(χ).
Λες ;;


 Βέβαια η κατάσταση του ήταν τραγική μετά από τα αποτελέσματα και ΚΥΡΙΩΣ τις εμφανίσεις με το "ευρωπαϊκό" κουστούμι απέναντι σε Μπαρτσελόνα και Κοπεγχάγη και δεν τον έπαιρνε για λεονταρισμούς, κρύφτηκε στην γωνιά του και περίμενε.
Η ευκαιρία ήλθε όταν αντιμετώπισε τον μισό Εργοτέλη και νομοτελειακά ο ΠΑΟ κέρδισε. Τότε ο Νιόμπλιαχ βγήκε καμαρωτός και ανήγγειλε εκβιαστικά την ...παραίτησή του βέβαιος ότι δεν θα γίνει δεκτή ώστε να εξουδετερώσει την περίπτωση Μπάγιεβιτς και γενικά να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης σε μια στιγμή που "επικοινωνιακά" ήταν αδύνατον να τον δώξει η διοίκηση.
Σαν σοβαρότερο επιχείρημα ανέφερε ότι "δεν είναι δυνατόν τον Αύγουστο να ανακυρήσσομαι ο καλύτερος προπονητής και τον Σεπτέμβριο να ακυρώνομαι", επιχείρημα βέβαια που στερείται λογικού υποβάθρου γιατί όλα κρίνονται εκ των αποτελεσμάτων και όχι εκ της...προϋπηρεσίας.

Δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κάποιος με τις επι μέρους τεχνικές ικανότητες του Νιόμπλιαχ, αρκεί το ποιόν του χαρακτήρα του.


Μπλιάχχχ !!

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Don Giovanni di Aragona


Εντελώς...άγνωστος με το κανονικό του όνομα, πασίγνωστος με το ψευδώνυμο Ερνάνι, ήρωας του Βίκτορα Ουγκό στο ομώνυμο βιβλίο του το οποίο μετατράπηκε σε λιμπρέττο από τον Πιάβε και την 9η Μαρτίου 1844, στο θέατρο"Λα Φενίτσε" στην Βενετία, πέρασε στην αιωνιότητα μελοποιημένος -και όχι μόνο - από τον "θεϊκό" Βέρντι.

Μια καταπληκτική εκτέλεση, στην περιβόητη Σκάλλα του Μιλάνου το 1984  υπό την μαγική διεύθυνση του Ρικάρντο Μούτι παρουσίασε χθες βράδυ το κανάλι της Βουλής.


Ισως δεν είναι τυχαίο ότι το 1904 ήταν η πρώτη όπερα που ηχογραφήθηκε ολόκληρη, ο Ερνάνι μπορεί να μην είναι η δημοφιλέστερη όπερα - κάτι που θα πετύχαινε λίγα χρόνια αργότερα ο Βέρντι με την "θηλυκή" του έκδοση, την Τραβιάτα, στηριγμένη στην "Κυρία με τας καμελίας" του Αλεξάνδρου Δουμά-, μπορεί να μην είναι η πιο αναγνωρίσιμη - την τιμή αυτήν την έχει ο Τροβατόρε-, μπορεί να μην είναι η ποιοτική επιλογή του δημιουργού της - εδώ ένα άλλο έργο του Ουγκό, το "Ο Βασιλιάς διασκεδάζει" είναι η βάση για τον αξεπέραστο στους αιώνες Ριγκολέττο, αλλά επιτρέψτε μου να καταθέσω την άποψή μου, ο Ερνάνι είναι η όπερα που εκφράζει περισσότερο από κάθε άλλη τον δημιουργό της στην παραγωγικότερη περίοδο της ζωής του, πριν η σοφία της ωριμότητάς του τον οδηγήσουν στον Σέξπηρ και τις αριστουργηματικές μελοποιήσεις των "Οτέλλο" και "Φάλσταφφ".
Οσοι έχουν ακούσει προσεκτικά την πρώτη όπερα του Βέρντι," Ομπέρτο" ,  μπορούν να δικαιολογήσουν την θέση μου. Στον Ομπέρτο ο νεαρός και άπειρος Βέρντι "ανακατεύει" όσες μελωδίες έχει στο μυαλό του σε μια θεωρητικώς άτεχνη και "κακή" όπερα που όμως ξεχειλίζει από ακατέργαστο ταλέντο. Πολλά κομμάτια από αυτήν,  ελαφρά παραλλαγμένα είναι αναγνωρίσιμα στις επόμενες όπερές του αφού πλέον είχε τύχει της γενικής επιδοκιμασίας, το 1842 με τον περιβόητο Ναμπούκο. Ακολουθεί η όπερα "Οι Λομβαρδοί" το 1843 και την επόμενη χρονιά -πρώτη φορά μακριά από το Μιλάνο- ο Βέρντι πατώντας γερά πλέον στα πόδια του, αναγνωρισμένος αλλά και έμπειρος ξαναφέρνει τις μελωδίες της πρώτης του όπερας στην Βενετία με τον "Ερνάνι" και στην Ρώμη με τους "Οι δύο Φόσκαροι".



Λίγα χρόνια αργότερα, το 1859, ο "γεμάτος "πλέον Βέρντι ξανακτυπά με μια όπερα χωρίς εισαγωγή αλλά με "εύρυθμη" αναρχία στην πλοκή της, ο χορός των μεταμφιεσμένων έχει κι' αυτός τις ρίζες του στον Ομπέρτο.

Ηταν μια καταπληκτική εκτέλεση-και ποια εκτέλεση στην Σκάλλα δεν είναι - με τον Πλάσιντο Ντομίνγκο να δίνει, όπως πάντοτε με την εμπειρία του, περισσότερα στοιχεία από την φωνή του και την σκηνική παρουσία του και την Μιρέλλα Φρένι να αποδίδει περισσότερο από υπέροχα την Ελβίρα.
Και αποκτά περισσότερη αξία η ερμηνεία της αν κάποιος γνωρίζει ότι η Μαρία Κάλλας έγραψε ιστορία σαν Ελβίρα. Μου έχει τύχει να ακούσω από το γιουτιούμπ στον ρόλο της Ελβίρας την Μαρία Κάλλας παρέα-καθε φορά και με άλλη- με δύο τραγουδίστριες  που και οι δύο στο ίδιο σημείο περίπου στο 5.10 με αγαθή ζήλεια έχουν αναφωνήσει "Μα τι κάνει η π..."
Και των υπολοίπων συντελεστών η ερμηνεία ήταν πάρα πολύ καλή, τώρα αν στον ρόλο του βαρύτονου μου έλειψε ο..."Δημήτρης" , ε αυτό είναι προσωπικό γούστο δεν ειναι αντικειμενική κριτική.
Ως συνήθως, ο μεγάλος αδικημένος είναι ο συγγραφέας μια που η απόλαυση της μελωδίας και η έκφραση των αισθημάτων με μουσική- η σπεσιαλιτέ του Βέρντι - λίγες σκέψεις αφηνει για την πλοκή του έργου