Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

70 ετών...

.
Πολύχρονος !



Σαν ψέμματα μου φαίνεται πως πέρασαν τόσα χρόνια από εκείνη την μέρα του 65 όταν κάποιος συμμαθητής μου μου δάνεισε ένα ελ-πι εισαγωγής λέγοντας μου ότι είναι κάτι άλλο από τους Ρόλλινγκ  Στόουνς και του Ανιμαλς που ακούγαμε τότε, τουλάχιστον είχαμε την ίδια άποψη για τους γλυκανάλατους Μπήτλς. Διαμορφωμένη εκείνη την εποχή η μουσική κοινή γνώμη από τον Μαστοράκη και το ΜιούζικΜποξ, είχε ξεκινήσει την χούντα στην μουσική πριν από τους συνταγματάρχες και φυσικά συνεχίσθηκε και την επταετία : όποια συγκροτήματα ή τραγουδιστές δεν του άρεσαν, δεν έπαιρνε την αντιπροσωπεία τους και τους έβρισκες μόνο στους σπάνιους και πανάκριβους δίσκους εισαγωγής- τουλάχιστον ήταν καλύτερης ποιότητας το βινύλιο. Ετσι  τραγουδιστές όπως ο Ντύλαν, ο Σλάϊ με τους ΦάμιλυΣτόουνς και άλλοι πολλοί έφθασαν στην Ελλάδα με την μεταπολίτευση και την ανάθεση του Τρίτου Προγράμματος στον Μεγα Μάνο Χατζηδάκι ενώ συγκροτήματα-θρύλοι όπως οι Μπήτςμπόϋς ή οι ΤζοϋςΝτιβίζιον παρέμειναν στο περιθώριο εξαιτίας της πολιτικής που είχε χαράξει και ακολούθησαν λίγο πολύ όσοι τον διαδέχθηκαν στα πράγματα.
Το ελ-πι ήταν το Another Side of Bob Dylan και το πρώτο τραγούδι που "έγραψε" ήταν το All I really want to do.Θυμάμαι ακόμα το σχόλιό μου : Ενας άνθρωπος που τραγουδάει έτσι και με τέτοια φωνή είναι ή απατεώνας τραγουδιστής ή μεγαλοφυία. Ποντάρισα στην δεύτερη επιλογή και δεν έπεσα έξω.


Είναι δύσκολο να φαντασθεί κάποιος σήμερα ότι μέχρι το 75 σε όποιον μίλαγες για Μπομπ Ντύλαν στην Ελλάδα σε κοίταζε σαν ούφο. Μερικοί ψιθύριζαν ότι κάτι είχαν ακουστά, πρακτικά όμως η πρώτη επαφή τους έγινε με τα εξελληνισμένα "Αγγελος Εξάγγελος" και Ο Παλιάτσος κι ο Ληστής" του Σαββόπουλου.
Οπως μοιάζει απίστευτο ότι εκείνα τα χρόνια  στην Αθήνα είμαστε μόνο πεντ' έξη που λατρεύαμε τον Ντύλαν και μαζευόμαστε έξω από την Φιλοντίσκ και τα άλλα δισκάδικα που έφερναν δίσκους εισαγωγής, να προλάβουμε να αγοράσουμε τα ένα-δυό αντίτυπα που έφθαναν αραιά και που. Το 68, έχοντας πλέον ισχυρή πρόσβαση στο πι-εξ, βρέθηκα σε θέση ισχύος. Επαιρνα τους δίσκους του Ντύλαν σε αμερικάνικη έκδοση-πριν καν κυκλοφορήσουν στην Ευρώπη. Κάλυψα τα μέχρι τότε δισκογραφικά κενά μου αλλά έχασα την επαφή με τους ομοιοπαθούντες, δεν χρειαζόταν να περνάω για να ρωτάω αν ήρθε καινούργια παρτίδα. Από τότε δεν υπήρξε δίσκος του Ντύλαν που να λείπει από την συλλογή μου, εκτός από τις συλλογές των χιτς. Μάλιστα το "Dylan and the Death" είχε "ξεφύγει" από τους εισαγωγείς και ήρθε στην Ελλάδα κατόπιν παραγγελίας μου στο Μετρόπολις μια Μεγάλη Πέμπτη ελάχιστα χρόνια πριν την νέα χιλιετία.
Οντας περίπου μια δεκαετία μικρότερος από τον Ντύλαν εντυπωσιάσθηκα από τον τρόπο που  περιέγραφε και αντιμετώπιζε την ζωή σε κάθε ηλικία, καταγράφοντας τις εμπειρίες του και χωρίς να δίνει συμβουλές όπως νόμιζαν αρκετοί "αναλυτές" και "κριτικοί" του. Ισως η μοναδική εξαίρεση να ήταν στα τελευταία στιχάκια  "The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest", ένα τραγούδι εναντίον των ναρκωτικών ουσιών
Well, the moral of the story
The moral of this song
Is simply that one should never be
Where one does not belong
So when you see your neighbor carryin’ somethin’
Help him with his load
And don’t go mistaking Paradise
For that home across the road
Μεγαλώνοντας πιο αργά  από αυτόν διαπίστωνα πόσο δίκιο είχε ή καλύτερα ότι έβλεπε την ζωή με τα δικά μου μάτια, άρα οι εμπειρίες του μπορούσαν να γίνουν "οδηγός" μου, τηρουμένων βεβαίως αρκετών αναλογιών. Συγχρόνως η "υπόγεια" δράση της μουσικής του με οδήγησε και σε άλλα εξαιρετικά μουσικά μονοπάτια είτε σύγχρονα όπως του Χατζηδάκι με μια νέα, διαφορετική ματιά ή του Fabrizzio de Andre είτε παλαιοτέρων όπως του Shubert ή του τιτάνα Verdi, σε μουσικές που είχαν αιτία να γραφτούν. Φυσικά τραγουδούσε διαφορετικά από τα πρώτα ελ-πί, γιατί τραγουδούσε πάντοτε  σε αρμονία με την ηλικία του και όχι βαστώντας ένα πετυημένο εμπορικά στυλ.




Απειρες στιγμές στην ζωή μου μια κατάσταση χαράς, έρωτα, απογοήτευσης, λύπης μου έχει φέρει στο νου κάποιο από τα πολλά τραγούδια του. Παρακολουθώντας τις συνεντεύξεις του πληροφορήθηκα για το τι θα ήθελε να τραγουδήσει ακόμη στην καριέρα του : τραγούδια στα γαλλικά και τα ισπανικά. Φαίνεται οι φρασούλες που έχει ενσωματώσει " Attendez-vous, s’il vous plait" και"My darling, je vous aime beaucoup" στο Black Diamond Bay από το Desire και "No Ilores, mi querida,dios nos vigila,soon the horse will take us to Durango,agarrame, mi vida,soon the desert will be gone, soon you will be dancing the fandango"  στο Romance in Durango από το ίδιο ελ-πι, δεν τον ικανοποίησαν. Ισως και ο τίτλος του δίσκου να ήταν συμβολικός για τις ξενόγλωσσες επιθυμίες του, ποιός να ξέρει. Την άλλη του πάντως επιθυμία την ικανοποίησε πέρισυ όταν κυκλοφόρησε τον δίσκο με τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, όπως θεωρεί αυτός ότι έπρεπε να εκτελούνται,. ενα μικρό δείγμα  ακολουθεί :


Πάντως θεωρώ μεγαλύτερο προσόν του ότι δεν κόλλησε σε κάποιο από τα κατα καιρούς επιτυχημένα στυλ αλλά το άλλαζε πάντοτε όπως αλλάζει πάντοτε ένας άνθρωπος που ζει την ζωή του και δεν μένει κολλημένος σε όσα πέτυχε ή ακόμα χειρότερα τα αναπαραγάγει. Γιατί τίποτε δεν είναι πιο ανούσιο από το ξαναζεσταμένο φαγητό και πιο απεχθές από ένα 70άρη που προσπαθεί να τραγουδήσει σαν 20άρης.
Και η δημιουργία των  τραγουδιών σαν την ζωή είναι πολλά και ορμητικά στα νιάτα, λίγα και μεστά στις μεγάλες ηλικίες. Γεράματα δεν υπάρχουν γιατί άμα ζεις σωστά σε κάθε ηλικία, ξαναγεννιέσαι !!


Χρόνια Πολλά !!
.

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Ενωμένος με… ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ!

.

Κόψτε φάτσα και βγάλτε συμπέρασμα !!



Αυτή  η φωτό που διάλεξες,Τσαλτίδη,
πόσα θυμίζει, πόσα θυμίζει !
Και περισσότερο απ' όλα,
τον μέγιστο Δημήτριο Τσοβόλα !
Μήπως δεν φέρνει σ΄αυτόν τον μάγκα
που τα δελτία ξέχασε κι' έγινε ματσαράγκα
και βρέθηκες με θόρυβο στην βήτα εθνική ;
Μετά σου φταίγανε οι δικαστές οι αθλητικοί
Για όμοια ταξίδια ετοιμάσου.
πάει ο Ηρακλής, ΗΡΘΕ Η ΣΕΙΡΑ ΣΟΥ !!!




ΑΜΗΝ  !!!
.

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Νύχτα, πολυαγαπημένη νύχτα

Νύχτα μητέρα των πάντων λέγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι με την διορατική σοφία τους.
Παμμήτωρ Νυξ.
Και αιώνες αργότερα οι επιστήμονες να εξηγούν οτι η περιστροφή της γης και οι διαφορές θερμοκρασίας που προκάλεσε ξεκινήσανε τις χημικές τις αντιδράσεις και από κει-ίσως τυχαία- τις πρωτεΐνες, τον θεμέλιο λίθο της ζωής.
Νύχτα, τόσο γήϊνη-άρα κι' ανθρώπινη-μια που στο διάστημα έχουμε πάντοτε μέρα, τίποτε δεν σκιάζει τον ήλιο. Οταν άλλοι λάτρευαν τον ήλιο και την σελήνη, σ' αυτόν τον τόπο έλεγαν Παμμήτωρ Νυξ.
Οχι όμως μόνο με την διαίσθηση της σοφίας τους αλλά και με το συναίσθημα, τόσο απαραίτητο για την λήψη των σοβαρών αποφάσεων. Γιατί οι νύχτες οι μεσογειακές, ειδικά τώρα που καλοκαιριάζει, είναι γεμάτες όνειρα κι' αισθήματα, είναι νύχτες που δεν είναι φτιαγμένες για ύπνο όπως λέει η Λορεντάνα Καζέλλα στον πρόλογο του υπέροχου τραγουδιού της "Nuttata e sentimento".
Απολαύστε το !!

Che notte! Che notte!
Che luna! Che mare!...
Stasera mme pare
scetáto 'e sunná...
Cu st'aria serena
ca scippa da 'o core
suspire d'ammore,
durmí nun se pò!


Chiara è 'a luna,
doce è 'o viento,
calmo è 'o mare
oje Carulí'!...


'Sta nuttata 'e sentimento,
nun è fatta pe' durmí... 


Λατρεμένο είν' το φεγγάρι
άνεμος γλυκός φυσά
είν' η θάλασσα γαλήνια 
κι' όμορφη η κοπελιά

βγάζει αισθήματα η νύχτα
χάνει ο ύπνος την σειρά

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Πιράχ Ιστάρ




Στην εποχή που ο πυράκανθος ειν' άσπρος
πικρή ειν' η ερωτική αναμονή, μα σύντομη.

Βαρύ ανθέων το άρωμα 
την νύχτα απλώνει
πριν η αυγή τις μέλισσες  να φέρει
Μικρό το άσπρο το λουλούδι 
με το πολύ το πλήθος προσπαθεί
να βρει ισορροπία,
πριν δέσει σε μπαλάκι πράσινο.

Τ' αγριοπερίστερα στον φράχτη καθισμένα
νύχτα και μέρα αδημονούν
των σπόρων το ωρίμασμα.
Σαν κόκκινοι θα γίνουν, 
θάναι  τροφή για τ' αλητόβια πουλιά,
τους ορκισμένους τους πιστούς της ξένης Αφροδίτης
που χορτασμένοι θα δοθούν  στον ιερό χορό της.

.

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Τ' Αη Γιωργιού (ετεροχρονισμένο)

.

Πήρε που πήρε αναβολή η γιορτή του Μεγαλόμαρτυρα για την Δευτέρα του Πάσχα, λόγοι προσωπικοί κι' απρόοπτα έρριξαν πίσω τούτη την ανάρτηση, την αφιερωμένη στην γιορτή του.


Φέτος, μετά από διάλειμα κάποιων ετών ξανάγινε λειτουργία στο εκκλησάκι στο νησάκι που βρίσκεται στον Κρισσαίο κόλπο, μια δρασκελειά από το Γαλαξείδι. Οι λάντζες ξαναπήραν την άδεια από το λιμεναρχείο να μεταφέρουν τον κόσμο, μια αιτία που σταμάτησε κάποιες χρονιές το ωραίο τούτο έθιμο.
Από νωρίς ο κόσμος έπιανε θέση στην προκυμαία περιμένοντας την σειρά του.


Η επιβίβαση γίνεται με την βοήθια των ανδρών (και των γυναικών) του Λιμενικού Σώματος  με γρήγορους ρυθμούς μια που το ένα καΐκι διαδέχεται το άλλο.



Ο καιρός  είναι "σύμμαχος" και η μέρα προμηνύεται λαμπρή. Η θαλάσσια βόλτα, απολαυστική.


Ηρεμοι οι επιβάτες -σαν την θάλασσα-  απολαμβάνουν το ταξίδι κουβεντιάζοντας


 Πλησιάζοντας το νησάκι οι προσκυνητές αδημονούν για την αποβίβαση. Οι φίλοι τους που έχουν φτάσει με την προηγούμενη βάρκα τους περιμένουν.
Ολοι μαζί παίρνουν το φρεσκοβαμμένο δρομάκι που οδηγεί στην εκκλησιά.


Κατάμεστη μέσα η εκκλησιά από πιστούς και άλλοι τόσοι απ' έξω που δεν χωράνε, ψέλνουν όλοι μαζί το τροπάριο του Αγίου.


Μετά την λειτουργία και το αντίδωρο, οι προσκυνητές κάνουν μια βόλτα στο νησάκι. Η μέρα είναι ανοιξιάτικη, τα αρμονικά χρώματα και οι μικροί ήχοι από τα έντομα του νησιού είναι τα στολίδια της.


 Προς το μεσημέρι η επιστροφή με το καραβάκι. Διαφορετικά τα χρώματα της θάλασσας όταν ο ήλιος μεσουρανεί  και τα νερά βαθαίνουν.


.

Και του χρόνου

.

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Καλό ταξίδι, Ελίτ


Σοκαριστική πολλές φορές η πραγματικότητα. Κατηφορίζοντας την Φωκίονος Νέγρη, πηγαίνοντας για το Αστυνομικό Τμήμα στην Θήρας σκεφτόμουνα πως θα ξανάβλεπα τον πιο ηλικιωμένο φίλο μου στο μετερίζι του, στο ωραιότερο μπαλκόνι της Φωκίονος Νέγρη όπως έλεγε το στέκι  του. Το αγγελτήριο της κηδείας του μου έσφιξε την καρδιά από μακριά. Ηθελα να τον ξαναδώ αλλά δεν έτυχε να περάσω από εκεί και δεν πρόλαβα.






Δεξιά, στον τοίχο κολλημένα λίγα λουλούδια αντί για στεφάνι και λίγα λόγια από κάποιους φίλους  απόχαιρετούσαν τον μπάρμπα-Τάσο για όσους είχε εμπιστευθεί το όνομά του, με το Ελίτ, το καλλιτεχνικό του συστηνότανε.
Τον γνώρισα πριν λίγα χρόνια στο φωτογραφείο του όπου όλη η ιστορία του ελληνικού θεάτρου υπάρχει στις φωτογραφίες του. Είχε το παράπονο πως το κράτος δεν ενδιαφέρθηκε να φτιάξει ένα μουσείο με το αρχείο του, το οποίο είχε την πρόθεση να παραχωρήσει.
Στην μνήμη του αναδημοσιεύω την τότε ανάρτησή μου.


Elite



- Οταν πετάς ψηλά μιά πέτρα ανεβαίνει, ανεβαίνει, κάποια στιγμή σταματά κι’ ύστερα πέφτει. Αυτή τη στιγμή πρέπει να πιάσει ο φωτογράφος.
Καθισμένος στο σαλονάκι «με την ωραιότερη θέα στην Φωκίονος Νέγρη» ανάμεσα σε όλες και όλους τους σταρ του θεάτρου τα τελευταία εξήντα χρόνια, συντροφιά με τον υπέργηρο φωτογράφο «του Εθνικού Θεάτρου»- τολμώ να παραφράσω τον Μάνο- όταν αυτό ήταν ακόμη Θέατρο και Εθνικό. Μετά κάποιος διευθυντής του -δεν θα πω το όνομά του- έλεγε «το θέατρό μου». Η συνεργασία διακόπηκε.
Εκπληκτικές φωτογραφίες, πρόσωπα γνωστά και οικεία, ασπρόμαυρες μα με περισσότερα χρώματα απ΄τις έγχρωμες, σπάνιες στιγμές του θεάτρου και των ηθοποιών του σκεπάζουν όλους τους τοίχους. Το βλέμμα μου ξανά και ξανά στη φωτογραφία της Μελίνας. Δεν γύρισε να δει ποιά φωτογραφία κοιτάζω.
- Η γυναίκα, η γοητευτική γυναίκα ξέρει πως να τοποθετήσει τα χέρια της. Πρόσεξε το δάκτυλο στο πηγούνι της. Οταν πήρε αυτή την πόζα- από μόνη της- το κύμα της γοητείας άρχισε να βγαίνει απ’ το στήθος της και να ανεβαίνει. Οταν έφτασε στα μάτια της ήρθε η στιγμή της φωτογράφισης.
« Η σεξόβομβα ξέρει πως να τοποθετεί τα πόδια της» σκέφτηκα αμέσως «μα ποτέ δεν θα συγκινήσει ένα φωτογράφο». Είναι φανερή η λατρεία του κάθε φορά που μιλάει γιά την Μελίνα.
- Η Μελίνα μόλις έμπαινε στο στούντιο κλώτσαγε τα παπούτσια της, χαμογελούσε, σου μίλαγε σαν νάσαστε οι καλύτεροι φίλοι, έδινε την ομορφιά της σ΄όλο το χώρο.
Δεν ξαναβγήκε τέτοια γυναίκα,
Κάποιος μπαίνει και ζητάει ν΄αγοράσει μιά συγκεκριμένη φωτογραφία του Κουν.
Αρνείται.
- Είναι μοναδική. Δεν μπορώ να σας την δώσω.
Ο πελάτης ξεφυλλίζει τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες που μπορούν να αναπαραχθούν. Επιλέγει δυό τρείς, παραγγέλνει και φεύγει.
Ο Elite -όλοι έτσι τον ξέρουν- μου εμπιστεύτηκε το όνομά του.
- Μόνο ο Μουσούρης με φώναζε με το όνομά μου. Ερχότουσαν διάφοροι και του πρότειναν να φωτογραφίσουν τις παραστάσεις τσάμπα, «Εχω φωτογράφο» τους έλεγε.
Το βλέμμα μου φεύγει από τις φωτογραφίες και το γλυκό πρόσωπο του φωτογράφου και μέσα απ’ την βιτρίνα πλανιέται στην Φωκίονος Νέγρη.
- Αυτή η γειτονιά έχει τρείς όψεις. Ερχομαι κάθε πρωΐ. Το πρωΐ με τη λιακάδα και τα παιδιά είναι παράδεισος. Το απόγευμα, άλλο πράγμα, βγαίνουν οι συνταξιούχοι. Το βράδυ γίνεται μπορντέλλο.
Μνήμες από την χαμένη πατρίδα, την Κωνσταντινούπολη, μνήμες από την χαμένη γειτονιά
Χωρίς να πει άλλη λέξη βγάζει ένα αντίγραφο της φωτογραφίας που κοίταζα και μου το προσφέρει. 
Καλό σου ταξίδι, Elite

.

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Πού' σαι Θανάση ;;

.
Ενας δικός μας άνθρωπος


έφυγε...

Η πρώτη φορά που συνάντησα τον Θανάση Βέγγο στην ζωή μου ήταν κάποιο πρωΐ γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 60, σ' ένα βουλκανιζατέρ της Κυψέλης. Πήγαινα να φουσκώσω μια μπάλλα και βρισκόταν εκεί για να αλλάξει λάστιχο. Ηταν ολόϊδιος όπως τον έβλεπα στο σινεμά, όχι μόνο στην όψη αλλά και στις κινήσεις και την ομιλία, κάτι που δεν ήταν συνηθισμένο σε άλλους ηθοποιούς, ήταν διαφορετικοί στην πραγματικότητα από τους ρόλους που έπαιζαν. Και έβλεπα αρκετούς, μια που η Κυψέλη τότε ήταν περίπου "καλλιτεχνούπολις". Μετά από αρκετές αμφιταλαντεύσεις κατέληξα ότι αυτή είναι η στόφα του πραγματικού ηθοποιού, να μπορεί να επιβάλει στοιχεία από την προσωπικότητά του στον χαρακτήρα που υποδύεται χωρίς να τον αλλοιώνει.
Η επιβεβαίωση ήρθε λίγα χρόνια μετά όταν σε κάποια γυρίσματα μιας ταινίας υποδύθηκε προς στιγμήν ένα γυναικείο ρόλο για να υποδείξει στην πρωταγωνίστρια τι ζητούσε από αυτήν ο σκηνοθέτης.. Το αυθόρμητο χειροκρότημα όλων των παρισταμένων ήταν η απόδειξη ότι είχε μπει στο πετσί του ρόλου της και το απέδιδε καλύτερα από αυτήν, πέρα από το κωμικό στοιχείο της υπόθεσης.




Εχουν ήδη γραφεί πολλά και θα γραφούν περισσότερα για την προσφορά του μέσω της τέχνης του αλλά και μέσω της απλής παρουσίας του στην ελληνική κοινωνία. Συνδύαζε στοιχεία από τον Αριστοφάνη μέχρι τον καραγκιόζη και ο τρόπος που τα απέδιδε, στην κυριολεξία καλοδουλεμένα, ήταν μοναδικός ώστε να περνά τα μηνύματά τους στους θεατές. Η σεμνότητά του υπήρξε παροιμειώδης και ποτέ δεν απασχόλησε το κοινό με την προσωπική του ζωή ούτε στρατεύθηκε σε κάποιο κόμμα παραμένοντας ηθοποιός όλων των Ελλήνων. Η στάση του δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί πολιτική. Η παρουσία  του στην κοινωνία όμως έδωσε  την ηχηρότερη απάντηση-διάψευση στην ρήση του "εθνάρχη" ότι " Η Ελλάς ανήκει εις την Δύσιν "


Καλό σου ταξίδι 



Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Ολα πέτσινα

Από την ανακοίνωση του Ατρόμητου Περιστερίου σχετικά με τον τελικό του Κυπέλλου με την ΑΕΚ :


"Χάρισμά σας το πέτσινο κύπελλο"



Σύμφωνοι, το κύπελλο που σήκωσε η ΑΕΚ πέτσινο ήταν όπως το πρώτο γκολ που πέτυχε και όχι μόνο. Φυσικά δεν είναι το πρώτο γκολ οφφσάϊντ που κατακυρώνεται αλλά σε όλα ως τώρα υπήρχε κάποια δικαιολογία (ανάποδη κίνηση των παικτών, πολύ γρήγορη φάση, οριακή θέση) εδώ έχουμε έναν επιθετικό, δύο μέτρα οφφσάϊντ, αραχτό για κάποια δευτερόλεπτα μέχρι νάρθει η μπάλλα, πράγμα που δείχνει πρόθεση ή  φόβο  από τον διαιτητή Κάκο.


Κάτι που επιβεβαιώνεται με την φάση του 40ου περίπου λεπτού όταν ΜΠΡΟΣΤΑ  ΣΤΑ  ΜΑΤΙΑ  ΤΟΥ ο Λυμπερόπουλος σπρώχνει έναν παίκτη του Ατρόμητου. Είναι επιεικώς κίτρινη κάρτα- αν όχι απ' ευθείας κόκκινη- την οποία δεν βγάζει ο Κάκος γιατί ο Λυμπερόπουλος έχει ήδη μιά κίτρινη από τα πανηγύρια για το γκολ-μούφα που πέτυχε και δεν κάνει να αποβληθεί.
Κατόπιν αυτών ο τίτλος του πολυτιμότερου παίκτη του αγώνα που πήρε (χωρίς να το αξίζει) είναι σαν το κύπελλο της ΑΕΚ, πέτσινος κι' αυτός, πείθει μόνο παιδάκια σαν αυτά που τον πλησίασαν.
Κρίμα, γιατί με την καριέρα που είχε άξιζε ένα γνήσιο τίτλο αλλά φαίνεται ότι δεν έχει τα ψυχικά χαρίσματα των συναδέλφων του του Ατρόμητου που αν ήθελαν μπορούσαν να πάρουν το παιχνίδι στα χαρτιά όταν διακόπηκε αλλά δέχθηκαν ότι τελείωσε γιατί δεν τους αρέσουν τα πέτσινα.τρόπαια.


Το ότι ο κύριος δεξιά στην εικόνα είναι πέτσινος πρόεδρος της ΑΕΚ το γνωρίζουν και οι πέτρες, δεν χρειάζεται ανάλυση, διορισμένος υπαλληλάκος των "αόρατων" αφεντικών, κανένας δεν είχε απαιτήσεις για διαφορετική συμπεριφορά από αυτόν. Απλά η παρουσία του μικραίνει την ΑΕΚ.


Και πάμε στους πιο πέτσινους απ' όλους :


Ο εκ δεξιών  Μπιτσαξής αντιμετώπισε το φαινόμενο του χουλιγκανισμού στο ματς χάντμπολ ΑΕΚ- ΠΑΟΚ στην Λαμία με πύρινους λόγους περί βίας και κόβοντας την επιχορήγηση μόνο στον ΠΑΟΚ παρ' ότι οι οπαδοί της ΑΕΚ ήταν περισσότερο υπεύθυνοι για τα επεισόδια. Εδωσε την εντύπωση ότι τον ενδιέφερε μόνο το οικονομικό μέρος, βρήκε ένα τρόπο να μην δίνει λεφτά από συλλόγους που τα είχαν μεγάλη ανάγκη ή να επιβάλλει πρόστιμα. Μέχρι που έγιναν οι αγώνες του Ολυμπιακού με ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκη και ο Μαρινάκης δεν είχε πρόβλημα να πληρώσει τα πρόστιμα προκειμένου να φτιάξει την ατμόσφαιρα που ήθελε. Το ότι κτυπήθηκε με κέρμα ο επόπτης, άρα το ματς έπρεπε να διακοπεί ΑΣΥΖΗΤΗΤΙ, δεν το έμαθε κατά τις νομικές σπουδές του ο αριστερά εικονιζόμενος Πιλάφιος.  
Εκτός και έλαβε υπ' όψιν του ότι ο φίλαθλος ήθελε να πετύχει τον παίκτη του ΠΑΟΚ και όχι τον επόπτη. Φυσικά μετά την ατιμωρησία του Ολυμπιακού δεν τον " έπαιρνε " να τιμωρήσει κανένα και έτσι φτάσαμε με την κοινή τους συναίνεση στο θέατρο που παρακολουθήσαμε στο ΟΑΚΑ με τίτλο :  " Κύπελλο στην ΑΕΚ, MVP ο Λυμπερόπουλος" προσαρμοσμένο στο αντίστοιχο σενάριο που υποχρεώθηκαν να εκτελέσουν ο Κάκος στο γήπεδο και οι λοιποί στα επίσημα.


Το να έχει διακοπεί το ματς και οι "επίσημοι" να περιμένουν τόσην ώρα για να κάνουν απονομή πρέπει να είναι παγκόσμια πρωτοτυπία !

Ολα πέτσινα, λοιπόν !