.
Σαν βγαίνεις βόλτα στην Φωκίονος Νέγρη σήμερα ξαφνιάζεσαι από την ασχήμια. Που πήγαν όλες εκείνες οι "ανατολικές" οι δίμετρες και οι καλοβαλμένοι νεαροί που τις πρακτόρευαν ; Ξαφνικά γέμισε ο τόπος από τις "άλλες", αυτές που φύλαγαν γιαγιές και με την κρίση τώρα χάσαν την δουλειά τους. Τις βλέπεις, μαζί με τους απόμαχους Αλβανούς να σέρνουν την κακομοιριά τους στις πλατείες και όπου υπάρχουν παγκάκια, μια που η ηλικία τους δεν επιτρέπει την εκ νέου μετανάστευση και τα χρόνια έκοψαν τους δεσμούς με την πατρίδα. Ενα καινούργιο γκέττο δημιουργείται παράλληλο με αυτά των αφρικανών και των ασιατών, αυτά πάντα υπήρχανε αλλά δεν φαίνονταν, τώρα που αραιώσαμε λιγάκι, αχνοδιακρίνονται.
Ονειρα που χαθήκανε, πολιτικά οράματα που δεν συγκινούνε πια μπροστά στο αδυσώπητο κυνήγι του επιούσιου, εκφράζονται στους τοίχους, τους ίδιους τοίχους όπου κάποτε γραφότανε η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, κόκκινο, πράσινο, μπλέ, ανάλογα με τα πολιτικά πιστεύω καθενός. Τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά, δίνουν κι αυτά τον τόνο αλλά και χώρο για συνθήματα.
Ομοια με τους ανθρώπους και τα σπίτια, αυτά δεν το φωνάζουνε, το γράφουνε "ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ" ή και "ΠΩΛΕΙΤΑΙ". Πόσοι και πόσοι δεν θάθελαν να βάλουν μια ίδια ταμπέλλα στα υπάρχοντα τους, στο σώμα τους ή στην ψυχή τους ; Το βλέπεις στα μάτια τους.
Πωλείται το μαγαζάκι του Elite, το ανέλαβε μεσιτικό γραφείο, όπως την κηδεία του ανέλαβε κάποιο γραφείο κηδειών. Ετσι οι αναμνήσεις από όλους τους ηθοποιούς και καλλιτέχνες των τελευταίων χρόνων έχασαν το στέκι τους και ίσως ξεθωριάσουν από την αδιαφορία των πνευματικών ταγών μας.
Κι αυτό πωλείται. Ενα παλιό μικρό καφενεδάκι ήτανε με ένα φλιπεράκι μέσα τα χρόνια του 60. Οι μόνιμοι πελάτες του ταξιτζήδες -πειρατές τους λέγαν τότε- με τις αμερικάνικες μπιουίκ και ντεσότο
παρκαρισμένες απ' έξω περιμένανε για κανένα αγώϊ. Δούλευαν το πρωΐ πηγαίνοντας τον κόσμο στην δουλειά του σαν πειρατικά και ξανά το μεσημέρι να τον πάνε πίσω στο σπίτι, τα λεωφορεία ήταν λίγα τότε και δεν επαρκούσαν. Τις άλλες ώρες υπήρχε ο ανταγωνισμός των απλών-και πιο ευκίνητων- ταξί, έπρεπε να βρεθεί καμια παρέα από εξη άτομα και πάνω για να τους προτιμήσει. Μαζεύονταν λοιπόν οι "πειρατές" και παίζαν φλιπεράκι κολλεγιά, βάζοντας από ένα φράγκο ο καθένας. Παίζαν από μια παρτίδα με την σειρά και βοηθούσε ο ένας τον άλλο -αν κάποιος ήτανε καλός- για να κερδίσουνε καμιά παρτίδα, να μην βάζουνε συνέχεια δραχμές στο μηχάνημα. Υπήρχε ένας που ήταν άσσος στο δεξί φλιπεράκι κι ένας πιτσιρικάς -εγώ- που τον βάλανε στην κολλεγιά τους για το αλάνθαστο αριστερό του. Ωρες απλές κι ευτυχισμένες με τα πολύχρωμα φωτάκια και τους ήχους από τις καμπανούλες που έβγαζε το μηχάνημα, όλα μηχανικά ήτανε τότε. Μετά τα απαγορεύσανε τα φλιπεράκια και όταν τα ξαναεπιτρέψανε ήτανε ηλεκτρονικά και ξεπερασμένα. Και τα ταξί τα αμερικάνικα με τα αναδιπλούμενα καρεκλάκια πήγανε για απόσυρση με την βελτίωση των συγκοινωνιακών γραμμών και το καφενεδάκι- ίσως το μοναδικό ημιυπόγειο καφενεδάκι- ξέμεινε από πελατεία και άλλαξε χρήση, έγινε κατοικία, πολλοί οι μετανάστες πριν λίγα χρόνια και οξύ το πρόβλημα της στέγης. Μπήκανε αλουμίνια στις πόρτες και τα παράθυρα, μπήκανε κουρτίνες, ευπρεπίστηκε.
Αλλά δεν άντεξε στην κρίση...
.
Σαν βγαίνεις βόλτα στην Φωκίονος Νέγρη σήμερα ξαφνιάζεσαι από την ασχήμια. Που πήγαν όλες εκείνες οι "ανατολικές" οι δίμετρες και οι καλοβαλμένοι νεαροί που τις πρακτόρευαν ; Ξαφνικά γέμισε ο τόπος από τις "άλλες", αυτές που φύλαγαν γιαγιές και με την κρίση τώρα χάσαν την δουλειά τους. Τις βλέπεις, μαζί με τους απόμαχους Αλβανούς να σέρνουν την κακομοιριά τους στις πλατείες και όπου υπάρχουν παγκάκια, μια που η ηλικία τους δεν επιτρέπει την εκ νέου μετανάστευση και τα χρόνια έκοψαν τους δεσμούς με την πατρίδα. Ενα καινούργιο γκέττο δημιουργείται παράλληλο με αυτά των αφρικανών και των ασιατών, αυτά πάντα υπήρχανε αλλά δεν φαίνονταν, τώρα που αραιώσαμε λιγάκι, αχνοδιακρίνονται.
Ονειρα που χαθήκανε, πολιτικά οράματα που δεν συγκινούνε πια μπροστά στο αδυσώπητο κυνήγι του επιούσιου, εκφράζονται στους τοίχους, τους ίδιους τοίχους όπου κάποτε γραφότανε η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, κόκκινο, πράσινο, μπλέ, ανάλογα με τα πολιτικά πιστεύω καθενός. Τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά, δίνουν κι αυτά τον τόνο αλλά και χώρο για συνθήματα.
Ομοια με τους ανθρώπους και τα σπίτια, αυτά δεν το φωνάζουνε, το γράφουνε "ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ" ή και "ΠΩΛΕΙΤΑΙ". Πόσοι και πόσοι δεν θάθελαν να βάλουν μια ίδια ταμπέλλα στα υπάρχοντα τους, στο σώμα τους ή στην ψυχή τους ; Το βλέπεις στα μάτια τους.
Πωλείται το μαγαζάκι του Elite, το ανέλαβε μεσιτικό γραφείο, όπως την κηδεία του ανέλαβε κάποιο γραφείο κηδειών. Ετσι οι αναμνήσεις από όλους τους ηθοποιούς και καλλιτέχνες των τελευταίων χρόνων έχασαν το στέκι τους και ίσως ξεθωριάσουν από την αδιαφορία των πνευματικών ταγών μας.
Κι αυτό πωλείται. Ενα παλιό μικρό καφενεδάκι ήτανε με ένα φλιπεράκι μέσα τα χρόνια του 60. Οι μόνιμοι πελάτες του ταξιτζήδες -πειρατές τους λέγαν τότε- με τις αμερικάνικες μπιουίκ και ντεσότο
παρκαρισμένες απ' έξω περιμένανε για κανένα αγώϊ. Δούλευαν το πρωΐ πηγαίνοντας τον κόσμο στην δουλειά του σαν πειρατικά και ξανά το μεσημέρι να τον πάνε πίσω στο σπίτι, τα λεωφορεία ήταν λίγα τότε και δεν επαρκούσαν. Τις άλλες ώρες υπήρχε ο ανταγωνισμός των απλών-και πιο ευκίνητων- ταξί, έπρεπε να βρεθεί καμια παρέα από εξη άτομα και πάνω για να τους προτιμήσει. Μαζεύονταν λοιπόν οι "πειρατές" και παίζαν φλιπεράκι κολλεγιά, βάζοντας από ένα φράγκο ο καθένας. Παίζαν από μια παρτίδα με την σειρά και βοηθούσε ο ένας τον άλλο -αν κάποιος ήτανε καλός- για να κερδίσουνε καμιά παρτίδα, να μην βάζουνε συνέχεια δραχμές στο μηχάνημα. Υπήρχε ένας που ήταν άσσος στο δεξί φλιπεράκι κι ένας πιτσιρικάς -εγώ- που τον βάλανε στην κολλεγιά τους για το αλάνθαστο αριστερό του. Ωρες απλές κι ευτυχισμένες με τα πολύχρωμα φωτάκια και τους ήχους από τις καμπανούλες που έβγαζε το μηχάνημα, όλα μηχανικά ήτανε τότε. Μετά τα απαγορεύσανε τα φλιπεράκια και όταν τα ξαναεπιτρέψανε ήτανε ηλεκτρονικά και ξεπερασμένα. Και τα ταξί τα αμερικάνικα με τα αναδιπλούμενα καρεκλάκια πήγανε για απόσυρση με την βελτίωση των συγκοινωνιακών γραμμών και το καφενεδάκι- ίσως το μοναδικό ημιυπόγειο καφενεδάκι- ξέμεινε από πελατεία και άλλαξε χρήση, έγινε κατοικία, πολλοί οι μετανάστες πριν λίγα χρόνια και οξύ το πρόβλημα της στέγης. Μπήκανε αλουμίνια στις πόρτες και τα παράθυρα, μπήκανε κουρτίνες, ευπρεπίστηκε.
Αλλά δεν άντεξε στην κρίση...
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου