Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Λίγα βήματα πριν απ' το τέλος




Πριν κάμποσα χρόνια διορίσθηκα στην εκπαίδευση, στην Αμφισσα και βρέθηκα ξαφνικά σ' ένα περιβάλλον που πολλά δεν μου άρεσαν και ήθελα ν' αλλάξω. Μερικά τα κατάφερα, τα περισσότερα όχι μα έκανα υπομονή νομίζοντας πως ήταν η νοοτροπία της επαρχίας αυτό που με ενοχλούσε και όχι η δημόσια διοίκηση. Μόνο το πάθος μου για να προσφέρω έργο-έτσι νόμιζα τότε- με συγκρατούσε να μην παραιτηθώ, από όλους δε άκουγα πως ήμουν εκτός τόπου και χρόνου. Δεν ξέρω αν είχαν δίκιο ή όχι αλλά το δεύτερο, το εκτός χρόνου μου άρεσε πάρα πολύ σαν τραγούδι, ήταν κι από το "after math " που σαν μαθηματικός θεωρούσα "δικό μου", ήρθε κι έδεσε το γλυκό.
Παρακαλώ ακούστε το, είναι από τα καλύτερα των Ρόλιν Στόουνς :



Σαν την ντομάτα στο μπαλκόνι, με το χώμα της γλάστρας να μην της φτάνει, ο ήλιος να μην την φτάνει παρά δυο ώρες μόνο και το νερό να της περισσεύει και να πηγαίνει χαμένο αφού δεν έβρισκε θρεπτικά συστατικά να διαλύσει ήτανε η θητεία μου στην δημόσια εκπαίδευση.
Με διευθυντές κομματικούς και ευθυνόφοβους, με συναδέλφους άβουλους κι αδιάφορους μάζεψα δυο "αποφθέγματα" για το πως να βγάλω την θητεία μου :  "Μην θίγετε τα κακώς κείμενα", από συνάδελφο πολύ καλύτερο από τους περισσότερους υπόλοιπους και ' Είναι απλό, θα κάνεις ό,τι και οι προηγούμενοι" από διευθυντή όταν τον ρώτησα αν είναι δύσκολη η δουλειά του.

Απίστευτο το πως αλλάζει ο άνθρωπος, απίστευτος κι ο εαυτός μου που στο ξεκίνημα πάλευα να βάλω τα παιδιά σε μιαν ανώτατη σχολή και μετά παράτησα συνειδητά τις τελευταίες τάξεις που προετοιμάζονταν και έδινα συλληπητήρια σε όποιον πετύχαινε στις πανελλήνιες εξετάσεις. Ξαφνιάζονταν αλλά τις περισσότερες φορές μετά από δυο-τρία χρόνια μου έδιναν δίκιο.
Το μόνο που μου κινούσε το ενδιφέρον ήταν το θέατρο όπου παλεύοντας εφτά χρόνια με τα παιδιά ανεβάσαμε τρεις παραστάσεις, η τελευταία ανέβηκε στην πέμπτη χρονιά που το προσπαθήσαμε, μπορείτε να την δείτε εδώ.
Το πως περνάν τα χρόνια είναι απίστευτο, ειδικά η επιτάχυνση μετά τα -ήντα, χωρις να το καταλάβω απέκτησα δικαίωμα συνταξιοδότησης και νέα διλήμματα εμφανίσθηκαν.
Με το που ανέβηκε η τελευταία παράσταση συνειδητοποίησα πως δεν έχω τίποτε άλλο να κάνω στην δημόσια εκπαίδευση και υπέβαλα την παραίτηση μου. Σε περίπου 20 μέρες θα αποχωρήσω και τυπικά χωρίς να έχει αλλάξει τίποτε στην σχέση μου με τον χώρο παρά τα τριάντα χρόνια που πέρασα στα σχολεία. Σχεδόν όλοι με χαρακτήριζαν εκτός τόπου και χρόνου και όπως σας είπα το εκτός χρόνου μου άρεσε πάντα, απλά τώρα το προτιμώ σε άλλη εκτέλεση, έξω από το άφτερ μάθ.
Παρακαλώ ακούστε την προσεκτικά κι αυτήν. Ισως σας βοηθήσει να καταλάβετε τις αλλαγές που επήλθαν...


2 σχόλια:

meril είπε...

Κύκλος που έκλεισε Τζι....μην το πολυσκέφτεσαι
καιρός γι' άλλα τώρα

και καλοφάγωτη!

Gee Pontius είπε...

Υπάρχει ένα εικοσάμηνο κενό που τρομάζει αλλά θαρσείν χρη