Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Κερχνηΐς, πέντε χρόνια μετά...

Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται πέντε χρόνια από την δημοσίευση αυτού του άρθρου, όταν ελάχιστοι έβλεπαν τι παιζόταν πίσω από την επανάληψη των ονομάτων  - έστω και με υποκοριστικά - των ταγών της πολιτικής μας. Προσωπικά θεωρώ την ευθύνη των μικρών κομμάτων ίση ή μεγαλύτερη αφού προτιμούσαν κάποια ψίχουλα εύνοιας και εξουσίας από την καταγγελία της καταλήστευσης του κράτους, τακτική που λίγο-πολύ συνεχίζουν και σήμερα.
Να διευκρινίσω ότι η αναφορά στους εκπαιδευτικούς δεν έχει προσωπικό χαρακτήρα αλλά επειδή οι εκπαιδευτικοί είναι η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων και κυρίως είναι οι μόνοι  που δεν διορίσθηκαν με πολιτικό μέσο- άρα δεν είναι ελεγχόμενη ψηφοθηρική δεξαμενή - αποτελούν το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για το πως η εκάστοτε κυβέρνηση αντιμετωπίζει τον "λαό", πέραν της κοινής εκλογικής πελατείας. Για την κατάντια της παιδείας, με συγχωρείτε, της δια βίου μάθησης ήθελα να πω, δεν νομίζω πως χρειάζονται ιδιαίτερες αναφορές.

 (το κείμενο είναι χτενισμένο)




Κερχνηΐς -ίδος, είδος ορνέου, προφανώς εκ της βραχνής φωνής του, γαλλιστί crecerelle, χυδαϊστί ανεμογάμης.

"Ωσπερ των εμέτων αι ναυτίαι προηγούνται, τον αυτόν τρόπον του βήττειν το κέρχνειν... Ωσπερ εναυτίασαν μεν τινές ουκ έμεσαν δε, κατά τον αυτόν τρόπον ο μεν κέρχνος αυτοίς εγένετο, βηξ δε ουκ ηκολούθησε, διά σμικρότητα της αιτίας" (Γαληνός)

Ακουσα στο ραδιοφωνο ένα διάγγελμα ή κάτι τέτοιο. Βραχνή φωνή οικεία, σαν να μας μιλάει δικός μας άνθρωπος, όλο ωραίες κουβέντες γιά το τι καλά τα έκανε και πόσο καλύτερα θα τα κάνει αν τον βοηθήσουμε κι' εμείς, οι δικοί του άνθρωποι, αυτοί γιά τους οποίους παλεύει. Τέτοια οικειότητα τη θυμάμαι μόνο όταν απέρριπτε τα αιτήματα των εκπαιδευτικών-γιά να μην υπονομεύσει το μέλλον αυτού του τόπου (sic) λίγο μετά τις δημοτικές εκλογές. Μετά τον άκουσα να μοιράζει δεκαχίλιαρα (ευρώ) γιά ηλεκτρικές συσκευές που κάηκαν. Φαίνεται πως αγοράζει ψυγεία, κουζίνες και τηλεοράσεις στη μαύρη αγορά γιατί στην Ομόνοια τις έχουνε πιό φτηνά. Μετά μιά άλλη, βραχνή φωνή κι αυτή, δεν είπε τίποτε γιά τα λεφτά που χαρίζονται -δεν δανείζονται- ούτε γιά τα κριτήρια με τα οποία θα δοθούν, μόνο το τριχίλιαρο θα είναι γιά όλους τους πληγέντες και τους παρεπιδημούντες τσιγγάνους. Μόνο στενοχωριότανε που δεν τάδωσε αυτός. (*) Μετά θα λέει ότι δεν βρήκαμε λεφτά στα ταμεία, κάντε υπομονή κ.λ.π. Και αυτή η φωνή μιά βραχνάδα οικεία είχε, να περνάει στο μυαλό και να σκεπάζει το νόημα των όσων ειπώθηκαν. Και κυρίως να εμποδίζει τις περαιτέρω σκέψεις.

"Τραχύς χελώνης κέρχνος εξανίσταται" ( Σοφοκλής)

Στο τέλος έφτασε στ' αυτιά μου ένα τραγούδι παλιό, ιταλικό:

La prima cosa bella - Nicola di Bari

Ho preso la chitarra
e suono per te
il tempo di imparare
non l'ho e non so suonare
ma suono per te.
La senti questa voce
chi canta e` il mio cuore
amore amore amore
e` quello che so dire
ma tu mi capirai...



Μετάφραση ........................Ελεύθερη μετάφραση

Επήρα τη κιθάρα .... ...........Ορμάω στην οθόνη
και τραγουδώ για σε.............και βγάζω διάγγελμα
καιρός που γιά να μάθω........ότι μου'ρχεται λέω
να τραγουδώ δεν ξέρω.........μα ξέρω να τα λέω
μα τραγουδώ γιά σέ..............επικοινωνιακά
Ακουσε τη φωνή μου...........Ακουσε τη φωνή μου
είν' από τη καρδιά μου..........και μη προσέχεις λόγια
αγάπη, αγάπη, αγάπη...........μονάχα στη βραχνάδα
αυτό ξέρω να λέω................δώσε λιγάκι βάση
και να με συμπαθάς... ........και ψήφισέ με πιά..

(αμφότερες τραγουδιώνται στο σκοπό του προτύπου)

Υ.Γ.1 Τα αποσπάσματα εξ αρχαίων κειμένων ασυμμέτρως πηγήν έμπνεύσεως έχουσιν τον γνωστόν Βύρων (άκλιτον)
Υ.Γ.2 Θαυμάστε τη λαϊκή σοφία στη χυδαία ονομασία του πτηνού.

 (*) Πραγματικά, δυο χρόνια μετά το εκλογικό του σύνθημα ήταν " λεφτά υπάρχουν" !!!

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Γλυκειά ζαλάδα

(αναδημοσίευση)






Την είδε. Ισως η ελαφριά κλίση της, ίσως τα απαλά χρώματά της, ίσως η αίσθηση του λάθους που υπήρχε διάχυτη σε όλη της την ύπαρξη, τραβηξε το βλέμμα του. Συμβαίνει μερικές φορές άλλο να ψάχνεις κι’ άλλο να σου τραβά την προσοχή.
Ηταν στο πάνω σημείο της πρόσοψης, μακρόστενη με μπλέ γράμματα σε κίτρινο φόντο. Απο κάτω η κλασσική βιτρίνα με τον κρυφό φωτισμό και τα ζωντανά μοντέλα.
Ηταν η μόνη σε μιά ακτίνα ίσως και δύο χιλιομέτρων που δεν ήταν από νέον και η μόνη με ελληνικούς χαρακτήρες. Και το περιεχόμενο της από άλλο πλανήτη, από άλλη εποχή, απίστευτο : «Διονυσιακά όργια». Μα ίσως πιό απίστευτη ήταν η φίρμα της εταιρίας από κάτω «Αφοί Διώνη και Σία». Τι του θύμιζε...πίσω στην Ελλάδα, πίσω στο χρόνο όταν ακόμη οι εταιρίες ήταν προσωπικές και οι συνεταίροι χωράγαν όλοι σε τρία γράμματα Σία. Δεν ήξερε τι ακριβώς σήμαινε, δεν ρώτησε να το μάθει, σαν συντόμευση του συντροφία του φαινότανε, αργότερα η άλλη Σία η αμερικάνικη βρώμισε τη λέξη και γεμίσαμε εταιρίες περιορισμένης ευθύνης .
Η βιτρίνα ήταν ίσως η πιό κόσμια της γειτονιάς. Ενας άντρας με σαγιονάρες και σλιπάκι έντονα φουσκωμένο στο επίκεντρό του και δυό γυμνόστηθες στριγγάτες ελαφρώς νυσταγμένες δεξιά και αριστερά του να του τρίβονται επαγγελματικά. Ολο το σκηνικό της βιτρίνας ήταν σκεπασμένο με μεταξωτές κουρτίνες σε ροζ και πορτοκαλί χρώματα, ίσως από κάτω να ήταν κάποιο σκηνικό ανάλογο του τίτλου, κανένας Πάνας και τίποτα μαινάδες σε βουκολικό τοπίο που δεν συγκινούσανε τους βόρειους και ο νέος ιδιοκτήτης το γύρισε στην πεπατημένη. Ηταν σίγουρος πως οι αδερφοί Διώνη είχαν πουλήσει το μαγαζί, το έβλεπε στην εγκατάλειψη της ταμπέλας, στην παγερή αδιαφορία του νέου ιδιοκτήτη να την αλλάξει, όπως κάνουνε οι κινέζοι που πουλάνε ρούχα σε μαγαζιά θρυλικά δισκοπωλεία. Ούτε τις ταμπέλες δεν αλλάζουνε, ίσως να είχαν περάσει και από εκεί, ίσως κινέζοι να ήτανε οι νέοι ιδιοκτήτες.
Αμβούργο. Σαν Πάολι, η κακόφημη συνοικία. Μαγαζιά με βιτρίνες ζωντανές κι’ αυτός να ψάχνει τις νεκρές τις αναμνήσεις.
Δεν ήτανε πολύ μαζί της, δυό μήνες σκάρτους. Στη δεύτερη βδομάδα την παντρεύτηκε, την πέμπτη την χώρισε αλλά μείνανε ακόμα λίγο μαζί. Του είχε πει πως δεν άντεχε την ιδέα να είναι παντρεμένοι και δοκιμάσαν την ελεύθερη συμβίωση. Δεν της είχε πει πως τούχε γίνει απαραίτητη ούτε πως τούφερε μιά ζαλάδα, μιά γλυκειά ζαλάδα μεσ’ στο μυαλό από την πρώτη φορά που κοιμήθηκαν μαζί. Μετά έφυγε κι’ αυτός ξεκίνησε ταξίδι, ναι ταξίδι ήταν και το ψάξιμο μονάχα η αφορμή. Αλλαξε κι’ ήπειρο σαν γύρισε τις πολιτείες όλες στο Αμέρικα. Του φάνηκε πως την αντάμωσε σ’ ένα εστιατόριο με γυμνόστηθες σερβιτόρες στην Καλλιφόρνια αλλά απλά της έμοιαζε. Ρώταγε γι’ αυτήν σε κάθε μπαρ το κάθε βράδυ. Του είπανε πως την είδαν στην Ταγγέρη και πήρε σβάρνα όλη την μεσογειακή παραλία της Αφρικής. Κάποιος τον λυπήθηκε και τούπε να ψάξει στο Αμβούργο, στο Σαν Πάολι. Βρέθηκε να κοιτάζει την βιτρίνα.
Θυμήθηκε που λέγανε γιά τον Ελβις Πρίσλεϋ ότι έβαζε μέσα στο παντελόνι του το χαρτόνι από το χαρτί τουαλεττας γιά να φουσκώνει, αυτό του θύμισε ο μοντέλος, οι γυναίκες του ήταν αδιάφορες. Ξανακοίταξε την ταμπέλλα. «Διονυσιακά όργια».
Θυμήθηκε τους συμμαθητές του. Αλλοι είχανε γίνει γιατροί, άλλοι καθηγητές, άλλοι υδραυλικοί. Αυτός τι είχε γίνει ; Ζούσε στην γλυκειά ζαλάδα του και δεν τον ένοιαζε. Μόνο να την βρεί ήθελε και να ξανακοιμηθεί μαζί της.
Ειδε τις κοπέλλες να αποχωρούν. Αλλαγή βάρδιας σκέφτηκε. Ολες οι ελπίδες του συγκεντρώθηκαν στις δυό καινούργιες κοπέλλες της βιτρίνας, ήτανε βέβαιος πουθενά αλλού δεν θα μπορούσε να την βρεί. Κοίταζε τα χοντροκομμένα ψηλοτάκουνα παπούτσια να αποχωρούν και περίμενε τα καινούργια. Περπατώντας πάνω τους δυό καινούργιες κοπέλλες εμφανίστηκαν στην βιτρίνα. Κόλλησε το μάτι του στο τζάμι να δει καλύτερα . Του φάνηκε πως αναγνώρισε το στήθος της. Ταράχτηκε και κοίταξε το πρόσωπο. Είδε περρούκα και μακιγιάζ και ξέχασε τι έψαχνε. Ηταν κι’ αυτή η γλυκειά ζαλάδα. Από τότε. Από την πρώτη φορά που κοιμήθηκαν μαζί.
Ξανακοίταξε την υπογραφή στην ταμπέλλα. «Αφοί Διώνη και Σία». Λες νάμαι εγώ η Σία αναρωτήθηκε μες’ στη γλυκειά ζαλάδα του.
Κάποιος του είπε πως την είδε στην Τασκένδη...
Χαμογέλασε.

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Ομορφιές

.

Καμιά φορά, σκέπτομαι, μερικά πράγματα μας φαίνονται ασυνήθιστα ωραία παρ' ότι δεν είναι η πρώτη φορά που τα βλέπουμε. Μάλλον η αιτία είναι ότι πρώτη φορά τα βλέπουμε  με άλλη διάθεση, ίσως πιο απελευθερωμένα, χωρίς υστεροβουλία, χωρίς..,
Σαν αυτή την ομορφιά ας πούμε...

 

Ισως γιατί πλέον δεν υπάρχουν τα όνειρα ούτε της απόκτησης, ούτε της χρήσης που εμπόδιζαν την πρόσληψη της ομορφιάς.

Είναι παρατηρημένο πως όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος κοιτάζει και πιο ψηλά οπότε παρατηρεί και πράγματα που του είχαν διαφύγει. Θυμάμαι στα πενήντα μου ανακάλυψα τα πιο ψηλά δένδρα της Αθήνας  στην οδό Πειραιώς, 500 μέτρα από την Ομόνοια. Χρόνια πέρναγα από εκεί, βιαστικός σαν τους άλλους και χωρις να ψάξω να δω που τελείωναν προς τα πάνω οι κορμοί που προσπερνούσα. Αλλά και στο χωριό- βιαστικός να προλάβω τί ;- προσπερνούσα χωρίς να δίνω σημασία ένα γεφύρωμα δυο σπιτιών, μια τρυφερή ένωση.

 

Μα και στο σπίτι αν κάθεσαι οι ομορφιές δεν λείπουν
πολλές φορές προβάλλουνε κει που δεν περιμένεις
όπως αλλάζεις ξαφνικά από πεζό σε ρίμα
κι όπως αλλάζεις πρόσωπο σαν νάσαι άλλος τώρα



Κι 'οταν στην θέα φαίνεται ένα μικρό σημάδι 
σε χρώμα πούναι κόκκινο μ' αλλιώτικο απ' τ' άλλα
τράβα κοντά και κοίταξε, αλήθεια η υποψία
και ένα τέρας ιερό, κοντά σου ξαποσταίνει...


Τα πάντα είναι όμορφα, αν όμορφα τα βλέπεις
κι ας είν' τα πιο παράξενα απ 'όλα που συμβαίνουν
σαν το καΐκι που πετά, βάρκες να παρακάμψει
στην αγκαλιά της θάλασσας να βρει τον προορισμό του


κι ακόμα περισσότερο όταν χιλιάδες ψάρια
σε χαιρετούν στην βάρκα σου γυρνώντας γύρω-γύρω
τον μυστικό τους τον χορό ήρθαν να εκτελέσουν
ζητώντας απ' την βάρκα σου, αναφοράς σημείο




τα ψάρια ήταν μαγιάτικα, δυο πήχες το καθένα...

.



Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Κομπολόγια και μπεγλέρια ξανά !

Περίοδος διακοπών και δύσκολο το γράψιμο, ας επαναφέρω στο προσκήνιο ένα άρθρο για τα πραγματάκια που μας βοηθάνε να περνάει η ώρα, ειδικά μόλις τελειώσουν οι ολυμπιακοί αγώνες. μεταφέρω και τα σχόλια...

 

Κομπολόγια και μπεγλέρια

Το μπεγλέρι του γράφοντος

Για πολλούς είναι η ίδια λέξη, για άλλους δυο διαφορετικά πράγματα, τόσο διαφορετικά όσο ο θρησκευόμενος από τον άθεο, δηλαδή στον ίδιο δρόμο αλλά με άλλη κατεύθυνση. Οντως υπάρχει θρησκευτικό υπόβαθρο στις δύο εκφράσεις όπως και γλωσσολογικό,
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με κάποια σειρά.

Μορφολογικά όπως τα ξεχωρίζουμε σήμερα υπάρχει τεράστια διαφορά, το κομπολόι έχει μονό αριθμό χαντρών σε κύκλο και το μπεγλέρι (συνήθως) ζυγό σε ευθεία. Σαν υλικά και στα δύο χρησιμοποιούνται διάφορα είδη κεχριμπαριού, δηλαδή απολιθωμένου ρετσινιού, γιουσουριού (μαύρο κοράλλι), κόκκαλο καμήλας και άλλων ζώων, ημιπολίτιμοι λίθοι και άλλα "ζεστά" υλικά. Το κεχριμπάρι βέβαια είναι το πιο ταιριαστό υλικό. Ασημένια και μεταλλικά κομπολόγια είναι απαράδεκτα και κυκλοφόρησαν μόνο τα τελευταία χρόνια από φραγκοφονιάδες κοσμηματοπώλες.
Οι χάντρες είναι περασμένες σε γερό σπάγγο, κορδονέτο ή λεπτή μεταλλική αλυσσιδίτσα. Στα κομπολόγια στην ένωση του κύκλου δένεται μιά φούντα. Στα μπεγλέρια στις δυο άκρες μπαίνουνε διάφορα διακοσμητικά, συνήθως ασημένια.
Η λέξη μπεγλέρι αναφέρεται και σε ένα είδος σταφυλιού στις Κυκλάδες. Προφανώς το θυμίζουν οι κεχριμπαρένιες στρογγυλές ή ωοειδείς χάντρες του μπεγλεριού, οι τετραγωνισμένες χάντρες υπαρχουν μόνο στα κομπολόγια. Εχει μια ελαφριά έννοια η λέξη μπεγλέρι όπως και το αντίστοιχο ρήμα, κάτι σαν να διασκεδάζω την στενοχώρια μου.
Με το κομπολόι τα πράγματα είναι πιο μπλεγμένα. Κατ' αρχήν το ρήμα κομπολογώ σημαίνει κομπάζω και η λέξη κόμπος, θόρυβο που προκύπτει από την κρούση ομοίων υλικών όπως είναι οι χάντρες του κομπολογιού. Δεν πρέπει να την συγχέουμε με την λέξη κόμβος δηλαδή δεσμός που στην καθομιλουμένη προφέρεται επίσης κόμπος. Σίγουρα οι καλόγεροι είχαν το κομβοσχοίνιόν τους, κομποσκοίνι που λέει ο λαός και που έκανε την ίδια δουλειά με το κομπολόι δηλαδή να μετράει προσευχές. Τώρα αν είναι το σωστό κομπολόγιον από το ρήμα κομπολογώ λόγω θορύβου ή κομπολόι από τους κόμπους-δεσμούς και με την κατάληξη -όι που χαρακτηρίζει ίδια πράγματα όπως σόι, συγγενολόι, σκυλολόι, κ.λ.π. δεν το γνωρίζω.

Στα κομπολόγια υπάρχει ένα θρησκευτικό υπόβαθρο. Ηταν ο τρόπος να μετράνε τις προσευχές σε τακτά χρονικά διαστήματα οι πιστοί. Μάλλον πρώτοι ήταν οι Ινδουιστές με τις 108 προσευχές τους μοιρασμένες σε τέσσερα 27άρια. Πάντως πιο γνωστό έγινε ο κομπολόι από τους πιστούς του Μωάμεθ ο οποίος -λένε- σκέφτηκε να περάσει τρυπημένα στη μέση 99 φασόλια σ' ένα σκοινί, κάθε φασόλι και προσευχή ώστε να μπορούν να τις μετράνε οι πιστοί μια που ήτανε πολλές και μπερδευότουσαν.
Οι καθολικοί πολύ αργότερα το περιόρισαν σε 59, τόσες είναι οι προσευχές των καθολικών, ενώ το κομποσκοίνι των χριστιανών είχε 33 κόμπους, όσα τα χρόνια του Χριστού.

Οσοι δεν προσεύχονται αλλά απλά διώχνουν τον εκνευρισμό τους προτιμούν το μπεγλέρι που προσφέρει πολύ περισσότερους τρόπους παιξίματος, μπορεις να το στριφογυρίζεις και σαν αλυσσιδίτσα. Επίσης υπάρχει μεγαλύτερη αποσταση από χάντρα σε χάντρα από το κομπολόι που συνήθως είναι "σφικτό" και ακούγεται καλύτερα.



Τέλος αυτό το "εξάρτημα" είναι εντελώς προσωπικό, ο καθε χρήστης δένεται μαζί του, δεν το αποχωρίζεται και δεν το δανείζει σε άλλον να παίξει περισσότερο από μερικές στιγμές.

9 σχόλια:

ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ ΑΛΩΝΙ είπε...
Γι΄αυτό λες όποτε είχα να ήταν μπεγλέρι; Γιατί δεν είμαι της εκκλησίας άνθρωπος;
Βρε τι μαθαίνει κανείς άμα κάνει παρέα με τους σωστούς ανθρώπους. :)
Πάντως ειδικά τα κεχριμπαρένια κομπολόγια πολύ μου αρέσουν, αν και ήχος όταν παίζει κάποιος δίπλα μάλλον είναι εκνευριστικός.
gpointofview είπε...
Μήπως σου συμβαίνει να τραγουδάς το :

Είμ' εγώ γυναίκα φίνα, ντερμπεντέρισα,
που τους άντρες σαν τα ζάρια
τους μπεγλέρισα...

(ας κάνω το σταυρό μου...)
Ανώνυμος είπε...
ριξτε εαν θελετε μια ματια σε αυτη τη συλλογη κομπολογιων...
http://efosjewelry.com/v-web/gallery/Museum-quality-collection
gpointofview είπε...
Ανώνυμε φίλε, πολύ ωραία η συλλογή από οπτικής πλευράς, καλογιαλισμένες χαντρούλες, φουντίτσες τόσα πολλα σχέδια και χρώματα.
Αλλά με τόσο λούστρο δύσκολα θα μετρούν καϋμούς...
ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ ΑΛΩΝΙ είπε...
To σιχαίνομαι αυτό το τραγούδι....
:)
Ανώνυμος είπε...
Δεν σε αδικω γιατι προφανως οι γνωσεις σου σε σχεση με το κομπολοι ειναι απο περιορισμενες εως ανυπαρκτες.Δυο τρια "πραγματακια"πολυ συντομα...
1.Τα πιο πολλα απο τα κομπολογια που ειδες ειναι πολυτιμα αποκτηματα που συγκεντρωθηκαν με πολυ κοπο και ψαξιμο στην ελλαδα και το εξωτερικο.Ολα κουβαλαν την ιστορια τους και την ενεργεια των ανθρωπων που τα κρατησαν στα χερια τους για πολλες δεκαετιες και για μερικα απ'αυτα πανω απο αιωνα.
2.Ειναι καλογυαλισμενα για τον απλουστατο λογο οτι το γνησιο κεχριμπαρι που ειναι σε επαφη για πολλα χρονια με το ανθρωπινο χερι αποκταει αυτο το καταπληκτικο λουστρο που βλεπεις στις φωτογραφιες.
3.Οι χαντρουλες που βλεπεις με την ονομασια kachraman στοιχιζουν στην ελληνικη αγορα απο 25-60 ευρω το γραμμαριο και ειναι συλλεκτικες και σπανιες
αυτα τα ολιγα και να εισαι σιγουρος οτι ολα αυτα τα πολιτιμα κομπολογια εχουν μετρησει χιλιαδες καημους πριν μας κανουν τη τιμη να τα κριτικαρουμε...
Νικος Ζωχιος
Συλλεκτης κομπολογιων
gpointofview είπε...
Ούτε εγώ σε αδικώ γιατί άλλο το συλλέγω-πουλάω κομπολόγια και άλλο το ψάχνω την φιλοσοφία του και παίζω το μπεγλέρι μου που το γουστάρω για την αφή και τον ήχο του και δεν με απασχολεί πόσα ευρά κάνει εκάστη χάνδρα ή αν πριν από μένα το έπαιζε ο Σερίφ Νασέρ Μπεν Γκαμίλ (φαντάζομαι θάχεις και σχετικό χαρτί που θα το επιβεβαιώνει)
Φίλε, άλλο η χρήση κι άλλο η διακόσμηση στο τραπεζάκι του σαλονιού, εξ άλλου το ακριβό δεν τραγουδήθηκε ποτέ όπως το "φτωχό κομπολογάκι μου, εσύ ήσουν το μεράκι μου"

Το καλογυαλισμένες αναφερότανε κυρίως στις κοκκάλινες αλλά και στις κοραλλένιες ή μήπως γυαλίζουν και αυτές από την χρήση ;

Τέλος έχεις δίκιο σ' ένα σημείο , οι γνώσεις μου για τα κομπολόγια της συλλογής σου είναι λίγες έως ανύπαρκτες και είναι φυσιολογικό διότι τέτοια μπιχλιμπίδια μου είναι εντελώς αδιάφορα.

Τζι Πόντιος

Παίκτης μπεγλερίου
Ανώνυμος είπε...
Συμφωνα με αυτα που γραφεις
1.οποιος συλλεγει κομπολογια πρεπει να πεφτει στα ταρταρα γιατι εχει περισσοτερα απο ενα(μπιχλιμπιδια)

2.Μαγκας ειναι αυτος παιζει ενα μπεγλερι περιπτερου φθηνο..."το γουστάρω για την αφή και τον ήχο του και δεν με απασχολεί πόσα ευρά κάνει εκάστη χάνδρα ή αν πριν από μένα το έπαιζε ο Σερίφ Νασέρ Μπεν Γκαμίλ"

3,Το εμπειρο ματι σου επεσε μονο στα κοραλλενια κομπολογια που γυαλιζουν..προφανως δεν εχεις ιδεα τι θα πει κεχριμπαρι,αφη,ζεστο υλικο και ενεργεια..
Για σενα ειναι αρκετο να παιζεις ενα φτηνο..μπεγλερι...
και ποιος σου ειπε ρε φιλε οτι εγω τα εχω στο τραπεζακι του σαλονιου,και οτι μονο εσυ εχεις το προνομιο να παιζεις χανδρες? και να εισαι μαγκας?

Αν και συναδελφοι εκπαιδευτικοι(απ οτι βλεπω στο προφιλ σου)ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ ΧΑΟΣ

Σβηνω το blog σου απο τους σελιδοδεικτες μου...απαντησεις δεν απαντησεις δε θα το μαθω ποτε και ουτε με αφορα.Πολυ κακως που εκανα paste τη συλλογη μου σε αυτη τη σελιδα!
gpointofview είπε...
Κατ΄αρχήν σ' αυτό το μπλογκ δεν δημοσιεύονται ΜΟΝΟΝ τα υβριστικά σχόλια και όχι τα σχόλια των διαφωνούντων.
Επίσης σ' αυτό το μπλογκ υπάρχουν κάποιοι κανόνες δημοσιευμένοι από πολύ καιρό στο : http://gpointsbreeze.blogspot.com/2008/03/blog-post_24.html
από τους οποίους υπενθυμίζω το : Τι δεν είναι το gpointsbreeze ;

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς.
Δεν είναι χώρος όπου ανταλλάσσουν γνωστοί τις κουτσομπολίστικες καθημερινές καλημέρες τους.

Οπως διαπιστώνεις δεν υπάρχει σύνδεσμος ούτε των καλύτερων ιντερνετικών φίλων μου.
Εξυπακούεται ότι δεν επιδιώκω την προβολή του μπλογκ μου μέσω γνωστών φιλοφρονήσεων, εγώ δεν σου ζήτησα να το βάλεις στους σελιδοδείκτες σου.
Οσον αφορά την προσωπική μου επιλογή στα μπεγλέρια και όχι στα πολυτελή κομπολόγια δεν νομίζω ότι σου πέφτει λόγος, δεν είναι θέμα "μαγκιάς" όπως αναφέρεις.
Επίσης σαν εκπαιδευτικός - όπως δηλώνεις- καλό θα ήταν :
1ον να διαβάζες πιο προσεκτικά το κείμενό μου περί "ζέστης" των υλικών.
2ον περί της "ενέργειας" που βγάζουν τα σπάνια κομπολόγια που έπαιζαν προσωπικότητες και συλλέγεις, νομίζω ότι η παραψυχολογία δεν πρέπει να έχει και πολύ σχέση με την σχολική εκπαίδευση
και 3ον η ανάρτησή μου αφορά το θρησκευτικό και γλωσσολογικό υπόβαθρο του μπεγλεριού και του κομπολογιού, πεδία εντελώς διαφορετικά από κάποια εξειδικευμένη συλλογή όπως η δική σου,{ η οποία μπορεί να είναι άριστη πλην όμως προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου}, συνεπώς η παρέμβασή σου δεν είχε άλλο λόγο ύπαρξης πλην της γνωστοποίησης του μπλογκ σου.

Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

Οσα φέρνει το ποτάμι...



 Οπως λένε το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Αλλά δεν ήξερα πως περνάει μπροστά από το σπίτι μου όπως μπορείτε να δείτε


Φυσικά το ποτάμι σου φέρνει...ό,τι φέρνει το ποτάμι, εγώ βέβαια μπορεί να ήθελα να μου φέρει ένα καΐκι ...ουρανοκατέβατο σαν αυτό που είδα τξς προάλλες...


ή πάλι μια παραμυθένια πόλη...


 αλλά ας αρκεστώ σε κάτι πιο χειροπιαστό...

Τέσσερα χρόνια (μπορεί και 5, δεν είμαι σίγουρος αν ήταν το 07 ή το 08 ) πέρασαν μέχρι να μάθω να μετατρέπω βίντεο ενός τύπου σε βίντεο άλλου τύπου, ικανό για να μπορεί να ανέβει στο γιουτιούμπ και επιτέλους τα κατάφερα.
Η αλήθεια είναι ότι είχα και κάποιεςάλλες επιφυλάξεις μια που ήμουνα εν ενεργεία εκπαιδευτικός αλλά από σήμερα που δεν είμαι πλέον τίποτε δεν με συγκρατούσε.
Μπορείτε λοιπόν να το απολαύσετε :



Καλή σας διασκέδαση

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Αναλογίες και η μέθοδος των τριών

.
Τι εννοούμε όταν λέμε έχει ωραίες αναλογίες ; Ιδού ένα άριστον δείγμα, η Κορρίνα Τσοπέη





Με αφορμή κάποια  συζήτηση στον χώρο ενός ιντερνετικού φίλου ξανάρθε στο μυαλό μου το βασικό πρόβλημα των σημερινών μαθητών (και εν συνεχεία πολιτών), η αδυναμία εύρεσης λύσης ακόμα και σε απλα προβλήματα. Δεν είναι, βέβαια, θέμα ότι "χάζεψαν" οι τελευταίες γενιές, το αντίθετο θα μπορούσα να ισχυρισθώ δεδομένου του όγκου των πληροφοριών που χρειάζονται και χειρίζονται στην καθημερινή τους ζωή με την χρήση κομπιούτερ, τηλεόρασης και κινητού τηλεφώνου αλλά τα "πακέτα" των λύσεων που προσφέρει η τεχνολογία μαζί  με κάποιες αλλαγές στην βασική τους εκπαίδευση στο σχολείο δεν τους επιτρέπουν την ανάπτυξη κάποιων παράλληλων σκέψεων ώστε να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα που βλέπουν για πρώτη φορά.
Βασική, κατά την γνώμη μου, αιτία είναι η κατάργηση στην στοιχειώδη εκπαίδευσή τους της μεθόδου των τριών και της "κατάστρωσης" του προβλήματος που οδηγούσε τον μαθητή να χρησιμοποιήσει το μυαλό του και όχι μηχανικά να εφαρμόσει έναν αλγόριθμο λύσης όπως συμβαίνει στις ασκήσεις. Να σας δώσω ένα πολύ απλό παράδειγμα της διαφοράς που έχουν οι ασκήσεις από τα προβλήματα :
Στην άσκηση :  να βρεθεί το αποτέλεσμα της διαίρεσης του 20 με το 6, έχουμε  x= 20 : 6   έπεται x = 3,33...
Αν κάνουμε την άσκηση ποιό δύσκολη μπορει να ζητάμε το ακέραιο αποτέλεσμα, λόγω στρογγυλοποίησης είναι το x = 3
Τώρα σε πρόβλημα αν ζητάμε να καλύψουμε το πάτωμα ενός δωματίου 20 τ. μ. με πλάκες εμβαδού 6 τ.μ. η καθεμιά, στην ερώτηση πόσες πλάκες θα χρειασθούμε, έχουμε πάλι x= 20 : 6  έπεται x = 3,33... αλλά η απάντηση είναι x = 4, ενώ αν το πρόβλημα είναι πόσες πλάκες χωράνε στο δωμάτιο (απλωτά) η απάντηση είναι x = 3, δηλαδή δεν φτάνει η εύρεση του αγνώστου x αλλά χρειάζεται ο μαθητής να βρει την σωστή απάντηση  σε σχέση με τα δεδομένα του προβλήματος.


Εννοείται ότι δεν μπορεί να λυθεί πρόβλημα με την μέθοδο των τριών χωρίς κατάστρωση και χωρίς τον έλεγχο αν τα ποσά είναι ανάλογα, αντίστροφα ή απλά σύμμετρα (*) οπότε δεν εφαρμόζεται η μέθοδος. Αυτή η μέθοδος βοήθησε πολλούς τεχνίτες, από μαραγκούς μέχρι κομμώτριες να κάνουν σωστά την δουλειά τους εφαρμόζοντας ιδιότητες των αναλογιών χωρίς ποτέ -ίσως- να έχουν το ανάλογο θεωρητικό υπόβαθρο. Αλλά δεν θα απαντούσαν ποτέ "δύο ώρες" όπως ένα στα δύο σημερινά παιδιά στην ερώτηση " ένα αυτοκίνητο με 50 χλμ την ώρα φτάνει κάπου σε μιά ώρα, αν τρέχει με 100 πόσες ώρες θα κάνει"
(η σωστή απάντηση για όσους δυσκολεύονται είναι μισή ώρα)

Ούτε "δεκατρία μισό"  όπως απαντά περίπου το 80% των σημερινών μαθητών στο πράγματι πιο δύσκολο πρόβλημα σύνθετης μεθόδου των τριών "μιάμιση κότα γεννά ενάμισυ αυγό σε μιαμιση μέρα, εννιά κότες σε εννιά μέρες πόσα αυγά θα γεννήσουν ;" Εντάξει εδώ ο υπολογισμός από μνήμης είναι πιο δύσκολος αλλά εν πάση περιπτώσει δεν είναι δυνατόν από κότα να πάρεις μισό αυγό, άλλο η αναλογία και άλλο η ζωή, η απάντηση με μισό αυγό δείχνει ότι το πρόβλημα αντιμετωπίζεται μηχανικά, χωρίς σκέψη.
(η σωστή απάντηση για όσους δυσκολεύονται είναι 54)


Αναλογία είναι η ισότητα των λόγων και ο λόγος  (σύγκριση) προς το (αυθαίρετο) μοναδιαίο καλείται μέτρο και από δω έχουμε το "μέτρον άριστον" που" διδάσκεται" από τα Αργοναυτικά, την Μαχαμπαράτα και κυρίως την Ιλιάδα με την επιλογή σαν αρχηγού όχι του πιο δυνατού, γρήγορου, θαρραλέου κ.λ.π. αλλά αυτού που δεν ξεχωρίζει σε τίποτε άρα μπορεί να διοικήσει σωστά κρίνοντας φυσικά εξ ιδίων τα αλλότρια γιατί πάντων (χρημάτων) μέτρον (έστιν) άνθρωπος. Πραγματικά το ποντίκι είναι μικρό και ο ελέφαντας μεγάλος γιατί συγκρίνονται ασυνείδητα με τον άνθρωπο, ενώ το ποντίκι φαντάζει πελώριο όταν το συγκρίνουμε με ένα κουνούπι δηλαδή αν αλλάξουμε την μονάδα σύγκρισης, το μοναδιαίο. Και φυσικά μέσα στο "μέτρον άριστον" ήταν και οι αμφιλεγόμενες πράξεις του Ορφέα, του Γιουντιστίρα, του Αγαμέμνονα, στην δε πιο εξελιγμένη εκδοχή του ίδιου μύθου, την Ιλιάδα, ο Αχιλλέας υπακούει παρά το δίκιο που φαίνεται να είναι με το μέρος του.
Δυστυχώς σήμερα -απ' ότι μου έχουν πει- στο λεξικό του Μπαμπινιώτη αναφέρεται σαν σωστή και η φράση "παν μέτρον άριστον" παρ' όλη την προφανή αντινομία που επιφέρει η λέξη παν, συμβάλλοντας στην γενικότερη θολούρα της αποφυγής της κριτικής σκέψης με το αιτιολογικό ότι πολλοί το λένε έτσι.


Εξυπακούεται ότι η σωστή χρήση των αναλογιών οδηγεί στην αρμονία (με την μικρή συμβολή της αισθητικής). Δεν ήταν τυχαία η ανάπτυξη του πολιτισμού και των τεχνών στην Ελλάδα, ένα μεγάλο μέρος της οφείλεται στον Θαλή που πρώτος κατέγραψε τις αναλογίες και τις ιδιότητες αυτών στην γεωμετρική τους μορφή, φυσικά. Οι αναλογίες ήταν που  κάλυψαν και την μεγάλη αδυναμία των προγόνων μας, την έλλειψη αριθμητικού συστήματος ενώ λαοί που είχαν αριθμητικό σύστημα όπως οι Βαβυλώνιοι αλλά αγνοούσαν τις αναλογίες δεν έφτασαν σε αντίστοιχα επίπεδα πολιτισμού.


 Από τις αναλογίες προκύπτει η ομοιότητα (σμίκρυνση ή μεγένθυνση) τόσο χρήσιμη για πολλά συμπεράσματα, ενώ η ειδική περίπτωση ομοιότητας -με λόγο ένα- είναι η γνωστή μας ισότητα.

(*) Σύμμετρα είναι τα ποσά που η αύξηση του ενός  προκαλεί αύξηση του άλλου αλλά όχι ακριβώς τις ίδιες φορές όπως συμβαίνει στα ανάλογα ποσά. Σύμμετρα ποσά είναι η ηλικία και το ύψος ενός παιδιού.