Ομορφιές

.

Καμιά φορά, σκέπτομαι, μερικά πράγματα μας φαίνονται ασυνήθιστα ωραία παρ' ότι δεν είναι η πρώτη φορά που τα βλέπουμε. Μάλλον η αιτία είναι ότι πρώτη φορά τα βλέπουμε  με άλλη διάθεση, ίσως πιο απελευθερωμένα, χωρίς υστεροβουλία, χωρίς..,
Σαν αυτή την ομορφιά ας πούμε...

 

Ισως γιατί πλέον δεν υπάρχουν τα όνειρα ούτε της απόκτησης, ούτε της χρήσης που εμπόδιζαν την πρόσληψη της ομορφιάς.

Είναι παρατηρημένο πως όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος κοιτάζει και πιο ψηλά οπότε παρατηρεί και πράγματα που του είχαν διαφύγει. Θυμάμαι στα πενήντα μου ανακάλυψα τα πιο ψηλά δένδρα της Αθήνας  στην οδό Πειραιώς, 500 μέτρα από την Ομόνοια. Χρόνια πέρναγα από εκεί, βιαστικός σαν τους άλλους και χωρις να ψάξω να δω που τελείωναν προς τα πάνω οι κορμοί που προσπερνούσα. Αλλά και στο χωριό- βιαστικός να προλάβω τί ;- προσπερνούσα χωρίς να δίνω σημασία ένα γεφύρωμα δυο σπιτιών, μια τρυφερή ένωση.

 

Μα και στο σπίτι αν κάθεσαι οι ομορφιές δεν λείπουν

πολλές φορές προβάλλουνε κει που δεν περιμένεις

όπως αλλάζεις ξαφνικά από πεζό σε ρίμα

κι όπως αλλάζεις πρόσωπο σαν νάσαι άλλος τώρα

Κι 'οταν στην θέα φαίνεται ένα μικρό σημάδι 

σε χρώμα πούναι κόκκινο μ' αλλιώτικο απ' τ' άλλα

τράβα κοντά και κοίταξε, αλήθεια η υποψία

και ένα τέρας ιερό, κοντά σου ξαποσταίνει...

Τα πάντα είναι όμορφα, αν όμορφα τα βλέπεις

κι ας είν' τα πιο παράξενα απ 'όλα που συμβαίνουν

σαν το καΐκι που πετά, βάρκες να παρακάμψει

στην αγκαλιά της θάλασσας να βρει τον προορισμό του

κι ακόμα περισσότερο όταν χιλιάδες ψάρια

σε χαιρετούν στην βάρκα σου γυρνώντας γύρω-γύρω

τον μυστικό τους τον χορό ήρθαν να εκτελέσουν

ζητώντας απ' την βάρκα σου, αναφοράς σημείο

τα ψάρια ήταν μαγιάτικα, δυο πήχες το καθένα...

.