Και τώρα τι ;;;;

Χωρίς βαρβάρους μπορώ να ζήσω, μ' όλο τον σεβασμό προς τον Καβάφη ποτέ δεν αισθάνθηκα την έλλειψη τους, ίσως γιατί δεν έζησα ποτέ στην Αλεξάνδρεια.
Εκτός αυτού όλοι ταυτισθήκαμε κάποτε με τον Λίο Ντι Κάπριο όταν έπαιξε στον Τιτανικό,  είναι πιο εύκολο να ταυτισθείς μ' ενα ηθοποιό στο πανί, παρά μ' έναν ποιητή.

Leo said to Cleo
I think I'm going mad
But he'd lost his mind already
Whatever mind he had

άρα θα μπορούσαμε να πούμε πως αθωωθήκαμε λόγω της σύγχυσης που προκαλεί ένα ναυάγιο.

Χωρίς Ντύλαν όμως δεν ξέρω πως μπορώ να ζήσω, υλικό έχει αφήσει πολύ βέβαια αλλά το να ξέρεις πως δεν θα βγάλει άλλα τραγούδια είναι λιγάκι απογοητευτικό. Φυσικά δεν έκανε καμιά δήλωση και φυσικά μπορεί να τον δούμε σε καινούργιες συνεργασίες, αλλά δεν πιστεύω πως θα ξαναβγάλει δικό του δίσκο. Ο τελευταίος με τίτλο Tempest περιέχει και το τραγούδι Tempest που μαζί με το Duquesne whistle ξεχωρίζουν αμέσως. Και μπορεί  στο duquesne whistle, την ψηλότερη υψικάμινο της Αμερικής να υμνείται η χρονική διάρκεια της ερωτικής επιθυμίας -ίσως γι αυτό μπήκε πρώτο τραγούδι στο άλμπουμ- αλλά στο Tempest -ένα πριν το τέλος- οι συμβολισμοί αλλού οδηγούν :

Tempest ήταν ο τίτλος του τελευταίου έργου του Σέξπηρ με το οποίο "ανήγγειλε" την αποχώρησή του, μετά από αυτό μόνο κάτι συνεργασίες έκανε. Στο τραγούδι Tempest τα πάντα είναι σχετικά με το ναυάγιο του Τιτανικού, είναι ο τρόπος του Ντύλαν να αποχωρήσει.

The watchman, he lay dreaming

As the ballroom dancers twirled

He dreamed the Titanic was sinking

into the underworld

Ο βατσιμάνης εμφανίζεται κάθε τόσο στους στίχους, είναι φανερό πως αντιστοιχεί στον χρησμό μιας τραγωδίας όπου όλα οδηγούν στην επαλύθευσή του.

The watchman lay there dreaming
At forty-five degrees
He dreamed that the Titanic was sinking
Dropping to her knees

 Γνωστοί και άγνωστοι παρελαύνουν όπως έγινε και στην πραγματικότητα, ο Τιτανικός είχε πολύ και χαρακτηριστικό δείγμα ανθρώπων. Ο βατσιμάνης τους καθοδηγεί στο όνειρό του

 

The watchman, he lay dreaming
The damage had been done
He dreamed the Titanic was sinking
And he tried to tell someone

Το ναυάγιο συντελείται, ο βατσιμάνης μεσ' τ' όνειρό του προτίμησε να ζει...

 The watchman, he lay dreaming

 Of all the things that can be
He dreamed the Titanic was sinking
Into the deep blue sea 

Ο βατσιμάνης εξακολουθεί να ελέγχει την ροή των γεγονότων στο όνειρό του, είναι φανερό πως είναι η προσωποποίηση του Ντύλαν στο ποίημα.

Είναι λοιπόν ένας αποχαιρετισμός στα όπλα αυτός ο δίσκος. Κάποιες γενιές, λίγο μικρότερες ηλικιακά από τον Ντύλαν θα χάσουν τον γκουρού τους που τους προετοίμαζε με τις εμπειρίες και τα κλισέ του για το πως και τι θα αντιμετωπίσουν στην εκαστοτε επόμενη δεκαετία της ζωής τους.

Από τους στίχους του διάλεξα σαν κλισέ αυτό :

In the dark illumination
He remembered bygone years
He read the Book of Revelation
And he filled his cup with tears 

 .

Ακουστική προσθήκη 

Το Tempest δεν υπάρχει στο youtube με ον Ντύλαν, υπάρχει όμως ένα πολύ καλό "κόβερ"

 

και φυσικά κάθε τραγούδι κάποιο άλλο θυμίζει : εδώ θυμίζει έντονα The Band και Emmylou Harris  στο Evangeline

 

Η Emmylou Harris ακούγεται και στο τραγούδι του Ντύλαν που κατά κάποιο τρόπο υπήρξε προπομπός του  Tempest πριν κάμποσα χρόνια, το Every grain of sand. (ούτε αυτό υπάρχει στο γιουτιούμπ με τον Ντύλαν)