Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Ενα φουστάνι, πράσινο, βεραμάν...

( αναδημοσίευση από την διηγηματοποίηση )


Το  πρώτο πράγμα που είδε στην κίνησή της ήταν το παρελθόν του. Δεν ήξερε γιατί αλλά το είδε αποτυπωμένο στο φουστάνι της με το που μπήκε στο οπτικό του πεδίο. Ηταν ένα καλοκαιρινό φουστάνι, από ελαφρύ ύφασμα, μακρύ, αφήνοντας από τα πόδια να φανούν μόνο οι λεπτοί αστράγαλοι και τα καλοσχηματισμένα δάκτυλα μέσα από τα σανδάλια της . Το χρώμα της επιδερμίδας ταιριαστό με το βεραμάν του υφάσματος,  το περπάτημά της ταιριαστό με το μυστήριο της ώριμης ηλικίας της. Την κοίταζε καθώς έβγαινε από το διπλανό μαγαζί και ερχόταν προς το μέρος του, ίδια όπως πλησιάζουν αδυσώπητες οι αναμνήσεις και τα απωθημένα τις ώρες που χαλαρώνει ο έλεγχος της καθημερινότητας. Ηταν καθισμένος και έπινε τον καφέ του στα "τραπεζάκια έξω" σ΄ ένα στενό πεζόδρομο, κουβεντιάζοντας με την ιδιοκτήτρια της καφετέριας την ώρα που σουρούπωνε. Θα μπορούσε να κατέβει στον δρόμο αλλά επέλεξε να περάσει από κοντά του, υπακούοντας ίσως στην  πιο ενδόμυχη παράκλησή  του. Το βλέμμα του ανέβηκε στη λεπτή μέση της και προσπέρασε ικανοποιημένο το στήθος για να καταλήξει στα ξανθά μαλιά της. Αντιπροσώπευε το τέλειο στον συγκεκριμένο χρόνο και  χώρο, ακριβώς όπως γίνεται με τις στιγμές που ένοιωθε ικανοποιημένος από τα κατορθώματα της ζωής του. 
Η καλησπέρα του την ξάφνιασε αλλά κι' αυτός ξαφνιάστηκε από την δική της. Το βεραμάν φουστάνι με το περιεχόμενό του προσπέρασε και  σταμάτησε στην βιτρίνα του επόμενου μαγαζιού. Περιεργαζόταν τα ρούχα χωρίς φυσικά να γυρίσει να κοιτάξει στα τραπεζάκια, ήξερε πως την έτρωγε με τα μάτια, δεν φανταζόταν όμως ότι περιεργαζόταν το φουστάνι της περισσότερο και όχι το σώμα της. Περίμενε πάνω από πέντε λεπτά κι όταν κατάλαβε ότι δεν θα σηκωθεί να της μιλήσει απομακρύνθηκε ήρεμα.
Το ίδιο φουστάνι φάνηκε μετά από λίγο να περνάει στο απέναντι πεζοδρόμιο, δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει αν ήταν σαν γλυκειά ανάμνηση ή σαν ξεχασμένο γραμμάτιο. Η φυσική δειλία του προτίμησε να φτιάξει μαζί της ένα υποθετικό σενάριο με χίλιες λύσεις παρά να δοκιμάσει την μοναδικότητα της πραγμάτωσης. Το φουστάνι απομακρύνθηκε όπως έφευγε το παρελθόν του κάθε που προσγειωνότανε  στο παρόν της καθημερινότητας. Συνέχισε την κουβέντα του με την ιδιοκτήτρια της καφετέριας που φυσικά έκανε πως δεν κατάλαβε τίποτε.

Την άλλη μέρα, την ίδια ώρα ήταν πάλι εκεί αναζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία σ' ένα άτυπο ραντεβού που δεν ορίσθηκε ποτέ. Κάποια στιγμή όντως πέρασαν τα ίδια ξανθά μαλιά, το ίδιο γλυκό πρόσωπο, η ίδια λυγερή κορμοστασιά με την τονισμένη μέση, τα ίδια όμορφα ακροπόδια. Μόνο το φουστάνι είχε ένα άλλο χρώμα, απροσδιόριστο, που δεν ταίριαζε καθόλου με τις αναμνήσεις του...

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Παραδοσιακό χριστόψωμο





Αναγκάζομαι να γράψω γι αυτές τις δύο παρεξηγημένες λέξεις που έχουν γίνει καραμέλλα στο στόμα ειδικών και μη, η πρώτη όλο τον χρόνο και η δεύτερη τις άγιες τούτες μέρες.
Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει η λέξη παραδοσιακός με την κοινή λογική σαν οδηγό. Είναι μια λέξη που χαρακτηρίζει έναν τρόπο κατασκευής κάποιου πράγματος που έχει επικρατήσει σε κάποια περιοχή. Το γιατί έχει επικρατήσει δεν θέλει ρώτημα, προφανώς ήταν καλύτερος από τους άλλους τρόπους και τελικά όλοι στην περιοχή που είχαν γνώση κατέληξαν να χρησιμοποιούν τον συγκεκριμένο τρόπο.
Το παραδοσιακό δεν μένει αμετάβλητο με την πάροδο των χρόνων. Είτε γιατί μπορεί κάποιος να βελτιώσει (πραγματικά) κάποιον τομέα του είτε διότι πλέον υπάρχουν διαφορετικά υλικά κατασκευής που μπορούν να δώσουν άλλες διαστάσεις στην κατασκευή. Παραμένει πάντοτε όμως ο καλύτερος - και γι αυτό αποδεκτός από όλους - τρόπος.

Για το τι είναι και ποιές είναι οι παραλλαγές του χριστόψωμου μπορείτε να βρείτε αλλού πολλές πληροφορίες. Εδώ θα περιοριστούμε στην λογική παρατήρηση ότι το δεύτερο συστατικό είναι η λέξη ψωμί και άρα πρέπει να είναι ΨΩΜΙ και όχι κέικ όπως θέλουν οι περισσότεροι τηλεοπτικοί και μη μάγειροι που τώρα αποκαλούνται "σεφ".  Αφού μας βομβαρδίσουν με όποια βλακεία τους έρθει στο κεφάλι, μας πετάνε και ένα "παραδοσιακό" από πάνω γιατί βρήκανε την συνταγή στην Ανω Μουλαρίτσα όπου την εκτελούσε η τρελλή του χωριού. Φυσικά το χριστόψωμο είναι ένα διαφορετικό από τα συνηθισμένα ψωμί με την έννοια πως είναι πιο "πλούσιο" σε υλικά αλλά και κάτι ακόμα που είναι ξεχασμένο σήμερα, τρώγοταν την ίδια μέρα της παρασκευής του, την παραμονή των Χριστουγέννων στο βραδυνό τραπέζι και όχι την άλλη μέρα όπως το καθημερινό ψωμί. Ηταν εποχές που το ψωμί σαν βασικό είδος διατροφής δεν έφτανε γι αυτό κάθε μέρα ζυμώνανε αλλά τρώγανε πάντα το χθεσινό ψωμί γιατί η νοστιμιά του φρέσκου οδηγούσε σε υπερκατανάλωση.

Στα δικά μου μέρη το χριστόψωμο γινότανε από άσπρο αλεύρι           ( πολυτελείας το έλεγαν την δεκαετία του πενήντα και αυτό σημαίνει το γράμμα Π που το χαρακτηρίζει και σήμερα σε αντίθεση με το γράμμα Μ, δηλαδή μαλακό που χαρακτηρίζει το "κίτρινο" αλεύρι  που χρησιμοποιείται στα "χωριάτικα" ψωμιά ), μαγιά, αλάτι και νερό, με την προσθήκη γλυκάνισου και χιώτικης μαστίχας σαν αρωματικά και λίγου βούτυρου για να αφρατέψει. Δεν χρησιμοποιούσανε προζύμι γιατί θέλανε να αποφύγουνε την ξινή του γεύση. Ψηνότανε σε στρογγυλό ταψί με δυο κοτσίδες σε σχήμα σταυρού να το στολίζουνε και μερικά καρύδια για διάκοσμο. Μετά το ψήσιμο το πασπαλίζανε ελαφρά με ζάχαρη άχνη και κανέλλα.

Ετσι το έφτιαξα και χθές.

.

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Δεν έχει δώρα




Σαν άκουσε τα τύμπανα να πλησιάζουν
τις τσέπες έψαξε ασυναίσθητα
 
Δεν είχε πια δώρα να  δώσει
παρά αισθήματα γραμμένα σε χαρτί,
σ' ένα χαρτί καμένο
στο εικοσιένα της ζωής
και μια φωνή να συνοδεύει
ως πέρα τον αντίλαλό τους.
 
.

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Ποδόσφαιρο σε εξωτικές χώρες

"Ενας δικηγόρος με τον χαρτοφύλακά του μπορεί να κλέψει περισσότερα από έναν γκάγκστερ με το πιστόλι του"



λόγια του Ντον Βίτο Κορλεόνε από το βιβλίο "Ο Νονός" του Μάριο Πούτσο

Σε κάποια ομάδα μιας εξωτικής χώρας συμβαίνουν παράξενα πράγματα. Το πιο παράξενο ίσως είναι ότι η ομάδα βυθίζεται στα χρέη και την φτώχεια αλλά οι εκάστοτε πρόεδροι και παράγοντές. της ... πλουτίζουν.
Πως έγινε αυτό κανένας δεν το κατάλαβε. Την πρώτη φορά  που τα περιουσιακά στοιχεία της ομάδας, οι παίκτες, εμειναν ελεύθεροι να διαπραγματευθούν την μεταγραφή τους χωρίς ανταλλάγματα για τον σύλλογο, ένας εντελώς απρόσμενος τίτλος έρριξε στάχτη στα μάτια όσων ζήταγαν περαιτέρω διευκρινίσεις. Οταν τα πανηγύρια κόπασαν κι άλλοι παίκτες έμειναν ελεύθεροι στον απόηχο του θριάμβου και της αλλαγής του προέδρου-δικηγόρου από κάποιον συνάδελφό του. Κάποιες κακές γλώσσες έλεγαν πως οι παίκτες δεν αφέθηκαν ελεύθεροι αλλά πουλήθηκαν με τα λεφτά κάτω από το τραπέζι για να μην πληρώσουν εφορία κ.λ.π.
Κανένας δεν σκέφτηκε να ρωτήσει τι απέγιναν αυτά τα λεφτά αφού επισήμως η ομάδα δεν εισέπραξε τίποτε, εξ άλλου η ομάδα είχε τόσες υποχρεώσεις.
Οταν τα πράγματα σκούρηναν λιγάκι και το παραμύθι με τις αποδεσμεύσεις δεν έπειθε πλέον κανένα, κάποιος παράγοντας είχε μια φαεινή ιδέα- οι κακές γλώσσες λένε πως την αντέγραψε από άλλο σωματείο της ίδιας εξωτικής χώρας με το οποίο είχανε κοινά χρώματα και όχι μόνο :
Μόλις εκδηλωνότανε ενδιαφέρον αγοράς από άλλη ομάδα της έδειχναν με τρόπο να πληρώσει υπογείως τα μισά (λέμε τώρα ένα νούμερο) της αξίας του ποδοσφαιριστή και να τον πάρει σαν ελεύθερο. Μα επειδή δεν τους έπαιρνε να τον αποδεσμεύσουν, έπειθαν τον ποδοσφαιριστή να κάνει προσφυγή για τα οφειλόμενα και κατά τα ειωθότα να έρθει σε συμβιβασμό με την ομάδα του και να χαρίσει κάποια χρωστούμενα της ομάδας με αντάλλαγμα την ελευθερία του.

Ευτυχώς που αυτά συμβαίνουν μόνο σε εξωτικές χώρες και όχι στην αιωνία Ελλάδα...

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Χριστουγεννιάτικες Θεωρίες


Απογοητευμένος. Η μόνη λέξη που του ταίριαζε τόσο κι όμως κανείς δεν τολμούσε να του την αποδώσει. Ούτε ο καν ο μονογενής του, η βασική αιτία της απογοήτευσής του. Τόσες και τόσες φορές δοκίμαζε και ξαναδοκίμαζε μα κάτι δεν μπορούσε να ξεπεράσει κι' ας νόμιζαν όλοι ότι μπορούσε να κάνει τα πάντα. Κάποιο λάθος κάθε χρόνο επαναλαμβανότανε, άρχισε να σκέπτεται μήπως οφειλότανε στο ντι-εν-εϊ του που αναπόφευκτα μεταδιδότανε. Η μήπως έπρεπε να δοκιμάσει μ' άλλο λουλούδι ;
Σ' αυτά τα χώματα είχε αναγκασθεί να βάλει πολύ νερό στο κρασί του, πολύ ξεροκέφαλοι εκεί οι άνθρωποι βρε παιδάκι μου. Αναγκάσθηκε να μιμηθεί τις συνήθειές τους, όχι βέβαια σαν χρυσή βροχή, ούτε σαν ταύρος ή κύκνος αλλά σαν δαίμονας - μετά το αλλάξανε το όνομα άλλα τους θύμιζε, τον είπανε άγγελο. Αλλά από κηπουρική δεν είχε ιδέα. Εκεί στα ψηλά βουνά, στου Σινά τα μέρη, τίποτε δεν φύτρωνε, σαν ήρθε εδώ το πρώτο λουλούδι που είδε και του άρεσε έτυχε νάναι κρίνος. Δεν ήξερε πως κάθε χρόνο απ' το βολβό θα πεταγότανε ξανά και ξανά το άνθος του κρίνου, νόμιζε ότι άμα το κόψει μιά φορά πάει, τελείωσε. Η φυλετική μνήμη του φυτού όμως-κάτι απ΄αυτά τα χώματα θάχε πάρει - πανίσχυρη κι' ενισχυμένη με καινούργιες εμπειρίες έψαχνε τον αγγελό της, απαιτούσε και τον έβρισκε να ξαναδημιουργήσει δι' αυτού το ίδιο αποτέλεσμα, τη γένεση. Γιά τον κρίνο ήταν ένα παιχνιδάκι, πολύ πιό απλό σε σχέση με τη μαγική δύναμη που τον έκανε να φύεται. Και φυσικά δεν λάμβανε καθόλου υπ' όψιν του τις "παραγγελιές". Στερεότυπα κάθε χρόνο έδινε ίδιο προγραμματισμό κι' είχε το ίδιο αποτέλεσμα. Ασχετο αν αι βουλαί του υψίστου- έτσι τον έλεγε ήταν πολύ πιό ψηλός απ' τον κρίνο- ποθούσαν κάτι διαφορετικό. Δεν τον πολυχώνευε τον ξενόφερτο γιά να του κάνει τα χατήρια. Νόμιζε πως η γένεση ήταν κάτι σπουδαίο, η φύση όμως ήταν πολύ πιό ισχυρή -του τόδειχνε κάθε χρόνο.

Οπως η μύγα προσπαθεί μάταια να περάσει μέσα απ’ το τζάμι έτσι και το διαφορετικό αποτέλεσμα δεν ερχότανε παρά τις δυό χιλιάδες επαναλήψεις. Ούτε καν στο φύλο, κόντρα στις στατιστικές. Αρχισε να σκέφτεται την ολοκληρωτική σύγκρουση, το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών. Χρειαζόταν κάτι οπωσδήποτε να βγει απ’ το αδιέξοδο.
Ο κρίνος σκεπτότανε πολύ αργά γιά τα δικά μας δεδομένα Μόνο τυχαία όμως δεν έλαβε το όνομά του, τόσο κοντά στο κρίνω. Δεν ήταν πολεμοχαρής, βρήκε μιά λύση να ησυχάσει. Τούδωσε μιά μέρα το χρόνο να γιορτάζει τη γένεση. Ολες τις άλλες γιόρταζε η Φύση.


Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Ποιητική βραδιά



Η πρόσκληση του ήρθε αναπάντεχα σ' ένα φάκελλο χωρίς καμία εξωτερική ένδειξη. Εφταιγε βέβαια και η συνήθειά του ν' αφήνει την αλληλογραφία στο γραφείο του να σιτέψει που λιγόστευε το άγχος της πληρωμής των λογαριασμών. Ευτυχώς τον άνοιξε το πρωΐ της προγραμματισμένης για το βράδυ ποιητικής βραδιάς.
Η κόρη του πρεσβευτή της Νόγουερλάνδης θα απήγγειλε ποιήματα στην γλώσσα της και μια ηθοποιός θα τα απέδιδε μεταφρασμένα ενώ θα πλαισίωναν την εκδήλωσή της δύο γηραιά ινδάλματα της ελληνικής ποίησης, ένα θηλυκό, ίνδαλμα των πολλών και των εραστών της  ασυνταξίας κι ένα αρσενικό, το δικό του ίνδαλμα. ελαφρώς ξεχασμένο από την επικράτηση των πολιτικών του πεποιθήσων που αφαίρεσε κάτι από την μαχητικότητα της πέννας του. Το ζητούμενο-έγραφε η πρόσκληση- ήταν τα κοινά σημεία της νογουερλανδιανής ποιήτριας με τα έργα των ινδαλμάτων
 Στην πραγματικότητα και τα δύο ήταν ξεπερασμένοι εκπρόσωποι μιας μάλλον στείρας από ποιητικής απόψεως εποχής που απλά επέπλευσαν σαν μέτριοι σ΄ενα σύνολο κακών δημιουργών. Τώρα τους έσερναν από εκδήλωση σε εκδήλωση σαν κάτι απόμαχους στρατηγούς και ναυάρχους που τους φωνάζανε με τα παράσημά τους σε γάμους και βαπτίσια να ανεβάσουν το κοινωνικό στάτους, παρεύρεθη και ο Τάδε Ταδόπουλος, στρατηγός εν αποστρατεία...
Γι αυτόν όμως ήταν η ευκαιρία αφ' ενός να γνωριστεί, να μπει στον κύκλο των ποιητών και αφ' ετέρου να γνωρίσει το ίνδαλμά του. Για το άλλο ίνδαλμα, την γηραία κυρία, είχε προσωπική άποψη, ήτανε γείτονες. Θεωρούσε  την ποίησή της άσχημη έκφραση καλών ιδεών που ήτανε σίγουρος πως δεν ήταν δικες της, αλλά του άντρα της που του έδινε την εντύπωση πολύ πιο ευαίσθητου και προικισμένου χαρακτήρα.
Βάλθηκε να περνάει με βενζίνη το μοναδικό του κουστούμι  ενώ έπαιρνε τηλέφωνο κάποια γνωστή του, την μοναδική που θα δεχόταν να τον συνοδεύσει ειδοποιημένη την τελευταία στιγμή. Λογικό και λόγω εμφάνισης αλλά και προσωπικότητας. Μπήκε μαζί της στην αίθουσα την ώρα που η νογουερλανδιανή ποιήτρια απήγγειλε στην βάρβαρη και κακόηχη γλώσσα της θυμίζοντας σκυλοκαβγά. Παρατηρούσε τους υπόλοιπους παρισταμένους οι οποίοι προφανώς αγνοούσαν την γλώσσα της ποιήτριας, χειροκρότησαν όμως με μανία όπως συμβαίνει όταν δεν καταλαβαίνουν τίποτε. Οταν ακολούθησε η μετάφραση και κατάλαβαν , δεν χειροκρότησε κανείς εκτός από αυτόν που λυπήθηκε την ηθοποιό που μετάφραζε σκοτεινιασμένη από αυτά που διάβασε και την χοντρή συνοδό του που κοιτούσε να ευθυγραμμισθεί μαζί του στα πάντα. Ηταν φανερό πως αν δεν ήταν κόρη του πρεσβευτή κανένας δεν θα έχανε τον καιρό του μαζί της.
Η δικιά του του έκανε χαρούλες όταν τα ινδάλματα απήγγειλαν από δυο τρία ποιήματα από τις τελευταίες τους δουλειές που ήταν ανάλογα της γερασμένης παρουσίας των. Κοίταζε το υπόλοιπο ακροατήριο μήπως εντοπίσει καμιά ποιήτρια πιο εμφανίσιμη από την συνοδό του αλλά δεν βρήκε τίποτε αξιόλογο. Ασφυκτιούσε όσο διαρκούσε η παρουσίαση περιμένοντας πως και πως ν΄ακολουθήσει η δεξίωση για να γνωριστεί με το ίνδαλμά του, να του ζητήσει συμβουλές, να...

Η πρεσβεία της Νόγουερλάνδης δεν έκανε τσιγγουνές στον μπουφέ. Οι νοστιμότατοι μεζέδες και το καλό κρασί του έφιαξαν λίγο την διάθεση αφού μάλιστα κάποια στιγμή χαμογέλασε στην συνοδό του.
Με το ποτήρι του στο χέρι ξεμονάχιασε το ευθυτενές, πλην γερασμένο, είδωλό του. Η δικιά του, ενθαρρυμένη από το χαμόγελο, ακολουθούσε σαν σκυλάκι δυο βήματα πίσω. Είχε αρχίσει να πιστεύει στο απίθανο, μια νυκτερινή συνέχεια στο δωμάτιό της. Θα τον έβαζε να της απαγγείλει δυο τρία ποιήματα, πάντα την έβρισκε ν' ακούει ποίηση πριν παρασυρθεί σε ακολασίες.
- Νομίζω πως γράφω καλύτερα ποιήματα από αυτά που μας διαβάσατε, του είπε σε μια αναπάνταχη έκρηξη ειλικρίνειας.
- Πολύ πιθανόν, του απάντησε ρίχνοντας μια ματιά στην συνοδό του, είμαι ογδοντα πέντε χρονών. Και σεξουαλικά ενεργός. Εσείς ; τον ρώτησε κοιτώντας τον επίμονα.
Εμεινε σιωπηλός κι αμήχανος.
- Αυτή είναι η διεύθυνση μου, τον αποτελείωσε δίνοντάς του την κάρτα του το πρώην -πλέον- ίνδαλμά του. Θα χαρώ να με επισκεφθείτε και να συζητήσουμε για την ποίηση.

Εκείνη την στιγμή αποφάσισε να μην ξαναγράψει ποιήματα ή αν γράψει να μην τα ξαναδημοσιεύσει...



Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

1728 (36)

12, ιβ, XII

εισαγωγικά

Το 1728 δεν είναι τίποτε άλλο από το γινόμενο 12Χ12Χ12 δηλαδή των τριών αριθμών της σημερινής ημερομηνίας καθ' ην εορτάζεται και η μνήμη του Αγίου Σπυρίδωνα - μεγάλη η χάρη του...
Αν πάλι φοβάστε τον υπερπληθυσμό της γης και είστε εναντίον του πολλαπλασιασμού μπορείτε να πάρετε την άλλα εκδοχή της πρόσθεσης 12+12+12= 36

(τέλος των εισαγωγικών)

αριθμανάλυση

Ο αριθμός δώδεκα είναι ο μικρότερος υπερτελής κατά τους πυθαγόριους, δηλαδή το άθροισμα των διαρετών του είναι μεγαλύτερο  από τον ίδιο. 
Οντως 1+2+3+4+6 =16 >12
Τέλειους ονόμαζαν οι Πυθαγόριοι όσους το άθροισμα των διαιρετών τους ήταν ίσοι με τον αριθμό (όπως συμβαίνει στο 6 = 1+2+3 ) και ατελείς όσους είχαν άθροισμα διαιρετών μικρότερο από την αξία τους όπως συμβαίνει με το 8 ( 1+2+4 = 7 < 8 )
Το δώδεκα χρησιμοποιείται ευρέως σαν αριθμός, από αυτόν προκύπτουν οι ντουζίνες-δωδεκάδες επί το ελληνικότερον. Δώδεκα θεούς είχε το ...δωδεκ-άθεον, δώδεκα μήνες έχει ο χρόνος, δώδεκα τραγούδησε κι η Αν-νούλα η Βίσσυ και την κάνανε δρόμο, μια πάροδο στην Αθηνάς (αστειεύομαι, φυσικά).
Δώδεκα ήταν και οι απόστολοι, αν επιμένετε θρησκευτικά...
Ισως η χρήση του να προέκυψε από το πρώτο αριθμητικό σύστημα των Βαβυλωνίων, το εξηνταδικό που ίχνη του βρίσκουμε ακόμα και σήμερα στην μέτρηση του χρόνου και των γωνιών με τα 60 λεπτά και τα 60 δευτερόλεπτα. Μια απλοϊκή σκέψη ήταν να μοίρασαν τα 60 στα πέντε δάκτυλα των χεριών τους και να προέκυψαν οι ντουζίνες.

(τέλος της αριθμανάλυσης )

τινά ευτράπελα και άλλα

Πίνω μόνο ούζο Πλωμαρίου (και δη Πιτσιλαδή) αλλά σήμερα λόγω της ημέρας θα μπορούσα να το...νερώσω και να δοκιμάσω  αυτό !

Και από τραγούδια, η επιλογή μου είναι :

           

(τέλος κι αυτών)

 
το σκοτεινό μέλλον

Πέρασαν τα δώδεκα πρώτα έτη μετά το πρώτο  στη σειρά (το 2000 ) του αιώνα μας που έχουν την ιδιότητα να φιάχνουν ημερομηνίες με τρεις ίδιους αριθμούς, όταν γράφουμε ημέρα, μήνα και έτος του αιώνα, δηλαδή τα δύο τελευταία ψηφία της χρονολογίας,
Θα χρειασθούν 89 συναπτά έτη για να ξανασυναντήσουμε το φαινόμενο την πρωτοχρονιά του 2101, όσοι φτάσουμε μέχρι εκεί.

.

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Γλύφα-Λευκαντί

  

- Πάμε Γλύφα ;
Και τι δεν θάδινε να ξανακούσει την φράση-σύμβολο. την φράση που συμβόλιζε τις ωραιότερες πέντε μέρες της ζωής της, έτσι του είχε πει. Χρόνια μετά κατάλαβε πως δεν ήταν όμως και οι δικές του πέντε καλύτερες μέρες όπως νόμιζε. Οσο οι αναμνήσεις ξεθώριαζαν, όσο οι συχνές επαναλήψεις στο μυαλό του ανέλυαν και την τελευταία λεπτομέρεια, τόσο η μια μέρα στο Λευκαντί του φαινότανε πιο γεμάτη, κι ας ήταν πιο λίγες οι ώρες, ας ήταν πιο λίγες οι πλάκες, ας ήταν κι η θάλασσα πιο κρύα.
Στην Γλύφα είχε τσιγγλίσει την φιλόλογο του χωριού που νοίκιαζε δωμάτια να του βρει ένα πουλί που το όνομά του ν' αρχίζει από ρο κι αυτή εξαφανίσθηκε στα λεξικά της και γύρισε την άλλη μέρα  άπρακτη.
¨Ράλλος, της είπε, η φίλυδρος. Κοινώς ραλλού, θα το βρείτε στις εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη ! Θέλω κι άλλα δύο και το στοίχημα ισχύει.

Ηταν Σεπτέμβριος, στο τέλος της σεζόν. Του είχε ζητήσει επτά χιλιάρικα την μέρα, καταλάβαινε πως θα μπορούσε να το πιάσει με πέντε αλλά δεν τον ένοιαζε και αποφάσισε να την "παίξει" όταν του είπε πως ήταν φιλόλογος :
-Θα σου δίνω κάθε μέρα έξη χιλιάρικα  κι ένα χιλιάρικο πουρμπουάρ !
-Οχι, επτά ακατέβατα του είπε, καθόλου πειστικά.
Γύρισε στην δικιά του :
-Εσύ τι λες ;
-Αν σε βοηθάει στην δουλειά σου, δώστα,  είπε η γάτα.
-Θα στα δώσω αλλά δεν θα σου δείξω ταυτότητα εκτός και μου βρεις τρία πουλιά που τ' όνομά τους ν΄αρχίζει από ρο, μου χρειάζονται για το σενάριο.
Ετσι μπήκε το στοίχημα κι η περιέργεια στη ζωή της σπιτονοικοκυράς

Δεν ξαναγύρισε κι έχασε την ευκαιρία να μάθει ποιός ήταν ο μυστηριώδης κινηματογραφικός παραγωγός που είχε έρθει στα ενοικιαζόμενά της να περάσει ένα αμαρτωλό πενταήμερο με την γραμματέα του ή μήπως ήταν καμιά εκκολαπτόμενη στάρλετ ; Φυσικά δεν ίσχυε κάτι τέτοιο, απλά της είχε φουντώσει την επαρχιώτικη περιέργεια μονολογώντας τόσο σιγανά ώστε να τον ακούσει "Πωπώ τι έχει να γίνει αν με βρει η γυναίκα μου!". Της υποσχέθηκε ξανά πως θα της έδινε μαζί με τα στοιχεία του κι ένα μικρό ρόλο στην επόμενη ταινία του-θα γύριζε κάποιες σκηνές στα ενοικιαζόμενα δωμάτιά της- αν του έβρισκε έστω ένα άλλο πουλί που να αρχίζει από ρο "για τις ανάγκες που βγάζει το σενάριο" της φώναξε καθώς έφευγε.
Η δικιά του, άψογη, συγκρατούσε τα γέλια της και τον κοίταζε μ' εκείνο το βλέμμα που έχουν οι ερωτευμένες γυναίκες και που τις κάνει δέκα φορές πιο όμορφες απ' όλα τα μακιγιάζ μαζί. Φόραγε ένα περίπου φόρεμα που άφηνε να φαίνεται το βρακάκι της όταν κάλυπτε το στήθος της ή το ανάποδο αν το έστρωνε λιγάκι προς τα κάτω.
Το χωριό τους φαινότανε αποκομμένο από την πραγματικότητα, ήταν εκτός τόπου αλλά όχι εκτός χρόνου, οι πέντε μέρες πέρασαν νωρίτερα απ' ότι περίμεναν αν και λίγες ώρες σπαταλήθηκαν στον ύπνο.
Η θαλασσα τόσο ζεστή, ακόμα και στα νυχτερινά μπάνια τους
Το έντονο πλησίασμά τους τις μέρες αυτές έκανε την ανύπαρκτη ως τότε πιθανότητα να τελειώσει η σχέση τους, υπαρκτή. Παρά τις υποσχέσεις και τις εκατέρωθεν προσπάθειες η φράση "Πάμε Γλύφα ;" δεν ξαναπήρε σάρκα και οστά.
Ετσι, με το πέρασμα του χρόνου, η ανάμνηση για τις καλύτερες μέρες σκεπάστηκε από την πρώτη ρωγμή που δημιουργήθηκε αναπόφευκτα στην τέλεια επιφάνεια. Το λάθος ήταν στην τέλεια επιφάνεια, δεν ήταν δικό τους, Ηταν σαν να βλέπεις ένα ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο...





Στο Λευκαντί, περίεργο, δεν θυμότανε ούτε τα μάτια της, ούτε το κορμί της. Η πλάκα που κάνανε αφορούσε τους δυό τους, δεν είχαν την ανάγκη από κάποιους άλλους για να γίνει. Θυμήθηκε αμέσως πόσα παντρεμένα ζευγάρια δεν άντεχαν μόνα τους, θέλαν κι άλλους για να καυγαδίσουν μπροστά τους και νάχει ενδιαφέρον το σεξ στην επιστροφή, ο καθένας φανταζόταν στο κρεβάτι τον παρτενέρ του άλλου ζευγαριού μα όταν τελείωναν ήταν ευτυχείς που είχαν το ταίρι τους δίπλα.
Απ' το μυαλό του πέρασε κι ο "θρύλος" του χωριού, ο Ρωχάμης:
- Παντρεύτηκα μια φορά με παπά και δύο με το στόμα, τότε ένιωθα πιο δεσμευμένος να βαστήξω τον λόγο μου, είχε πει σε μια συνέντευξή του.
Οχι, δεν έδιναν καμμία σημασία στους υπόλοιπους θαμώνες του καφενείου όπου έπαιζαν το τάβλι τους πίνοντας χαμομήλι. Οι χωρικοί δεν ξέραν τι να πρωτοσχολιάσουν, κορίτσι πράμα σε καφενείο ή που πίναν ζεστό καλοκαιριάτικα;
Το ενδιαφέρον  του ζευγαριού εστιαζόταν στο αποτέλεσμα, το σκορ ήταν 4-0 και υπήρχε ο άγραφος νόμος πως όποιος κερδίσει με μηδέν παίρνει και το σώβρακο του αντιπάλου. Στο τέλος της παρτίδας έβαλε τα χέρια της ατάραχη κάτω από το τραπέζι και τα έβγαλε μαζί με μια μικρή άσπρη κυλόττα που την άφησε δίπλα στο τάβλι. Πρέπει να την αγάπησε, τώρα το καταλάβαινε, όταν κρέμασε το λάφυρό του σαν σημαία στην κεραία του αυτοκινήτου μέχρι το βράδυ.
Ηταν αρκετό καιρό μαζί αλλά όχι τόσο όσο να θεωρεί ο ένας κτήμα του τον άλλο και η συμπεριφορά της τον εντυπωσίασε. Είχε κερδίσει αρκετά κοντά του αλλά του απεδειξε, πως είχε την γενναιότητα, πως ήξερε και να χάνει. Δεν κλαψούρισε ούτε μια στιγμή και του χάιδευε τα μαλλιά όσο βαστούσε το ταξίδι της επιστροφής. Οταν φτάσανε, την κατέβασε από την κεραία, την φόρεσε με απλές κινήσεις, τον φίλησε γλυκά και τον κάλεσε στο δωμάτιό της να της την ξαναβγάλει.

Κι όμως ποτέ δεν σκέφτηκαν να ξαναπάνε Λευκαντί...