Ασπρα καράβια τα όνειρά μας

 

Μου αρέσει το γράψιμο του Ηλία Πετρόπουλου, έχει κάτι το μαθηματικό που δεν το βρίσκω σε άλλους. Ο Πετρόπουλος χρησιμοποιεί πολλές φορές αξιώματα, δηλαδή φράσεις που δεν αποδεικνύεται η αλήθεια τους αλλά είναι προφανής, π.χ. "το αλάθητο έχουν μόνο ο Πάπας και οι κομμουνιστές". Βέβαια υπάρχει μια μικρή διαφορά στα δυο αλάθητα, του Πάπα είναι άμεσο και διαμορφώνει την αλήθεια, ενώ των κομμουνιστών μπορεί να περιμένει στην ναφθαλίνη μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες. Και εγώ, όταν με πιάνει το κομμουνιστικό μου, λέω "Θα βρέξει" και περιμένω, ώρες, μέρες, μήνες ώσπου να δικαιωθώ τελικά...

Αντίθετα ο Πάπας συμβουλεύεται την μετεωρολογική υπηρεσία και το επιτελείο του και όταν λέει "Δεν θα βρέξει" κλείνουν οι ομπρέλλες στην πλατεία του Βατικανού και αν τυχόν τα σύννεφα δεν του κάνουν το χατήρι συμπλήρώνει " στην Νότια Καλιφόρνια και τα μεγάφωνα αναλαμβάνουν του λόγου το αληθές !

 Οι πρώτες μεταπολεμικές γενιές, του 40, του 50, του 60 προλάβανε να ζήσουνε σε μια Ελλάδα που για πρώτη φορά στην ιστορία της δεν μπλέχτηκε σε πόλεμο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δημιούργησε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής από τον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο μέσα στις αντινομίες της κοινωνίας, ένα αγκάθι  στο μάτι των αποστειρωμένων καπιταλιστικών κοινωνιών και την ανία τους. Στην Ελλάδα ζούσες πραγματικά, το οποίο σήμαινε ότι μπορει να σου λείπανε τα πάντα αλλά διασκέδαζες, άκουγες μια πενιά και σηκωνόσουνα να χορέψεις σαν τον Ζορμπά γιατί τα όνειρά σου ήταν άσπρα καράβια, χαρτί άγραφο, μόνο το σήμερα μετρούσε. Αυτή η ταινία ήταν η αρχή του τέλους : δεν υπήρχε χώρος για μια κοινωνία τόσο διαφορετική, που πήγαινε ταβερνάκι τις καθημερινές και όχι μόνο το Σάββατο στο κλαμπ και έκανε διακοπούλες κάθε σαββατοκύριακο κι όλο το καλοκαίρι και όχι μια εβδομάδα τον χρόνο όπως οι πολιτισμένοι γείτονες. 

Ζηλέψανε οι Ευρωπαίοι και μας στείλανε πίσω τον "εθνάρχη" που τους τον είχαμε στείλει γιατί μας χαλούσε την μαγιονέζα με κάτι "ανήκομεν εις την Δύσιν".  Κι αρχίσανε τα όργανα, να γίνουμε Ευρώπη, ήρθε κι ο Αντρέας να δώσει χρήμα στον λαό για να έχουμε τιβί και τουτού, να πίνουμε μπύρα και ουίσκι, ανακαλύψαμε πως το κρασί είναι "χυδαίο" και το τσίπουρο παράνομο. Κι αρχίσανε τα σχέδια για το αύριο και γίνανε τα όνειρά μας ασπρόμαυρα, πήρε κι ο ΠΑΟΚ δυο πρωταθλήματα στη ζούλα για ξεκάρφωμα κι ένα η Λάρισσα με τα βυσσινί πούναι το χρώμα του θανάτου κι από τότε πέθανε το ποδόσφαιρο των φιλάθλων, έγινε το ποδόσφαιρο των οπαδών, των καμμένων λάστιχων που κλείνανε τους δρόμους. Και τα ούρα των ντοπαρισμένων ποδοσφαιριστών ασορτί με τα ελληνικά του Γκμοχ.

Οι γενιές του 70, του 80, του 90 υπήρξαν  οι τελευταίες που γνώρισαν πως ήταν η καλή ζωή αλλά μαθαίνουν τώρα και την ανάποδη με τις απολύσεις και την ανασφάλεια.

Για τις πιο παλιές γενιές τα σχετικά δύσκολα γεράματα ίσως  να ήταν το τίμημα που δεν βρήκανε πόλεμο στο διάβα τους, για τις επόμενες ο οικονομικός πόλεμος που ζούμε τώρα είναι μια πραγματικότητα μάλλον χειρότερη από τον πόλεμο με τα όπλα. Γιατί τότε ήξερες τουλάχιστον  με ποιόν πολεμάς και σε παραμυθιάζανε με πατριωτισμό, διεθνισμό, κόντρα στον φασισμό και λοιπές μεγάλες ιδέες. Τώρα βαράς στο κενό που ονομάζεται τρομοκρατία και οικονομική κρίση.

Τρέμω για τις γενιές του 00 και του 10, φοβάμαι πως τα όνειρά τους είναι ολόμαυρα. 

Παρηγοριά κι ελπίδα μοναχή οι ασπρόμαυρες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου μήπως τους δείξουν τον δρόμο που χάσανε οι προηγούμενες γενιές. Α και τα ασπρόμαυρα τραγούδια του 60...